Overgaan op HAVO of blijven op Gymnasium

Geduld

Het is een goed tijdstip voor rustige levenslessen. Niet ieder kind gaat ongestoord door school en dat kan iedereen wel willen maar dat is niet de realiteit. Je doet je best en daarna kijk je naar je opties. Het leven is nog lang genoeg. Je hoeft niet de beste te zijn, meekomen is goed genoeg. Je zult in je leven heus weleens in iets anders uitblinken.
Dit is ook werken aan zijn zelfvertrouwen.
Rustig luisteren, de emoties benoemen, de opties weergeven. En dan zelf laten kiezen of hij gaat voor HAVO of voor gymnasium. En kan hij mogelijk huiswerkbegeleiding krijgen? In ieder geval iemand die volgend jaar met hem meekijkt en het overzichtelijk voor hem houdt.
En dat gedoe met inloggegevens te laat, ik haat het, maar het is endemisch op scholen en zelf krijgen ze een 1 of een ongeoorloofd verzuim als ze een minuut te laat zijn.
Maak je zoon ook weerbaar tegen schoolterreur want hij is net begonnen en er zal nog veel langskomen. Niet elk kind gaat als een zonnetje stralen door de schooltijd. De meesten niet eigenlijk. De VAVO's zijn er getuige van.
Leer hem dat hij zijn eigen pad loopt en zijn eigen opties leert beoordelen en zijn best doet al die publieke vooroordelen van zich af te schudden.

Mijn dochter zit met 19 jaar weer in 4HAVO. Gelukkig heeft ze die les goed geleerd. Want natuurlijk zeiden klasgenoten: je ben al 19 jaar dat hoort toch niet?
Niet naar school gaan terwijl je wel kunt leren, niet je doel proberen te bereiken omdat anderen daar wat van vinden, zonder daar zelf de consequenties van te dragen, dat is pas dom.

Relatief

Zoon hier is in de derde blijven zitten. Hij was concreet meer bezig met zich sociaal te ontwikkelen. Ja, dus een jaar later.
Inmiddels studeert hij als de jongste af aan zijn HBO studie en gaat door naar uni.
Het is allemaal zo relatief, maar dat overzien die kinderen niet, maar dat kun je ze wel vertellen.

Overigens

is mijn zoon 18 en zit in 4 havo. Ook wat hobbels onderweg gehad, ondanks dat hij meer dan intelligent genoeg is voor het gymnasium. Maar het gaat nu goed met hem. En uiteindelijk is er niemand die meer kijkt naar hoe oud je was toen je je diploma haalde.

Antwoord op @Pennestreek en @AnneJ

Pennestreek: Wat betreft dat tweejarig brugklas vraagje: in de eerste klas was het VAVO gemengd. Tweede klas bestaat uit VMBO-TL, Havo/Atheneum en Gymnasium. Hij kan zakken, maar als hij het vwo wilt afronden, moet hij zich doorwerken tot 5HAVO, naar 5VWO gaan en dan 6VWO afronden.

Wij weten al hoe het met hem gaat op school.

AnneJ: Hij is het onzekere type. Ook haalde hij alleen maar hoge cijfers op de basisschool, oftewel, hij had geen hulp nodig (wel hulp wat betreft sociale vaardigheden) en hoefde niet veel te leren voor een hoog cijfer. Dit heeft hem wel in de problemen geholpen, omdat dat hetgeen is wat hem tegen houdt. Wij hielpen hem wel, het ging wel goed, maar na een tijde werd het niets en zo begint de cyclus. We willen hem leren om zelfstandig te zijn en dat soms een vraagje hier en daar niet erg is. Hij zegt dat hij dit al allemaal heeft ingezien, maar misschien was de type school ook een fout van ons allen. Wij (incl. mijn zoon) kozen voor een dalton school, zodat hij zich kan verbeteren op het zelfstandige vak. Een nieuwe school kan wel helpen, maar dat is moeilijk aangezien al de leuke vriendjes die hij voor het eerst had kunnen maken.

Kan ook

Als je de lange route volgt is het zaak om tijdig te zorgen dat hij genoeg vakken volgt om door te kunnen stromen naar VWO. Het kan.
Ik had een klasgenoot vroeger die deed eerst MAVO, toen HAVO, toen VWO, waarna hij geneeskunde ging studeren, wat hij graag wilde.
Maar er zijn er niet veel die al op jonge leeftijd weten wat ze willen, maar je houd de weg zo goed mogelijk open. En stopt met focussen op de deadlines. Afstromen, blijven zitten, het gebeurt, maar je gaat je opties na en gaat door. Ook op een Daltonschool.
Kan best een goede keuze zijn geweest. Mijn zoon heeft door zijn autisme een uitdaging aan communicatie, dat gaat bij hem niet vanzelf. En toevallig heeft hij een studie gekozen die juist veel sociale vaardigheden van hem vraagt. Maar hem ook beslist biedt wat hij daarvoor nodig heeft en wat betreft persoonlijke ontwikkeling is die studie dan voor hem ook geweldig. Met zijn motivatie lukt het hem juist om ook daarin zich te ontwikkelen.
En zelfstandigheid valt niet altijd afdoende per direct te leren. Mijn kinderen hebben een vorm van autisme, overigens veel jongens zijn blijkbaar nog lang wat onzelfstandig, en ze moeten er ook rijp voor zijn om volledig zelfstandig te zijn.
Tot die tijd heb ik ze gesteund, en steun ze nog steeds.

Dank u allen!

Wat ben ik blij dat er toch andere ouders paraat staan om advies te geven. Misschien heeft de jongen wel een nieuwe kans nodig. Daar staan wij als ouders dan wel klaar voor. Hij hoort dan wel zelf inzet erin te stoppen. Nu kan hij tenminste oude stof hergebruiken of de ladder beklimmen en via het HAVO het VWO bereiken. Hij doet dit uiteindelijk voor zichzelf en niet voor zijn ouders. Hij is alleen redelijk doelloos en doet altijd wat voor anderen. Zijn reden om nog door te gaan, is zodat hij zijn ouders blij kan zien. Zijn intentie is wel goed, maar er komt een tijd waar hij er alleen voor staat. Hij moet er zich dan kunnen voorbereiden. Aangezien de wereld alleen harder en strikter zal worden, is het wel goed voor hem dat hij er ook wat in steekt. Wij als ouders zullen onze kinderen voor altijd steunen. Nogmaals, bedankt voor jullie antwoorden!

Antwoord op @bicyclette

>Ik snap het niet helemaal. Hij zit dus in het tweede brugjaar? En wil graag naar >Gymnasium maar is bang dat het havo wordt?

Hij zit al op het gymnasium. De eerste klas was een VMBO-TL/HAVO/VWO gemengde klas. De tweede klas is meer advies gericht (met een aparte klas voor VMBO-TL, Havo/Atheneum (nog steeds gemengd) en een Gymnasium klas. Hij kwam dit jaar terecht in de Gymnasium klas.

>Komt dit opeens uit de lucht vallen? Ik neem aan dat jullie wel eens met de mentor >hebben gesproken over tegenvallende resultaten? Welke begeleiding krijgt hij bij het >leren?

Hebben we zeker, maar hij verborg het in het begin en wilde alles zelf oplossen, ipv om hulp vragen. Dat ging niet en uiteindelijk was hij bij zijn ouders en mentor om hulp gaan vragen.

>Of je mag blijven zitten, is schoolbeleid. Daar gaan scholen verschillend mee om.

Zijn school staat het 'doubleren' (herhalen) toe.

>Ik zou eerst maar eens een afspraak maken met de mentor om de opties te >bespreken.

Is in een eerste klas introductiegesprek al duidelijk gemaakt en volledig uitgelegd, zo kwamen wij met het idee.

Er alleen voor staan

Tegenwoordig worden die kinderen steeds vroeger geacht zelfstandig te zijn, en gehard, want later........
Je legt jezelf weer een barrière op waardoor je voor je kind een faalervaring creëert. Hij moet wel...... want anders........
Dat zou ik loslaten. Je kunt beter wat naast hem gaan staan. Hij doet zijn best, hij stelt zijn doelen en doet zijn best om die te behalen en als dat niet lukt dan ga je doen wat je wel lukt.
Ik steun hem wel, maar dan moet hij wel.....
Natuurlijk is elk gezin anders, maar dat doe ik hier niet. Ik steun hun motivatie, ik leg uit, ik snap dat de boog niet altijd gespannen kan zijn, ik snap dat je soms heel veel werk verricht en dat er tijden zijn dat het minder lukt, heb je per slot zelf ook en na veel jaren wordt het wat stabieler door ervaring, maar iedereen gaat daarin zijn eigen pad.

Het gaat er om dat het hem lukt en dat kun je niet afdwingen door het van hem te eisen. Dat ligt bij hemzelf, dat moet hij zichzelf gunnen en steeds opnieuw aangaan.

Je kunt bespreken wat hem helpt om zijn werk wel goed te doen, je laat de regie bij hem. Je faciliteert dat er thuis genoeg rust is en zonodig jou steun en hulp en zoekt samen naar een manier waarop het voor hem wat meer routine wordt en minder stress.

Antwoord op @AnneJ

Waarschijnlijk had ik mijzelf verkeerd verwoord. Ik zal hem natuurlijk altijd steunen, het punt is is dat hij dit allemaal voor zijn ouders wilt doen. Wij gaan hem steunen totdat hij trouwt en werken gaat. Wij willen alleen niet dat hij een harde klap krijgt van de realiteit, omdat hij iets niet had verwacht. Wij willen dat hij met zijn eigen twee poten, onafhankelijk van iedereen en vrij van zorgen kan leven. Ik maakte zijn fout. Als ik een jaar door studeerde, dan kon ik ook wat hoog bereiken... Ik wil niet dat hij dezelfde fout als ik maak en hierdoor heel zijn leven spijt krijgt. Dat kan ik hem niet aandoen. Wel moet hij er zelf *ook* wat aandoen en niet verwachten dat zijn ouders en anderen alles voor hem voorkauwen. Zoals ik zei, wij willen niet dat hij een harde klap van de realiteit krijgt. Ik kan het niet aanzien dat hij mijn fout herhaalt en voor de rest van zijn leven in afhankelijkheid moet leven. Hij heeft de potentie, maar weinig doorzettingsvermogen. Dat had ik waarschijnlijk ook moeten vermelden. Zoals ik zei zullen wij, zijn school, mijn partner en ik en mijn zoon kijken wat goed kan zijn voor hem.

Tja Maxime

Dan gaat het toch weer over jou. Je wil niet dat hij dezelfde fout maakt. Kan zomaar zijn dat hij die fout ook maakt, dat voorkom je niet doordat jij dat niet wil. Je legt zelf die 'bom' op zijn pad. Je kunt hem alleen maar de sociaal story van jezelf geven en zeggen dat je hoopt dat hem wel lukt wat jou niet gelukt is, maar dat je dat ook accepteert, want hij gaat zijn eigen pad en hij zal zelf ook teleurstellingen krijgen in het leven. Harde klappen van de realiteit kun je niet voorkomen door te zeggen dat je het wil voorkomen. Als het dan toch gebeurt is het een selffulling prophecy die jij op zijn pad hebt gelegd. En daarom gaat het om jou.
Hopelijk kun je dat loslaten. Het gaat zoals het gaat, hij gaat erover, laat de regie bij hem en aan je motivatie om hem te steunen zal het niet liggen.

Ontevreden

En als je ontevreden bent over zaken in je eigen leven dan moet je daar wat aan doen. Dat kan ook een goed voorbeeld zijn. Dan moet je niet afdwingen dat een kind jou fouten niet herhaalt. Dat red je niet en kan juist een bron van faalangst zijn.

Motivatie

Als jij zelf een nogal dwingende motivatie hebt voor de schoolcarriere van je zoon kan het voor hem ook moeilijker zijn om zijn eigen motivatie te vinden en met, je doet het om je ouders blij te zien, kun je ongewild een kind een hoop frustratie aandoen.
Al komt die in de goot! Het is en blijft je zoon, en je steunt hem en helpt hem liever door te luisteren en de kans te geven zijn eigen doelen te vinden en na te streven.

En soms

Gaan kinderen met of zonder een (afgestroomd) diploma van school om te werken en leren daar wat discipline en gaan dan later weer studeren. De opleiding van mijn zoon zit er vol mee.

Antwoord op @AnneJ

Je hebt wel een punt. Ik heb die faalangst misschien ook wel gecreëerd voor hem. Ik denk dat ik daar minder negatief in hoor te zijn en hem juist hoor te motiveren. Niet dat ik dat nooit doe, alleen denk ik dat ik hem meer bang heb gemaakt voor de toekomst dan dat ik hem zeker heb gemaakt. Ik zal daar meer over nadenken. Die jongen mist alleen zijn doorzettingsvermogen en misschien dat dat door mij komt.

Succes Maxime

Goed dat je ook naar jezelf kunt kijken hoor. Je zoon heeft gelukkig een moeder die helemaal voor hem gaat en zijn studie en zijn ontwikkeling belangrijk vind.

Antwoord op @AnneJ

We vinden het allebei belangrijk. Maar het kan ook zijn dat omdat ik altijd heb gezegd dat ik in hem geloof en dat ik mijn volle vertrouwen in hem stop, dat hij hierdoor een faalangst heeft ontwikkeld en zo dus altijd sluit. Wat het dan ook is, ik zal ervoor zorgen dat hij weleens fouten mag maken, alleen dat hij er wel van moet leren. Het kan misschien vandaar zijn dat hij denkt dat hij de 'homo universalis' moet zijn. In ieder geval, we zullen kijken wat fijn is voor hem en wat goed zou uitkomen.

Nou ja, Maxime

"ervoor zorgen dat hij weleens fouten mag maken, alleen dat hij er wel van moet leren"

Blijkbaar heb je je aangewend om die eisen te stellen, maar dat zou ik echt niet doen.
Dat heeft misschien te maken met je eigen opvoeding?

Waarschijnlijk heb je het er inmiddels zo ingepompt dat je zoon echt wel weet dat bij jou dit soort verwachtingen leven. Hoef je niet meer te zeggen, maakt het nog indruk.
Daardoor leg je er wel veel druk op. Ik zou de druk verminderen. Onder stress kan iemand niet goed leren.

Biedt je hulp aan, maar laat het los, steun zijn eigen keuzes en stel niet overal eisen aan.

Andersom redeneren

Sommige kinderen is het handig om ze eens letterlijk uit te leggen dat het handig is als je wel wat leert van je fouten. Een ezel stoot zich in het gemeen enzovoort. En sommige kinderen nemen dat ook voor kennisgeving aan.
Een kind met faal angst zou ik juist eens feliciteren met een fout of een laag cijfer. He, gelukkig, je bent een gewoon mens, geen robotje, en ondertussen leef je nog steeds en gaat rustig door met ademen. En ik houd nog steeds van je. De wereld is niet vergaan.