Kind van 9 wil niets....
Mijn kind van 9 wil niet spelen met iemand buiten schooltijd, heeft geen tot weinig aansluiting met klasgenootjes, speelt graag alleen, zit wel op een sport, wil absoluut niet mee op kamp, enz. enz.
Het is een kind van juli 2008 en in groep 1 moest hij van de leerkracht doorkleuteren ivm dat hij sociaal-emotionele zwak was, slecht kon praten (achteraf een kno-probleem) is hier ook aan geholpen nu praat hij goed en dat het waarschijnlijk een kind van de praktijk zou worden. Zodoende kon hij nog een extra jaar rekken voordat hij naar groep 3 ging. Wij als ouders zijn daarmee akkoord gegaan.
Toen ze groep 1 overdeed ging hij gelijk met grote sprongen vooruit en in groep 2 kwamen de problemen. De vriendjes gingen allemaal naar groep 3 en hij zat nog in de kleuterklas met kinderen die veel jonger waren. Hij wou niet meer school, plaste weer in de broek, hulpje van juf (trouwens ook het lievelingetje van juf), spullen kapot maken.
Cognitief liep hij ver voor op de kinderen. Lezen, rekenen alles wou hij graag leren. Hierover meerdere gesprekken met de leerkracht over gevoerd maar zij vond haar sociaal-emotioneel nog altijd vrij zwak.
In groep 3 kwam hij weer bij zijn vriendjes in de klas (combi-klas) dat ging op zich heel goed, had weer plezier om naar school toe te gaan, speelde weer meer en zijn resultaten op school waren zeer goed. Heb toendertijd ook met de nieuwe juf de problemen voorgelegd die zich in groep 1 en 2 hadden voor gedaan. Ook zij gaf toen aan dat het goed is geweest dat hij doorgekleuterd heeft ivm zijn sociaal-emotionele ontwikkeling en dat hij anders op zijn tenen had moeten lopen.
In groep 4 liep hij ver vooruit op de rest van de klas. Hij ging wel weer met tegenzin naar school en is zelfs een week tuisgebleven omdat hij echt niet naar school wou en ook had hij weer geen tot weinig aansluiting met de klas. Hij las eind groep 4 op E6 niveau, zat in een plus klas, kreeg verrijking, en op haar rapport stonden 2 ruim voldoendes en de rest goed en zeer goed. Halverwege groep 4 kregen ze een andere juf en natuurlijk dit probleem ook voorgelegd. Zij heeft in overleg met de ib-er op school hem een aantal weken geobserveerd. Zij gaf aan als er iemand sociaal-emotioneel sterk in de schoenen staat dan is hij het wel. Hij zou volgens deze juf ook qua ontwikkeling verder zijn dan de rest van de klasgenootjes.
Nu in groep 5 zijn de problemen nog erger geworden. De vriendjes van groep 6 hebben nu echt een kliekje gevormd waar hij niet meer tussen hoort/past. Hij wil helemaal niets meer.... Begin oktober zou hij op kamp gaan maar dat wil hij ook niet meer, gisteren bij het sporten zie je alle jongens die bij hem in de klas samen zitten en hij gaat dan alleen zitten. Na schooltijd proberen wat af te spreken maar hij heeft daar absoluut geen zin in. Hij wil het liefst thuis zijn. Wij hebben hem ook al gezegd dat hij naar een andere school mag, maar dat wil hij niet.
Hoe kan ik mijn zoon het beste helpen?
Wil natuurlijk dat hij gelukkig is, met plezier naar school gaat en dat hij wat aansluiting vind bij de andere kinderen.
Hoe groot is het probleem?
Is hij thuis gelukkig? Heeft hij hobby's? "Maakt" hij dingen (muziek, verhalen, minecraft bouwwerken) en is hij niet alleen maar passief?
Hoe gaat het in de plusklas? Heeft hij daar aansluiting? Neemt hij initiatief bij de projecten? Blijven zijn schoolprestaties goed (daarbij kun je het beste kijken naar het alternatiefleerlingenrapport, of de lijn daar mooi omhoog blijft gaan...). Denk je dat hij voldoende cognitieve uitdaging krijgt op school?
Ik kom er niet uit, op basis van je bericht, of we hier te maken hebben met een zwaar depressief kind dat niets meer leuk vindt en niets meer probeert omdat het toch allemaal niet helpt. Of dat het gaat om een kind dat niet zo veel behoefte heeft aan contact met leeftijdsgenoten, maar dat verder cognitief voldoende uitgedaagd wordt en zichzelf uitstekend kan vermaken.
In het eerste geval: als een kind depressief is, dan kan het niet nadenken over wat een goede oplossing zou zijn. Bij een kind met een flinke voorsprong dat depressief is, spelen gevoelens van machteloosheid ("ze luisteren toch niet", "het maakt allemaal niks uit wat ik doe") ook nog eens een enorme rol. Die machteloosheid kun je alleen maar doorbreken als niet alleen jij maar ook de school je kind heel erg serieus neemt en heel erg bereid is met onconventionele oplossingen mee te gaan. Een psycholoog kan helpen, maar het liefst wel eentje die ervaring heeft met kinderen met een voorsprong (vanwege die machteloosheid).
In het tweede geval: laat het sociale gebeuren los. Hij hoeft na schooltijd niet met andere kinderen af te spreken. Accepteer dat je kind minder behoefte heeft aan contact, en heb er vertrouwen in dat dat naarmate hij ouder wordt en makkelijker gelijkgestemde vrienden kan vinden, dat het dan beter wordt. Pak eventueel één interesse en kijk of rondom die interesse wat groepsactiviteiten beschikbaar zijn (schaken, sterrenkunde, ...). Dat moet dan wel in verticale leeftijdsgroepen; als hij op schooljaar wordt ingedeeld dan wordt het niets. Maar ga uit van het stimuleren en uitdiepen van de interesse; het sociale gebeuren is slechts een bijkomstigheid.
School heeft geobserveerd. Hebben ze ook iets geadviseerd? Denkt de school dat een versnelling haalbaar of wenselijk is? Als een versnelling mogelijk is, kun je kijken of hij in een combinatiegroep 6-7-8 op een andere school kan instromen (Montessori, Jenaplan).
School heeft geobserveerd. Hebben ze ook iets geadviseerd? Denkt de school dat een versnelling haalbaar of wenselijk is? Als een versnelling mogelijk is, kun je kijken of hij in een combinatiegroep 6-7-8 op een andere school kan instromen (Montessori, Jenaplan). Ook scholen waar alle leerlingen (niet alleen de slimme of de domme) een eigen leerlijn hebben, kunnen geschikt zijn; dan kan je kind na overstap geplaatst worden in een (waarschijnlijk verticale) basisgroep die sociaal-emotioneel beter past, zonder dat de vakken meteen al op dat niveau hoeven te zijn.
Een schoolwissel kan heel positief uitpakken, meer dan het kind verwacht. Dan moet je wel volledig open kaart spelen met de nieuwe school over de problemen, en (als ouder) meerdere scholen benaderen met de houding "als ze mij niet willen, wil ik hun ook niet". Als je kind niet wil maar daar verder geen redenen voor kan aanvoeren, kun je best doordrukken dat jullie gaan kijken op een nieuwe school (wel een school die jij als ouder na een gesprek al "goed bevonden" hebt).
Je kunt ook zeggen: "Wij gaan kijken, en we gaan luisteren naar wat jij vindt en wat jouw argumenten daarvoor zijn, maar wij nemen uiteindelijk de beslissing. We kunnen de toekomst niet voorspellen maar we hopen dat we de beslissing nemen die jouw op lange termijn het meest gelukkig maakt." Het kan voor een kind fijn zijn om niet zelf de verantwoordelijkheid te dragen voor de schoolwissel, dan heeft 'ie ook meer ruimte om negatieve emoties te mogen uiten.
Toevallig
Toevallig zag ik dit artikel. Misschien heb je er wat aan?
Onze zoon is depressief geweest tussen zijn negende en zijn elfde. Hij heeft een dysthyme stoornis en zijn stemming kan nog steeds erg kwetsbaar zijn. Hij is nu 18 en het gaat hem goed.
Ik vind het klinken alsof je zoon de moed opgegeven heeft. Kinderen kunnen niet voorbij de huidige situatie kijken. Daar hebben ze volwassen voor nodig.
Onze zoon was heel goed geholpen toen wij samen met hem problemen gingen oplossen. Dus kijken wat er misgaat. Waar hij somber van wordt. En daar dan oplossingen voor bedenken. Samen.
Van school wisselen kan een oplossing zijn. Een klas overslaan kan ook een oplossing zijn. Maar het is veel handiger om pas oplossingen te gaan proberen en op tafel te leggen, als je echt snapt wat het probleem nu is. En dat kan een heel proces zijn. Bij onze zoon ging dat echt met horten en stoten en heeft het maanden geduurd voordat ik het een beetje ging snappen.
Ik zou daar hulp bij zoeken van een psycholoog.
En ik zou het niet zo door laten gaan, want ik vind het behoorlijk zielig klinken.
Wat vindt je kind?
Is hij ontevreden? Zijn er andere mogelijkheden (sport, scouting, hobby) om met kinderen met dezelfde interesses in aanraking te komen? Het klinkt alsof hij in een hele kleine vijver vist?
Waarom is het blijven zitten niet teruggedraaid?
Hij klikt met de kinderen van zijn oorspronkelijke klas, de school heeft in groep 1 een inschattingsfout gemaakt. Waarom zit hij nog steeds een groep lager? Wat maakt dat school de vergissing niet ongedaan wil maken?
