Wel of niet testen op ADD

Voordeel

Je kunt medicatie overwegen, dat kan een enorme opluchting zijn. Er gaat meer vanzelfsprekende aandacht naar het routinematig aanleren en aanbrengen van organisatie en planning. Het ordenen. Het is mogelijk hetzelfde maar met een diagnose kan het betekenen dat iemand makkelijker gaat accepteren dat er een beperking is en dat dit ook een mogelijkheid betekend en dat je net als andere mensen met ADD daar je weg in kunt vinden. Met puzzelen en creativiteit maar vooral jezelf accepteren wie je bent.

Hier

Twee van mijn kinderen hebben in de puberleeftijd besloten om toch een diagnose te laten stellen. Hun broer heeft adhd en we hadden bij hen ook onze vermoedens.

Ze bleken dus ook adhd te hebben. Het heeft hen wel geholpen om de diagnose te krijgen. Niet zozeer omdat ze nu hulp van school krijgen. Haha, dat is altijd moeilijk, hulp van school krijgen. Ze krijgen wel verlenging bij het maken van de toetsen. En dat maakt wel uit.

Maar omdat ze nu zichzelf beter snappen. Een diagnose is toch ook wel een sleutel naar zelfacceptatie. De meeste mensen met ad(H)d, hebben een zelfbeeld dat onder druk staat. Mijn kinderen zijn vaak gevangen in een cirkel van zelfverwijt en negatieve gedachten patronen. 'nu doe ik het weer' 'het lukt toch niet' 'iedereen is altijd boos op mij'

Ik vind dat dat de werkelijke uitdaging van adhd is. Niet de concentratieproblemen, niet het drukke gedrag, niet de impulsieve besluiten.

Maar het emotionele stuk, dat is waar het in mijn ervaring om draait. Leren omgaan met frustraties en ergernissen. Jezelf leren vergeven. Zorgen voor goede relaties met de mensen om je heen. Het ontwikkelen van je sterke eigenschappen, leren omgaan met de dingen die moeilijk zijn. Leren omgaan met de saaie dingen uit het leven.

Dat is met adhd moeilijk omdat mensen met adhd al vanaf hun allervroegste jeugd, meer negatieve interacties met anderen hebben dan 'normale' mensen. En dat raakt mijn kinderen in het diepste van hun zelf beeld. Zo treurig vind ik dat.

Met hun diagnose, kunnen ze in ieder geval snappen waarom dingen soms zo moeilijk en frustrerend zijn. Kunnen ze op internet lotgenoten vinden en begrijpen. Kunnen ze grapjes maken over hun diagnose. Kunnen ze uitleggen wat er mis gaat.

Dat doen ze op een adhd manier. Kort, snel, ongestructureerd en impulsief. Maar dat hindert niet. Elke keer een dingetje hier of daar. Het is een proces van jaren, van hun hele leven.

Ik ken mijn man 29 jaar. Hij heeft hoogstwaarschijnlijk ook adhd. (het is nogal erfelijk). En bij hem zie ik hetzelfde ongestructureerde acceptatieproces.

Ik vind dat ook wel mooi.

Maar ja, de meeste mensen waar ik van houd, hebben adhd, dus ik val daar waarschijnlijk op.

Het nadeel van testen vind ik:

Het gedoe. Het is een proces waarbij je nogal het een en ander moet organiseren.
Het stigma. Je weet het dan, dus je kunt het niet meer niet-weten. En er wordt in de boze buitenwereld niet altijd over adhd gesproken en gedacht. Mijn kinderen storen zich wel aan de vooroordelen, veroordelingen en domheid van de gemiddelde mensen met betrekking tot adhd. De een vindt het een karakterfout, de ander een opvoedingsfout, de volgende vindt het luiheid, een volgende vindt het een hype en een ander vindt het weer een slecht excuus. Het is een kunst om dat lekker van je af te laten glijden en niet impulsief (!) op die domheid te reageren.

Niet gedaan

Ik ben ervan overtuigd dat mijn oudste in een onderzoekstraject de diagnose ADHD zou krijgen. Hij voldoet aan vele criteria.
Ik heb me ingelezen, en pas aan wat er aangepast kan worden (mijn bejegening, hij heeft een zitbal, er staat altijd kauwgom klaar, hij mag muziek luisteren bij het studeren etc etc). Belangrijkste van dit rijtje is ws mijn bejegening. Ik wéét dat hij sommige dingen niet kan doen of juist laten. Ik merk duidelijk het verschil tussen wanneer hij ergens geen zin in heeft, of wanneer hij heus wel wil, maar (nog) niet kan. Op school gaat alles nog vrij goed, en thuis begeleid ik hem stevig. Zijn zelfbeeld is prima, hij stapt zelfbewust en zelfverzekerd door het leven. Medicatie zou hier geen optie zijn. Wel krijgt hij omega 3, hooggedoseerd.
Een diagnose zou voor ons dus geen voordeel opleveren, alleen het nadeel van het stigma en het feit dat-ie op zijn 18e eerst weer "bekeken" moet worden wanneer hij een rijbewijs wil gaan halen.

India

Wat betekent dit?

Een diagnose zou voor ons dus geen voordeel opleveren, alleen het nadeel van het stigma en het feit dat-ie op zijn 18e eerst weer "bekeken" moet worden wanneer hij een rijbewijs wil gaan halen.

Is dat ook bij ADD? en PDD?

Heidi*

https://www.cbr.nl/adhd.pp

Hier staat het uitgelegd.

India

Vind je het niet terecht dat het CBR voorzichtig is met wie ze de snelweg op laten gaan? Ik mag ook niet autorijden vanwege mijn ogen. Ik snap ook werkelijk niet hoe mijn zus, met bijna de zelfde -sterkte erdoor heeft kunnen komen. Onverantwoord. Gelukkig ging haar auto stuk en kon ze hem niet meer laten repareren en vervangen.

Rijbewijs

Ik zie niet in, dat dat een nadeel is.
Als je bepaalde beperkingen hebt, op het gebied van je concentratie, vind ik dat je dat sowieso moet melden en goed laten testen voor een rijbewijs. Dat risico wil je toch niet nemen?

Dus ik snap niet goed dat iemand met wel de beperkkng, maar niet de diagnose, dat zou verzwijgen.

Mijn oudste is twintig en zij kiest er bewust voor om nog geen rijles te nemen. Omdat ze vindt dat ze te veel last heeft van haar ADHD. Ze vindt dat zelf niet veilig.

Als ze ouder is en haar hersenen meer uitontwikkeld, is ze er misschien wel aan toe.

Die normen bij ass bijvoorbeeld

"Problemen om samenhang van zaken te onderkennen, problemen met planning en flexibiliteit en problemen met je inlevingsvermogen kunnen een negatieve invloed op de rijvaardigheid hebben."
Zo lust ik er nog wel een paar.
Mijn ass'er heeft een uitstekend oog voor detail (zal geen verkeersbord of rood licht missen) en houdt zich secuur aan regels in het algemeen. Die rijdt echt geen eenrichtingsweggetje in omdat dat beter uitkomt. Een probleem met planning heeft hij al helemáál niet. Problemen met je inlevingsvermogen? Met wie dan? Met dat overstekende oude vrouwtje?

Kortom: er worden wat symptomen bij elkaar geveegd en geproblematiseerd, terwijl (cliché.....) de ene ass'er de andere niet is.

En oh ja: "Uit onderzoek in de simulator is dat ook gebleken." Dat onderzoek zou ik wel eens willen zien. Geloof er geen fluit van dat dat goed in elkaar zit.

Karmijn

"Als je bepaalde beperkingen hebt, op het gebied van je concentratie, vind ik dat je dat sowieso moet melden en goed laten testen voor een rijbewijs. Dat risico wil je toch niet nemen?"
Nee, daar pleit ik ook niet voor. Als je je zo slecht kunt concentreren dat je niet goed kunt leren rijden, moet je er (nog) niet aan beginnen. Heel verstandig. Maar daarvoor hoef je geen diagnose te hebben. En daarvoor hoeven ook niet alle mensen met een diagnose extra getest te worden. Vind ik. Bovendien, nogmaals: het zal de rij-instructeur toch zeker wel opvallen als je afwijkend gedrag vertoont?

Mwah

Die rij instructeur hoeft geen onafhankelijk persoon te zijn. Dat kan je buurman zijn, of je vriendje, of je vader.

Vandaar de check door een onafhankelijke keurder.

Als je geen last hebt van die ass of ADHD kenmerken die beperkend zijn voor het rijden, kom je door de test en kun je je rijbewijs halen.

En natuurlijk zullen er stomme oneerlijke testers zijn.

Ik heb ook een heel vervelende rijexinator gehad. Tja.

Ik heb er ook jaren over gedaan om mijn rijbewijs te hallen. Dat was terecht. Ik reed gewoon niet goed genoeg. Balen en duur. Ik had heel veel oefening en een automaat nodig. Maar stel je voor dat ik met mijn slechte rijden, was geslaagd en een ongeluk had veroorzaakt. Dat was veel erger geweest.

Ik zou nog steeds niet in een schakelauto kunnen rijden. Mis de motoriek daarvoor.

India

Wanneer je zus te weinig ziet, moet dat toch uit haar rijstijl blijken (te voorzichtig, botst overal tegenaan, ik roep maar wat). En als daar niks uit blijkt, dan ziet ze toch voldoende?===

Mijn beide zussen zien de verkeersborden vaak goed als ze er. de een meer de ander iets minder, vlakbij zijn. De een heeft betere ogen dan de andere, maar ook boven de -10. Als je verkeersborden pas zo laat goed kunt lezen, wat zegt dat dan over je reactiesnelheid bij iets wat beweegt en niet rustig wacht tot je het scherp in beeld hebt gekregen? De rij-instructeur heeft dat kennelijk niet op het juiste risico ingeschat bij de zus die bijna gelijk aan mij is met haar ogen.

Maar wat adhd of add betreft, vind ik dat jij aan struisvogelpolitiek doet. Je bent a. geen deskundige, je vult zelf een diagnose in en b. je wilt bewust een officiële diagnose voorkomen, omdat je zoon anders de weg heel misschien niet op mag. Mijn conclusie: als je daar bang voor bent, is zijn probleem blijkbaar zo groot dat het mij inderdaad beter lijkt dat hij de weg niet op mag. Jouw intuïtie is blijkbaar voldoende om vast te stellen dat die kans erin zit.

Zelfinzicht

Een mens realiseert zich niet altijd dat hij of zij iets niet goed kan.
Mijn oude oom reed nog vrolijk auto. Bleek nog maar twintig procent te zien. Dat had hij niet door. Hij zag niet dat hij de zaken in zijn ooghoeken niet zag, zeg maar. Gelukkig geen ongelukken gebeurd. Maar levensgevaarlijk.

Vooroordeel

Zo'n rij instructeur ben je dan wel van afhankelijk. En die kan ook naar jou kijken met een vooroordeel. Natuurlijk moet je goed kunnen rijden maar de beoordeling heeft ook een subjectief gehalte.
Ik ben zelf twee keer gezakt terwijl ik verder al prima reed. Mijn instructeur vertrouwde mij volledig en ik reed alles prima, op de snelweg en ik mocht naar familie, werk en weet ik wat zelf rijden zodat ik van het begin af aan de weg zoekend leerde doen.
De derde keer is mijn instructeur zelf meegegaan. Het was gewoon, denk ik, een man die vrouwen niet achter het stuur vertrouwde.
En dat is dan de aarzeling om wel een diagnose te halen. Zal iemand met een tunnelvisie naar je gaan kijken en het niet vertrouwen?
Maar het is niet anders. En je hebt ook zelf een verantwoordelijkheid.

Voorspellende waarde

Ik heb nergens gezegd dat slecht kunnen rijden en dan toch de weg op gaan, verstandig is.
Ik betwist de voorspellende waarde van een dergelijke diagnose voor toekomstig rijgedrag.

India

Nee je hebt niet gezegd dat slecht kunnen rijden verstandig is, dat is zo, maar je vind het blijkbaar wel oké dat iemand met aandachts- en concentratieproblemen de weg op gaat en dat nooit getest zal worden.

De waarde van de diagnose is in zoverre 'voorspellend' dat je weet dat er een extra test kan volgen. En uit die test kan blijken dat het risico op ongelukken niet hoger ligt dan bij iemand zonder add/adhd.

hier

Dochter is inmiddels 18 (incl. rijbewijs). Gaat niet goed met haar. Voor ons veel dingen heel onduidelijk of zelfs zeer tegenstrijdig. Hoe dan ook, waar zij ontzettend veel last van heeft is chaos in haar hoofd. Niets meer kunnen, niet meer kunnen plannen, niet meer zich ergens toe kunnen zetten enz enz. Ellende is begonnen bij start VO (zit nu op MBO, wat sociaal 1000x beter gaat). Bij div. psychologen geweest met insteek: voelt zich niet fijn op school (VO). Niets geholpen. Ze prikt er doorheen. Weet precies wat ze zeggen en waarom. Maar dat weet ze zelf allemaal wel. Inmiddels dus een paar jaar ouder, sociaal gaat het perfect, maar emotioneel verre van. Zij (zoekende op internet) kwam met ADD. En het gekke is, als je de kenmerken doorleest, er héél veel herkenbaar is. NOOOOIT aan gedacht, sowieso niet aan enig 'ziektebeeld' maar meer aan oorzaken van buitenaf in combi met haar karakter. En nu, terugdenkend aan haar kinderjaren (die weinig problemen opleverde), gaat er een belletje rinkelen. Was een makkelijk kind, vrolijk, heel snel met alles. Opvallend was wel haar enorme geweten op jonge leeftijd, het doorzien van mensen, haar technisch en ruimtelijk inzicht, last van heimwee. Nooit ondoordachte dingen doen, verlegen, maar zeker niet het muurbloempjes type, hield van voetbal, bomen klimmen enz. En veel kinderen waren graag samen met haar (geen dubbele agenda, nooit gemeen). Maar wat haar prima af ging als kind, lijkt nu als puber / jong volwassene voor haarzelf een probleem te worden. Té veel gedachtes, zorgen, chaos.
Zij wil héél graag een diagnose (als die er is). Huisarts kon zich vinden in het beeld ADD. Heeft haar aangemeld bij GGZ. Afwachten dus.

even anoniem

Wat naar dat je al zolang onderweg bent. Bij ons zijn de problemen ook zichtbaar geworden in groep 6, ofwel ruim 4 jaar geleden.
Je hoopt toch altijd dat het een fase is en dat het wel over gaat en de stap zetten naar hulpverlening is ook best een dingetje.

Ik hoop dat voor jullie duidelijkheid snel dichtbij is.

"Even anoniem"

Jee alsof je mijn zoontje van 9 beschrijft! (Zie mijn draadje van zojuist: afdwalen/dromerig)

Hier

Wij zitten op dit moment midden in het diagnose traject. Dochter van 15 scoort sinds vorig jaar slecht op school, heeft een laag zelfbeeld en echt last van bijna alle add kenmerken. Wij hopen dus op erkenning en begeleiding van school (zijn al in gesprek) en ook praktische hulp voor dochter.
Dochter zelf is wel bang voor een etiket maar ziet ook in dat zoals het nu gaat niet werkt. We hopen dat ze door een diagnose zichzelf beter gaat begrijpen en eindelijk hulp gaat accepteren.

Picasso

Kun je een beetje vertellen hoe die onderzoeken gaan?

Heidi

Tuurlijk. Het begon bij ons bij een kinderpraktijk. Ze hebben een QB test gedaan die de concentratie meet. Daarna kwam er een gesprek en basis gezondheidscheck bij een jeugdarts. Daar werd de uitslag van de test ook besproken. En daaruit bleek dat dochter inderdaad een enorm concentratieprobleem heeft. De volgende stap is de psycholoog. Daar krijgt ze in elk geval een iq test, moeten we nog wat vragen beantwoorden en dan komt er een diagnose met daarbij een aanpak. Ze nemen eventueel ook contact met school op. Woensdag hebben we de afspraak bij de psycholoog. In onze stad gaat dit traject helaas niet zo snel (al sinds eind december bezig) maar ze doen het wel heel zorgvuldig.

Bij ons

Heeft oudste het etiket add gekregen toen ze in groep 6 zat. Ze liep ondanks dat ze slim was volledig vast. Kon niet meer tegen de prikkels. Ze werd echt ongelukkig. We zijn toen naar een psychologe gegaan. Een vrijgevestigde omdat dat sneller ging. Daar is ze getest, vragenlijsten, concentratietesten, observatie in de klas. Hier kwam toen add uit. Voor ons is het voordeel een stuk begrip op school, medicatie maar ook voor oudste een verklaring waarom skmmige dingen niet lukken.
Als je weet waarom kun je het makkelijker verklaren en accepteren. Medicatie helpt haar concentreren dn prikkels filteren. Ze zou niet zonder kunnen

Lisbeth

Hoe lang duurde dat traject?

Femh

Een paar weken denk ik. Van aanmelden tot uitslag hoogstens 2 maanden. Tijd was ook belangrijk want oudste zat thuis op dat moment. Dat was dus ook 1 van de redenen om voor een kleine praktijk te kiezen en niet het GGZ.

Heidi

Ja, we hopen ook op snelle hulp.
Als klein en bs kind zijn er nooit echt problemen geweest. Overigens had ik tot voor kort nog nooit van ADD gehoord (wel ADHD, maar dat is meer herkenbaar). Wel herkennen we nu wel dingen uit haar baby/peuter/kleuter/bs tijd die haar bijzonder maakte, maar geen problemen opleverde.