Mijn kleuter heeft moeite met afscheid nemen
Mijn zoontje vind het altijd al lastig om afscheid te nemen van iemand als diegene gaat. Maar nu gaat hij sinds 2 weken naar de basisschool en is het elke dag als we weg willen gaan dat hij begint te huilen en zegt maar ik vind jou zo lief. En hij wil dan eigenlijk niet dat je gaat. . Vanochtend was het zelfs zo erg dat zijn papa pas na een halfuur weg kon gaan, maar ook pas nadat de juf hem een hand gaf en dan ging het nog met moeite.
Het is niet zo dat hij niet naar school wil, want dat wil die wel graag. Hij zegt het ook zelf, naar school toe en loopt ook vrolijk mee. Ook komt hij elke dag met een big smile de school smiddags uit.
Nu was mijn vraag wat kan/ kunnen we hier aan doen? En wat zou hiervan de oorzaak kunnen zijn.?
overleg met de juf
hij is vast niet het enige kind dat dit moment van de ochtend lastig vindt. Hij vindt school fijn, maar het overgangsmoment voelt lastig. Houd het dan ook kort! Blijf vriendelijk en resoluut en draag hem over naar de leerkracht, al doet je hart pijn - want dat doet het. Hoe langer je rekt, hoe lastiger het wordt.
Je weer dat hij school plezierig vindt, dat is het probleem niet, dus houd dat in gedachten.
En misschien kun je op een heel ander moment, in het weekend of zo, eens met hem praten over zijn gevoel op dat moment van weggaan. Of dit uitspelen met poppen/beesten die naar school gaan.
(nichtje van me woonde een tijdje in de VS. Daar werden haar zoons door een van de leerkrachten uit de auto opgehaald. Soort McDrive maar dan anders.)
Hou het kort
Dat is zo'n veelgehoorde mantra, maar ik vind het niet bij ieder kind passen.
Bij mijn 2e ben ik op mijn gevoel afgegaan en heb juist de tijd genomen voor afscheid nemen, uit laten huilen etc. Dat deed haar zichtbaar goed. Na de huilbui was het ok, goed. Ook gaf ik haar een fotootje mee, kon ze me toch bij zich dragen. Dit alles was maar een korte periode nodig.
Lastig
Bij ons was een kort en heel voorspelbaar ritueel uiteindelijk toch het beste. Maar idd dat kan bij ieder kind anders lopen. Hier maakte het niet uit of het afscheid 5 minuten duurde of een kwartier, zoon ging altijd huilen en zodra ik uit beeld was ( hoorde ik van andere moeders) dan was het weer over.
Dus ik deed nog één verhaaltje uit een boekje en dan ging ik ( iedere keer weer met een rotgevoel) hij heeft het de hele peuterspeelzaal tijd volgehouden, in groep 1 was het ineens over.
Kort is vaak prettig maar t belangrijkste
Is duidelijk zijn in wat je gaat doen. Afscheid nemen is lastig voor sommige kinderen,ook al is school leuk.
Duidelijk zijn helpt wel.Ja je gaat spelen in de klas. Ik kom je altijd weer halen, nog 1 kus is dan ook echt 1 kus. Wil je meer tijd in de klas zijn zeg je nog 3 of 10 kussen als je je maar niet laat verleiden tot nog meer afscheidswensen en eisen als de afgesproken tijd/kus klaar is. Een half uur is lang om afscheid te nemen. Het wordt er niet makkelijker op.
Laat zo min mogelijk zien dat je t zelf lastig vindt, dat maakt t alleen maar moeilijker.
Het is meestal maar een paar weken en ineens is het over.
Afscheid nemen bestaat niet 
Dit komt heel vaak voor. Je bent echt niet de enige en gaat meestal vanzelf over. Natuurlijk moet je zelf ook niet de ouder zijn die geen afscheid kan nemen, hoe moeilijk dit soms ook is. Laat zien dat alles goed is en dat je vlak bij bent. Geef je kind het gevoel dat je niet ver weg bent.
Niet erg
Natuurlijk is dat lastig, en als je kind er altijd al wat moeite mee had is het logisch dat het nu, in die spannende periode van het wennen aan school, heviger speelt.
Hij is lang van huis, het vergt veel van hem, hij wordt de hele dag uitgedaagd, zit tussen veel onbekende kinderen, kent de rituelen en de weg waarschijnlijk nog niet goed. Logisch dat hij jullie het liefst de hele dag in de buurt houdt.
Het idee achter ‘houd het kort’ is voornamelijk dat jij de regie houdt.
Als het je zoon lukt om je door te huilen wat langer in de klas te houden (en dat doet hij echt niet met die gedachte, maar zo werkt het wel), dan zal hij een volgende keer weer huilen. Want dan blijf je langer. En als je na een week huilen er klaar mee bent en tóch afscheid neemt, zal hij misschien huilen en op de grond gaan liggen trappelen. Zodat je langer blijft. Enzovoort enzovoort.
Natuurlijk is het hartverscheurend, zo’n huilend kind, maar jij weet (en hij eigenlijk ook wel), dat hij het kán, zonder jou.
Ik zou zorgen voor een duidelijk afscheidsritueel, en me daar dan ook aan houden. Ik maakte in die tijd een kaartje met drie plaatjes: een kus, een knuffel, en dan zwaaien met een blij gezicht. Dat hield ik bij de hand, om zoon te herinneren aan hoe het afscheid nemen ging.
Succes! En hou vol, het gaat vast snel beter!
