VMBO
https://www.tishiergeenhotel.nl/wel-balen-zeker-dat-je-dochter-op-het-vmbo-zit/
Mooi verhaal. Hier een kind van net 21, vmbo basis, mbo 2 en mbo 3, werkt al vier jaar, vast contract, veel geld gespaard en nu net een lieve partner. Ze komen er wel!
Ik gun elk kind vooral een schoolniveau dat bij het kind en zijn/haar capaciteiten en ontwikkelingsmogelijkheden en ambities past. Voor de één is dat vmbo, voor de ander is dat gymnasium. We hebben elkaar nodig in de samenleving. Ik heb een hekel aan neerkijken op anderen. Je bent niet meer of minder dan een ander.
En dat werkt beide kanten op.
Wees gewoon trots op je kinderen zo lang ze hun best doen, iets doen waar ze gelukkig van worden en iets bijdragen aan de maatschappij.
Hier 4 kinderen. De twee meiden hebben havo gedaan en de oudste rondt dit jaar haar hbo opleiding af en gaat dan door met pre-master en een master (hopelijk, want numerus fixus). Andere is net op het hbo begonnen. Oudste zoon begon in brugklas havo maar zakte af naar kader. Dat heeft hij zonder een centje pijn afgerond en ziet hij als de leukste tijd ooit. Nu laatste jaar mbo 4, automotive. Dat vindt hij leuk, maar niet voor de rest van zijn leven. Dus hij hoopt door te stromen naar het hbo. Richting weet hij nog niet. Jongste zoon zit nog in de brugklas, dus dat gaan we nog zien.
Ze hebben elk hun kwaliteiten. Maar het belangrijkste is dat ze iets doen waar ze zich prettig bij voelen.
--- schreef op 17-09-2022 om 15:52:
[..]
Mijn VMBOkind zit nu veel dichter bij een koophuis dan mijn hoogopgeleide exemplaar ...
Hier idem. Twee VMBO-kinderen, beiden een eigen woning, werk wat ze leuk vinden, opgeklommen binnen het werk. Een HAVO-kind, HBO-opleiding, dat leidde naar een baan waarin hij het uiteindelijk niet volhield (onderwijs), op eigen kracht doorgestroomd naar ICT. Dat gaat goed, leuk werk, goed betaald. Maar studieschuld en ondertussen een huizenmarkt waar je niet tussenkomt, dus hij betaalt de hoofdprijs voor een huurwoning.
MBO-banen zijn vaak een start, een start op de arbeidsmarkt, waar je al naar gelang je interesse en inzet kunt doorgroeien. HBO/universiteitsbanen zijn vaak vastliggende banen op een bepaald niveau. Als blijkt dat je dat niet ligt, dan heb je vervolgens weinig alternatieven. Ik had een chagrijnige tandarts, maar ja, wat kon hij anders doen? Idem voor mezelf trouwens (universitair niveau, niet chagrijnig). Dus je moet wel echt zeker weten dat je zoiets wil gaan doen.
En sommige universiteitsopleidingen zijn leuk, maar leveren uiteindelijk weinig beroepsperspectieven op. Kom je toch achter de kassa.
De keuzemomenten zijn natuurlijk bepalend: als 12-jarige, als 16 of 18-jarige, als 20-jarige. Op elk moment kies je, of kiest je kind, wat op dat moment het beste bij hem/haar past. Als je als ouder je kind daarin zo goed mogelijk kunt volgen (dus geen eigen programma opleggen) dan komt het kind wel op een plek waar hij/zij goed tot zijn/haar recht komt.
Zowel op MBO als op HBO heb ik problemen gezien met de organisatie van het onderwijs. Op het MBO meer problemen met motivatie van leerlingen en sociaal gedrag. Kinderen moeten leren om daarmee om te gaan. Maar ook dat zijn levenslessen. Ik geloof er niet in dat je voor je kind een omgeving moet creëren, waarin ze vrijgesteld worden van problemen.
Tsjor
