Kind in eindexamenjaar, nu al stress
Mijn oudste zit in 6 VWO. De hoeveelheid werk die voor hem ligt is enorm, tenminste zo ervaart hij het. Boeken lezen, verslagen maken, profielwerkstuk en last but not least het verschrikkelijke vak Latijn waar hij onvoldoende voor staat. Hij moet zijn laatste proefwerk uit 5V binnenkort herkansen en de 3 moet dan toch wel een 5 worden, minimaal.
Het probleem is het volgende: hoe groter de berg werk, hoe meer hij op de vlucht slaat. Dat betekent de hele dag zitten gamen, de deur uit zijn en de boeken dicht laten. Vooral niet aan denken! Op hetzelfde moment ontstaan er ook lichte paniekgolven in zijn hoofd; hij weet dat hij verkeerd bezig is. Hij raakt geïrriteerd en wil er met ons niet over praten.
Volgens mij is de oplossing voor dit probleem helemaal niet zo moeilijk; hij moet een planning gaan maken en daarnaar handelen. Dit heb ik hem ook voorgesteld. Maar nee, daar gaat hij zich toch niet aan houden " en dan word ik nog meer gestresst". Dus geen planning maken en hopen dat hij ooit nog eens iets gaat doen, lijkt hem een beter idee. Dit verschil van inzicht begint nu al strijd te geven tussen ons. Wat is nou de beste houding voor mij?
Gewoon niet mee bemoeien en hem zelf laten aanmodderen met het mogelijke gevolg dat hij met (waarschijnlijk meest) voldoendes maar een 2 of 3 voor Latijn gaat zakken? Dit zou ook nog veel geld kunnen gaan kosten als in 2015 het leenstelsel wordt ingevoerd, maar goed.
Of blijven aandringen op plannen ect. in de hoop dat hij daar toch gevoelig voor is? consequentie: kost mij veel energie en de sfeer in huis wordt er erg door bepaald.
Van school uit geloof ik niet dat er veel aandacht voor dit soort gedrag is. Kinderen die in 6V zijn beland zullen intussen wel een werkhouding hebben. NOT. Sommigen kunnen het zich veroorloven om heel lang te spelen. Dat houdt nu op, eigenlijk alleen bij Latijn.
Ben benieuwd naar jullie ervaringen!
groet, Jutta
Waarom
Is hij niet naar het atheneum gegaan zonder Latijn?
Omdat
hij destijds Latijn wilde kiezen. Mocht ie lekker met school naar Rome.
Die Romereis was inderdaad fantastisch. Maar nu denk ik ook wel eens: had ie maar.......
Niks meer aan te doen, hij moet nu doorzetten.
(Latijn is niet de oorzaak, hij heeft het eigenlijk met alle vakken, alleen valt het bij Latijn meer op)
gr, Jutta
Eigen regie
Onze dochter zit nu ook in VWO6 en dat is een enorme uitsteller/escapist. Zij heeft erg veel moeite met het zien van de bomen in het bos. En zij heeft heel veel moeite met het beginnen en het afronden van dingen. Het midden gebied gaat wel aardig. Wij kregen vaak ruzie, als ik met met haar schoolwerk bezig hou, omdat ze het 'alleen' wil kunnen doen. De laatste tijd lukt het wel wat beter, om op een waardevrije manier haar te helpen en dat gaat veel beter.
Zou het misschien zin hebben, om een waardevrij gesprek met hem te zoeken? Zonder veroordelende toon en zonder paniek (haha, makkelijker gezegd dan gedaan):
Wat wil hij het komende jaar, hoe ziet hij het voor zich? En dan zelf alleen maar vragen stellen en niet 'Ja maar' zeggen. Laat hem maar zeggen hoe hij het ziet. Ziet hij het uberhaupt zitten? Wil hij wel examen doen in Latijn? Of denkt hij dat het toch niet zal gaan lukken? Als hij het echt gaat proberen, ervoor gaat, hoe ziet hij dat dan voor zich? Wat is zijn methode om te leren? Wil hij onder stress leren, of georganiseerd? Wil hij iedere dag wat doen, of concentreert hij het liever op bepaalde dagen? Wil hij alleen leren, of wil hij hulp erbij? Wil hij in een rustige ruimte leren, of leert hij beter in een chaos? Heeft hij overzicht in wat er moet gebeuren, of is het in zijn hoofd een brij? Ziet hij zelf ook in dat hij vluchtgedrag vertoont, of niet? Is het een kwestie van niet kunnen plannen, niet kunnen beginnen, niet door kunnen gaan, niet af kunnen maken? Denkt hij dat hij hulp kan gebruiken, of wil hij het alleen doen?
Er zijn niet zoveel uitkomsten. Hij gaat het halen, of hij gaat het niet halen. In het laatste geval zal hij het jaar nog een keer over moeten doen. Niet zo heel leuk, maar toch ook geen ramp.
Is het misschien mogelijk om Latijn te laten vallen, er van uit te gaan dat hij volgend jaar doubleert en dit jaar gebruikt om zijn profielwerkstuk te maken, alle boeken te lezen, verder alle opdrachten alvast te doen die bij het examen horen en een vervangend vak voor Latijn in VWO 5 te doen. Ik weet niet of school daar open voor staat, maar wie weet?
Onze dochter heeft er echt heel veel behoefte aan om zelf beslissingen te nemen, zelf de dingen te organiseren. (of niet). Ik probeer haar dan toch maar te laten geen, want ze zal zo meteen, als ze gaat studeren, het toch ook zelf moeten doen. Ik wil wel helpen, maar dan wel omdat zij vraag om hulp, niet omdat IK het nodig vind, maar omdat ZIJ het nodig vindt.
Ja-maar
Hoi Karmijn,
Dit kan geen toeval zijn. Krijg net van een vriendin een mail of ik meega naar een theater-show over "omdenken", waardevrij inderdaad en geen geja-maar!
Lijkt erg op jouw verhaal! Jij hebt er vast ook van gehoord.
Je hebt gelijk met het voeren van een gesprek. Dit hebben we ook al verschillende keren gedaan en soms met succes. Er zijn echter ook momenten dat ik het helemaal niet meer trek en denk: wat kan er nou moeilijk zijn aan een boek open doen en gaan leren? Wat is het bijzonder fijne aan op de bank liggen en niks doen?
Vandaag schoot ik dus weer in de verkeerde modus. Ben ook maar een mens. Zoon zou eigenlijk een boek moeten lezen: how to manage myself? Ik zie dat hij onder zijn eigen gedrag lijdt en daar wil ik hem dan ook weer bij helpen. Maar goed.
Ik denk dat ik de theatershow ga bezoeken.
Bedankt, Jutta
Begeleid op zijn bek laten gaan...
Hoe lastig ook, ik denk dat ik er voor zou kiezen hem begeleid op zijn bek(je) te laten gaan. Liever in de veilige omgeving van thuis en gezin dan een jaar of wat verder alleen op een studentenkamer...
En ik zou mijn zorg bespreekbaar maken, de verschillende scenario's en de beweegredenen van dat wat ik zou doen. Ik zou hopen en aansturen op het scenario dat hij verantwoordelijk is, dat ik hem steun en help en dat hij die hulp accepteert.
Moeilijk hoor....
Oh en veel plezier bij het Ja-maar theater. Ik ben daar vorig jaar geweest en heb genoten. Aanrader is ook zijn boek "ja maar wat nou als alles lukt". Ook leuk voor je zoon... 
)
Boek
Er zijn wel degelijk boeken voor jongeren over dit onderwerp, maar hoe ze heten ben ik even kwijt....en verder louter erkenning hoor, ik heb hier ook een dergelijk exemplaar, die over 9 mnd eindexamen doet...zucht....
Hier ook
Hoi Jutta
Hier ook zo'n exemplaar. Maar we hebben op 2 dingen gehamerd nl
Je wil niet blijven zitten.
Leenstelsel je hebt nu nog uitstel maar begin zo snel mogelijk.
In het verlengde hiervan hebben we hem vorig jaar de mogelijkheid gegeven het te laten zien. Deze kans heeft hij niet gegrepen met nu als consequentie bijles in de vakantie.
Ik vind de consequenties van het blijven zitten en mijn eigen gedrag op die leeftijd voldoende reden om te zeggen dat hij korte termijndoelen nodig om te monitoren of het de goede kant op gaat. Zo gaat het ook in projecten en dat heeft mijn zoon ook nodig.
Met veel praten hebben we hem overtuigd dat bijles geen straf is maar ondersteuning van zijn doel om te slagen en volgend jaar naar de universiteit te gaan.
Hij is akkoord gegaan.
Ik vind als je kind het zelf niet aan kan en het jou een hoop geld gaat kosten (dit kost zitten blijven ook) je wel kan ingrijpen en actief mag ingrijpen.
Als je hier zelf van overtuigd bent gaat het gesprek over hoe je het voor elkaar gaat krijgen ook makkelijker namelijk met meetbare afspraken.
Aanvulling op serra
heb je dit zelf wel eens in positieve zin meegemaakt Serra? Bij ons op school waren het bij eindexamens vooral jongens die voor de tweede keer zakten door gebrek aan motivatie en zelfoverschatting.
Dus zelf geloof ik niet zo in begeleid op je bek gaan omdat het wel heel ver vooruit kijken is.
groet
saar
Verkeerde denkpatronen
Beste Serra en Sawo; ik begrijp allebei jullie standpunten. Tot nog toe hebben we onze kinderen vrij streng opgevoed; niet luisteren had meestal wel consequenties. Met de betreffende zoon hebben we veel moeite gehad; het was soms helemaal niet mogelijk om afspraken met hem te maken. Als kind van 4 hield hij zich er niet aan, als 8-jarige vaak niet en nu dus weer niet. Toen hij jonger was kreeg hij gewoon straf als hij toch in bed lag met zijn telefoon, of als hij niet naar huis kwam op de afgesproken tijd. Het hielp een beetje.
Nu zie ik iemand die richting volwassen worden gaat. De enige manier die er nog is lijkt mij die van de overtuiging. Of kunnen we nog steeds consequenties laten volgen? Als je niet op schema ligt op school, dan ga je deze winter maar een keer niet mee op wintersport? In die richting? Ik ben bang dat het geen zier helpt maar ik zou het uit onmacht wel kunnen gaan roepen.
Het probleem is ook dat hij zo raar denkt. Hij denkt dat hij motivatie moet hebben om te leren. Dat klinkt als een soort hemelse inspiratie, die hij niet zelf kan creëren. Ik vertel hem; zelfs een kunstenaar kan niet gaan zitten wachten. De enige manier om iets te presteren is: aan de gang gaan en proberen. Een boek open doen. Nu heeft hij het hele weekend dus niets gedaan. Helemaal niets. Hij was namelijk niet gemotiveerd. En dat kwam ook nog door zijn moeder voornamelijk. Nou probeer dan maar eens rustig te blijven.
ggrr, ik lig op stoom, Jutta
Jutta
Ik denk dat het echt heel belangrijk is om een goed gesprek te hebben. Het lijkt erop dat hij een behoorlijke zwart-wit denker is. Ik doe iets, of ik doe niets.
Mijn kinderen hebben die neiging ook nogal. Het is belangrijk om dan als ouder niet met een oplossing te komen. Anders zegt het kind zwart, en zeg jij wit. En dan zit je in een impasse.
Dus als mijn kind zegt 'zwart', dan zeg ik: 'Oh ja, hoe zo dan. Leg eens uit? Vertel eens, hoe zwart, wanneer zwart, altijd zwart, meen je dat?!' En dan gaan we eerst eens uitgebreid over 'zwart' nadenken en praten. Net zo lang tot ik 'zwart' begrijp. En dan zeg ik iets als: 'Wat grappig, dat jij 'zwart' denkt. Ik heb altijd de neiging om wit te denken. Hierom en daarom, en daardoor. Maar ik zie nu, dat 'zwart' ook waar is.' 'Ik vraag me af, als er 'zwart' is en ook 'wit', zou er dan ook nog grijs te bedenken zijn?' En dan probeer ik samen met het kind over 'grijs' in gesprek te komen.
Het klinkt een beetje suf met dat zwart en wit, maar ik hoop dat je het begrijpt? Ik doe dat zo, dankzij de methode van 'Het explosieve kind' van Ross Greene www.livesinthebalance.org.
Maar het is nogal wat, om zo gesprekken te voeren. Kinderen (en volwassenen) moeten dat echt leren.
Maar misschien zie je er wel wat in? Ik denk namelijk dat er een middenweg is, tussen het hele weekeinde keihard leren, en lamlendig op de bank liggen. Hoe harder jij gaat zeggen dat hij 'gewoon' aan het werk moet, hoe moeilijker dat voor hem zal worden. Waarschijnlijk is het niet zo 'gewoon' voor hem. Het kan heel goed, dat hij executieve functies mist, die hem helpen om 'te beginnen'.
Nou ja, ik hoop dat je hier een aangrijpingspunt kunt vinden. Die executieve functies zijn belangrijk hoor. Ze hebben niets met intelligentie te maken. Wel met praktische levensvaardigheden. En je kunt ze aanleren. Maar dat gaat niet vanzelf. Misschien helpt het al, als je zoon ervan hoort, dat er zoiets bestaat als 'executieve functies'. Mijn dochter vond dat een eye-opener. 'Het ligt niet aan mij, dat beginnen zo moeilijk is, er zijn heel veel mensen die er moeite mee hebben en ik moet manieren gaan zoeken om mezelf te helpen met beginnen.'
Wat dochter helpt, is met kleine dingetjes te starten. En soms heeft ze er behoefte aan, dat ik haar even op weg help. Dan vraag ik wat ze moet doen en verdiep ik me daar in. 'Wat vind je het moeilijkste? Wat is het interessantste stukje? Hoeveel bladzijdes zijn het? Zal ik even een paar woordjes overhoren?' Dat soort vragen helpen haar. Ze wordt daar nu niet meer boos om, omdat ze weet dat ik ze stel, om haar op gang te helpen. Niet omdat ik haar een slappeling vind, omdat ik haar een mislukkeling vind, of omdat ik vind dat ze zich aanstelt.
Nou ja, ik hoop dat ik duidelijk ben. En ik ken 'omdenken' inderdaad, van twitter. Echt heel erg leuk af en toe.
Oh ja...
Bij deze: * een emmertje geduld.* 
Hoe begin je een gesprek?
Mijn dochter zit in de examenklas, maar ik maak me eigenlijk meer zorgen om mijn zoon. Met mijn dochter kan ik bespreken als er iets aan de hand is, maar mijn zoon zet al zijn stekels op als ik iets met hem bespreken wil. Dan loopt hij gelijk weg. Nog voor ik mijn mond kan opendoen zegt hij dat ik zeur en dat hij niet naar mij wil luisteren. Ik heb niet het gevoel dat dat over 2 jaar anders zal zijn en voor die tijd zal hij toch zelf ook aan "overgaan" moeten werken.
Dus ben ik ook benieuwd als je graag met je kind over school wil spreken hoe je daarmee begint.
Moeilijk
Het moment kiezen kan moeilijk zijn. Onze zoon (met adhd) houdt ook niet zo van gesprekjes, dus daar moet ik erg zuinig op zijn.
Wat hier weleens helpt, is van te voren aan te kondigen dat ik het er een keer over wil hebben. Dus dan zeg ik dat ik deze week een keertje met hem wil praten over school (of wat dan ook). Dan vraag ik of hij voorkeur heeft over wanneer.
Ook wil het wel helpen om erover te praten in de auto. Want dan kan hij nergens heen. Maar daar moet je wel heel voorzichtig mee zijn. Onze zoon is trouwens heel duidelijk in het aangeven als hij niet meer wil praten. Dus dan houd ik op.
Verder is samen voor de tv een goed moment. Dan laat ik de tv gewoon aanstaan en praten we door het programma heen. Kunnen we tussendoor nog even lachen om een grapje op de tv.
Soms hebben we een gesprek verdeeld over tien stukjes van twee minuten, verdeeld over vier dagen.
En soms schijnt het ook te helpen om te e-mailen omdat het kind dan rustig kan nadenken over wat je zegt. Maar dat doe ik niet, omdat hij niet van lezen houdt.
Het is heel belangrijk om de gesprekken kort te houden, niet te zeuren en om direct en concreet te blijven. Ten minste dat helpt bij onze zoon. Ook wil het wel helpen om dingen weer te geven in een klein schemaatje of tekening. Hij is nogal beeldend ingesteld, dus dan zegt het hem meer. En het is heel belangrijk om te beginnen met hém. Met zijn beleving. Als ik begin met hoe moeilijk iets is voor ons, ben ik hem gelijk al kwijt.
Maar ook het voeren van gesprekken, is iets wat sommige kinderen moeten leren.
Motivatie
Hoi Jutta
Ik denk dat ik makkelijk praten heb want ik begrijp mijn zoon heel goed omdat hij op mij lijkt. Ik presteer zelf ook het beste met doelen op aanzienlijke termijn en reële verwachtingen. Ik ben zelf heel vrij opgevoed en miste daardoor weleens houvast in wat er van mij verwacht werd.
Maar ik denk dat je toch vooral energie moet investeren in het begrijpen van je kind. Indien nog mogelijk ga eens praten met je ouders/schoonouders, wat waren hun ervaring met jullie als kind, hoe waren jullie te motiveren? Praat eens echt open met je man hoe was hij als puber, waarom werkte hij wel of juist niet. Hoe deden jullie dat zelf vroeger? En dan goed kijken naar je kind, wanneer volet hij zich lekker, hoe leert hij?
veel geduld toegewenst.
Gesprek gehad!
Eigenlijk weet ik het wel. Ik coach zelf ook regelmatig mensen dus waarom zou ik het met mijn zoon niet kunnen? Tja, dat is dat verhaal van eigen-kind, dat werkt gewoon anders.
Wat heb ik gedaan? Met man gefietst en inderdaad gevraagd hoe het bij hem ging. Ouders hebben nooit iets gedaan aan school want die waren van boerenafkomst en hadden door de oorlog zelfs de lagere school niet afgemaakt (wel hele slimme mensen overigens). Vier kinderen deden het allemaal prima op school, drie zijn hoogopgeleid, enfin verhaal waar ik nu niets aan heb. Mijn eigen situatie is ook niet te vergelijken. Ik moest altijd werken thuis en was blij! als ik mocht gaan leren. Kun je je nu meer niet voorstellen en helpt mij dus niet om mijn eigen zoon te begeleiden met de problemen die hij met leren heeft. Ik vind mijn zoon dus diep in mijn hart lui, omdat mijn ouders mij ook altijd opzweepten tot werken in de angst dat ik lui zou worden. pppfff.
Maar... vanavond heb ik toch een gesprek met zoon gevoerd. Dat vond hij goed. (eerst gevraagd) Ik heb gevraagd wat hij nodig had van mij het komende jaar. Ik heb doorgevraagd tot hij heel concreet werd. Ik moet belangstellend vragen en niet verwijtend. Ik heb hem uitgelegd dat het moeilijk voor mij is om altijd de juiste toon te vinden maar dat ik mijn best ga doen. De rest van het gesprek bestond ook uit vragen. Hoe creëer je motivatie? Hoe denk je dat ik dat doe bij het schoonmaken van de badkamer? enz enz. Zoon was rustig, ik ook. We kunnen het wel! Leerzaam voor beide partijen.
Eigenlijk zou voor dit soort gesprekken meer aandacht op school moeten zijn. Waar leer je dat? Het is zo belangrijk!
Dank jullie wel voor alle tips. Zoon is nu bezig met Latijn, hihi. ( welke strategie ga je voor Latijn hanteren? ) Ik ga nu maar eens beginnen!!
Hoe lang ga je dan leren? Een uur. Wat wil je in dat uur bereiken? Ik wil een halve tekst uit mijn hoofd kennen. Prima. Gaat dat lukken? Ja. Ik geloof dat hij toch niet zo moeilijk is als ik dacht.
Nogmaals dank!
Jutta
Goed gedaan, jutta!
Ik vond het heel leuk om deze 'zoektocht' mee te lezen!
Gefeliciteerd met je goeie gesprek.
Maaike
Blij
Kijk, daar word ik nu blij van!
Mooi ding toch, zo'n forum.
Moeilijk
Fijn dat je op de goede weg bent, en nu volhouden!
Hier een kind met precies hetzelfde probleem en een ouder met ook precies hetzelfde probleem. Motivatie en geduld ontbreken nog wel eens.
Kind ook net geslaagd voor vwo maar de laatste jaren van de bovenbouw zijn een constante bron van motivatiegebrek geweest van kinds kant.
Maar toch ging het iedere keer net, door een beetje mee te hobbelen op hoge cijfers, gehaald in de jaren daarvoor.
Van vijf naar zes vwo was nog net op het randje maar zes was bijna niet meer te behappen. Kind is slim genoeg maar werkhouding is niet om over naar huis te schrijven. Ook hier lijkt er sprake te zijn van gebrek aan executieve functies maar dat wil kind eigenlijk niet horen. We hebben het altijd van een redelijke afstand aangekeken met af en toe opmerkingen van onze kant die weinig tot kind doordrongen of alleen als lastige vliegen afgeslagen werden. Tot we er ineens achter kwamen dat kind spijbelde, dat was wel een schok, niks van gemerkt, school dacht dat kind ziek was en belde naar huis na een week. Toen een moeilijk gesprek gehad met uitleg dat het op deze manier niet ging lukken en dat kind alles op alles moest gaan zetten om het jaar te halen. Een jaar over was in kinds beleving geen optie, had het echt echt helemaal gehad op het vwo. En kind is geslaagd. Wij hadden het niet helemaal verwacht na alle commotie maar de kans om het jaar over te moeten doen en de volgende stap af te nemen nl naar de universiteit te gaan hebben toch de schakelaar omgezet, weliswaar op het allerlaatste moment. En nu zit kind in Enschede, en hopen wij dat de motivatie nu wel boven komt drijven nu er echt gekozen is voor een richting die kind interesseert. Volgens eigen zeggen wel maar nu is er niemand die kind aan kan zwengelen dus wij houden onze vingers gekruist. Ik heb het spannende jaren gevonden dus ik wens Jutta en de anderen veel succes en geduld toe
Uni
Mooi om te lezen dat het zo herkenbaar is, die strijd. Amran, ik hoop voor jouw dochter dat het gaat lukken, daar in Enschede. Loslaten is waarschijnlijk nog lastiger dan het gedoe op de Middelbare school. Ook ik zou niet overtuigd zijn dat het meteen goed gaat als het diploma binnen is en de juiste richting gekozen. Dan zijn er weer andere beren die de juiste werkhouding in de weg kunnen staan. Hopelijk heb je dan als ouder vaak genoeg de goede weg gewezen.
Ik probeer vol te houden, met jullie steun!, en ik praat de rest van het jaar alleen nog in vraagzinnen met kind.
Moet nu aan het werk,
Dag! Jutta
Fijn
Hoi Jutta
Fijn dat het gelukt is om tot hem door te dringen. Nu nog hopen op goede resultaten. Hopelijk kunnen we elkaar straks in juni in het examendraadje feliciteren.
groet
saar
Eigen ervaring
Motivatie is voor mij ook altijd lastig geweest. Op de middelbare school werd het makkelijker toen ik wist was ik voor vervolgopleiding wilde gaan doen, daar had ik heel veel zin in dus er was een reden om er hard voor te werken.
Planningen zijn verder leuk en aardig, maar waar ik vooral veel aan heb, ook nu nog, is gedetailleerde to-do lijstjes maken. Dat werkt voor mij om een paar redenen:
Ik vergeet niet wat ik bedacht had wat ik moest doen, dus als ik "tijd" heb kan ik op het lijstje kijken wat er nog staat.
Het voelt goed om dingen af te kunnen strepen, dat maakt voor mij zichtbaar wat ik al bereikt heb en is daardoor ook een motivator om meer te doen, zodat ik meer kan afstrepen. Om die reden mag ik van mezelf ook dingen op het lijstje zetten die ik gedaan heb maar die nog niet op het lijstje stonden, die kan ik dan dus meteen doorstrepen. En als ik dingen moet doen die uit een aantal stappen bestaan zet ik het er een paar keer achter elkaar op, bv "was-was-was" (in de machine, ophangen, afhalen en opruimen), of "was 1-2-3".
Ik ben nu bezig om m'n lijstjes te verbeteren. Vaak maakte ik lijstjes op een kladblaadje, en na een paar dagen vergat ik om een nieuw lijstje te maken en ging m'n productiviteit drastisch omlaag.
Nu heb ik een groot to-do blok. Ik heb een pagina met dingen die ik vandaag wil doen (of eventueel morgen, het lijstje van vandaag is ook dat van morgen. Morgen schrijf ik de dingen van die dag erbij, of ik schrijf van te voren al op op welke dag het moet gebeuren, en als de pagina vol is ga ik naar een nieuwe pagina.)
Maar ik heb zo ook een pagina met dingen die ik in een termijn van een of twee weken wil doen, en pagina voor dingen die ik op langere termijn wil doen, zoals nieuwe gordijnen in de keuken. En tenslotte een pagina met de leuke dingen die ik nog wil doen, zoals een bepaald museum bezoeken.
Steeds als ik iets verzin schrijf ik dat op een van de pagina's. Geeft ook rust in m'n hoofd want op die manier hoef ik niet meer bang te zijn dat ik het vergeet. En als ik even stil sta en niet goed weet waar ik verder mee kan gaan heb ik allemaal ideeën.
Tijgeroog to-do-blok
Hoi Tijgeroog,
Heb jij nog wat meer uitleg over hoe je zo'n to do blok gebruikt? Heb je echt zo'n officiele uit de kantoorboekhandel? (heb er wel eens met een in mijn hand gestaan) of heb je een gewoon schrijfblok o.i.d.?
Ik heb een tijdje een soort van to-do-lijst gemaakt op de computer, maar zodra ik dingen op de computer maak, verzand ik in mooie layouts en lijstjes maken, maar ben niet bezig genoeg met de inhoud, vandaar dat iets op papier beter voor me is. Je beschreef het hierboven al een beetje maar wat doe je met de dingen die je nog niet gedaan hebt, die schrijf je iedere keer opnieuw op de nieuwe pagina ofzo?
Merel
Ja, ik hen officieel to-do blok, want die had ik toevallig nog liggen. Maar een ander schrijfblok zou ook kunnen. Ik vind het wel fijn dat het lang is, en dat het aan de zijkant makkelijk omslaat, en niet bovenlangs. Ik heb bovenaan een paar post-it bladwijzers gemaakt voor de verschillende bladzijdes.
Wat ik niet af heb laat ik staan en de volgende dag schrijf ik daaronder verder, tot de pagina vol is. Dan schrijf ik alles wat over is op de volgende bladzijde. Anders is het blok veel te snel vol. 
Ohja
Zo'n blok leidt ook veel minder af dan een computer, als ik die pak om iets door te strepen, of een tablet met een app, moet ik ook meteen weer even kijken of er nog mail is, en nieuws, en....
Dank je
Dank je, ja ik moet dat ook niet op een computer doen. Los van "spelen met word" zit ik zo weer ergens anders. (mijn startpagina is Telegraaf) en dan open ik dus internet, kom op telegraaf, kom van het ene berichtje op het andere en een kwartier later zit ik op een of andere site over edelstenen (ik noem maar wat) en ben ik totaal vergeten waarom ik ook alweer op internet ging kijken 
Maar bedankt, zal eens zo'n echt to do blok gaan halen. (en de computer mijden )
Jutta, hier ook zo'n zoon
en veel herkenning. Wat ik weet is dat motivatie altijd maar kort duurt. Het blijven vasthouden is lastig, zodat er vaak toch weer stress en ruzie komt. Het laatste kwartaal van het vorig jaar hebben we huiswerkbegeleiding gedaan. Dat scheelde al een stuk. Zou dat wat helpen?
Merel
Heel herkenbaar.
Jutta
Fijn dat jullie in gesprek zijn! Heel herkenbaar dat het bij je eigen kind veel lastiger is te helpen dan bij anderen )
Ben er een paar dagen niet geweest en zag nog een vraag. Ik bedoelde mijn advies van op zijn bek laten gaan, niet als streng overigens. Ook niet met zelf de consequenties (als niet mee op wintersport) verzinnen. Maar liefdevol bijstaan bij de logische consequenties. Dus zakken, is het jaar over moeten doen. Het hem zelf laten ondervinden.
Maar liever nog het voor zijn door samen de consequenties op een rij te zetten. En helpen bij het afwegen ervan. Maar dan ook zelf de keuze laten maken. Ik heb het zelf aan den lijve ondervonden. En in het klein meegemaakt met mijn eigen (jongere) kinderen. Het werkt wel tot nu toe. Vooral het in gesprek zijn, zoals jij nu ook met je zoon bent. Het er samen voorstaan, met hem als leidend voorwerp )
Op tv deze week
Ik zag afgelopen maandag of dinsdag bij Humberto Tan een jongen zitten die een online ondersteuning heeft ontwikkeld bij het studeren. Ik weet niet meer hoe het heet maar dat kun je ongetwijfeld terugvinden. Het schijnt met name te helpen om grote stukken tekst goed te kunnen studeren, maar ook voor het herhalen van rijtjes en dergelijke. Ik dacht dat het 35 euro moet kosten (per jaar. Hij claimt 60% betere studieresultaten: daarmee moet het eindexamen toch lukken
