Oud zeer
Ik moet even wat kwijt. Ik zit net mijn mailbox op te ruimen en kom in een map een hele mailwisseling tegen van 3 jaar geleden. Onze kinderen zaten op een school waar het héél erg slecht ging toen. wat daar gebeurde, daar lusten de honden geen brood van. Drie jaar lang invaljuffen en niemand die die meute van 35 kinderen (25 jongens) in de hand kan houden. Straffen, straffen, mag niet, het hield niet op, van leren kwam niets meer. Onze oudste twee kinderen raakten volledig afgebrand daar. Zaten werkelijk aan de grond. Na een schoolwissel is het met de oudste twee super gegaan. Zitten inmiddels allebei op de middelbare school. Onze jongste moet nog 1 1/2 jaar en is een blij tevreden kind.
Maar oh oh, ik dacht dat ik er overheen was. Maar zit met dikke tranen die emails te lezen. Ik kan er een boek over schrijven....
zucht.....
oude wonden
Ja, dat soort dingen kunnen oude wonden weer open halen. Ik heb zelf helaas ook een paar van zulke ervaringen (niet met school gelukkig). En helaas moet ik van sommige dingen de dossiers (zowel digitaal als papier) nog bewaren omdat ik nog steeds een grote kans heb dat er t.z.t. alsnog een gevolg hiervan komt bovendrijven waardoor ik mijn kant van het verhaal moet kunnen bewijzen.
Heel confronterend. Het ligt in een aparte map achterin de administratiekast. Zo ver mogelijk uit het zicht. Maar soms, met opruimen bijvoorbeeld, komt die speciale map weer in het zicht en zelfs zonder het in te kijken knijpt mijn maag dan weer samen. Maar ik kan het niet weg doen, omdat e.e.a. mogelijk nog gevolgen kan hebben.
Mijn advies is dan ook: als je niet meer bang hoeft te zijn voor eventuele gevolgen die nog/weer op kunnen duiken, gooi het dan weg. Hup, weg uit je mailbox en uit je leven!
poe poe
Hortensia, bedankt voor de tip. Ik ben destijds eigenlijk alles gaan bewaren toen ik merkte dat de invaljuf een soort van politiedossier ging maken over mijn zoontje. Dan kom je op gesprek en ligt er een soort van waarheid op tafel dat je medegedeeld wordt en is het eigenlijk geen gesprek meer. Ach ja, is alweer 3 jaar geleden.
Waarom ik het nu nog heb.... geen idee. Misschien moet ik het uitprinten en ritueel aan verbranden of zo.
Ritueel verbranden
Geen slecht idee! 
kan het me goed voorstellen
onze kinderen zijn nu 2 jaar van een dergelijke school af. Heel veel onrust, veel straffen en een slechte sfeer. Nu heb ik er niet echt oud zeer aan overgehouden, onze kinderen waren heel braaf en hebben zodoende weinig straf gehad. Het houdt me echter wel nog vaak behoorlijk bezig, die hele toestand met de vorige school! Ik kan me dus helemaal voorstellen dat als je kinderen er wel veel te lijden hebben gehad, dat je weer volschiet.
hier ook
Bij ons is het al een dikke 7 jaar geleden dat dochter op zo'n school zat. Ik kan nog huilen als ik eraan denk hoe ze eraan toe was. Een meester die haar aan het afbranden was en de rest van de klas aanmoedigde om te pesten, want daar werd dat slome mutsje hard van. Aan de kinderen vragen wat ze willen worden en dan dochter heel hard uitlachen als ze zei dat ze arts wilde worden, want daar was ze veel te dom voor. Maar dochters wraak is zoet: ze zit inmiddels in 6 gymnasium en als ze door de selectie komt, gaat ze geneeskunde studeren. En zeker weten dat ik dat even zal doorgeven aan de school. (Dat ik haar niet daar op school heb gelaten mag duidelijk zijn.)
Gedoe met school hakt er in
Je kinderen zitten er zo veel uren per week, je bent zo afhankelijk van hoe het gaat. Ik heb me ook vaak machteloos gevoeld toen het steeds slechter ging met jongste. Uiteindelijk (inmiddels drie jaar geleden) is hij opgebloeid in het speciaal onderwijs, maar ik loop nog steeds bij voorkeur niet langs zijn oude school.
Dat er zo slecht voor mijn kind gezorgd is op een plek die ik vertrouwde blijft inderdaad pijnlijk.
Ik vind het wel een troostende gedachte dat we het nooit expres 'fout' hebben gedaan. Achteraf hadden we misschien eerder de knoop moeten doorhakken, maar met de kennis en vooruitzichten die we toen hadden kon dat niet.
Nicky de derde
Haha, wat een verhaal. En je hoopt dan natuurlijk dat jouw dochter die meester later als patient krijgt en hem dan hele, hele, hele zware pillen gaat voorschrijven of hem al zijn ledematen per ongeluk amputeert... 
Op mijn werk was laatst een discussie over dyslexie op de basisschool en daar hield ik het niet droog toen ik dacht aan mijn dochter vier jaar geleden. Die lieten ze vaak op de gang lezen met de daisyspeler als het "te moeilijk" was in de les, en dan vergaten ze haar weer te roepen als de les klaar was. Wat ik niet vaak heb moeten ingrijpen en gesprekken heb gevoerd op die school. Ik was echt zo'n dyslexiemoeder waar docenten vaak over klagen en die zich overal mee bemoeide. Maar goed dat ik dat gedaan heb dus. 
Ik bewaar die mails wel, en ik heb een enorme map met alle gesprekken, onderzoeken en verslagen. Misschien wil ze het ooit hebben. Maar ik lees het niet.
Net als Emma,
Bewaar ik ook alles zodat kind het later kan nalezen als daar de behoefte aan is. Maar ook omdat er regels zijn overtreden en wij het leerlingdossier nooit te zien hebben gekregen. Het was ook een heel bizarre zaak waarin we maar één doel hadden; andere school.
Daar een dossier door de school 5 jaar bewaard wordt, blijft het nog een tijdje liggen. Misschien wel tot kind 35 jr is.
Maar ik kijk er nooit is. Soms lees ik wel nieuwsbrieven van die oude school en zie dan dat er weer een paar leerkrachten ziek of weg zijn. Ik vraag me dan of wanneer bij het bestuur of de inspectie de oogkleppen open gaan.
Verder ben ik klaar met die school, mijn kind is veel belangrijker.
Maar de houding van school heeft mij wel veranderd; mensen die tegen mij liegen, vertrouw ik niet meer en hou ik uit mijn buurt.
Flanagan
Ja dat klopt van die dossiers. Maar er zat niks in het dossier van mijn dochter. Toen ze in groep 7 zat vroeg de directie mij zonder blikken of blozen of er niet wat (test-) gegevens waren, want de inspectie kwam kijken en mijn dochter was een zorgleerling en die moest een ontwikkelperspectief hebben. En dat terwijl er al vanaf groep 4 leeshulp gegeven werd, wisc-testen en dyslexieonderzoek had plaatsgevonden, iedere 3 maanden een rapport van de Stichting Taalhulp, en al die gesprekken....
Bij het lwoo onderzoek in groep 8 heb ik zelf besproken met de ib'er wat er wel of niet in het dossier mocht, met de regionale verwijzingscommissie letterlijk er naast (telefoon). Alles zat erin, werd mij verzekerd. Maar de vo-school moest mij toch nog vragen om de dyslexieverklaring.
Intussen zat ik in de mr, kreeg daardoor erg veel gedaan bij de school en dat heeft vooral de laatste twee jaar veel verschil gemaakt voor mijn dochter.
En ik ben er ook door veranderd Flanagan: mijn houding is wat cynischer. Succes bij kinderen is, net als in de jaren '50, afhankelijk van betrokkenheid en financiën van ouders en absoluut niet van school. En al helemaal niet van zo'n leuke hippe "op de ontwikkeling van het kind gerichte" school in een nieuwbouwwijk. Ik kan er een boek over schrijven!
Nicky de derde
"Een meester die haar aan het afbranden was en de rest van de klas aanmoedigde om te pesten, want daar werd dat slome mutsje hard van. Aan de kinderen vragen wat ze willen worden en dan dochter heel hard uitlachen als ze zei dat ze arts wilde worden, want daar was ze veel te dom voor."
Het bevreemd me dan niet als je af en toe in het nieuws leest dat er een leerkracht mishandeld is door ouders…..
tja
Ik ben van nature niet zo gewelddadig, maar ik heb af en toe mijn handen wel achter mijn rug moeten houden. Ik ben wel zo vreselijk tegen hem tekeer gegaan dat hij vond dat ik hem 'beschadigde'. Toen ik hem vertelde dat hij dan ook eens wist hoe mijn dochter zich voelde, wist hij niet meer wat hij moest zeggen. De directeur, die alles maar gedoogde, heb ik laten aanpakken door de stichting waaronder de school valt. Hij is drie maanden 'overspannen' thuis geweest. Ik kom hem nog wel eens tegen en dan springt hij letterlijk in de lucht van schrik. De meester is 'gepromoveerd' tot ict-er en staat niet meer voor de klas. Dus al met al heb ik mijn wraak wel gehad.
En de allerbeste wraak is natuurlijk een mooi leven voor dochter. Zijzelf is helemaal niet wraakzuchtig en zal, mocht ze arts worden, ook de meester en de directeur keurig behandelen. Ik kan nog wat van haar leren.
Ben niet de enige!
Ben blijkbaar niet de enige met een pijnlijk plekje op de ziel die te maken heeft met school.
Jullie zouden mijn kinderen nu eens moeten zien. Zo lekker in hun vel op de middelbare school inmiddels.
Alleen de jongste zoon zit nog op de basisschool waar we naar toe zijn gegaan. Daar zijn we tevreden over, maar toch, ik ben er klaar mee, met die basisschool community. Voor mijn kids is het heerlijk dat ze nu eindelijk op hun eigen niveau werken met kinderen die niet alleen maar uit de wijk komen.
Nu komt het ergste: ik ben ook nog eens zelf een juf!
ook
even anoniem maar hier ook van die moeilijke momenten. gister jongste op de middelbare school opgegeven, wat een heerlijke mijlpaal. halverwege groep 7 is ze nog van school gewisseld na een combinatie van een verschrikkelijke meester, en een klas met veel queenbee's die de rest van de klas terroriseerden. wat heeft ze het zwaar gehad en wat heeft ze het nu fijn op haar nieuwe school! en dan te bedenken dat mijn oudste wel die hele school heeft afgemaakt, ik hoor nu pas dingen van haar waardoor ik denk....ook haar had ik van die school af moeten halen. maar ja oudste houdt zich stil, houdt zich groot. ik heb het nooit doorgehad hoe moeilijk ook zij het heeft gehad. de school is gericht op prestaties, sociaal is het een drama.
wat ben ik blij dat beide kinderen op de middelbare zitten. niet meer afhankelijk van een meester of juf maar per vak een andere. fijn!
ik zou de mailwisselingen niet weg gooien. wel in een hoekje van je computer stoppen zodat je er niet mee geconfronteerd wordt maar ik kan me voorstellen dat het voor je kinderen goed is om later eens door te kunnen lezen als ze vragen hebben wat er gebeurd is.
Diepe sporen jarenlang
Nee mamaatje, je bent zeker niet de enige. Mijn dochter is op en door de basisschool in een depressie beland toen ze 9 was. Ze is nu 14 en ik geloof dat ze er nu wel min of meer overheen is, maar het trekt zulke diepe sporen! Ik ga niet eens uitleggen wat er is gebeurd, dan zou ik direct al weer volschieten. Oud zeer ja. Heel oud maar het doet erg zeer.
Het enige mooie eraan is dat het voorbij is. Kind straalt en is gelukkig. Ze heeft goede en lieve vrienden en vriendinnen. Haar zelfvertrouwen groeit nog steeds. Daar word ik dan ook weer stikgelukkig van.
Herkenbaar
Heel herkenbaar hoor. Wij zijn overigens niet van school gewisseld maar wel een keer van klas. Zoon zat toen bij een juf die totaal niet met hem overweg kon. Had al een traject van kleuterverlengen achter de rug maar in groep 3 nog steeds geen vooruitgang. Juf dacht bovendien dat hij ook niets kon, niet lezen, niet rekenen etc. Wij zagen wel anders. Met veel moeite hem bij een stel andere juffen gekregen, anders had hij deze nog 2 jaar gehad, want 3/4/5 combinatie op de Montessorischool. Juf deed overigens vreselijk moeilijk hierover want dan moest hij bij zijn vriendjes weg en een overgang was niet goed voor hem etc. etc. Nou niets bleek minder waar. Bij de andere juffen was hij binnen een week een ander kind. Na 3 maanden stelde 1 van de juffen een dyslexie-onderzoek voor en eind van het jaar bleek hij dat dus inderdaad te hebben. Rekenen kon hij overigens prima bij deze juffen, als hij maar geen hele sommen over hoefde te schrijven, want dan raakte hij volkomen de draad kwijt. Hadden de juffen wel een oplossing voor, ze kopieerden gewoon het rekenboek zodat hij alleen de antwoorden op hoefde te schrijven.
Inmiddels zit hij in groep 7 en het gaat nog steeds prima op school. Hij volgt een geheel eigen leerlijn maar iedereen weet en accepteert dat. De juf die hij nu heeft is gelukkig ook een stuk wijzer geworden sinds dat onze dochter bij haar in de klas zat, want destijds ging dat weer totaal mis. Daar kwamen we toen wel echt te laat achter. Dochter heeft het in groep 6/7/8 helemaal niet naar haar zin gehad, maar dat kwam er dus pas uit toen ze op de middelbare school zat. Hadden we dus ook zeker meer in moeten doen, maar al doende leert men. Gelukkig heeft ze het nu prima naar haar zin, volop vriendinnen en nauwelijks tijd voor leren haha.
