Schoolreis
Voor sommige kinderen de leukste dag van het jaar voor anderen hoeft het niet echt. Mijn zoon heeft een hekel aan schoolreis. Hij heeft heel veel structuur nodig, anders voelt hij zich niet veilig. Een schoolreis is
voor hem echt een ramp omdat hij het zelf niet kan overzien. Tranen zitten van tevoren heel hoog. Meegaan voor mij is geen optie want ik kan helaas geen vrij krijgen op mijn werk. Zoon thuis houden doe ik ook niet. Achteraf heeft hij meestal wel genoten, maar het kost hem enorm veel energie.
Van de week ook, ze hadden een feestweek op school in verband met zoveel jaar bestaan van de school. Leuke dingen werden er iedere dag georganiseerd en ik neem mijn petje af voor al die mensen die het allemaal bedacht hebben, maar mijn zoon vindt het te lang.
Donderdagmorgen mochten ze allemaal spelletjes doen in de klas, vraagt mijn zoon juf mag ik niet gewoon een opstel schrijven. De juf vond het gelukkig goed en hij heeft vier kantjes vol geschreven, maar hij mist gewoon de structuur van een schooldag.
Wie herkent zijn kind hierin?
voorspelbaarheid
Je kind heeft voorspelbaarheid nodig. Controle. Hij kan slecht tegen verrassingen. Dat is natuurlijk maar een signaal. Maar mijn kinderen met autisme hebben daar ook last van.
Ik heb altijd fulltime of vier dagen gewerkt maar ik of ex gingen mee. Ik zou toch nog eens goed kijken of je met je werk niet zo kunt overleggen dat je wel mee kunt. Je kunt per slot ook ziek worden, niemand is onmisbaar.
Maar wij gingen mee omdat zoon vanaf het eerste schoolreisje, in de wentijd, naar Artis, gepest werd. Hij kwam, nog geen vier jaar oud, thuis met blauwe plekken, en zijn nieuwe schooltas was kwijt.
Misschien moet je juist niet mee gaan, omdat het je kind toch blijkbaar lukt en met jou erbij misschien minder. Of gewoon een keer meegaan om te kijken wat er nou gebeurd op zo'n onvoorspelbare chaotische dag, voor observatie zeg maar.
Je kunt het in elk geval serieus nemen en je zoon zoveel mogelijk handvaten meegeven en helpen verzinnen wat hij kan doen als hij het niet meer weet, bijvoorbeeld de juf vragen.
Inlichten
Heel sneu voor je zoon. Zou je zoals je het hier neerzet dit zo ook met de juf of meester kunnen bespreken? Misschien kan hij bij een ouder in het groepje die van te voren ook weet dat je zoon er zo tegenop ziet. Iemand die zich wat kan inleven in je zoon. Kan je er voor zorgen dat hij wat extra in de gaten wordt gehouden en wat extra aandacht krijgt. En zelf ook duidelijk van te voren aangeven wat er zoal gaat gebeuren (voor zover mogelijk) Bijvoorbeeld de website te bekijken of van te voren er zelf naar toe gaan in het weekend? Lukt het echt niet om vrij te krijgen? Had je dit van te voren niet alvast kunnen vastleggen?
Ik herken het wel een beetje bij mijn kinderen en zelf heb ik er ook wel last van. Niet extreem en je bent ook niet meteen een autist als je hier wat last van hebt. Maar ik begrijp wel wat je bedoeld. Heel lastig, vooral voor je zoon.
Mee om leren gaan
Mijn oudste heeft daar ook last van en ze kan ook erg tegen dat soort dingen opzien. Verrassingsreisjes vindt ze dan ook geen succes, dus ik heb haar altijd vooraf zoveel mogelijk geïnformeerd over de planning van de dag. Omdat ze gelukkig altijd in een groepje kwam met vriendinnetjes, en in de lagere groepen met een moeder die haar ook goed kende, is het altijd wel goed gegaan. Maar het blijft energie kosten natuurlijk. Thuis en op vakantie heeft ze het overigens ook. Als wij op vakantie gaan staat aan het begin van de vakantie al min of meer vast wat we per dag gaan doen, hoe laat we weg gaan en weer terug zijn.
Herkenbaar
Ik ben blij dat hij nu op het speciaal onderwijs zit. Als ik ergens weer een klas van 30 leerlingen met een nerveuze juf en een moeder er bij tegenkom in de trein, bij een theater of een excursie in een museum ben ik alleen maar héél blij dat hij dat nooit meer hoeft.
herkenbaar
en daarom ga ik mee. Deze dag is al begin van het schooljaar bekend en dus is vrij nemen makkelijk in te plannen. Is er een vader in beeld? Kan hij mee? Of anders oma?
Ook volgend jaar als zoon in groep 6 zit, zal ik meegaan omdat ik weet dat hij dat wel van zo'n dag kan genieten. Jongste is overigens heel anders, met hem hoeft dat weer niet.
Waarom niet thuisblijven?
Mijn zoon vind er ook niks aan. Nadat hij twee keer met een gezicht als een oorwurm terugkwam van een schoolreisje besloot ik dat hij niet meer hoefde als hij niet wilde. Ik meldde hem dan gewoon ziek en hield hem thuis. Bij de carnavalviering (voor hem pure horror) en de sportdag (ook geen feest) meldde ik ik hem ook ziek als hij niet wilde. Hij heeft het echt een paar jaar geprobeert, maar de hele dag op een sportveld rond hangen en af en toe wat rennen, of met zijn alleen hossen in een bloedheet zaaltje met loeiharde muziek, daar wordt hij héél sjaggerijnig van.
Je schrijft: hem thuishouden doe ik niet. Heb je daar een speciale reden voor of kan je dat qua opvang niet rondbreien?
skik
niet sneu
Jeetje, knap toch dat je zoon voor zichzelf opkomt en vraagt een opstel te mogen schrijven. Ik vind dat goed hoor, juist veel gevoelige kinderen durven dat niet en komen daardoor in de knoei. Stimuleren dat hij dat blijft doen, wellicht nog wat meer, en actief oplossingen met hem bedenken en hij komt er wel!
Ik vind het wel een beetje een dictatuur hoor, al het leuks. Het leuke is geen probleem (heb een kind dat het zelfs nodig heeft, van altijd hetzelfde wordt ze gek) maar de opgelegde norm dat leuk leuk moet zijn daar heb ik moeite mee. (andere kind van mij heeft hele andere opvattingen over leuk)
