mentor behandelt dochter oneerlijk

lastig...

Ik zou t gesprek starten met de vraag over t werkstuk,daar kun je nml iets bij laten zien.( Heb je ook iets om naar te kijken als je t moeilijk krijgt) Geef aan dat je het ook best lastig vind om erover te praten. Dat je niet wil klagen maar wil weten waarom zijn beoordeling zo is,wie weet is er iets in de opdracht toch niet goed begrepen door dochter? Zo niet.... Zucht bij elke vraag die je gaat stellen even in jezelf, zodat je kalmer blijft. Als je fel bent schiet je dochter er niks mee op Vanuit dat punt kun je verder praten.

Daarna zou ik vragen hoe dochter er voor kan zorgen dat ze er niet zo vaak uitgestuurd wordt. Je zou t eerste deel alleen kunnen doen en t laatste deel met dochter erbij? Dan kan ze horen waarom? Wie weet helpt t de lucht te klaren en waardeert hij t wel dat ze erbij is?

Succes!!

Thuis

Beste even anders,

Ik zou deze mentor thuis uitnodigen, dan ben je op je gemak en begin het gesprek 1 op 1.
Dat praat veel relaxter dan aan zo'n schooltafeltje met nog tig wachtende in de hal en een tijdsklok erbij.
Weet welke vakken hij geeft en toon interesse in hem als persoon.
Vraag uitleg over de onderbouwing bij het werkstuk en hoe het cijfer tot stand is gekomen.
Haal de tweede helft van het gesprek je dochter erbij.
En, ik zou, als er echt niet mee te praten valt, een gesprek aangaan met de directeur van de school.

wow!

Hier zitten hele goeie tips bij, bedankt! Inderdaad moet ik het "het is niet eerlijk" gevoel loslaten en proberen informatie te verzamelen, of zelfs tot een begin van een oplossing te komen. Man meenemen helpt niet, die staat er nog veel emotioneler in dan ik. Misschien een vriendin die ook kinderen hier op school heeft.

Voorstel

Ik heb me eens een voorstelling gemaakt van de situatie in het lokaal.
Een groepje, misschien wat onderuitgezakte, regelmatig fluistenrend, nu en dan een ingehouden proest, een giechel.
Dat kan irritatie opleveren.
Als mentor hoef je niet gelijk de hele groep eruit te sturen, je kunt ze ook van elkaar scheiden.
Dat kan klassikaal. De hele 2e rij pakt nu zijn spullen op en wisselt met de 5e rij.
En dat is voortaan je plaats in zijn les.
Als hij dan even een plattegrondje maakt, kan hij dit ook elke volgende les handhaven.

Vraag

Ik snap eerlijk gezegd niet zo goed waarom jullie zo emotioneel zijn. Baseren jullie je alleen op de verhalen van dochter en vriendinnen of is er meer aan de hand?

Inderdaad, wat is er nou zo erg aan het wegsturen?

Hij stuurt een paar meiden de klas uit en die meiden vinden dat niet terecht. Goh. Dat had ik nou noooooit op die leeftijd!
Ik denk dat het een goede houding is om ervan uit te gaan dat de mentor weet wat hij doet en dat hij de groepsprocessen goed weet te sturen. Een beetje vertrouwen lijkt me op zijn plaats ipv naar hem toe te gaan met ''maar mijn dochter ervaart het anders, want...'" Daarmee laat je je dochter ook zien dat je soms, ook al vind je het niet eerlijk, op je donder(tje) kunt krijgen op school en dat je daarover echt niet altijd in discussie hoeft met steun van je moeder.

nou...

Of dat wegsturen onterecht was, weet ik natuurlijk niet zeker. Maar van dat werkstuk wel, en daar gaat het me om. Ze moet kunnen opstromen, daar heeft ze de intelligentie voor, en inmiddels ook de werkhouding. Dus het is belangrijker dan "mijn arme kindje is eruit gestuurd", er staat teveel op het spel. Ik vertelde dat alleen maar omdat het de houding van de mentor illustreert. Toen er een aantal weken een invaller was gebeurde het trouwens niet, en dat zegt mij genoeg. Maar goed, daar gaat het dus niet om, het gaat om het (bewust?) tegenwerken van het opstromen. Die werkstukken tellen daar namelijk nogal zwaar voor mee, ook al heb je verder alleen maar 8 en hoger. Ik denk trouwens dat het moeilijk is om alleen achten, negens en tienen te halen als je de hele tijd zit te giechelen, dat is nog een bewijs voor dochter's versie van het verhaal.

door schade en schande

Door schade en schande wijs geworden, vertrouw ik nooit meer blindelings dat een leerkracht weet wat hij doet en groepsprocessen weet te sturen.
Er zijn uitstekende leerkrachten/leraren/docenten, er zijn ook enorme klungels. En de meeste zitten er ergens tussen in.

Even anders en Breiwerk

Goed dat je het serieus aanpakt en via OO goed voorbereidt!
Het moet niet zo zijn dat hij het opstromen (onterecht) verhindert.

Dus als het via hem niet lukt, dan door naar een niveau hoger. Mooi dat je een objectief bewijs hebt met dat werkstuk (ik ga ervan uit dat het inderdaad objectief is dat hij haar te laag gewaardeerd heeft). Ik neem ook aan dat je wilt dat hij haar werkstuk alsnog hoger beoordeelt?

Maar de tips van o.a. Breiwerk zijn wel heel goed, vooral kijken wat er gedaan kan worden zodat hij positiever over dochter gaat kijken. Misschien kan ze bijv. op een andere plek, naast iemand anders gaan zitten. Dan vooral ook doen!

Ik wens je veel succes. Laat je vooral weten hoe het gesprek met de mentor is verlopen?

Conclusies

Ik vind dat je te ver gaat in de conclusies die je getrokken hebt over het functioneren van deze mentor. 99% van de pubers die eruit gestuurd wordt, komt met precies dezelfde verhaaltjes als je dochter. Aangezien ik een jaar lang "verwijderbriefjes" op een VO-school verwerkt heb, kan ik hier wel over meepraten. De Top 3:
- iedereen was vervelend en toen ik een keertje mijn mond opendeed werd ik er gelijk uitgestuurd, hij heeft dus de pik op mij!
- ik ben er alleen door hem uitgestuurd, docent x stuurt me er nooit uit. Het ligt dus aan hem!
- Ik haal toch goede cijfers? Wat zeurt ie dan?

Soms klopt het excuus natuurlijk wel, maar ja een docent maakt ook wel eens een foute afweging. Maar ook als anderen zich niet aan de regels houden, zal zij dat toch wel moeten doen. Ik moet mijn bekeuring voor 10 km te hard rijden betalen, terwijl mensen die 20 km te hard rijden er mee weg komen. Ik hoop wel dat je dochter het gebeurde al alleen (dus niet in een vol klaslokaal) heeft uit proberen te praten. Zelf was ik tot de vierde klas een vervelende puber. In de vijfde werd er nog steeds beter op mij gelet, je reputatie ben je niet zomaar kwijt en ik kan me voorstellen dat dochter dat vervelend vind. Ik vnd dit wel iets aat ze het beste samen met haar mentor bespreken kan.

Van het werkstuk weet ik te weinig, maar om nu zonder wederhoor van de docent al te suggereren dat hij wel eens met bewuste sabotage van haar toekomst bezig kan zijn, vind ik echt wel heel ver gaan. Ik zou proberen het gesprek wat oordeelvrijer in te gaan. En als het echt niet gaat tussen hem en jouw dichter is het misschien verstandig om een andere mentor te vragen? Voor de begeleiding lijkt het me belangrijk dat er vertrouwen is, en dat aspect lijkt hier te ontbreken.

Nog een tip

Als de docent het gegeven cijfer nog steeds passend vindt, zou ik vragen het werkstuk nog eens door een collega te laten nakijken, zonder vooraf het cijfer te communiceren. Dat is op onze school gebruikelijk. Spelregel is wel dat cijfers ook naar beneden kunnen worden bijgesteld.

Nils

Dat laatste vind ik wel een goed idee, mocht het gesprek niet bevredigend verlopen.

En anderen: inderdaad, ik heb inmiddels zoveel meegemaakt op scholen dat ik ze beslist niet meer op hun blauwe ogen vertrouw. Puber trouwens ook niet hoor. Maar het punt is dat mijn man en ik er zijn voor dochter, en school is er voor de school. Ik heb in het verleden teveel gedacht dat de school er was voor mijn kind, dat school het wel beter zou weten want het was toch hun vak.

En wat het eruit sturen betreft: misschien hadden sommigen van die 99% wel gelijk. Als je er meteen vanuit gaat dat dat niet zo was, ben je ook bevooroordeeld bezig. Pubers zijn gewoon mensen.

Slecht gelezen

Ik ga er niet vanuit dat 99% het fout heeft, lees maar terug. Mijn punt is dat je wel concluderen kunt dat het zelfreflectief vermogen bij pubers niet zo groot is. Op die briefjes stond nooit: "we moesten stil zijn en toen ging ik toch kletsen. Na twee waarschuwingen ben ik er uitgestuurd". Echt nooit, het lag altijd bij een ander. Nu vind ik dat volkomen functioneel pubergedrag hoor, echt niets mis mee. Maar ik zou er niet te snel in meegaan. Jammer dat jullie het zo slecht met de school getroffen hebben. Ik zou het heel vervelend vinden zo wantrouwend ten opzichte van een mentor en school te moeten staan.

gesprek is geweest

Het gesprek is geweest en dankzij alle goede ideeën best goed verlopen. Ik heb mij niet emotioneel maar constructief opgesteld. De beoordeling van het werkstuk wordt niet aangepast, maar dochter gaat meer positieve feedback en duidelijkere aanwijzingen en begeleiding krijgen. Dat vind ik al heel wat (als het ook echt gebeurt). En de docent gaf toe dat de tekst prima was, alleen had ze in de les niet goed meegedaan. Tja, daar ben ik natuurlijk niet bij geweest; dochter ontkent dit. Beetje flauw ook om dat in de eindbeoordeling mee te nemen, zonder dat het van tevoren duidelijk was.

In elk geval was het constructief en legt het een basis, want ik schat in dat ik daar nog wel vaker zal zitten. Ze weten nu dat ik de vinger aan de pols hou (zowel dochter als school). Nogmaals bedankt en ik hou me aanbevolen voor meer tips.

Fijn

Fijn dat het gesprek redelijk verlopen is. Wel vreemd dat het gedrag in de beoordeling meegenomen is. Ik ga er maar vanuit dat dochter nog in de onderbouw zit en het werkstuk geen deel uitmaakt van het PTA? Als dat laatste wel het geval is zou er een paragraaf opgenomen moeten zijn waarin staat wat de consequenties zijn van gedrag. Mijn mening is dat alleen zaken als plagiaat en het missen van de deadline zouden mogen meewegen.

onderbouw

Ja, het gaat om de onderbouw, en er komen meer werkstukken aan. Ze weten nu in elk geval dat ik er bovenop zit. Als zoiets weer gebeurt, dan til ik het inderdaad een niveau hoger. Voor nu probeer ik de relatie maar goed te houden.

Gedrag in de klas zou niet van invloed moeten zijn op cijfer

Een werkstuk moet op zich beoordeeld worden. Je hebt het heel goed gedaan door te accepteren dat gedrag in de klas meegeteld is.
Dit maakt de kans groter dat het volgende werkstuk beter beoordeeld wordt.
Ik zou nog wel een mail sturen naar de mentor waarin je de besproken zaken samenvat (dus ook het feit dat het gedrag in de klas meegespeeld heeft). Dit is handig voor de dossiervorming.

Slecht gedrag in klas kan dus toch leiden tot goede prestatie,

maar niet per se tot een goed resultaat. Vind ik helemaal niet zo gek van die leraar, om op die manier pressie uit te oefenen naar een vervelende leerling: als je je beter gedraagt, dan zal je cijfer ook hoger zijn.

een invaller had de puberdochter er niet uit gestuurd,

dat is toch geen bewijs dat de mentor de 'pik' heeft op puberdochter? Misschien was het wel een invaller die er sowieso niemand uit zou hebben gestuurd (omdat hij dat niet durfde, omdat hij andere maatregelen heeft, omdat hij eruit sturen geen zinnige maatregel vindt en het anders weet op te lossen, enz.). Of misschien was de invaller wel zo streng dat er niemand vervelend durfde te doen. Of misschien zag de invaller er erg leuk uit en wilden alle meiden heel graag in de les blijven om naar hem te kijken?
Kortom: dat vind ik geen bewijsmateriaal

Miek

Tja, dan vind je dat maar niet. Ik weet hoe het zit, nu ik de verhalen van zowel mentor als dochter gehoord heb, en dat is genoeg. Zolang ze daar maar weten dat ik de vinger aan de pols houd.

Het verbaast me overigens echt dat sommige mensen in een soort stuip schieten zodra het een puber betreft. Zoals ik al zei: pubers zijn net mensen, soms misdragen ze zich of liegen ze, en soms niet. Volgens mij loont het de moeite om uit te zoeken wat er echt aan de hand is en dat weet ik nu.

Nog een aanvulling

Even anders, goed hoor je actie.

Je schrijft dat je vinger aan de pols houdt. Lijkt me handig in deze situatie. Heb je iets concreets in gedachten?

Misschien een idee om over 3-4 weken (bijv.) even een tussentijds evaluatiegesprek met de docent te hebben (evt. telefonisch), zodat je even hoort of het nu beter gaat of wat er nog beter kan. Of misschien met dochter erbij, zodat wat hij zegt meteen met haar afgestemd kan worden. Er kan ook wellicht verschil in perceptie zitten tussen die twee (over wat goed/gewenst gedrag is) en wellicht kan dat dan opgehelderd worden?

Verder: heb je richting de mentor gecommuniceert dat je dochter ambitieus is en graag op wil stromen, dus keihard haar best voor alles doet (en dat het met de andere vakken inderdaad harstikke goed gaat)? Misschien is hij daar toch een beetje gevoelig voor en kijkt hij alleen al vanwege die ambitie iets milder naar haar kijkt.

Bovendien kan het helpen zijn negatieve idee over je dochter misschien iets positiever te krijgen.

En heb je het nog per e-mail bevestigd wat hij zei dat haar gedrag meetelde (hoewel dat dus niet van tevoren gecommuniceerd was)? Dat kan je vaak een beetje onopvallend doen in een vriendelijke mail waarin je hem bedankt voor de tijd en het constructieve gedrag, en dat je graag over een paar weken nog even contact hebt etc etc (en dan dat over het gedrag verdisconteren in het cijfer ook even noemen). Voor dossiervorming.

even op iets terugkomen

quote " Ik denk trouwens dat het moeilijk is om alleen achten, negens en tienen te halen als je de hele tijd zit te giechelen, dat is nog een bewijs voor dochter's versie van het verhaal."

Dan had ik mijn middelbare school nooit af kunnen maken want ik heb 90% van mijn tijd buiten het lokaal doorgebracht omdat ik geen zin had, toch was mijn gemiddelde voor elk vak 8 of hoger. Ik maakte alleen de toetsen. Dus jou argument vind ik geen bewijs. Het is wel een argument dat je dochter meer kan dan dat ze nu hoeft te laten zien met wat meer aandacht. Dus een argument voor opstromen.

Breiwerk

Wat een mooie bijdrage van jou, die over het stappenplan, en een leraar met een gebrek. Je hebt het heel helder opgeschreven.

Zo is het vaak ook, de betreffende docent kent je kind gewoon nog niet, en daar ben jij dan voor.

Wat verfrissend, en juist ook zo logisch

ja, bedankt Breiwerk!

Die heb ik inderdaad uit mijn hoofd geleerd, zodat ik mijn emoties (die ook gevoed werden door eerdere slechte ervaringen op een andere school) thuis kon laten. En Suze, ik heb inderdaad de uitkomsten van het gesprek bevestigd.

Kijk, het oneerlijke zit er voor mij niet in dat vervelend pubergedrag bestraft wordt. Maar wat is vervelend gedrag? Dat viel wel mee als ik de mentor zo hoorde. En wat heeft het met opstromen te maken? Of zitten alle etters op VMBO basis en op het VWO louter engeltjes? Daar heb ik dan niets van gemerkt! Het kind heeft een verkeerd advies gekregen van de basisschool en moet dus opstromen, klaar.

Overigens trekt dochter haar eigen plan. Ze heeft de laatste dagen alleen nog tienen thuisgebracht en is van plan daarmee door te gaan. Tja, dan wordt mijn strijd wat theoretisch, denk ik...

Tienen

Tsja, als je dochter louter en alleen negens en tienen thuisbrengt, lijkt het een uitgemaakte zaak: dochter kan best een niveau (of twee) hoger aan.
Verkijk je niet op docenten, ik heb ze gezien die alleen een goede werkhouding willen om op te stromen, als je die niet hebt gaat kind toch alleen maar mislukken en dan is het beter om kind hier op z'n slofjes goede cijfers te laten halen dan straks te moeten werken, wat het niet kan, en slechte cijfers en weer afstromen...

Oftewel, laat dochter ook braaf en oplettend zijn in de klas. Oefen desnoods met dagdromen terwijl je geinteresseerd zit te kijken. En houd de vinger aan de pols bij de coordinator! Vertel wat je dochter wil, wat ze kan en hoe ze dat aan het bereiken is. Vraag wat de opstroom-eisen zijn en meld zo nu en dan dat ze volgens jullie goed op schema ligt.

Ga er niet vanuit dat een kind wat alleen maar tienen haalt met uit haar neus peuteren gezien wordt als opstroom-kind, zorg dat ze als potentiele opstromer gezien wordt door de coordinator (dat is iemand anders dan de mentor) en dat het duidelijk is wat zij en jullie willen. En wat slijmen en lief en braaf en aardig zijn helpt!

Inderdaad Fansien

Zo'n beslissing tot opstromen wordt niet alleen door de mentor genomen, maar door de docentenvergadering (volgens mij). Dus inderdaad, zorg dat je die wens duidelijk maakt bij anderen in de school.

Ik zou, als ik jouw was, vooral bij de kernvakken (ne, en, wi) nu al op tien minuten gesprekken gaan. En dan tegen die docenten zeggen: 'Dochter is zo gemotiveerd om op te stromen. Wat kan ze dit jaar doen, om zich daarop voor te bereiden? Is er lesstof voor dit vak, die ze volgend jaar nodig zal kunnen hebben? Wat raadt u aan? Heeft u extra materiaal wat ze eventueel kan doen?'
Ik merk daarnaast dat het ook heel belangrijk is, bij onze kinderen op school, dat de school het gevoel heeft, dat je als ouder, je kind stimuleert en steunt. Ze hebben het almaar over de driehoek, leerling/ouder/school. En als je als ouder als 'meedenkend en betrokken' te boek staat, krijgt jouw kind meer krediet. Daar heeft school ook wel weer gelijk in, want ouderbetrokkenheid is toch vaak een kritische succesfactor.

En als je dochter het dan niet lukt om een klik bij de mentor te krijgen, laat haar dan in ieder geval bij andere leraren aan die klik werken.
M Lavell heeft daar ooit heel mooi over geschreven op dit forum. Boek open, actieve luisterhouding, af en toe je vinger opsteken, af en toe een intelligente vraag stellen, niet altijd achterin zitten. Dat geeft je krediet.

Fransien en Breiwerk

Mooi, ga ik doen! Weer hele nuttige tips allemaal. Zo zie je maar, ik zou nooit op het idee gekomen zijn om op gesprek te gaan voor de kernvakken, omdat het me logisch lijkt dat ze dochter nu zien als een opstroomkandidaat. De basisschool heb ik nu wel zo'n beetje in mijn vingers, maar daar ben ik binnenkort van verlost. En hier moet ik nog veel leren, dat zie ik wel.

Die geïnteresseerde houding, dat ga ik dochter laten lezen! En dan gaan we samen oefenen: ik vertel een saai verhaal op een zeurtoon, en zij moet laten zien dat ze luistert.

Onderhand gedemotiveerde puber

Bij deze mijn ervaring:

Ik heb als bijleskind een jongen gehad die door een taalachterstand (van zowel hem als zijn ouders) op het sbo was beland waar helemaal geen eisen meer aan hem gesteld werden.
Nou was het zo'n jongen (er zijn er wel meer van) die je zo nu en dan achter de vodden moet zitten, als er niets van hem verwacht wordt komt er niets uit. Goed, na 1,5 jaar bijles was hij dus van een achterstand van 4 jaar naar gewoon mavo-niveau opgeklommen, niet door het sbo overigens. Na veel zeuren mocht hij daar doorgetoetst worden en ze vielen van hun stoel.
Moeder en ik hebben zitten praten als brugman, maar een gewone C voor de groep 8 lvs-cito's begrijpend lezen en een bijna-B voor rekenen was toch echt niet genoeg voor een mavo-advies. Het advies werd van pro bijgesteld naar vmbo-bb met lwoo, anders konden ze zelf niet verantwoorden waarom die jongen bij hen zat en niet op het reguliere basisonderwijs. Het heeft nog veel moeite gekost om de (volgens school) iq-test (nio, erg talig) van tafel te krijgen, want daar kende hij teveel woorden niet om hem goed te kunnen maken, en moest hij bovendien in de kantine zonder uitleg zelf raden hoe het moest.

Op het vmbo zaten ze echt niet te springen om de jongen uit het lwoo te halen, daar kregen ze namelijk meer geld voor. Hij was in die tijd ook al een echte puber geworden in zijn doen en laten en hij werd gedemotiveerd, hij had keihard gewerkt om te laten zien wat hij kon en werd door niemand gezien/geloofd.
Ondertussen is hij na twee jaar op kader gezet, heeft nooit een boek hoeven openslaan, heeft de zesjes-cultuur volledig omarmd en wordt niet als opstroom-kandidaat gezien. We hopen dat het op het mbo wat beter wordt, maar vrezen het ergste.

Wat ik iedere keer in de gesprekken terug hoorde waren opmerkingen als: het kan wel dat hij goede cijfers haalt, maar hij let in de les nooit op, hij is zo ongeinteresseerd, als hij wel iets moet doen zal hij dat ook niet doen en dan hebben wij weer een afstromer om te verantwoorden, als hij nou een goede werkhouding zou hebben was het geen probleem, waarom zouden we hem een kans moeten geven, er zijn zat die wel werken die verdienen dat veel meer.
Over de basisschool zal ik het maar niet hebben, die waren faliekant tegen bijles, de ouders moesten eerst maar eens accepteren dat ze geen hoogvlieger hadden, het kind moest uren per dag leren van de ouders en kreeg geen kans om zich sociaal te ontwikkelen, maar het iq was toch echt wel een vaststaand feit, daar kon je toch niet zomaar omheen, de lvs-scores waren dan toevalstreffers.
Het enige wat ik geleerd heb is ja en amen zeggen, kind opporren om geinteresseerd te doen ook al is het saai, slijmen, nog even benadrukken dat het zoveel beter gaat met gedrag, en de cijfers waren ook zo goed en dat zonder dat kind er moeite voor hoefde doen. Tsja, met stroop vang je meer vliegen dan met azijn. Er zijn echt wel goede leraren, we zijn er heus wel een paar tegengekomen, maar ze zijn in de minderheid.

Vroeger

Vroeger dacht ik echt in mijn onschuld dat scholen er waren om kinderen zoveel mogelijk kansen te geven. En in mijn tijd was dat ook zo, kinderen kregen tweede en zelfs derde kansen. Het is tenslotte een zware tijd voor een kind, er wordt veel van je gevraagd en ondertussen moet je ook door de puberteit heen. Ik ben echt geschrokken van de keiharde afrekencultuur nu. Het zijn tenslotte nog maar kinderen.

Ik ken trouwens ook een allochtoon kind met een prima intelligentie dat nu op het SBO zit. De basisschool had geen zin in een "moeilijk geval".