Meehelpen op school, erg brutaal kind in de groep
Vandaag mocht ik met groep 3 en 4 meehelpen om een groepje te begeleiden om in het bos te wandelen en onderweg waren er een hoop opdrachten. Altijd er leuk om te doen.
Ik had vier kindjes in de groep. 2 Van mijn eigen kindjes en nog 2 andere kindjes
1 Kindje was net nieuw op school. Ze komen uit een stad en de moeder wilde in een klein dorp gaan wonen omdat haar kind erg brutaal wordt. Ik heb al van mijn kinderen gehoord dat ze echt brutaal is.
Vandaag mocht ik haar in het groepje begeleiden. Het was 1 grote ramp. Ze gilde door al de opdrachten heen, zodat we niets goed konden uitvoeren, zei de hele tijd dat het stom was, schold me uit, rende weg. Normaal heb ik geen problemen om een groepje te begeleiden maar deze keer wist ik ook geen raad meer. Ik heb me netjes opgesteld, maar ik heb haar wel duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling was.
Op school vroeg de juf hoe het gegaan was, en ik heb gewoon eerlijk gezegd dat het niet goed gegaan was. Het kindje moest van de juf sorry tegen me zeggen maar ze deed het niet want ik was maar een stomme rotmoeder.
Haar moeder werd opgebeld en ondertussen zei het kind uit haar zelf sorry en ze zat gewoon echt te huilen en te trillen.
Volgens mij is er veel meer aan de hand met dit kindje. Zo'n gedrag heb je toch niet zomaar? Ik weet dat de school ook al geen raad weet met het kindje. Ze moet elke dag een paar uur naar groep 2 om te leren luisteren.
Hebben jullie zo'n ervaringen? Mijn kinderen waren zelf de hele middag van slag omdat dat kindje zo brutaal tegen hun moeder was.
Poeh
Het kijkt me aan de ene kant lastig, maar aan de andere kant was het denk ik wel een mooie leerervaring. Ons nichtje was door de scheiding van haar ouders ook helemaal van slag en daardoor ook brutaal, druk, niet zichzelf. Door de omstandigheden bleef ze een paar weken bij ons logeren en dit vond ik de eerste dagen ook lastig. Wat mij heel erg heeft geholpen is het positieve gedrag van mijn eigen kinderen benoemen en ook de kinderen zelf na de activiteit laten benoemen wat ze goed vonden gaan van zichzelf en van elkaar. Zodat we daarover samen konden praten. Nichtje snapte blijkbaar even niet meer dat het niet zo aardig was om boodschappen uit het schap te halen en dat bij anderen in de kar te gooien. Ze dacht dat ze aardig was en het goed was dat ze die oude mevrouw had geholpen.
Nu achteraf gezien zijn wij een stuk minder negatief geworden over anderen, maar kunnen wij ons beter inleven in anderen en we weten ook goed wat we er zelf van vinden. Zo zei pas nog mijn jongste dochter van 4 dat ze het jammer vond dat ze niet leuk kon spelen met pietje op de naschoolseopvang, maar begreep wel dat pietje dat nog moet leren en hielp hem daarom wel toen een ander kindje zijn speelgoed afpakte.
Hierover praten met elkaar heeft mij heel erg geholpen om beter mijn kinderen te kunnen begrijpen.
Ik begrijp wel dat het niet jouw kind is, maar toch zit ze bij jou kinderen op school en krijgen zij haar gedrag ook mee. Ik zou als ik jou was daarover met je kinderen praten en ervan laten leren. "Leren van andermans "fouten"".
Wat is sociaal wenselijk gedrag? Hoe denken jouw kinderen daarover? Als ze er last van hebben, hoe gaan ze er dan mee om? Wat doet de juf/meester? Hoe reageren andere kinderen?
En tenslotte hoe zorg je ervoor dat je de sfeer gezellig houdt?
Niet handig
Ik vind het allereerst niet handig dat dit meisje bij een ouder in een groepje gezet werd. Ik neem aan dat juf ook mee ging. Het zou beter zijn geweest als ze bij de juf in een groepje zat. Maar ik lees dat eigenlijk juf zich ook niet echt raad weet.
Als ik het mee zou maken zou ik ook tijdens zo'n uitje al aan de juf duidelijk maken dat dit niet werkbaar is.
En verder is het gissen naar hoe het kind zo is geworden. Je hebt geen idee wat ze meegemaakt heeft. Vind het wel opvallend dat ze zo bang werd toen haar moeder werd gebeld. Welke straf stond haar thuis nog te wachten?
Overigens doe ik op school af en toe de overblijf en kom ook weleens kinderen tegen die onbeleefd en brutaal zijn. Vaak inderdaad kinderen van gescheiden ouders en dan meestal niet de meest prettige scheidingen (voor zover een scheiding dat kan zijn natuurlijk). Vaak zijn deze kinderen wel te benaderen als je zelf rustig blijft. Maar soms hebben ze ook hun dag niet en dan wordt de juf er weleens bij gehaald als het uit de hand loopt.
De juf liep zelf niet mee, ze bleef op school om de groepjes weer op te vangen, dit gebeurd altijd en dat is nog nooit verkeerd gegaan. Maar dit kindje zit ook net op school.
Ik weet niet veel van de achter grond. Alleen dat haar ouders net gescheiden zijn en ze boos is omdat ze van de ene dag naar de andere dag is verhuisd en nu op een andere school is. Op de ouder school hadden ze grote klassen en daar ging ze met negativiteit aandacht vragen van de juf. Dat heeft haar moeder verteld. Dit is een kleine school, klas heeft maar 14 leerlingen.
Mijn kinderen vinden haar ook brutaal en gaan er gelukkig niet in mee, ze corrigeren haar alleen maar. De jongste zei nog: Waarom doe je zo brutaal, wil je geen vriendinnetjes en niet op feestjes komen?
Dat kindje heeft trouwens ook een zus, die zit ook in groep 3 want ze is blijven zitten. Dit is juist echt een super lief kind en beste vriendin van mijn oudste dochter die in groep 4 zit.
"Dat gedrag heb je toch niet zomaar?"
Nee, dat is ook niet zomaar.
Het meisje zit in een moeilijke periode. Je schrijft het zelf al:"Alleen dat haar ouders net gescheiden zijn en ze boos is omdat ze van de ene dag naar de andere dag is verhuisd en nu op een andere school is."
Maar hopen dat dit meisje met veel positieve ervaringen haar draai gaat vinden op de nieuwe school, in jullie dorp en dat er rust komt na de scheiding van haar ouders.
Ze zit duidelijk niet goed in haar vel, hopelijk heeft de juf veel geduld en begrip.
Groep 2
Die zijn vijf toch? Duidelijk veel mee gemaakt, scheiding, verhuizing, op de andere school nare manier van aandacht vragen aangeleerd. Dat kan nog alle kanten op gaan. Veel rust, stabiliteit en liefde. Hopelijk is de moeder al in staat om dat te bieden.
Naar groep 2 om te leren luisteren?!
Het zijn kinderen uit groep 3 en 4. Dit meisje zit, denk ik, in groep 3, want er staat dat haar zus ook in groep 3 zit en is blijven zitten. Maar waarom zou dit meisje in groep 2 leren luisteren? Staat er een sergeant- majoor voor groep 2? Of denkt de school dat een kind hanteerbaarder wordt als je het een beetje vernederd? Als ze dit met een van mijn kinderen zouden doen, dan zou de school niet alleen lastig kind maar ook een lastige moeder hebben. Of is er iemand die weet waarom een kind in groep 2 zou leren luisteren, anders dan dat de school kan zeggen dat zij zich nog als een kleuter gedraagt en daarom naar groep 2 moet?
Zomaar
Tango:
"En verder is het gissen naar hoe het kind zo is geworden."
Dat kan ook nog gewoon een aangeboren aanleg zijn.
"Je hebt geen idee wat ze meegemaakt heeft. Vind het wel opvallend dat ze zo bang werd toen haar moeder werd gebeld. Welke straf stond haar thuis nog te wachten?"
Hoeoeoeoe...
"Overigens doe ik op school af en toe de overblijf en kom ook weleens kinderen tegen die onbeleefd en brutaal zijn. Vaak inderdaad kinderen van gescheiden ouders en dan meestal niet de meest prettige scheidingen (voor zover een scheiding dat kan zijn natuurlijk)."
Kort door de bocht. En al is het zo, dan zouden die lastige kinderen zelfs ook nog wel medeoorzaak kunnen zijn van die scheiding. Je huwelijk ziet er heel anders uit met twee engeltjes dan met twee duiveltjes in een doosje. Niet iedereen kan dat aan.
Ik sluit me aan
Bij de laatste opmerking van Ad Hobre: vaak is het andersom: een moeilijk kind brengt zoveel spanningen mee in een relatie, dat daardoor een scheiding ontstaat; waarna de problemen van het kind blijven en beter zichtbaar worden, maar dan gelabeld worden als komend door de scheiding.
En iedereen maar even voor het gemak over het hoofd ziet dat er nog een heel braaf zusje is. Die hetzelfde heeft meegemaakt.
Juist vanwege al dit soort bespiegelingen, meningen, opvattingen en oordelen over andere kinderen en ouders vind ik het problematisch dat ouders meedoen met dit soort activiteiten op school. Zeker als je dan je eigen kinderen in je groepje hebben die jou als moeder kennen. School is geen gezinssituatie.
Tsjor
Wel medelijden met dit meisje
Ach: weggerukt uit haar vertrouwde situatie: gezin, woonomgeving, oude school...
Sommige mensen internaliseren hun gevoelens, en anderen laten aan de hele wereld zien dat ze ongelukkig of niet blij zijn. Het zusje cijfert zich misschien wel weg omdat haar drukke zusje al zoveel aandacht opeist.
Terugsturen naar groep 2 om 'te leren luisteren' vind ik wel heel erg schokkend. Hoe stigmatiseer je een kind... tjonge...
Ik hoop dat er mensen zijn die eens echt goed naar het meisje luisteren... http://www.livesinthebalance.org/what-collaborative-problem-solving-and-why-it-important
maar wat wil je met deze vraag?
Rot voor dit meisje, maar wat wil je ermee doen? Voor jou is het naar ik aanneem een eenmalige ervaring.
Behalve speculeren kun je er niks mee. Zaak voor de school.
Pirata
"Rot voor dit meisje, maar wat wil je ermee doen? Voor jou is het naar ik aanneem een eenmalige ervaring."
Precies, het nuttigste is misschien dat je je realiseert dat je het zelf nog best goed getroffen hebt 
samen optrekken
als het zusje en jouw andere dochter het goed met elkaar kunnen vinden, dan is er dus een bepaalde 'link' en kun je wellicht eens met de moeder babbelen erover. Op een opbouwende manier, waarmee je uitgaat van je ervaringen van die wandeling en dat je haar dochtertje graag had geholpen maar dat je geen ingang vond op die middag en dat je dat heel jammer vond. Je kunt dat alleen zo aansnijden als je het ook meent, dus als je inderdaad voelt dat jongere meisje ergens iets wil/voelt/merkt maar geen vaardigheden heeft om er iets mee te doen. Misschien dat moeder al wel met haar bezig is en met juf aan het praten is en dat jij mee kunt helpen (it takes a village to raise a child) met een bepaalde aanpak. Hoeft verder niemand te weten, ook andere ouders niet, maar misschien helpt het die moeder op weg. Ook kun je wellicht aanbieden om jongste dochter bij jou over de vloer te hebben als de andere twee samen afspreken (bij jou of bij die moeder), zodat haar moeder even wat 'rust' heeft en jij met die dochter iets kunt doen (koekjes bakken whatever, en dan ze mooi versieren voor de andere twee meisjes).
gr Angela
Andersom vraag
wat doe jij hier dan mee, K? Want je schrijft: "Mijn kinderen waren zelf de hele middag van slag omdat dat kindje zo brutaal tegen hun moeder was."
Wat zeg jij hen dan? Hoe ga jij daarmee om? Ik sluit me idd aan bij tsjor. Ik vind het inzetten van ouders op scholen ook niet zo'n goed idee. Los van het feit dat ouders geen professionals zijn, krijg je ook sneller kans op geklets over kinderen.
je moet
nooit boos gaan typen, daar krijg je gruwelijke spelfouten van, waarvoor excuus.
Goh
Ik ben overblijfouder en in iedere klas zitten kinderen die nog veel moeten leren, zoals wij dat dan noemen.
Daar zijn wij inmiddels aan gewend. Zaak van rustig mee omgaan en als het niet lukt hulp van andere ouder of leerkracht vragen. En het je niet persoonlijk aantrekken.
meehelpende ouders - beetje o.t.
Het is al tientallen jaren zo dat van ouders wordt verwacht dat ze meehelpen op de basisschool. Sowieso is vrijwilligerswerk in de hele samenleving onmisbaar. En het zal niet snel zo veranderen dat ouders op school niet meer nodig zijn.
Het is echter geen goed idee dat ouders hun eigen kinderen in een groepje meekrijgen, zonder leerkracht. Je bent als ouder bevooroordeeld. Dat zit in het ouderschap verweven.
Je kunt prima helpen als 'zomaar een vrijwilliger' en het is om allerlei redenen wijs om dat te doen in een groepje waarin je eigen kind(eren) ontbreken.
Ooit was ik invaljuf. Dat is weliswaar geen vrijwilligersfunctie, maar wel een vrij kwetsbare positie (je kent de groep niet goed, en kinderen proberen invallers altijd uit...).
Een van mijn zoons wilde beslist niet dat ik inviel in zijn groep. Hij vond het zelf onplezierig, mij als juf, én hij vond het vervelend om opmerkingen over mij van zijn vriendjes te horen.
Je moeder is je moeder. Dat is een unieke positie.
mijn ervaring
Ik heb heel wat mee geholpen op de bs. Uitjes, overblijf, in de klas met dingetjes. En nooit (zeker niet met uitjes of de overblijf) met kind in het groepje (mee met uitje) of voor de groep (overblijf). Dat is beter. En ja, regelmatig 'onmogelijke' kinderen erbij gehad. Die zijn er nu eenmaal..... Niet altijd leuk of makkelijk. Maar heb me dat echt nooit persoonlijk aangetrokken. En verder: er zijn kinderen in alle soorten en maten. Kun je dat niet, wil je dat niet, dan gewoon niet meedoen met dergelijke dingen.
niet bewust
meestal eigen kind in groepje gehad tijdens het helpen op de basisschool. Ik had er geen problemen mee als mijn zoon bij een andere ouder ingedeeld werd of door een andere ouder geholpen werd. In de kleuterklas heb ik er echter wel een tijdje bewust voor gekozen om hem niet in mijn groepje te hebben, dit omdat hij zich dan vervelend gedroeg.
Leerkracht had mee moeten gaan.
Wat vreemd dat school letterlijk en figuurlijk ouders met kinderen het bos instuurt zonder leerkracht. School is verantwoordelijk voor het toezicht bij een lesgebonden activiteit.
Een leerkracht hoort gewoon mee te gaan voor het totaaloverzicht en de wat bewerkelijker kinderen onder haar hoede te nemen. Was de juf absoluut onbereikbaar. Want ik denk dat ik bij een kind dat om wat voor reden ook onhandelbaar is, en het plezier en het leren van de andere kinderen in de weg staat, de leerkracht zou bellen,
Ik heb altijd mijn eigen kinderen in mijn eigen groepje gehad. Iets samen doen met mijn kind in schools verband, kijken hoe het daar functioneert was voor mij wel de sjeu van zo'n activiteit.
En toen een keer een kind enorm flipte op de terugweg - wat inderdaad schrikken was voor de wat bedeesdere types,en voor hem zelf ook - was het goed dat ik aanwezig was om hem direct mee naar huis te nemen.
hier juist wel eigen kind in groepje
...hier krijg je als je meehelpt bij activiteiten juist wel altijd je eigen kind in het groepje. Altijd goed gegaan ook eigenlijk, en ik ben het eens met Kenfan dat de lol in meehelpen op school voor een deel zit in het bekijken van je eigen kind in de groep.
meestal wel
eigen kind in groepje (kleuterklas uitgezonderd). Maar soms gebeurde het dat er genoeg helpende ouders waren in de klas van mijn kind en dan vond ik het ook geen bezwaar om elders te helpen. Vind dat er wel verschil in zit of je toch al regelmatig helpt (zoals ik destijds) of ouders die zelden kunnen helpen ivm hun werk of nog jongere kinderen thuis.
Praat aub over
Aub geen kindje meer zeggen maar gewoon kind.
Moeilijke kinderen?
Wat zijn moeilijke kinderen? Ik heb zelf dan maar 1 kind, maar zie wel vriendjes, vriendinnetjes, neefjes, nichtjes, kinderen van vriendjes en zou toch geen van die kinderen als een moeilijk kind bestempelen. Misschien kinderen die wat meer zorg nodig hebben, die niet gemakkelijk matchen met de ouders, maar moeilijke kinderen niet.
Dus ik ben wel benieuwd wat ik er onder moet verstaan.
makkelijke kinderen
Hmmm, ik heb heel makkelijke kinderen (dat wordt ook vaak gezegd). Ze zijn meegaand, luisteren meestal goed, niet verlegen, over het algemeen goedgehumeurd, etc. We hebben er niet veel werk van, zeg maar. Ik denk dat een kind dat een kind dat dat allemaal niet is, eerder moeilijk gevonden wordt. Of een kind met een gebruiksaanwijzing, een gecompliceerd type, een etiketje misschien, zoiets. Het is wel een beetje politiek correct om te zeggen dan moeilijke kinderen niet bestaan, denk ik. Er zit wel wat achter dat moeilijk zijn en het is niet de schuld van het kind dat het moeilijk is. Maar dat is wat anders.
Je hebt ook wel volwassenen die moeilijk zijn in de omgang; dat kan ook gelden voor kinderen, toch?
Lastig
Lastig in de omgang vind ik iets anders, dat heeft ook iets subjectiefs, of je al dan niet met iemand op kan schieten, maar een lastig kind? Niet uit politieke correctheid hoor, maar ik weet echt niet wat ik mij daarbij voor moet stellen, laat staan in een mate dat het tot een scheiding leidt.
Oh ik wel hoor Sanne
Niet dat ze hier zo lastig zijn dat we met de handen in ons haar zitten.
Maar kinderen kunnen de zaak wel op de spits drijven. Als er constant gedoe in huis is, kan dat teveel van mensen vergen en kunnen de verschillen tussen ouders uitvergroot worden. Als je het samen niet oneens hoeft te zijn hoef je ook geen ruzie te maken. Maar als je het allebei echt niet meer weet kan het moeilijk worden. Ook onderling.
Ach
Het is altijd zo dat je je eigen kind het leukst en makkelijkst vind en je je sneller ergert aan andere kinderen. Tuurlijk zijn je eigen makkelijk en meegaand. En ook al weet je dat dit niet altijd zo is dan ga je dat echt niet aan de grote klok hangen. Dan ligt het toch vaak aan die moeder die net niet het juiste knopje van je kind weet. Iedere ouder heeft een blinde vlek als het om eigen kinderen gaat en kunnen heel verbaasd zijn hoe brutaal andere kinderen zijn. En brutaal is natuurlijk ook subjectief. Wat is brutaal? Mijn dochter had best een aantal vriendinnetjes die in mijn ogen best wel brutaal waren maar of het ook echt zo was weet ik niet?. Het waren meer dingen waarvan ik zeker weet dat mijn dochter dat nooit zou zeggen bij een ander en dan vind ik het al snel te vrij of te brutaal. terwijl, als mijn eigen kind deze dingen bij een andere ouder zou zeggen ik het misschien wat normaler zou vinden.
Nou
Ik heb aardig wat uitstapjes meegemaakt met school en soms had je natuurlijk echt wat klieren in het groepje. Ik had de twijfelachtige eer om vaak deze (vaak) jongens in mijn groepje te krijgen, want volgens de juffen kon ik ze wel aan. Ach, en over her algemeen ging dat ook goed en had iedereen toch wel een leuke dag. Maar er was 1 meisje bij de kleuters die bij het schoolzwemmen echt een draak was. Totaal niet luisteren, constant weglopen en overal en tegen iedereen aan het schoppen was. Dat was echt niet te doen. Zij is vrij snel naar speciaal onderwijs gegaan.
Lastig
Lastig = brutaal, niet luisteren, andere kinderen klieren/dwarszitten/pesten, iets verbieden en het toch doen... Ik vind sommige kinderen best moeilijk en lastig. net zoals sommige volwassenen.
In dit geval zou ik gewoon even 1 op 1 de juf aanspreken en zeggen dat je het kind de volgende keer niet meer in je groepje wil. Niet omdat het meisje geen goede redenen zal hebben voor haar gedrag maar dat het waarschijnlijk beter is als ze door een professioneel iemand begeleid wordt die daar beter mee om kan springen. Ik heb er verder niet voor doorgeleerd.
scheiding
"Lastig in de omgang vind ik iets anders, dat heeft ook iets subjectiefs, of je al dan niet met iemand op kan schieten, maar een lastig kind? Niet uit politieke correctheid hoor, maar ik weet echt niet wat ik mij daarbij voor moet stellen, laat staan in een mate dat het tot een scheiding leidt."
Ik ken wel een stel dat is gescheiden, waarvan ik weet dat ze beiden de kinderen hééél anders opvoeden en dat dat een twistpunt was in de relatie voor het uitging. De kinderen zijn bij de één druk, brutaal, vrijpostig, tegen het onhandelbare aan; die ouder 'laat de kinderen zichzelf zijn'. De andere ouder houdt ze vrij kort en dan zijn het heel andere kinderen, wel nog uitbundig, maar ruimschoots binnen het normale.
In die zin is lastig misschien inderdaad subjectief. De ene ouder van dit gescheiden stel vindt de kinderen geloof ik niet snel 'lastig', maar de rest van de wereld zo ongeveer wel. Maar nu ben ik even nieuwsgierig: ervaar jij dan nooit iemand (kind of volwassene) als lastig, of moeilijk? Wat vind jij het verschil tussen 'lastig' en 'lastig in de omgang'?
