Radio 1 Heb jij ook een schoolgym-trauma?

nou, trauma...

... dat vind ik wat te zwaar. Maar ze hebben mij op school geen plezier in sport weten bij te brengen. Heb maar weinig positieve herinneringen aan de gymlessen op BO en VO.

ach, trauma...

Ik was ook dat kind dat altijd als laatste werd gekozen. Niet leuk, maar ik was dan ook de stijve hark van de klas, die nog geen bal recht kon gooien. Mijn talenten lagen op een ander vlak. Handarbeid, tekenen, muziek en zo. Maar dat werd minder belangrijk gevonden. Sterker nog: in mijn tijd gingen de jongens handarbeid doen en meisjes handwerken.

Geen trauma (pesten deden ze ook wel buiten de sport- en gymles), maar leuk is anders. Ik heb alles uit de kast gehaald om niet te hoeven, maar helaas. Zelfs mijn astma was geen excuus, de gymleraar zei dat het helemaal niet erg was dat ik langer over een onderdeel deed. Lief van hem, maar ik was graag op een positievere manier opgevallen in de klas dan als de kruk die overal achteraan hijgde, hoogtevrees had, geen bal kon vangen en tegen de toestellen als de brug en de bok aan hing als een gestrande walrus, jaloers op al die leuke, vlotte meisjes die daar als een hinde overheen hupsten.

En dan dat verplichte douchen na afloop. "Ongesteld" was geen excuus, er werd een lijst bijgehouden (erg prettig als je niet regelmatig menstrueerde - moest je weer een briefje van je moeder mee dat je toch echt ongesteld was!).

Ik vind het ook jammer dat gym een verplicht nummer is, maar het schijnt te moeten omdat kinderen anders te weinig beweging krijgen of zo. Anders kan ik het niet verklaren. Toch denk ik dat het voor mij gezonder was geweest als ik minder dat vernederende gym hoefde te doen en wat meer tekenen, muziek en handarbeid! De één werkt nou eenmaal beter met zijn handen of hersenen, de ander met zijn lijf. Niks mis mee!

Goeie tijd

Ik heb juist goede herinneringen aan gym. We hadden ook een sportveld van twee voetbalvelden groot.
Heerlijk buiten softballen of speerwerpen of sprinten. Douchen was redelijk maar de toezicht was soepel.
Alleen basketballen of volleyballen waren minder favoriet vanwege de pijn in de vingertoppen.

Als ik nu naar de scholen van de kinderen kijk, mis ik de ruimte die ik vroeger had. Ze moeten op de fiets naar een sportaccomodatie want de ruimte is ingevuld met bijgebouwen. Even ontspannend een rondje om de school heen, is er niet bij. Daarnaast hebben de scholen onderling ook een getouwtrek om de huur van een lokatie. Gym lijkt een onderschoven kindje van de VO, terwijl het ook een belangrijke uitlaatklep is.

Kenfan

Gelukkig geen sportfascist/gymnazi (sorry, ik verslikte me even in mijn thee ) maar verder wel herkenning. Oh, zo lief bedoeld, dat bij mij de toestellen op de makkelijkste stond mochten (alsof er voor mij een "makkelijke stand" was, maar nee, dank je. Ik voelde me de walrus tussen de hertjes.
Ik kreeg altijd een 6- voor de moeite, dat vond ik dan wel weer netjes, want de gymleraar had wel door dat de wil er bij mij was, maar meer niet.

Maar dat van die geur herken ik. Eén van mijn kinderen kreeg zijn einddiploma in de gymzaal. Nou is een gymzaal anno 21e eeuw toch wat anders dan zo'n hel op aarde eind jaren zeventig, maar je ziet toch touwen, ringen en, in een nis opzij, allerlei houten/lederen martelwerktuigen. En die lucht... die LUCHT!!! Inderdaad de combinatie van (puber)zweet, magnesium en dat leer van het paard, de bok en zo.

Ook het geluid van sporters met piepende zolen op een gymvloer knarst me nog altijd in de oren.

Mijn gymleraar was dan geen gymnazi, maar had wel een handtastelijkheid die bij iedereen bekend was. De leukste meisjes van de klas kregen altijd een extra hand op een strategisch plekje tijdens de toestellen. Gelukkig is dát me bespaard gebleven Dat was wel weer een voordeel van lomp zijn

Pff

Herkenbaar kenfan, dat je al naar wordt van de geur van de gymzaal. Met zwetende handen mijn kinderen ophalen en brengen. En als mijn kinderen sportdag hebbe, ben ik de hele dag chagrijnig. Stom, maar het is pure angst. Ik vond sportdagen zoooo erg.

Ik vond buitengym minder naar, omdat ik dan mijn snor kon drukken en grassprietjes kon bestuderen.

Het als laatste gekozen worden snapte ik wel. Mijn teamgevoel is sterk ontwikkeld. Voor het team is het beter als ik op de bank zit. Echt, je kunt beter met een persoon minder spelen dan met mij in het team.

Waar ik last van heb, is dus dat ik zweethanden krijg als ik in de buurt van sportactiviteiten kom. Ik heb er soms zelfs last van als ik sport op tv kijk. En ik heb er veel last van dat ik me verschrikkelijk schaam om in het openbaar te bewegen. Daarom durf ik niet naar een sportschool, of hard te lopen, of te dansen.

Dat komt doordat ik zo vaak uitgelachen ben. Ik denk altijd dat mensen mij belachelijk vinden. Sterker nog, ik vind mezelf ook belachelijk dan. Dus vermijd ik dat soort dingen. Ik ben bang om op te vallen, draag als het even kan ook geen opvallende of dure kleding. ( ook omdat het bij mij toch altijd vies wordt en stuk gaat)

Op mijn werk kan ik er inmiddels wel tegen als ik bekeken wordt. Dat was wel een leerproces. Ik doe nuttig werk, dus de meeste mensen zijj blij als ik ze help en vergeven me dan mijn klunzigheid.

Ik vind trouwens het echt verbijsterend dat op het oog aardige mensen, er vrijwillig voor kiezen om gymleraar op de middelbare school te worden. Ik vind ook dat sport op school vrijwillig zou moeten zijn. Zeker op de middelbare school. Afschaffen die hap!

Op de basisschool is het wel wat beter, omdat daar de gymles nog leuk gemaakt kan worden met fantasie en spel.

kneuzenklasje

Gym vond ik verschrikkelijk, had nooit meer dan een 6je voor de moeite, ik was een van de kleinsten en moest ook wel eens apart bokspringen. Na een schoolwissel was gym iets minder erg, ze deden ook meer balspelen. Uiteindelijk kwam ik in een kneuzenklasje, de groepen waren gesplitst. Dat was heel gezellig, we maakten er grappen over. We waren allemaal niet lenig, onzeker en onsportief.

Mijn oudste is gelukkig een stuk sportiever met gym en hij durft veel meer. Daar heb ik ook wel wat voor gezorgd, mijn ouders riepen veel te veel: voorzichtig, voorzichtig! Daarmee help je een kind niet eea te ontdekken. Ik was ook heel onhandig (ik viel veel) en angstig. Maar ik denk dat mijn zoon eea van mijn man heeft geerfd en dat het verder geen verdienste is van mij.
Mijn zoon wil nu niet meer op sport en roept: van sporten word ik moe, dus ik vrees dat we niet heel erg het goede voorbeeld hebben gegeven

Laat kinderen gewoon kiezen

Ik had het geluk dat er in mijn tijd nog geen cijfers gegeven werden voor gymnastiek, anders was ik vanwege het totale gebrek aan motivatie al halverwege de brugklas afgestroomd richting riool.

Tegenwoordig krijg je er wel cijfers voor. Op school van oudste werden er in Havo4 zelfs proefwerken over spelregels van balspelen in een toch al overvolle proefwerkweek gegeven. Ik verzin dit niet.

Op die manier manier zijn de flauwekul(excusez-le-mot)vakken natuurlijk geen ontladings/ontspanningsmomenten meer in de schooldag.
Ik zou zeggen laat kinderen gewoon kiezen of ze willen gymmen, tekenen, muziek maken, of aan drama willen doen. Dan heb je een gemotiveerde leerlingen die je een hoger niveau kunt aanbieden. Win-win. Ik kon best aardig tekenen. Na de brugklas heb ik het niet meer gehad omdat met het vervallen van beeldendr vorming de uren klassieke talen oin het rooster gepast werden. Maar we hadden wel evenveel gymnastiek als de atheneumklassen. Een gewoon uur, en een blokuur in de week. Vooral dat laatste was verschrikkelijk, ik kon de klok wel vooruitkijken.

Nou wil het toeval dat al mijn vier kinderen uitblinken in sport. Echt alle vier. Dochter zat zelfs in de selectie van turnen, ze komen met achten en negens thuis voor coopertesten en speerwerpen. Meestal probeer ik voor te wenden dat ik aan die prestatie enig belang hecht (NOT) Hun tekeningen pikte ik ook direct uit bij een tienminutengesprek. Dat waren diegenen waarvan andere ouders waarschijnlijk veronderstelden dat het de creatie van een verdwaalde kleuter was. 't Is dat ik de ouder ben die ze gebaard heeft, anders zou ik ernstig gaan twijfelen.

Bromvlieg

"Die geuren - dat klopt helemaal! Ik ben, als ik om een of andere in een gymzaal kom, altijd ongelooflijk blij dat ik daar niets hoef te doen. Heerlijk!!"

Ja, dat heb ik nou ook. Ik kom tegenwoordig ook nog wel eens in gymzalen, want hoewel mijn dochter haar karateles meestal in een dojo heeft wordt de les een enkele keer naar een gymzaal verplaatst. Maar inderdaad, ik ruik het, en hoef lekker niet meer.

Als ik vroeger bij balsporten per ongeluk de bal in handen/voor de voeten kreeg - dat gebeurde niet zo gek vaak, want ik probeerde bij de bal uit de buurt te blijven en was daar tamelijk bedreven in - dan was mijn enige gedachte om dat ding zo snel mogelijk veilig bij een teamgenoot te krijgen zonder schade aan te richten. Lukte dat, dan was mijn opdracht wat mij betreft volbracht

Mijn partner heeft wel eens verteld dat hij bij een basketbalwedstrijdje- voor de lol op de universiteit ook een keer fanatiek 'hier hier!!" riep. Naar de speler van het vijandelijke team. Die erin stonk, en de bal naar hem afspeelde

Groeten,

Temet