Samenwerken op middelbare school

vakdocent inlichten

Dochter zelf kan daarmee beginnen. Als de opdracht is gegeven en er zijn al problemen bij de taakverdeling hup melden bij de docent. Als brugger heb ik oudste wel eens geholpen en ook via magister contact gezocht met de docent. Nu regelt ze het zelf.
Vorige week moest er een PowerPoint af zijn voor Engels. Dit twee groepsgenoten deden niets. Alledrie moesten ze 3dia's maken. Dochter had de leiding genomen. Deadline gesteld van dan moeten jullie je dia's ingeleverd hebben en maak ik er 1 presentatie van. Vier minuten voor de deadline was er van 1 knul wat binnen. Ze heeft het er zonder correctie ingeplakt. Lerares gemaild wie wat gemaakt had en zo stonden ze voor de klas. Dochter had dikke voldoende jongens niet.

Vakdocent

Bedankt voor je reactie. Onze dochter zit in de eerste klas, dus misschien moeten wij inderdaad eens aan de bel trekken bij een ander dan de mentor. Mentor is op de hoogte van het moeizame verloop en die wekt niet de indruk er veel mee te gaan doen. Is het niet raar om, buiten de mentor om, contact op te nemen met een vakdocent? Is het hoofd van de onderbouw ook evt. een idee?

Ze kan het natuurlijk wel gewoon een keer doen. Inleveren met de planning erbij van wie wat zou doen en dan haar deel inleveren en de rest leeg laten. Ik vrees wel dat er dan een onvoldoende komt te staan omdat ze niet samengewerkt heeft en dat is zo richting einde schooljaar wel heel zonde.

Moet ze zelf doen

Dochter moet zelf ad bel trekken bij vakdocent. Niet de ouders.
Hier ook veel samenwerkgroepen. Zoon is ook meestal de trekker en zet er gewoon in: hier had pietje iets voor aan moeten leveren. Tot nu toe loopt het wel met sisser af. Maar wat ik gek vind is dat ze het hele jaar in hetzelfde groepje zit? Begrijp ik dat goed?
Hier wisselen groepjes om de paar weken. Het is wel bijzonder als alle groepjes zo zijn. Maken ze dan wel echt duidelijke afspraken?
Kijk es mee hoe je dochter dat doet. Zoon zegt ook dat hij heel duidelijk is. Dat is hij vaak niet. Dan gaan er 40 apps heen en weer en zegt hij: jongens we moeten nog wat inleveren. Doen jullie jullie ding nog even een keer.
Bij wijze van spreken.
Als het zo slecht loopt moet iemand de leiding pakken en zeggen: op x dag levert piet dit aan. En jan dat. Als ik het niet om 13 uur heb stuur ik het weg zonder jullie naam en bijdrage.
Zoiets.

Ook hier ergernissen

Samenwerkopdrachten leverde ook hier vaak de nodige ergernissen op, er zit altijd wel een nietsdoener in de groep. Niveau maakt volgens mij ook weinig uit, zowel bij de havist als de vwo-er met regelmaat problemen. Lof voor de docenten die de groepsopdrachten vervolgens individueel becijferen.

Ohja

Ohja, de reden die de docenten opgeven, namelijk dat het in vervolgopleidingen ook voorkomt, is wel terecht.

samen gedaan

Dochter vond het heel moeilijk om zelf aan de bel te trekken. Had het gevoel te klikken. Vdus hebben we het eerst een paar keer samen gedaan nu doet ze het zelf.

Groepjes

Wat Pirata aangeeft ervaren we hier ook. Kinderen die na schooltijd afspreken en gewoon bij het fietsenrek aan het eind van de dag wegfietsen en zeggen dat ze ziek zijn. Dansles, tandarts, tante op bezoek... Komt er allemaal plotseling tussen, als de afspraak al een paar dagen staat. Zelfs op uitgevallen lesuren aan het eind van de dag kunnen ze niet.

Angel3: Dochter zit niet altijd in hetzelfde groepje, maar komt wel regelmatig dezelfde kinderen tegen. Heeft laatst al aan de bel getrokken bij een vakdocent, maar veel meer dan klassikaal even melden dat het wel gedaan moet worden, gebeurt er niet, dus dat is ook geen stimulans om het vaker te doen.

We gaan er maar eens achter proberen te komen wat er gebeurt als er dingen incompleet ingeleverd worden, met een planning erbij van wie wat had moeten doen. Net wat Half a twin aangeeft.

toch vreemd

Hier helaas geen/nauwelijks samenwerkopdrachten bij dochter op school.
(helaas ondat ik het nut er wel van zie en dochter er veel plezier aan beleeft)
Maar vreemd vind ik het wel, dat individueel beoordelen van individuele onderdelen van een samenwerkopdracht. Waar zit dan nog het samenwerken in? Wat is dan nog het nut van zo'n opdracht?
Neemt niet weg dat ik denk dat eea meer begeleiding kan gebruiken. Wat mij betreft van school uit, niet van ouders, je zit dan toch te morrelen in een groepsdynamiek die ingewikkeld kan zijn, zou ik niet snel voor kiezen.

samenwerken is een proces

Als er op dat de school van mijn kinderen een verslagje van het proces wordt bijgeleverd krijgen de leerlingen een individueel cijfer voor groepsopdrachten. Indien er dus moeilijkheden waren in het proces. Bij die PowerPoint waar ik het eerder over had was het duidelijk. Dia's van 1 kind waren leeg, dus niets te beoordelen van dat kind.

Stella

Onder samenwerken valt ook delegeren. Als je een presentatie moet maken over bijv Churchill ga je bij elkaar zitten en verdeel je de taken. X maakt de inleiding en zijn kindertijd etc. Y praat over zijn werkende periode en Z praat over de tweede wereldoorlog en het slot. Dan kun je die onderdelen gewoon zelf thuis doen toch? Dat doe je ook op je vervolgopleiding vaak zo. Het is maar zelden dat je alles echt allemaal uitgebreid samen gaat zitten doen en het is al helemaal niet efficiënt.

Voor TS: bij zo'n opdracht als churchill moet jouw dochter de leiding nemen, de onderdelen verdelen en afspraken maken met deadlines erbij. Die moet ze naar de anderen sturen via bijv magister met een cc naar de leerkracht. Zo laat je zien dat je gestart bent en dat je het 'professioneel' aanpakt. Bij de presentatie houd je dus inderdaad de bedoelde dia's voor Y leeg als die na herhaaldelijk navragen niets heeft gedaan en als die wel iets heeft ingeleverd en het is slecht weet de leerkracht wie daar verantwoordelijk voor was.

Mijn zoon was op de havo ook de leider maar hij zorgde dan ook wel dat hij goede mensen om zich heen had en dat het maar zelden echt helemaal fout ging. Als ze zelf geen groepjes maken wordt dat lastiger natuurlijk maar ik adviseer haar wel om zo snel mogelijk in gesprek te gaan met een paar klasgenoten met wie het goed samenwerken is en proberen zo veel mogelijk met minstens 1 daarvan in een groepje terecht te komen.

Ik denk

Dat ze toch niet duidelijk genoeg is. Of de opdracht telt voor geen meter mee. Ik herken nl niet dat het structureel altijd mis gaat bij heel veel kinderen. Hier mogen ze niet zelf een groepje maken maar zoals gezegd verdelen ze de taken. Zoon houdt vaak deadline in de gaten en zit ieder achter de broek. Het is denk ik 1x voorgekomen dat iemand echt verzaakt had. Ik denk wel dat soms het cijfer hoger had kunnen zijn. Maar het verbaast me toch als je zegt dat het steeds onvoldoendes oplevert en dat de andere kinderen dat blijkbaar wel prima vinden. En inderdaad eens met Triva. Hier gaan ze ook niet fysiek of online afspreken. Maar gewoon jij dit en jij dat en dan doet 1 kind eindredactie en samenvoegen.
Behalve als ze filmpjes moeten maken voor een vak. Dan proberen ze in tussenuren efficiënt te werken en 1 gaat thuis editen.

Gaat af en toe fout

Maar meestal gaat het goed.

Mijn zoons hebben allebei technasium gedaan, waar heel veel samenwerk opdrachten in zitten. Naarmate ze verder komen moeten ze zelfstandiger werken, totdat ze in de examenklas ook zelf de opdrachtgever moeten zoeken en een opdracht formuleren. Het is in al die jaren zelden fout gegaan, er is uiteraard wel eens een groepje wat iets minder functioneert. Gelukkig worden er dan per opdracht 3 cijfers gegeven, voor het proces (hoe is er samengewerkt, hoe is de opdracht aangepakt), het product (wat is er geleverd) en voor de presentatie. En die cijfers zijn niet altijd voor iedereen in een groepje hetzelfde. Ze hebben er erg goed van leren samenwerken, plannen en presenteren. Oudste studeert intussen (1e jaar), en heeft daar nu eigenlijk voor het eerst één persoon in een projectgroep die echt slecht functioneert, op cruciale momenten onbereikbaar is etc. Helaas hebben ze daar niet tijdig en hard genoeg over aan de bel getrokken, dus moesten ze ermee door. Nou ja, het is een voldoende geworden. Leren ze ook weer van.

Gaat ook weleens goed, gelukkig

Het gaat hier gelukkig ook weleens wél goed hoor, maar het gaat ook regelmatig moeizaam. Ze is nu weer met 2 niet te motiveren klasgenootjes bezig, die zich niet aan gemaakte afspraken houden. Overigens zijn dit 2 kinderen waarmee het dit schooljaar ook in andere groepssamenstellingen moeilijk ging. En zo zitten er nog een paar in de klas. In een groepje van 3 waarvan er 2 niets willen is het voor een brugklasser echt wel lastig, zeker als de vakdocent dan alleen maar zegt dat het toch echt moet gebeuren en verder geen begeleiding biedt. We hebben thuis natuurlijk veel minder erg in de keren dat het soepel verloopt.

Groepjes worden vrijwel altijd door de docenten gemaakt.

De werkwijze van o.a. Half a twin en Triva klinkt goed en logisch. Ik ga toch eens op school navragen hoe docenten ermee omgaan als dochter zo gaat werken. Ze heeft nu veel meer stress dan goed voor haar is, als anderen hun ding niet doen, omdat dan de opdracht niet goed gedaan is. Ze heeft er om die reden moeite mee om dingen incompleet in te leveren.

Wat betreft het leren samenwerken en het belang voor de vervolgstudie ben ik geneigd te denken dat als ze studeren, vaak de ergste pubereigenwijsheid er wel af is en dat ze er dan misschien wel meer aan toe zijn. Het belang er ook meer van inzien. Onze zoon zat op een middelbare school die tot het profielwerkstuk vrijwel nooit dingen in groepsverband liet doen en nu op het hbo gaat het vanzelf.

Herkenbaar

Lastig aspect hier is dat zoon autisme heeft, en samenwerkingsopdrachten sowieso al lastig vindt. Wat er vaak gebeurt: hij doet alles. Omdat hij niet tegen onzekerheid kan, tegen mensen die afzeggen, tegen bijdragen die onduidelijk zijn, tegen niet weten of iemand nou wel of niet op tijd dia's oid. aanlevert...
Dus ja, inmiddels weten de anderen ook dat hij dan alles oppakt... En communiceren naar een docent vindt hij ook lastig, en bovendien wil hij niet klikken.

Allemaal stressoren dit. Als dat gesamenwerk zou voor mij ook helemaal niets zijn trouwens, blij dat dit vroeger nog niet zo was.

Marjoleine64

Voor o&o moet je echt kunnen samenwerken en ik denk dat als je dat niet kunt, dat je dan dat vak niet kiest. Hier kreeg iedereen in de brugklas o&o, zodat de leerlingen weten wat het is. Voor de tweede was het een keuzevak, dus dan kristalliseert zich dat al wat uit. En zeker de leerlingen die het als examenvak kiezen, kunnenn en willen wel samenwerken.

Mijn kind heeft, sinds hij voor o&o kon kiezen, daarbij nooit problemen met samenwerken gehad. Wel bij andere vakken waar wel eens een samenwerkopdracht was.

Nog even....

O&o is het vak dat bij technasium hoort, mocht iemand zich dat afvragen...En het is wel heel handig inderdaad dat er voor één project diverse cijfers worden gegeven, zodat iemand die niet goed bezig is, een lager cijfer krijgt. Dat voelt wel eerlijker voor de anderen.

Mirreke

Samenwerken en autisme is helaas een lastige combinatie. Je wordt verondersteld dit soepel zonder ondersteuning te kunnen. Met het gevolg dat mijn ene ASS-kind zich überverantwoordelijk voelde en alles naar zich toe trok (wat ook niet goed is) en het andere kind een mbo-dropout werd omdat hij echt, écht niet kon samenwerken, teveel in zijn eigen wereldje zat.

ADD

Onze dochter heeft ADD en we zijn zo blij dat ze inmiddels redelijk door heeft hoe ze met een planning om moet gaan. Als er dan kinderen verdwijnen, niet op komen dagen, zich niet aan gemaakte afspraken houden of hun ding niet doen, is dat echt wel een ding. Ik kan me trouwens niet voorstellen dat gemotiveerde kinderen zonder diagnose hier wel blij van worden.

Ik begin steeds meer te geloven dat docenten het samenwerken in het eerste jaar stap voor stap zouden moeten begeleiden. Voor die datum hebben jullie een plan. Voor die datum is dit en dat af, voor feedback. Voor die datum levert iedereen dit in, enz. Dan ziet de docent al veel eerder in het proces waar de hiaten zitten.

Ik realiseer me nu wel dat één docente dit, na een heel moeizaam verlopen eerste opdracht, dit bij de tweede keer wel goed begeleid heeft. Het kan dus wel. Zal per docent verschillen.

En misschien kunnen docenten af en toe eens vragen of de samenwerking lukt. Dat is voor kinderen die wat meer moeite hebben om de docent zelf te benaderen misschien wat makkelijker.
Ook dat hoort in mijn ogen bij passend onderwijs. Kleine moeite, groot plezier.

tja

'Ik begin steeds meer te geloven dat docenten het samenwerken in het eerste jaar stap voor stap zouden moeten begeleiden. Voor die datum hebben jullie een plan. Voor die datum is dit en dat af, voor feedback. Voor die datum levert iedereen dit in, enz. Dan ziet de docent al veel eerder in het proces waar de hiaten zitten. '

Ik vermoed dat docenten samenwerkingsprojecten wel makkelijk vinden voor het nakijken. Anders zit je 30 powerpoints te bekijken en nu maar 10 (of 7/8 bij groepjes van 4). Een docent die er zo in staat zal zeker niet stap voor stap willen begeleiden want dan kost het alsnog veel tijd

De ene school doet dit veel vaker dan de andere en ik heb mij daar ook wel aan geërgerd maar toch hebben mijn beide zoons er wel enorm veel van geleerd. Aan de andere kant zou het fijn zijn als docenten er ook wat van leren, dat ze elkaar doorgeven wie wel en wie niet goed samenwerkt en dat ze er rekening mee houden als ze als docent zelf de groepjes vormen en ze inderdaad per deadline laten inleveren hoe ver ze zijn.

Precies!

Wilgenroosje schetst precies de voorwaarden voor goed leren samenwerken. En ja, de ene docent begeleidt dit beter dan de andere... Gelukkig is dat dus bij mijn zoons op school inderdaad de praktijk geweest. Waarbij ze steeds meer losgelaten werden. Ook bij oudste in de studie is er nog steeds dat soort begeleiding, nu door een studentmentor (ouderejaars). Die begeleidt dan een groepje bij zaken als taakverdeling, voortgang etc. Iedere week een kort overleg. Alleen zo jammer als dan alsnog één van de 6 gewoon niet levert tot het allerlaatste moment. Door zijn goede bedoelingen en ogenschijnlijk alleen maar dommigheid, én op een cruciaal moment ook een 2e die zich niet aan de afspraken gehouden had is hij erbij gebleven en heeft zo kunnen meeliften met de rest.