Motivatiegebrek in examenjaar
Zoon zit in examenjaar en heeft nog een krappe 4 maanden te gaan dus.
Maar..... Zo ergens begin december was van de ene op de andere dag de motivatie compleet weg. Kon zich niet meer concentreren op schoolwerk, doet dus helemaal niks meer. Gaat wel naar school maar komt vaak te laat omdat hij zijn bed niet uit kan komen.
Nu, na de 2e schoolexamens, staat hij nog maar net op voldoende. Hij geeft aan op te zien tegen 'als hij van school af is', heeft nog steeds geen idee over vervolgstudie of wat hij wil gaan doen in zijn leven. Persoonlijk vind ik het zonde om een jaar over te doen, hij is er al bijna. Ik ben bang dat hij de makkelijke weg kiest en het is nog maar de vraag of hij zich volgend schooljaar voldoende bij elkaar kan rapen.
Pushen helpt niet, hij moet het natuurlijk zelf inzien en doen. Wat kan ik nog doen om hem te motiveren?
Faalangsttraining
Examenvrees heeft vaak te maken met faalangst en angst voor verandering. Geen stip op de horizon zien. Veel scholen hebben een faalangsttraining. Dat zou een beginpunt kunnen zijn. Niet om hem per se dit jaar te laten slagen maar om de stroom weer op gang te krijgen en de druk te verminderen. Want reken maar dat er een druk staat op zo'n examenjaar en daar is niet iedere puber tegen opgewassen. Het helpt ook niet om steeds te zeggen dat je 'anders je examen niet haalt'. Dat jaagt de angst vaak alleen maar aan. Motiveren door dreigen is iets dat in deze tijd veel aan de orde is. Voor sommigen zal het werken, voor sommigen is het een faalfactor van belang.
Nou dan blijf je maar een keertje zitten, als het maar weer op gang komt en je rustig doorgaat met ademhalen en oppakken van je opleiding.
Zonodig zoek je een opleiding waar hij meer affiniteit mee heeft.
Tussenjaar
het is natuurlijk een beetje mijn stokpaardje - maar is een tussenjaar mogelijk waarin hij iets heel anders gaat doen. De kans is groot dat hij tijdens zo'n jaar meer rust heeft om na te denken over vervolgstudie zonder de examenstress die er dit jaar bij komt. De grote meerderheid van de uitwisselingsscholieren die ik begeleid, komen terug met een veel duidelijker keuze voor de toekomst.
Voor onze dochter was dat zeker zo - haar jaar extra middelbare school in Brazilië heeft haar in ieder geval motivatie opgeleverd. Ze heeft daar op school andere vakken gehad dan thuis en dat heeft haar ook nog geïnspireerd om een extra minor in filosofie te doen. Thuis was ze vooral met beta vakken bezig, dus heel iets anders.
En misschien dat het uitzicht op een andere activiteit volgend jaar hem ook motiveert dit jaar met succes af te maken, zeker nu er nog maar 4 maanden te gaan zijn.
tussenjaar 2
Een jaartje middelbare school in een ver buitenland of een interessante reis is natuurlijk een mooie oplossing voor een tussenjaar, maar een jaartje ertussenuit kan ook prima worden opgevuld met een (deeltijd)baantje bij de plaatselijke groenteboer oid.
Ik zou zoon voorhouden dat als hij niet weet wat hij moet, dat helemaal niet erg is. Dan gaat hij een jaartje werken en in dat jaartje komen er vast wel ideeën boven. Kan hij ondertussen mooi zijn bankrekening spekken.
Wat hij vooral niet moet doen is nu de boel verknallen om nog een jaartje langer op die school te blijven zitten. Dan moet hij het hele jaar overdoen en dat is denk ik echt stomvervelend. Je hebt het namelijk allemaal al eens gezien.
Ik moet vaak terugdenken aan de havo-scholieren die instroomden in onze 5-VWOklas. Die mensen hadden dus al eindexamen Havo gedaan, en moesten dan nog twee jaar, en weer eindexamen doen. Dat deden ze ook braaf, maar je merkte dat ze eigenlijk het schoolsysteem al aan het ontgroeien waren. Ze hadden die riedel al eens gehad. En zij stroomden tenminste nog op en leerden iets nieuws, moet je je voorstellen hoe het is als je de oude prak nog een keer opgewarmd voor je neus krijgt.
Nu even doorbijten, en als er in mei nog geen idee is over de toekomst, gewoon een jaartje vakkenvullen, rijbewijs halen, en om zich heenkijken, dat zou mijn idee zijn.
Groeten,
Temet
Alles tegelijk
Volgens mij heeft mijn zoon ook een beetje last van alles tegelijk moeten. Hij haalt niet al te beste cijfers op zijn SE's, hij zal net wel of net niet slagen. Toch zie ik dat hij blijft uitstellen en moet ik hem achter de broek aan zitten om te gaan leren. Hij is een laatbloeier, hij begint nu pas met stappen etc, wat zijn vrienden al 2 jaar geleden deden. Verder moet hij een andere studie kiezen omdat de studie van zijn eerste keuze vermoedelijk te moeilijk voor hem is (gezien zijn cijfers op die vakken tnt), dus weer open dagen aflopen, proefstuderen etc. Ook moet hij van alles gaan aanvragen en regelen omdat hij binnenkort 18 wordt. Verder is hij 2x gezakt voor zijn theorie voor rijbewijs en een keer gezakt voor zijn praktijk-examen. Ik had liever gehad dat hij dit allemaal in de 5e al had afgerond, maar hij is laks geweest. Eerst met rijlessen regelen (hij mocht van ons vanaf 16,5 beginnen) en daarna met leren voor theorie, ik had aangedrongen dit in de grote vakantie te doen, maar in plaats daarvan verkoos hij om de hele dag op bed te blijven liggen. Dus nu komt alles tegelijk. Zijn zus is bijna 16,5 en die wil wel binnenkort met rijlessen beginnen, maar 2 tegelijk is wat prijzig, dus als hij nu even stopt (wat misschien beter is ivm de stress), dan gaat zijn zus eerst even voor. Ook heeft hij een medisch probleem dat opeens weer op speelt. Ik heb zojuist het ziekenhuis gebeld en een afspraak verzet die op 11 mei (1 dag voor aanvang eindexamen) stond gepland. Als het slecht nieuws is verpest hij geheid het examen van de volgende dag.
Soms denk ik ook dat het beter is dat hij zakt, dan heeft hij de vakken net wat beter onder de knie en daardoor een betere basis voor zijn vervolgstudie. Ook kan hij zich dan nog eens rustig orienteren en rustig wennen aan het feit dat hij 18 is en opeens alles zelf moet regelen en aanvragen.
Onzeker
wordt ik ervan. Ik begrijp dat hij zich losmaakt, privacy nodig heeft, liefst tot laat in de nacht zit te gamen, overdag in zijn bed ligt en geen behoefte heeft aan een zeurende moeder. Maar wanneer is iets geen normaal pubergedrag meer, in hoeverre gaan jullie mee in dit gedrag? Omdat hij niet brutaal of ongehoorzaam is vind ik het lastig om streng te zijn. Wat moet je met een reactie 'mam ik weet het ook niet, ik weet wel wat ik moet doen, namelijk opstaan, eten, studeren, maar ik kan me er gewoon niet toe zetten'.
Het kan inderdaad wel iets van faalangst zijn maar het lijkt ook op een soort eenzaamheid, geen doel om zich op te richten, en nu hij zijn identiteit aan het ontdekken is realiseert hij zich dat hij andere interesses heeft. Hij gaat wel mee naar feestjes en concerten maar heeft dan een soort gelatenheid over zich, hij lacht wel maar het lijkt me soms nep. Omdat hij eigenlijk niks geeft om disco, harde muziek, verkering en drugs. Wel allemaal geprobeerd trouwens.
We zijn thuis met z'n tweetjes en op deze leeftijd is het lastig om in gesprek te gaan over emotie, gevoel en dergelijke. Dus meestal is het stil hier, hij zit boven, ik beneden. Hij is superbeleefd maar geeft geen opening tot troost, laat niet het achterste van zijn tong zien, nooit gedaan ook trouwens. Ik maak mij zorgen dat hij wegzakt in een depressie. Het is een rustige en lieve jongen, heeft wel wat vrienden om zich heen maar die jongens praten onder elkaar nauwelijks over dit soort dingen.
Gameverslaving
Een gameverslaving of een verslaving in het algemeen kan ook dit soort depressie-achtig gedrag tot gevolg hebben. Ik denk dat je dat als eerste aan moet pakken. Mijn zoon gamede in de 3e en 4e ook erg veel wat gevolgen had voor zijn prestaties. Ik heb de playstation toen regelmatig voor langere tijd weg gehaald, dat heeft wel geholpen. Tegenwoordig zet hij hem uit zichzelf beneden als hij voor examens zit. Als ze hem zelf op de kamer hebben is de verleiding gewoon te groot, hoe graag ze ook willen slagen.
Depressie?
Hij ligt vandaag de hele dag al in bed en wil niet praten..
mentor?
is de mentor op de hoogte van deze situatie? Misschien kan hij/zij advies geven of een goed gesprek met je zoon aangaan? En dan niet echt over leren, goede cijfers halen en slagen maar over wat te doen na het eindexamen? Een tussenjaar lijkt me in dit geval wel een goed plan, haalt misschien ook de druk weg omdat hij nog niet weet wat hij na zijn eindexamen wil doen.
Mentor is op de hoogte en ook diverse van zijn vakdocenten zijn zeer betrokken en hebben regelmatig goede gesprekken met hem (ik krijg daar dan mailtjes van). In onze eigen omgeving (vrienden, familie) helaas geen echt begrip dus die ontlopen we momenteel maar gewoon 
Yura, ik denk niet dat het een gameverslaving is, hij gamed niet zoveel maar zit meer op youtube en zo. Wel zit hij echt te veel aan zijn computer en leidt dat zeker wel af van schoolwerk. Het is een soort escape, dat kan inderdaad wel een verslaving worden?!
Heb intussen toch wel een soort van gesprek met mijn zoon gehad waarin hij aangaf waarschijnlijk toch zijn examen te gaan doen en dan inderdaad een tussenjaar om zich te oriënteren.
Hoop wel dat hij gauw uit dit dal kan komen, hij wil pertinent geen hulp (huisarts, psycholoog of gesprekken met mij).
Herkenning
Ik herken wel veel hoor van alles wat je schrijft. MIjn zoon zit ook enorm veel achter de computer. Het vervelende is dat dat zo lastig te controleren is. Hij kijkt bijvoorbeeld ook scheikunde filmpjes of doet wrts. En ja hij is ook bijna 18, kan toch niet blijven controleren.
Daarbij moet ik hem er continu aan herinneren dat hij zich moet verzorgen. Gezond eten of überhaupt eten, nagels knippen. En vandaag had hij controle bij de tandarts, nou dat was zowat een ramp. Hij poetst slecht en stokert en ragert niet. Vorig jaar had hij pockets van 4 mm en is hij behandeld, elke maand terug en dagelijks stokeren en rageren. Ik was in de veronderstelling dat hij dat nu dus dagelijks was blijven doen. Laatste keer dat hij geweest is was in augustus en sindsdien daar blijkbaar weer mee gestopt. Dus nu pockets van 5 mm, ze twijfelden om hem door te sturen naar een parodontologische kliniek. Ik was echt zo enorm boos, die laksheid. Wat wil hij nou? Een kunstgebit op zijn 20e? Heb hem gezegd dat wij de tandartskosten niet gaan betalen als hij 18 is en ook niet de megadure tandartsverzekering die hij nu moet afsluiten. Hij zoekt het maar uit. Ik denk dat wij hem misschien gewoon teveel verwend hebben en dat hij daarom zo laks is. Wij betalen straks zijn ziektekostenpremie (wat boven de zorgtoeslag uit komt) en het eigen risico dat bij hem volledig op gaat. Dat zijn dingen waar hij niks aan kan doen. Maar ik weiger gigantische kosten te gaan maken omdat hij het te druk heeft met youtube-filmpjes kijken en daardoor geen tijd meer over heeft voor persoonlijke verzorging.
