Loslaten of begeleiden? opvliegerige zoon van 13
Onze jongste zoon zit in 2 VWO en volop in de puberteit. Hij eet en groeit dat het een lieve lust heeft en dat gaat hormonaal gezien natuurlijk ook gepaard met wat moeilijk gedrag. Logisch natuurlijk, maar ik wil graag weten hoe ik met onderstaande situaties om moet gaan.
Hij is erg makkelijk met zijn huiswerk en raffelt zaken af. Het extra huiswerk, als boekverslagen, gedichten, tijdschriften maken voor talen, gaan zo moeizaam.
Gisteren moest hij zijn gedichtenbundel inleveren voor Nederlands. Hij draait de spullen uit, wil het in mapjes stoppen, maar dat lukt niet 1,2,3. Er volgt een scheldkannonade van heb ik jou daar. Ik blijf rustig en vraag of ik het voor zal doen. Hij blijft schelden. Ik vraag of hij antwoord wil geven op de vraag. Hij blijft schelden. Ik vraag nog 1 keer of hij antwoord wil geven op de vraag. Hij zegt ja. Ik help, hij neemt het over, het lukt niet en hij begint weer te schelden. Pffff.
Dan is het eindelijk klaar en vraag ik of ik even zal kijken of het goed is. Jij vertrouwt mij niet. Ik zeg: jazeker vertrouw ik jou, maar je vergeet heel vaak wel iets. Zal ik je dan niet herinneren? Nee, ik moet wel helpen herinneren.
Waar is de inhoudsopgave? Weer schelden, puffen en naar boven.
Ik geef hem nog na dat hij de opdracht nog even heel goed moet nalezen en of alles er dan inzit, zoals inhoudsopgave, bronnen, paginanummering. Ja jajajaja......
Je voelt het al, het zat er niet in en weer schelden!!!!!!!!!
Ik probeer rustig te blijven, maar van binnen trekt hij me helemaal leeg met dit gedrag. Hij wil hulp, ik help en krijg toch steeds het negatieve gedrag.
In gesprek gaan als hij rustig is helpt tijdelijk.
En nee, ik ben geen watje en word ook zeker weleens boos op hem, maar het gedrag blijft hetzelfde.
Moet ik dit nu helemaal loslaten en hem op zijn gezicht laten gaan? Hij is zo chaotisch, vergeetachtig en dromerig!! Dan mag je toch een beetje ondersteunen, of houd ik het zo allemaal in stand.
Ik vind dit zo moeilijk!
Hoe kan ik hier nu het beste mee om gaan?
Schelden en schelden
Als er niemand bij is kan ik flink tekeer gaan als ik weer eens de gevolgen van mijn eigen onhandigheid of slordigheid ondervind. Dat gedrag herken ik wel , schaam, schaam.
Bij een kind dat zijn geduld verliest en op voorwerpen scheldt of zijn ga ik zelf de kamer uit als ik het niet langer aan wil horen. Op mij schelden accepteer ik niet: dan moet het kind de woonkamer uit totdat het gekalmeerd heeft en zijn zelfbeheersing terugheeft En ook voordat ik de mijne verlies. Die aanpak is duidelijk en heeft ook goed gewerkt.
Als aangeboden hulp afgeslagen wordt, dan mogen ze het zelf uitzoeken en zullen ze het wel van de docent te horen krijgen of merken in hun cijfer. Ondervinding is vaak een betere leermeester dan aan het handje van mama geleid worden. UIt ervaring weet hweinig zoveel energie slurpt als aan dood paard trekken.
Niet accepteren
Schelden zou ik nooit accepteren. Als hij je hulp wil mag hij er fatsoenlijk om vragen en anders help je niet. Ik accepteer ook niet dat er op voorwerpen gescholden wordt. Schelden is een lelijke en oncharmante gewoonte. Als ze dat willen doen gaan ze maar haar hun kamer maar absoluut niet waar ik het kan horen. Ik zou hem dus gewoon naar zijn kamer sturen en daar zelf laten aanrommelen tenzij hij netjes om hulp vraagt.
Hij scheldt op zichzelf, niet op mij...
....even ter aanvulling.
hulp
Zou ik alleen nog bieden als hij er zelf om vraagt. Eventueel kun je het eens aanbieden, maar als hij dan niet reageert zou ik dat als een 'nee' opvatten en zeker niet nog eens aandringen.
Hij komt er op school wel achter dat het niet goed is, en kan er zo van leren.
Dus ik zeg: meer loslaten (moeilijk, ik weet het…)
Ik pauzeer dan ook even
Ik verlaat dan ook even ruimte laat hem uitrazen en daarna gaan we verder. Meestal kom ik er dan wel even op terug als hij wel goed in zijn vel zit. En als het een keertje wel goed gaat ook zeggen. Als hij ondanks boze bui toch doorzet en het cijfer is enigzins redelijk prijzen we hem de hemel in. dat helpt wel wat. We maken ook planning aan het begin van de week samen en proberen daar ook valkuilen zoals met die opdracht te voorspellen..
Uitputtend maar wel waardevol... Er zit hier tenminste nog steeds veel groei in!
Mijk
slaapt-ie wel genoeg?
Stomme vraag misschien, maar slaapt-ie wel genoeg? Ik ben van mezelf al niet gezegend met een zen-achtige persoonlijkheid, maar als ik slaapgebrek heb word ik helemaal kortaangebonden. En nog onhandiger dan gewoonlijk, dus a) gaat er dan meer mis en b) scheld ik daar nog harder op.
Geen antwoord op je vraag, maar misschien wel iets om in het achterhoofd te houden.
Groeten,
Temet
Accepteren
Ik doe het soms als een oefening. Accepteren en erbij blijven. Als mijn dochter weer depri voorover hangt en niets wil en als zoon edgy reageert in een moeilijke discussie die hij toch wil voeren. Soms kan ik er niets meer mee maar dan kan ik nog proberen, als oefening, om het te verdragen en erbij te blijven omdat ze zich dan toch gesteund voelen.
Dochter weet allang hoe moeilijk ik dat vind en zoon weet ook hoe vijandig hij kan overkomen. Beiden doen hun best om neutraler te reageren en dochter doet steeds haar best om zich weer op te peppen en aan de gang te gaan. Daar hoef ik verder niets mee dan erbij blijven en maar even zuchten. Even geduldig zijn, niet reageren op de vluchtreactie die ik krijg. Even de waarnemer zijn van de pogingen die de kinderen doen om zich te herpakken. Met compassie aanzien. De buikpijn mentaal wegmasseren. Een oefening,
Soms helpt dan de rust die overkomt zodat de situatie ook bij de kinderen kalmeert.
loslaten
In eerste instantie als hij IN zo'n bui zit zou ik niks doen. Lekker laten aanklooien, misschien 1 keer vragen: hulp nodig?
Als hij later gekalmeerd is zou ik aanbieden: vind je het fijn om samen nog even alles te controleren of het compleet is of heb je alles onder controle?
Als hij zegt: alles is onder controle dan laat je het (ook al twijfel je) en geef je hem het vertrouwen. Volgende keer zal hij eerder op je aanbod ingaan om hem te helpen. Anyway zo gaat het bij ons.
Bij schelden op zichzelf zou ik wel aangeven dat je dat niet wil hebben en dat je ook niet wil dat hij zichzelf omlaag haalt.
Ik zeg altijd maar zo: in de maatschappij zijn er genoeg mensen opuit om je minder te laten voelen. Die hoef je niet een handje te helpen door zo over jezelf te praten.
