Update - passend onderwijs voor zoon met DCD
In november schreef ik over mijn zoon van 8 in groep 5: http://www.ouders.nl/forum/ouders-en-school/passend-onderwijs-hulp-komt-niet-op-gang
Ik wil graag een update geven, omdat het ook wel eens leuk is om een positief geluid te laten horen. En misschien dat iemand anders er nog wat aan heeft.
Allereerst: hij krijgt sindsdien ECHT 3 keer per week een half uur RT.
De laptop heeft zijn intrede gedaan in de klas (dat het lang duurde bleek te liggen aan softwareproblemen). Het is geen laptop speciaal voor hem, maar gewoon voor iedereen voor verschillende vakken. Hij mag dat wat meer gebruiken voor spelling. De laptop is ook niet met zorggeld gekocht, maar is een schenking aan school van een bedrijf.
Hij heeft nu een “study-buddy” op eigen verzoek (had deze in een andere klas gezien en het kind van wie het is, gebruikt het niet meer)
http://www.allesrondomautisme.nl/index.php?item=study-buddy-large&action=article&aid=682&lang=NL
Heel rustig aan is het aantal taken dat hij moet doen op school uitgebreid. Taken worden in zulke kleine hapjes verdeeld, dat hij het succesvol moet kunnen afronden. Van een dictee maakt hij bijvoorbeeld de helft met de groep mee en de rest van de tijd mag hij zijn woordjes nog eens goed nakijken. De andere helft doet hij dan op een ander moment. De hoeveelheid die hij klassikaal maakt zal wel steeds worden uitgebreid.
Er wordt met kleur onderscheid gemaakt tussen taken waarbij hij zich sterk moet concentreren (zoals een rekentoets) en taken die hij meer ontspannen kan doen (zoals lezen), omdat hij sterk het gevoel had dat hij de hele dag MOEST PRESTEREN. Dit werkt erg goed bij hem.
Blijven zitten is van de baan. Leerkracht en IB-er zijn het met ons eens dat overgang naar de bovenbouw zijn ontwikkeling alleen maar ten goede zal komen.
We hebben eind januari een bezoek gekregen van een dame van de AED - cluster 3. Die kon niets doen in de begeleiding en dat lag niet aan haar, zei ze. We waren verkeerd geadviseerd en school moest blijvend de RT verzorgen. Dit is niet zoals het eerder was verteld, maar IB-er en leerkracht hebben me verzekerd dat ze dit intern op gaan lossen en dat zij sowieso doorgaan op de ingeslagen weg en blijvend zorgen voor de RT.
De AED – cluster 3 mevrouw gaat in elk geval wel samen met de leerkracht werken aan het OPP. Leerkracht heeft gezegd dat haar dat niet lukt zonder hulp, omdat ze nog niet eerder “passende” Cito-uitslagen van hem had. De begeleidingsuren voor de leerkracht worden “opgespaard” voor de leerkracht van de bovenbouw.
Deze toetsperiode heeft hij voor het eerst in zijn schoolcarrière de Cito-toetsen zelfstandig kunnen maken.
Met rekenen zit hij nu iets ondergemiddeld op M4, met spelling zit hij op E4-niveau en met begrijpend lezen scoort hij bovengemiddeld voor M5.
Rekenen is dus nog de grootste zorg, maar hij gaat wel enorm vooruit. Begin dit schooljaar is er een rekentoets bij hem afgenomen en ten opzichte daarvan is hij (in een half jaar) 14 maanden vooruit gegaan!
Kortom, wij zijn blij en trots. Hij werkt enorm hard op school, hij heeft ’s middags wel echt rust nodig, en moet niet teveel “moeten”. Ik hoop zelf wel dat hij straks weer wat meer energie overhoudt voor zijn vrije tijd, maar als ik hem vraag of het wel goed gaat zo, zegt hij: “ik vind het helemaal prima”.
Groeten, Maw.
Mooi!
Ziet er goed doortimmerd uit. Fijn dat je zoon het zelf ook positief ervaart en dat hij er goed op gedijt!
skik
Wat goed!
Het is blijkbaar wat zoeken voor de school maar het is ze wel gelukt en dat is echt fijn.
Update 2
Bedankt, Skik en AnneJ.
Het is inderdaad een positieve ontwikkeling. Maar... mijn zoon heeft het ondanks dit alles wel zwaar. Hij is trots op zichzelf, hij werkt hard en gaat echt vooruit, maar als hij om zich heen kijkt, ziet hij gewoon hoe erg hij achter loopt. Voelt zich dan dom. Noemt zichzelf een sukkel als hij groep 4 stof moeilijk vindt.
En natuurlijk zijn er altijd andere kinderen die hem nog wel eens willen toefluisteren: "tsss... ben jij DAAR pas??!!" En hij weet wel dat het stom is dat zij dat doen, maar hij krijgt er toch een rotgevoel van. (logisch!)
De juf heeft het goed door als de spanning zich bij hem opbouwt, eerder dan wij thuis en ze heeft dan een gesprekje met hem en doet soms ontspanningsoefeningen met hem. Dat helpt hem ook, dus echt... hoe mooi kun je het hebben?!
Maar toch gaat het me enorm aan het hart om hem zo te zien worstelen.
Gelukkig, het is nu vakantie. Even een weekje bijkomen. Maar ik puzzel wel. Is er nog iets waarmee ik hem zou kunnen helpen? Of is het toch vooral accepteren dat het is zoals het is? Leren zien dat iedereen wel iets heeft?
Tips zijn welkom.
Groeten, Maw.
Iedereen is anders
Ik vond nog een aardig (gouden) boekje dat we indertijd lazen: Francine Oomen, Anders is leuk! Dat gaat over een kameleon die niet lijkt op de dieren die hij tegenkomt maar uiteindelijk een andere kameleon tegenkomt. Over anders zijn, respect geven en krijgen, en de verschillen maar ook de voordelen van anders zijn.
Je kind zit tamelijk uniek in elkaar maar er zijn meer kinderen zoals hij. Die kom je op een dag tegen.
Is iets als scouting niets voor hem?
Mijn dochter had paardrijden op een gehandicaptenmanege nog voor ze haar diagnose kreeg en daar kwam ze al andere kinderen met autisme tegen. Dat stelde haar wel wat gerust.
Want het is ook wat makkelijker te accepteren als je kinderen tegenkomt waar het makkelijker mee klikt. Vaak natuurlijk in het speciaal onderwijs, maar misschien ook wel op andere plaatsen.
het klikt!
Dat boekje zal ik eens opzoeken.
Hij heeft veel kinderen in de klas met wie het klikt, gelukkig. Hij hoort er gewoon bij. Maar hij ziet dat zij allemaal door de stof heen fietsen, terwijl hij kruipt. Hij heeft nu wel een enorme vooruitgang geboekt met rekenen en is daar ook trots op, maar hij loopt nog steeds een jaar achter. En dat is wat ook in de klas het meest zichtbaar is. Dat hij werkt in een boekje van groep 4.
Verstandelijk kan hij trouwens heel goed begrijpen hoe het zit, maar gevoelsmatig blijft het erg lastig voor hem. Hij is streng voor zichzelf. Hij durft ook slecht ruimte in te nemen. De juf geeft soms een opdracht aan alle kinderen van groep en dan vergeet ze soms om tegen hem te zeggen dat hij het anders / makkelijker / minder mag doen. Dan durft hij niet te vragen of de opdracht voor hem ook geldt en raakt enorm in de stress. Nu is dat iets wat we hem kunnen aanleren (even vragen "moet ik het ook zo doen?") Het gevoel erachter zal dan hopelijk mee veranderen. Maar dat gevoel is nu dus nog heel sterk. En dat maakt het leven op school zwaar voor hem.
Juist zijn beste vriendje is ook een jongetje dat erg is van "hoe het hoort" en doet soms ook erg streng tegen hem: "Waarom doe je niet gewoon mee? Je mag dat niet zo doen, het moet anders...". Mijn zoon komt dan wel voor zichzelf op, maar hij voelt zich er ook rot bij.
Bij het behandelcentrum hebben ze een behandelgroep voor kinderen met DCD, waar ze veel spelletjes en oefeningen doen (ergo en fysio), maar waar hij ook lotgenoten kan treffen. Misschien is dat toch wel iets voor hem... maar ik twijfel. Het kost hem ook weer vrije tijd en die heeft hij heel hard nodig.
Groeten, Maw.
