Kind naar basisschool, moeder zenuwachtig vanwege sociale fobie
Goedemiddag,
Mijn naam is Jos en ben samen met mijn vrouw trotse ouders van een bijna 4 jarig dochtertje die binnenkort naar de basisschool mag. Ons dochtertje kan niet wachten , maar mijn vrouw ziet er erg tegenop vanwege nieuwe gezichten en mogelijke verwachtingen waar ze niet aan kan(willen is het probleem niet) voldoen zoals meehelpen met bijvoorbeeld evenementen. Ook is ze bang geen aansluiting te vinden bij andere ouders of veroordeeld te worden op haar verlegenheid. Ze is op vrij jonge leeftijd gediagnostiseerd met een sociale fobie en heeft hierin pieken en dalen gekend. De laatste jaren is ze dankzij therapie stabiel geweest, maar nu de tijd nadert dat ze ons dochtertje naar de basisschool moet brengen is ze erg in paniek. Dit loopt zo uit de hand, dat ik me erg veel zorgen maak. Er is inmiddels een afspraak gemaakt met haar toenmalige therapeut en ook is haar medicatie onlangs opgehoogd door een psychiater. Ik voel me erg machteloos, want ik werk fulltime en het naar school brengen en halen zal hoofdzakelijk op mijn vrouw neerkomen omdat zij thuisblijfmoeder is. Ik luister naar haar angsten en probeer waar nodig te relativeren of op te peppen. Echter heb ik ook de wijsheid niet in pacht en weet ik niet wat 'wenselijk' of 'normaal' is als het aankomt op het reilen en zijlen in en rondom de basisschool. Ik had tot voor kort bijvoorbeeld nog nooit gehoord van speelafspraakjes, maar mijn vrouw is daar helemaal ondersteboven van. De onzekerheid; wat wordt er van haar verwacht en wat kan ze van de andere ouder verwachten? (kinderen zijn gelukkig het probleem niet, want daar is ze heel vrij en onbezonnen mee) Ik ben zelf sociaal aangelegd en improviseer dagelijks als het aankomt op sociale interactie maar mijn vrouw wil weten waar ze aan toe is. En bij haar komt ook de angst om de hoek kijken iets verkeerds te zeggen of te doen die dusdanige vormen aanneemt dat het haar blokkeert en veel stress geeft. Ik gaf aan dat ze heus niet met iedere ouder hoeft te socializen of vrienden hoeft te worden, dat een kort gesprek en het geven van een telefoonnummer vast ook volstaat bij een speelafspraakje. En dat ze ook vast niet de enige ouder is die verlegen is of uberhaupt 'zin' heeft in veel rompslomp.
Dezelfde angst speelt ook bij meehelpen op de basisschool, hoe graag ze zich ook inzet voor andere mensen.Toen ik aangaf dat ze zich gewoon nergens voor moet gaan opgeven, dat ze nergens toe verplicht is, kwam weer de vraag; maar wat zal men dán wel niet van me denken? Kortom; ik zit een beetje met de handen in het haar en wend me daarom even tot jullie, andere ouders, om mijn vrouw gerust te stellen dan wel te adviseren. En zijn er hier vaders of moeders die wellicht in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten? Ik hoor graag van jullie!
Met vriendelijke groet,
Jos
Een ding tegelijk
Het is fijn dat je je vrouw kunt steunen. En ook prettig dat ze weer professionele hulp krijgt. Van een vertrouwde therapeut.
En inderdaad, je vrouw hoeft helemaal niets. Ze hoeft het zelfs niet uit te leggen. En dat komt ook heus niet allemaal tegelijk.
Ze hoeft zichzelf ook niet uit te leggen aan vreemden. Misschien is het handig om wat tekst te ontwikkelen.
Heeft ze geen familie of vriendin, buurvrouw, die een eerste keer wegbrengen met haar mee kan gaan?
En denk even na over de situatie. Hoe laat moet ze op school zijn. Vind ze het handig om juist als eerste of op het nippertje als laatste te komen.
Is er voor de 1e schooldag een kennismakingsgesprek mogelijk met de juf of meester waar jij mogelijk ook bij kunt zijn?
Meer overzicht en bedenken hoe je er zelf aan kunt bijdragen kan helpen om de angst te verminderen.
Maar laat het ook vooral over aan je vrouw en haar therapeut. Bevestig haar in de initiatieven die ze wel neemt.
En ik wens je heel veel sterkte.
Ik had een oom met een vrouw met dit soort verlegenheid. Ik heb eigenlijk geen idee. Waarschijnlijk ging dit kind al snel alleen naar school. Dat is ook nog een mogelijkheid.
En het is soms gewoon wennen waarna het weer blijkt mee te vallen.
Deze tante had op latere leeftijd zelfs dat ze ook een sketchje of liedje deed op een familiebijeenkomst. En verder was het een heel goed huwelijk.
hier
Ik denk dat jouw beeld correct is.
Zelf socialize ik ook niet (meer), ik heb daar niet veel zin in/behoefte aan. Met veel mensen heb ik geen klik. Op school doe ik weinig (ook geen zin in/behoefte aan).
Wat de mensen van mij denken? Ach, ik heb wel eens gehoord dat ik een hardwerkende carrierevrouw ben (haha).
Soms geef ik me wel op om limonade in te schenken bij een schoolfeest. Een lekker simpel klusje zonder gedoe.
Kun jij de eerste keren niet mee met het halen/brengen?
openheid
Als moeder zou ik denken: wees er open over. Ik weet niet hoe moeilijk het is voor je vrouw om zelf aan te geven dat ze verlegen is, maar ik kan me zo voorstellen dat mensen er meer begrip voor hebben als ze ervan af weten. ".....wat zal men dán wel niet van me denken?" Mensen denken er heus geen nare dingen van, áls ze er al wat van denken. De meeste mensen zijn toch met zichzelf bezig! En nog belangrijker: op school wordt er (ook door ouders) vooral gekeken naar de kinderen en zijn de ouders echt niet zo'n groot punt van aandacht.
Misschien ook een goed idee om op school aan te geven dat je vrouw moeite heeft met sociale contacten? Misschien kan ze/kunnen jullie daar wel ondersteuning bij krijgen, als het zo'n groot probleem is. Misschien niet onverstandig? Ik denk ook zeker niet dat ze de enige is die verlegen is. De ouders die niet zoveel contact zoeken pik je er zo uit op het schoolplein.
Als Pabostudent (en ook als moeder) weet ik dat de eerste tijd spreken kinderen nog niet zoveel afspreken na schooltijd, als ze pas op school zitten. De school zelf maakt al zoveel indruk, dat zo'n kleintje vaak moe is om 3 uur er niet meer zo nodig hoeft. In die zin heeft je vrouw zelf ook nog wel even tijd om te wennen aan de nieuwe situatie.
Daarnaast zijn er aan het begin van het schooljaar nog relatief weinig kindjes in de klas. Dat zal wel fijn zijn voor je vrouw, dan is het in het begin niet zo druk.
Wat verder 'normaal' is, en waar je vrouw dan misschien moeite mee heeft op basis van het berichtje:
- Je brengt je kind naar school, helpt met het jasje en tasje en gaat nog even mee met je kind de klas in. Als er bijzonderheden zijn (kind is moe, er is thuis iets gebeurd, dat soort dingen) spreek je de juf even aan.
- 's middags sta je bij het schoolplein te wachten met andere ouders te wachten tot de kinderen weer uit school komen. Er zijn best veel ouders die een praatje met elkaar hebben, maar echt niet iedereen! Dus als je vrouw dat moeilijk vindt, zo opvallend is het echt niet als ze niet uit zichzelf een praatje maakt met een andere ouder.
- het helpen op school: het is allemaal vrijwillig. Al zou je vrouw niets doen op school, dat maakt in principe helemaal niets uit. Daar zal niemand iets van denken. Er zijn genoeg ouders die weinig of niets doen, sterker nog: er zijn eigenlijk altijd ouders te kort. Ik heb altijd vrij veel gedaan op school, omdat ik het leuk vond. Niet omdat ik me verplicht voelde, en ik heb ook nooit het idee gehad dat andere ouders 'te weinig' deden. Misschien een keer als ze 'als beste stuurlui' commentaar hadden op het een en ander....
Verder kan ik nog zeggen dat het ook belangrijk is dat jij als vader af en toe je gezicht laat zien op school, ook al werk je voltijds. Misschien kun je je dochter af en toe wel naar school brengen en iets later beginnen met werken?
En goed dat jullie je voorbereiden op de veranderingen!
School
Op school zou ik toch niet verder gaan dan hooguit melden dat je vrouw wat verlegen is. Je wil geen bemoeizucht van school op dat gebied. Dat is namelijk een risico.
En voor de juf of meester die daar goed mee om kan gaan hoef je dat niet uit te leggen. Die helpen je vrouw toch wel als ze dat zien.
Maar voor de juf of meester die daar niets mee kan kan het een aanleiding zijn om hun signaleringslijstjes voor de dag te halen.
pabomoeder
Ik ben van mening dat je toch her en der de plank goed mis kan slaan moet jouw adviezen. Je weet namelijk nooit op wat voor luizenmoederschool je terecht komt.
Mijn adviezen zouden zijn:
* Bespreek samen (dus man én vrouw) bij het eerste gesprekje met de leerkracht even wat er aan de hand is. Houd het luchtig maar wel duidelijk. Het is ook voor jouw vrouw nieuw, ze weet dus niet hoe ze hier mee om gaat en of het meevalt of niet. Maak duidelijk dat ze een beetje lucht moet hebben en niet meteen besprongen moet worden met allerlei hulpvragen.
* Houd rekening dat jouw kind wél speelafspraakjes wil maken (en ga er niet van uit dat dat niet zo is). Doe dit de eerste keer bij jou thuis (zeg dat ook: het is haar eerste keer, kan het bij mij?) Maak een duidelijke afspraak over de tijd van ophalen en bedenk vooraf wat je gaat doen als de andere ouder binnen wil komen en gaat zitten ipv alleen kind afhalen (probeer samen vooraf ook alle mogelijke situaties door te spreken zodat je vrouw daar alvast over nagedacht heeft: in dit geval vlak voor afhaaltijd kinderen uit spel halen, schoenen aan en desnoods in de tuin laten spelen zodat ze snel mee kunnen (onder het mom van, was leuk, volgende keer bij jou, ik moet nu snel eten koken).
* Als je kind ergens anders gaat spelen, zorg dan dat je telefoonnummer en adres hebt en ook hier: blijf buiten staan of in de hal en vertrek weer onder het mom van 'eten koken'. Later wordt het wellicht wat makkelijker.
* Breng vroeg en haal laat.
* Helpen op school kan best wel een dingetje zijn en niet echt 'vrijwillig en vrijblijvend'. Houd daar vooraf rekening mee. Wellicht kun jij als vader 's avonds ook meehelpen?
Een te groot ego
Een fobie is gelukkig geen persoonlijkheidsstoornis. Hoe diepgeworteld ook; elke fobie valt in principe te overwinnen. Wie gedurende lange tijd in zijn gedrag is belemmerd door extreme verlegenheid, zal het ongetwijfeld als een aanlokkelijk perspectief zien om er eindelijk eens van verlost te raken.
Het goede nieuws: daartoe biedt het naar de basisschool gaan van jullie kind een uitstekende kans. Ik zou zelfs zeggen: een ideale setting en timing. Jullie kind staat immers voor eenzelfde uitdaging. Het is nu slechts een kwestie van meegroeien met het kind, opdat het weer goed komt daar waar het ooit is misgegaan.
Je hoeft niet De Luizenmoeder te hebben gezien om te weten dat er zeker ook hommeles bij komt kijken. Het zogeheten ‘vrije spel der maatschappelijke krachten’ reikt nu eenmaal tot over de grenzen van het schoolplein. Venijn zal geheid te voorschijn treden; mede uit onverwachte hoek.
Maar er is nog meer goed nieuws: probleem en oplossing bevinden zich pal naast elkaar. Het voornaamste probleem zal namelijk bestaan uit de enorme proporties die – juist in geval van conflict – ego’s kunnen aannemen. Wie dan het eigen ego klein weet te houden, doet zichzelf en de medemens een groot plezier.
Rode krullenbol
Dank!
Wat fijn dat er al zoveel reacties zijn in korte tijd, mijn dank daarvoor.
Bij ons heerst er nog twijfel om open kaart te spelen over de ''problematiek'' van mijn vrouw (zij het helemaal, zij het 'met niet zoveel woorden' ) of het gewoon te laten zoals het is. Want zoals AnneJ al zei; je weet niet in hoeverre leerkrachten er mee om kunnen gaan en de situatie daarmee al dan niet ongemakkelijker kunnen maken. Misschien is het daarom inderdaad beter om enkel te vertellen dat mijn vrouw verlegen is, maar zeker niet onbereidwillig om eea te doen op school. Wellicht kunnen ze haar wat klusjes geven die meer gericht zijn op kinderen, zoals de zogeheten ''luizenmoeder'' (wat je als ouder ineens allemaal aan nieuwe begrippen leert kennen....
. Zo laat ze zich zien zonder dat ze zichzelf erg te kijk voelt staan en daardoor angstig en onzeker.
Ik weet ook niet zo goed of de basisschool van onze dochter nu een ''luizenmoeder school'' is, houdt dat soms in dat er veel van ouders wordt verwacht? Het is in ieder geval een christelijke en qua grootte middelmatige school. We hebben destijds een rondleiding gekregen en op dat moment leek het de beste keuze. We verwachten over enkele weken uitgenodigd te worden om eea door te spreken met de betreffende leerkracht alvorens onze dochter een aantal dagen/uren gaat proefdraaien.
Ik denk dat het inderdaad een goed idee is dat ik in het begin met mijn vrouw mee ga om onze dochter naar school te brengen om her en der alvast het ijs te breken(en zo laat ik ook even mijn gezicht zien! 
) Ik heb een flexibele baas en mag regelmatig, indien het werk dit toelaat, een uur later beginnen. Ophalen zal echter wat problematischer worden, zeker als ik wat later begin, maar hiervoor kan ik samen met mijn vrouw wat foefjes verzinnen zoals Triva al aangaf. Wie weet komt ze juist door in aanraking te komen met andere mensen eindelijk echt van haar sociale fobie af. En ik zei laatst ook nog dat ze er wellicht hele leuke vriendschappen aan over houdt. Echter durft ze daar niet op te hopen omdat ze uit '''voorzorg'' van het ergste uit gaat. Maar hoe dan ook; ze mag zijn zoals ze is en dat probeer ik haar ook steeds te zeggen. In principe doet ze niemand kwaad met haar problematiek, maar er kan wellicht gedacht worden dat ze ongeinteresseerd of zelfs arrogant is. Als mensen eens wisten....
Nogmaals dank voor alle reacties. Ik sta uiteraard nog open voor meer adviezen en ervaringen!
Ouderschapsverlof
Tot je kind 8 jaar is heb je ook nog als ouder recht op ouderschapsverlof. Is het mogelijk dat je de eerste veertien dagen halve dagen werkt en wel meekan om niet alleen te brengen, maar ook te halen?
Er loopt toevallig net een draadje over.
https://www.ouders.nl/forum/werk-recht-en-geld/ouderschapsverlof-1
Daarbij kun je aanbieden om toch zoveel mogelijk uren te werken en desnoods s avonds in te halen.
Er is vaak meer mogelijk dan je denkt vooral als je aangeeft mee te denken met het bedrijfsbelang.
Triva
"Ik ben van mening dat je toch her en der de plank goed mis kan slaan moet jouw adviezen. Je weet namelijk nooit op wat voor luizenmoederschool je terecht komt."
Nou zeg. Ik ben tot dusver nooit op een 'luizenmoederschool' terecht gekomen (ook als ouder niet), en ik hoop dat je het met mij eens bent dat dát programma een parodie is waar alles een béétje wordt overdreven. En als dit gezin toch op een luizenmoederschool terecht blijkt te zijn gekomen, dan zou ik heel gauw wegwezen geloof ik
Ik kan me niet herinneren dat er op mij persoonlijk als ouder ooit een beroep is gedaan voor hulp en ook op mijn stagescholen zag ik dat niet. Zeker niet bij nieuwe ouders! Dat soort oproepjes worden altijd algemeen gedaan, aan alle ouders tegelijk, en je kunt altijd weigeren.
Als er wel veel van ouders wordt verwacht (Vrije School staat daar wel om bekend, of democratisch onderwijs) dan wordt dat meestal bij de kennismaking met potentiële nieuwe ouders aangegeven of het staat in de schoolgids, omdat het iets is dat bij de identiteit van de school hoort.
LJE schetst de sociale fobie van zijn vrouw als een serieus probleem. Bij serieuze problemen denk ik altijd: je kunt er maar beter open over zijn. Mensen hebben dan meer begrip en je bent speculaties voor. Een sociale fobie is ook niet iets waar je je voor hoeft te schamen, je hebt immers niet iets fout gedaan. Het lijkt me best goed om juist onder de mensen te komen, zodat je kunt ervaren dat het misschien heel erg meevalt -en nogmaals- je hóeft echt niet zo heel sociaal te doen op school als ouder.
Voor LJE: Heb je de serie "De luizenmoeder" niet gezien op tv? Dat was een satirische serie over het wel en wee op een basisschool, waarin alle cliché's over gekonkel op het schoolplein, hulpouders, traktaties, schoolfeestjes etc. aan bod kwam. Best herkenbaar maar zwaar overdreven en daarom grappig.
juist dit
"In principe doet ze niemand kwaad met haar problematiek, maar er kan wellicht gedacht worden dat ze ongeinteresseerd of zelfs arrogant is. Als mensen eens wisten...."
Daarom denk ik dat mensen maar beter kunnen weten hoe het zit!
Vertellen of juist niet?
Ik zou voor het laatste kiezen. Vertellen brengt het risico met zich mee dat iedereen/menigeen zich ernaar gaat gedragen; inclusief de vrouw met de sociale fobie. Dat zou het probleem slechts in stand houden.
Soepele interactie vereist een zekere onbevangenheid, spontaniteit en basis van gelijkwaardigheid. Laat haar dat gewoon ondervinden!
Inderdaad eerste keer/keren zelf ook mee
Dat lijkt me ook voor jou en je dochter leuk, niet alleen prettig voor je vrouw. Dan is daarna in ieder niet alles en iedereen nieuw, dat zal allicht schelen.
Ik zou het rustig aan doen, contacten ontwikkelen zich gaandeweg en dat hoeft niet allemaal op dag 1 al. Verder zijn inderdaad de meeste mensen vooral met zichzelf en/of hun eigen kinderen bezig. Dat is belangrijk voor je vrouw om zich te realiseren.
En dan zou ik gewoon kijken hoe het loopt. Vindt ze geen aansluiting, dan misschien de juf inseinen, maar ik denk dat het organisch zal groeien als je vrouw af en toe op een poging tot contact ingaat.
Het zal de eerste dagen wel gebeuren dat ze wordt aangesproken omdat jullie nieuw zijn op de school. Tenminste, dat gebeurde bij mij en later sprak ik zelf ook nieuwe ouders aan. Speelafspraakjes kwamen ook vanzelf. Tips van hierboven om heldere afspraken te maken vooraf en de kinderen al klaar te hebben staan bij het ophalen vind ik goede suggesties. Ook moet je je er niet teveel van voorstellen, een uur of twee is ruim lang genoeg, en samen spelen doen ze nog niet, ze ontdekken vooral elkaars speelgoed .
Ik denk en hoop net als RK hierboven dat het vooral een kans is voor je vrouw om stappen te maken.
Arrogant overkomen
Tegenwoordig staat bijna iedereen vaak met zijn neus in zijn telefoon, dus daarmee kan je jezelf afschermen voor contact.
Verder staan alle ouders met hun gezicht naar de deur te kijken, hoef je ook geen oogcontact te maken!
En een simpele manier om minder arrogant over te komen is een vriendelijk (nep) glimlachje.
Maar alleen op het plein staan met je neus naar de deur, zo zie je de meeste nieuwe ouders. Vrij snel zal er vast iemand goedemiddag zeggen. Als het dan lukt om te glimlachen ben je al een heel eind!
Triva
“Helpen op school kan best wel een dingetje zijn en niet echt 'vrijwillig en vrijblijvend'. Houd daar vooraf rekening mee. Wellicht kun jij als vader 's avonds ook meehelpen?”
Als het een verplichting is neem ik aan dat bij inschrijving school is vermeld. Zo niet dan is het toch echt vrijwilig. Hoewel er vast ouders in bijzonder moeders zijn die je van tegendeel proberen te overtuigen. Zoals jij hier al doet.
Helpen op school
Luizenmoeder in de letterlijke betekenis van het woord, kan idd (tzt) een geschikt klusje zijn voor je vrouw. Bij ons controleren we eens in de twee weken met zijn 2en, daar zijn we in een kwartier mee klaar, verder geen interactie, je maakt een kwartier de klas mee zonder ouders, best leuk. Er zijn ook bibliotheekouders bij ons, zoiets zou ook wat kunnen zijn. In de kleuterklas wordt ook weleens gevraagd of iemand een was kan draaien van de verkleedkleren. Maar wat hierboven al geschreven wordt: je hoeft helemaal niks. Maar ik heb er zelf jaren voor nodig gehad om me niet schuldig te voelen voor alles wat ik niet deed!
Maar eerst maar eens rustig wennen aan de basisschool, ik hoop dat het meevalt voor je vrouw. Fijn zoals je haar ondersteunt!
Helpen op school
Heel veel klusjes op school zijn juist met de kinderen.
Ik denk dus dat dat wel losloopt en dat je vrouw wel een paar taakjes gaat vinden die bij haar passen.
En voor de rest idd. vroeg brengen en laat halen en de telefoon onder handbereik. Dat voorkomt heel veel ongewenste gesprekjes.
Bovendien wordt school op een gegeven moment een soort van tweede thuis. Dus inderdaad wie weet wordt het makkelijker voor haar.
Ik heb ook weing met het schoolplein, maar helpen op school met een of twee ouders (vaak dezelfde) vind ik prima te doen. Je groeit erin hè.
Je hoeft weinig
Zelf vond ik het wel fijn met enkele ouders wat contacten te onderhouden, heb er zelfs wel een enkele vriendin aan overgehouden.
Maar de meeste ouders stonden bij ons toch vrij alleen en zwijgend op het schoolplein.
Contacten bij halen van kinderen na speelafspraakje: heel simpel, je biedt al dan niet iets te drinken aan, en bij aanbieden accepteer je dat wel of niet. Dat staat uiteraard synoniem voor contact. Mensen die aan de deur bleven staan bood ik niets aan want dat was zo ook wel duidelijk dat ze geen behoefte aan een praatje hadden. Allemaal prima.
Die regels zijn wel duidelijk, voor bijna iedereen.
Alleen de kinderen kunnen wel eens roet in het eten gooien, maar daar kun je een standaard boodschap voor bedenken. Kinderen kunnen nl nog weleens aansturen op een kopje blijven drinken omdat ze dan nog even kunnen spelen.
Overigens geven zeker die kleine kinderen doorgaans gespreksstof genoeg, je deelt nl kinderen samen die in dezelfde ontwikkelingsfase zitten, dat geeft een band. Ouders zijn ook vaak enorm geïnteresseerd in hun eigen kind dus kun je makkelijk vertellen over hoe leuk hun Marietje bij jullie gespeeld heeft.
Vragen om meehelpen op school gebeurt doorgaans niet persoonlijk nee, het zijn algemene vragen waarbij je zelf kiest of je reageert of niet.
Ik werd pas persoonlijk benaderd door juffen toen ik al wat meer hielp.
Overigens zou ik haar zeker adviseren mee te helpen, zoveel mogelijk juist.
Het geeft haar juist vat op de situatie. School zal daarmee vertrouwder en meer van haar worden.
Bij de meeste klussen hoef je sociaal heel weinig, zeker niet met volwassenen, hoogstens met de kinderen. Bijv bij uitstapjes zijn leerkracht en andere ouders veel te druk bezig met de kinderen om aandacht aan jou te kunnen geven, idem met luizenpluizen, leesouderen enz.
Ik zou geen info geven aan school, kan me ook niet voorstellen dat school daarin geïnteresseerd is. De leerkracht heeft z'n handen vol aan het doorgronden van de kinderen in zijn klas, kan niet ook nog bezig zijn met bijzonderheden van ouders.
Als eea toevallig ter sprake komt bij een oudergesprek kun je het benoemen 'tussen neus en lippen door', ik zou er zeker geen Aankondiging van maken.
Tenzij er een concreet obstakel zou zijn, dan kan het goed zijn dit kort en zakelijk mee te delen en eventueel een korte toelichting erbij.
Luie hulpmoeder
Ik was een ietwat luie hulpmoeder. Ik had en heb er een hekel aan om me een half jaar van te voren al vast te leggen, dus ik liet het liever aankomen op noodkreten. Wil je alsjeblieft helpen, want we komen wat handen tekort. Ik ben zelfs door een leerkracht voor de MR gevraagd. Wil je dat doen? Leuk hoor! Ik had 0 ervaring met MR's. Het zou niet in me opgekomen zijn om me daar voor aan te melden. Ze zouden me zien aankomen! Op den duur weten ze je natuurlijk steeds makkelijker te vinden. Ik heb best leuke dingen gedaan voor en met school. Maar ik zeg daar nadrukkelijk bij, dat ik helemaal niet zo'n held was. Ik heb de indruk dat dat 'niet zo'n held zijn' bij jouw vrouw extremer ligt.
Ik zeg het hier nu, ik loop daar niet bepaald mee te koop, maar in een oud rapport van wat nu het UWV is, staat dat ik een jonge vrouw ben die 'een angstige indruk maakt'. Ik schrok daar echt van. Ik weet echt wel van mezelf, dat ik vooral vroeger niet bepaald de microfoon greep om een showtje weg te geven, maar angstig?? Zo heb ik dat zelf nooit gezien. Juist in de tijd dat de kinderen op de peuter- en basisschool zaten, is veel van wat dus kennelijk als angstig overkwam, minder geworden. Als blijkt dat men oprecht blij is met je hulp en aanwezigheid, blijken van waardering, daar groeit je zelfvertrouwen van. Door de kinderen leerde ik andere ouders kennen. Met een enkeling is daar iets meer contact uit gegroeid. Een keer koffiedrinken, zelfs tupperware is eraan te pas gekomen.
Ik heb ook nooit de behoefte gevoeld om bij de ouderraad te gaan. Alsjeblieft niet! Ik vond het een kliekjesclub. Ik deed mijn 'ding' (school versieren voor Sint of Kerst bijvoorbeeld), voelde me daarbij soms een buitenbeentje, want de kliek had duidelijk meer aandacht voor elkaar. Ik ben met schoolreisjes mee geweest als begeleiding. Lekker met de kinderen rondhobbelen. Tussen de bedrijven door sprak ik de leerkrachten en andere begeleiding wel, maar ik was in de bus vooral lekker met de kinderen bezig. Ik kon bij een zo'n schoolreisje goed met van die klikballetjes overweg en dat hadden ze niet verwacht. Dus ik was in hun achting gestegen.
Mijn 'wijze raad': help je vrouw inderdaad over de eerste drempels heen door mee te gaan, maar ga daar vooral niet alle problemen voor haar oplossen. Dus neem niet alles volledig over, waardoor ze zich juist nog kleiner kan gaan voelen. Jullie staan daar 'toevallig' samen. Als jij wel aansluiting hebt met iemand, praat daar dan gewoon mee, maar blijf wel bij je vrouw staan. Je vrouw hoeft alleen maar te glimlachen en op de goede momenten met haar hoofd te knikken. Meer hoeft niet, maar mag wel. Als iemand zich direct tot je vrouw richt, ga dan niet direct antwoord voor haar geven, tenzij je merkt dat ze dichtslaat. Spreek van te voren af dat ze niets verplicht is, dat ze zelf mag bepalen wat ze durft en wat niet. Gewoon aanwezig zijn, meer niet.
Tweede: ik zou het niet vertellen. Het is vervelend voor je vrouw dat ze hier zo'n last van heeft, maar door het te vertellen, wordt het iets heel groots. Het kan juist prettig zijn als niet iedereen dit van haar weet, waardoor ze zelf haar grenzen kan gaan verleggen, zonder meelevend commentaar. Daar zou ik me juist vervelend door gaan voelen. "Gaat het wel?", "Durf je het aan?" "Zeg je eerlijk als het niet gaat?" Nee, dat helpt juist niet, hoe lief het ook is bedoeld. Ik zou het alleen vertellen als daar aanleiding voor is.
Succes. Voor je vrouw is het misschien fijn om te weten dat er meer verlegen mensen op het schoolplein staan. Dat komt best vaak voor, vermoed ik.
Alkes
Ik heb het woord ' verplicht' niet genoemd. Verder vond ik het verhaal van pabomoeder te rooskleurig. Je kunt maar beter in je hoofd hebben dat het ook anders kan gaan. Wellicht valt het dan mee. Die sneer uit je laatste zin begrijp ik ook niet. Wellicht begreep je niet dat ik reageerde op iemand. Ik probeer niemand te overtuigen, wel te waarschuwen.
Hier altijd vragen
En, ook de moeder kan hier natuurlijk haar vragen stellen als ze twijfelt over 'kleine' zaken, zoals hoe om te gaan met speelafspraken. Mensen genoeg die met haar mee willen denken!
En ook ik zou niets zeggen op school over de verlegenheid van de moeder. Je maakt het daarmee (te) groot en school kan daar weinig mee lijkt me.
En dan daarbij: ik heb voor het Rode Kruis trainingen verzorgd voor mensen met geen of een heel klein sociaal netwerk. De deelnemers (die vaak werden doorverwezen door bijv. de huisarts of maatschappelijk werk) leerden vaardigheden om contacten aan de gaan. De deelnemers waren altijd verrast dat de ándere deelnemers zulke gewone mensen waren. Gewone moeders met kleine kinderen, jonge studentes, mooie jongemannen of vriendelijke ouderen. Ze dachten dat ze tussen allemaal 'rare' types terecht zouden komen. Nou, niet dus. Er zijn veel meer mensen verlegen/angstig voor contact dan je zou denken.
En wat hierboven al geschreven werd, als iemand je vrouw groet, is een glimlach terug van haar al een heel mooi, (en mogelijk dapper) begin!
Rustig opbouwen
Scholen verplichten ouders niet om mee te helpen. Niet iedere ouder heeft die mogelijkheid. Ouders die kunnen meehelpen zullen ook wel meehelpen en ik heb nooit gemerkt dat er raar word gekeken naar ouders die dit niet doen.
Ik heb mij ook jaren afzijdig gehouden en had echt geen klik met andere ouders. Door bepaalde omstandigheden heb ik de eerste jaren ook nooit meegeholpen. Qua afspraakjes heb ik gemerkt dat in gr1 nog niet echt afgesproken word en pas vanaf gr2. Dan zijn er al echte vriendjes gemaakt etc.
Ik ben nu wel hulpouder en heb veel contact met andere ouders en voel mij nu zekerder. Het komt allemaal wel met de tijd. Zij moet dingen niet overhaasten en haar tijd nemen.
afspraakjes
Mijn oudste zat in een klas met veel oudste kinderen (logisch het was een school die net was gestart) en het aantal afspraakjes lag in groep 1 laag. Jongste zat in een klas met veel kinderen die al een broer of zus op school hadden (vaak in de klas van oudste) en die afspraakjes zagen van hun brus. Het was in die groep 1 dus veel normaler om af te spreken.
Vertellen
Op het schoolplein zou ik het niet vertellen. Aan die ouders heb je niets te verantwoorden. Ieder huisje heeft zijn kruisje. De juf zou ik het juist wel vertellen waar je vrouw last van heeft. Ze heeft er serieuze begeleiding voor, je kind kan daar iets van meekrijgen en er op school over praten. Het is handig dat dan de juf weet wat er is zodat ze je kind kan steunen, maar ook begrijpt waarom je vrouw reageert zoals ze reageert en meer rust in haar contact met je vrouw regelen ipv op de gang in het rumoer van alle ouders en hun kroost.
Dank!
Bedankt voor de nieuwe en ook zeer nuttige reacties. Ik zal morgen even uitgebreid reageren.
P.S: gisteravond samen met mijn vrouw een aantal afleveringen van de Luizenmoeder bekeken. Zelfs ik werd hier een beetje zenuwachtig van, maar het is gelukkig maar een karikatuur van hoe het zou kunnen gaan. 
hier heeft Kaaskopje een punt
"Tweede: ik zou het niet vertellen. Het is vervelend voor je vrouw dat ze hier zo'n last van heeft, maar door het te vertellen, wordt het iets heel groots. Het kan juist prettig zijn als niet iedereen dit van haar weet, waardoor ze zelf haar grenzen kan gaan verleggen, zonder meelevend commentaar. Daar zou ik me juist vervelend door gaan voelen. "Gaat het wel?", "Durf je het aan?" "Zeg je eerlijk als het niet gaat?" Nee, dat helpt juist niet, hoe lief het ook is bedoeld. Ik zou het alleen vertellen als daar aanleiding voor is."
Dat is ook wel weer waar. Nouja, het ligt eraan hoe erg de sociale fobie van je vrouw is (en zoals je het omschreef, leek het me best ernstig). Toch denk ik dat het handig is als de school - de leerkracht - er wel vanaf weet. Ik weet niet in hoeverre het probleem van de moeder invloed heeft op jullie dochtertje namelijk. Misschien is ze ook verlegen, reageert ze anders dan andere kinderen.....dan is het handig voor de juf om te weten hoe het komt. Maar goed, dat kun jij beter inschatten dan onbekenden op internet.
oefenen
als je een sociale fobie hebt lijkt school me niet de handigste plek om te oefenen. Misschien dat het wel handig lijkt, omdat het nu eenmaal 'moet' maar volgens mij moet het helemaal niet.
Jij kunt ervoor zorgen dat je het grootste deel doet , samen met voorschoolse opvang bijvoorbeeld, of meelopende ander ouders, tot aan de herfstvakantie en dan gaan jullie langzaamaan een methode vinden als ze eventueel toch kan en wil proberen. Stel je voor dat het je vrouw ontzettend tegenvalt (ze is ziek, het is niet dat ze niet wil), dat lijkt me voor kindlief ook niet fijn (natuurlijk kun je aan kind ook wel weer iets uitleggen op haar niveau, maar eignelijk nog maar weinig op die leeftijd).
gr Angela
ps oefenen in elke andere situatie tot die tijd is misschien nu wel aantrekkelijker, nu de schoolsituatie heel concreet wordt. Ik kan me voorstellen dat een beetje 'stok achter de deur' wel fijn kan zijn om dingen iets meer te proberen dan vroeger?
Regie
Ik zou in elk geval de regie bij moeder laten. Niets zo erg als omstanders die allemaal oplossingen aandragen en je kunt er niet aan voldoen en het wordt wel van je verwacht. Gelukkig heeft ze psychische hulp. En vooral klein houden, ook naar het kind toe. Moeder is verlegen.
En als het haar niet lukt regel je zonodig betaalde hulp die je kind haalt en brengt. Misschien een buurvrouw? Of een moeder van school?
Maar de eerste weken meegaan, samen doen, kan genoeg zijn
Aan de juf vertellen?
Dat zou ik dus echt nooit doen. Zo’n juf weet van toeten noch blazen. Is opgeleid om op de basisschool les te geven, maar wat weet zij nou van fobieen, angststoornissen en aanverwante zaken? Zij weet niet hoe ze daarmee om moet gaan en bovendien, dat hoeft zij ook helemaal niet, zij is er voor de kinderen.
Pas als blijkt dat het dochtertje op school problemen heeft met andere kinderen, dan kan het misschien ter sprake komen, alleen als er dan ook aanleiding toe is omdat haar gedrag misschien in relatie staat tot haar moeders gedrag. Maar kom op zeg, je gaat toch geen medische informatie over ouders aan een juf vertellen?
Nee
Ik heb ook een medisch probleem. Weten de juffen van mijn kinderen ook niet
ik zou eerst starten
Juf is gewend dat ouders t allemaal nog eng vinden en verlegen zijn dus t zal nog niet opvallen.
Op t schoolplein rondkijken en verder nog niets. Geeft niks, de afspraakjes etc kunnen nog wel een maand of 6 duren. Kinderen hebben dr niet altijd behoefte aan na een hele dag school.
