In hoeverre betrokken bij school van puber?

Voor mij

Zit er nogal verschil tussen bemoeien en belangstelling. Mijn oudste doet alles zelf maar ik weet (ongeveer) wanneer ze toetsen heeft, hoe ze er voorstaat. Mijn jongste begeleid ik wel omdat zij dit nodig heeft (en gelukkig ook accepteert).

Maar als ik je bericht zo lees komt het op mij over daf je ouders weinig belangstelling in je schoolzaken hebben. Vertel je uit jezelf wel wat er speelt op school en laat je cijfers zien?

Ik wist alles wel

Ik wist al die dingen wel van mijn dochter die nu net eindexamen heeft gedaan. Zij vond het leuk om alles te vertellen en ik vond het leuk om alles te horen. Dat zijn al twee voorwaarden die niet bij iedereen aanwezig zijn

Misschien willen je ouders je met de beste bedoelingen met rust laten? Je zou het eens ter sprake kunnen brengen.

Aanvulling

Wij krijgen trouwens van school ook de data door van belangrijke data/periodes. Dochter zit in 5vwo

Hier wel

Mijn dochter is vandaag ook met de toetsweek begonnen. Ik weet welke vakken ze op welke dag heeft, en zelfs hoe laat. Ik weet niet precies welke stof ze voor welk vak moet leren, wel zo ongeveer (zo heeft ze voor geschiedenis net een toets over Vietnam gehad).

Overhoren doe ik niet meer, vroeger wel. Helpen met samenvattingen maken hoeft ook niet meer.

Mijn dochter vertelt wel veel over school, maar dat gaat meestal over vervelende docenten en stomme klasgenoten. Ook heel interessant ☺.

hmm

Ik wist wel wanneer ze toetsweek hadden (ongeveer niet altijd op de dag af). Ik wist niet precies wanneer ze welk vak hadden. Ze vertelden er weinig over. Ik vroeg wel altijd hoe het gegaan was en ze vertelden ook welke cijfers ze hadden gehaald. Zeker als het beter dan verwacht was of ook juist als het tegenviel.

Wel betrokken

Mijn dochter heeft 2 jaar geleden eindexamen Vwo gedaan en ik heb een zoon in 4 Havo. Ik weet wanneer ze toetsen hadden/hebben en voor welk vak en kijk ook af en toe in Magister voor cijfers, puur om bij te sturen als de zaken wel erg uit de hand lopen. Nu ze studeert stuurt dochter nog steeds appjes als ze tentamens heeft gemaakt en gehaald. Zoon vertelt alleen voldoendes en gelijk heeft hij.
De afweging is best lastig - je wil betrokken zijn als ouder maar ook je kind hun eigen leven laten leiden.

Ouderbetrokkenheid

Mijn moeder gaf les bij ons op school (havo vwo). Ik herinner me dat ze me hielp met wiskunde, Duits, natuurkunde. Ze had een gigantische boekenkast en ze reikte me daaruit van alles aan in diverse talen (rara welk vak gaf zij? haha ). Spijbelen was er niet bij, no way, dan hing je. Ze wist alles.
Later, in mijn donkerste puberjaren (ik was een soort gothic, onhebbelijk vaag spook) stuurden mijn ouders me elke dag naar een student in een soort woongroep van jongeren bij ons in de straat. Daar maakte ik huiswerk, daar was thuis geen sprake van, ik discussieerde over "het leven", want een beetje puber doet dat niet met zijn ouders, en ik maakte kennis met een andere samenlevingsvorm dan ons gezin. Ze werd daar flink voor betaald overigens, en achteraf ben ik mijn ouders eeuwig dankbaar dat ze niet meer alles wilden weten.
Ik wou nu zo graag dat er zo iemand voor mijn dochter in de buurt was. Ze is zwaar dyslectisch en ik heb haar altijd veel moeten helpen. Ze is nu 18 en gelukkig wil ze dat al een paar jaar niet meer, we krijgen er ook ruzie van. Ze deelt wel alles met me van school, ze maakt huiswerk in de woonkamer. Soms word ik daar helemaal gek van, maar ik ben ook veel te blij ook dat ze zich staande houdt in een bijzonder chaotische mbo4 opleiding. Haar wegsturen is me nog een brug te ver.
Bij mij ging het leren vanzelf (het cognitieve dan), bij mijn dochter helemaal niet. Ik heb me altijd veel zorgen gemaakt en ik probeer me daarvan los te maken. Dat lukt wel, maar minder snel dan ik zou willen.

En hier

En hier ‘moest’ ik er helaas heel erg veel mee bezig zijn. Achteraf had ik waarschijnlijk meer de aanpak van jouw ouders moeten hanteren, maar ja, je weet als ouder ook vaak niet wat je moet doen. En je weet nooit zeker of je het goed doet. Je kunt een opvoeding moeilijk opnieuw doen en dan met een andere methode. Ik ben wel een beetje jaloers op jouw ouders, het lijkt me heerlijk om er zo relaxed mee om te kunnen gaan en je kind zich zo zelfstandig zien redden. Ik weet dus op de minuut af wanneer ze welke toetsen in de proefwerkweek hebben en ook of ze hier alles voor geleerd hebben.
Ik vind dat zelf achteraf niet zo gezond.
Aan de andere kant is een beetje aandacht voor hun bezigheden en schoolwerk natuurlijk ook niet verkeerd. Dus ik ben eigenlijk benieuwd wat jij er zelf van vindt. Vind je het wel best zo of wil je iets meer aandacht? En succes met je toetsen trouwens.

Zeer belangstellend van een afstand

Mijn moeder werkte fulltime en had 5 kinderen. Dus als we 's avonds aan tafel zaten wilde iedereen wel wat vertellen. Dat voorkwam al te gedetailleerde vragen.
Na haar overlijden vonden we een schriftje, waarin ze alle rapporten van alle kinderen van de basisschool) had overgeschreven (we kregen toen nog regelmatig leesbare rapporten). Ze bezocht altijd ouderavonden, ook als de cijfers goed waren. En ik lag dan te wachten tot ze thuis kwam om te horen wat er gezegd werd.
Er zijn nooit spqanningen geweest rond school, ook niet bij de 3 die HAVO deden en bleven zitten in 4 havo.
Bij de eindexamens dreigde ik te zakken: wiskunde zou een 4 worden, maar als dat een 3 werd of aardrijkskund en of economie een 5, dan was het voorbij. Toen ik economie eindexamen had heeft ze een dag vrij genomen en is met mij 's morgens gaan zwemmen en zijn we samen naar een kapelletje gegaan. Economie werd een dikke 6. Aardrijkskunde ook. Wiskunde een 4. Geslaagd (toen).
Ik heb zelf altijd het standpunt gehad, dat school er voor school was en thuis voor thuis. Ik volgde het wel, hielp als er vragen waren (van het kind) en motiveerde positief, waar mogelijk. Maar nooit gedetailleerd. Ik heb magister nooit geopend. Het kind moest ook een ruimte hebben waarin het een eigen ontwikkeling door kon maken.
Maar als er problemen waren waar school iets aan zou kunnen doen (volgens mij), dan stond ik op school. Als een briesend paard, als het moest. Dat ging dan om het voorkomen van structureel pestgedrag (basisschool). Of om een lokaal waar kinderen niet geconcentreerd konden werken (middelbare school), omdat het geen afsluiting had naar de kantine (nu wel). Of een zodanig slordig en chaotisch opgezet curriculum, dat het kind niet wist waar het aan toe was en dus ook geen stap vooruit kon komen (MBO/HBO). Desnoods haalde ik de pers erbij. Maar ik deed dat contre coeur. Ik vond het erg, dat de kinderen zelf de problemen niet konden aankaarten en dat er niet geluisterd werd naar hen.
Als je denkt dat er te weinig belangstelling is zou je kunnen proberen om expliciet aandacht te vragen. En dan aan de orde stellen, waarom ze geen tijd of geen interesse hebben daarvoor. Interesseert het hen niet, vertrouwen ze je, hebben ze geen idee meer hoe op school gaat, omdat het allemaal zo lastig is geworden? Op het HBO kreeg ik bijvoorbeeld niet meer helder of zoon nou wel of niet voldoende presteerde. Een afgerond programma-onderdeel zei niets, want dat werd gemixt met andere onderdelen, die dan pas later ooit eens een keer een resultaat zouden kunnen geven. Zeer frustrerend en niet te volgen. Ook voor zoon niet.

Tsjor

herkenbaar

Ik herken dat van mijn eigen ouders. Die hebben ook nooit gevraagd of ik nog huiswerk had. Destijds ervoer ik dat wel als vrijheid, vergeleken bij de meer controlerende ouders van vrienden, maar achteraf past het ook in een patroon van wel érg weinig belangstelling.
Ik snapte het wel, want ik had ook geen hulp nodig en het was nooit een vraag of ik over zou gaan of zou slagen. Maar toch had iets meer belangstelling mij wel goed gedaan.

Bij mijn eigen kinderen doe ik het dus anders. Heel anders. Ik help ze niet of nauwelijks, maar toon veel belangstelling. En nu vraag ik me soms af of ik daarin niet doorsla... Ik ben echt zo'n Magister-moeder geworden, ben ik bang.
Ik ben wel benieuwd waar je vraag uit voortkomt - heb je het gevoel te veel los te worden gelaten?

Het is ook nooit goed

Ik had dus zo'n moeder die met thee klaar zat als ik thuis kwam. Haar sociale leven was niet heel uitgebreid, dus ze had dan echt behoefte aan een kletsgesprekje en vroeg me van alles over mijn schooldag. Vreselijk vond ik het. Daar had ze niets mee te maken en bovendien was ik na een dag socializen wel toe aan lekker alleen met een boekje op mijn kamer.

Ik heb mij dan ook voorgenomen om mijn kinderen zo min mogelijk "lastig" te vallen met vragen. Als ze iets willen vertellen, prima. Zo niet, dan is het ook goed. Ik toon uit mijzelf dus weinig belangstelling voor schoolzaken vrees ik. Niet omdat het me niet interesseert, maar omdat ik het aan mijn kinderen wil overlaten wat ze aan mij kwijt willen. Ik vraag er wel naar, maar als het antwoord "prima" is, dan is het ook goed wat mij betreft.

Maar misschien is dit dus ook wel helemaal niet goed en verwijten mijn kinderen me ook wel dat ik hen teveel loslaat.

essentie

Volgens mij wel zo'n beetje de essentie van ouderschap: dat je het nooit goed doet.

Maar zolang je intentie goed is en je je doen en laten op dat vlak naar jezelf en naar je kinderen kunt verantwoorden, is het goed genoeg volgens mij.

Ik denk (als ouder) dat het goed is af en toe eens na te vragen hoe je kinderen iets ervaren. Een soort tussentijdse evaluatie
Vanuit een kind is het handig om het aan te geven als je je ergens minder prettig bij voelt. Ouders zijn ook maar mensen, die hebben niet altijd alles meteen in de gaten...

Huiswerk

Nou heb ik met mijn kinderen heel wat huiswerk gemaakt, maar bij mij thuis vroeger ging het anders. Mijn moeder vroeg na het eten: heb je nog huiswerk?
En als ik 'ja' zei dan hoefde ik niet af te wassen.

Blijkbaar gaat het je goed af en is er voor de ouders niet direct een noodzaak om er naar te vragen. Wil je meer aandacht van je ouders? Dan is het misschien handig om ze er zelf bij te betrekken. Wat vaker een meededeling te doen onder het eten bijvoorbeeld of als je thuis komt en je ontmoet een ouder. Of eerst even belangstelling te tonen voor hun dag: Pa, hoe was je dag?

Hier ook,

Geen afwassen als ik een toets had. Ik had ook niet zo’n behoefte aan hun bezorgdheid.
Dat voelde best vrij.

—-

Om bepaalde redenen zelf wel een betrokken ouder geweest, voor beide kinderen. De jongste, een jongen, wilde van dat ‘betrokken zijn’ af. Ik denk dat jongens dit sterker hebben, niet bemoederd willen worden als blijk val zucht naar zelfstandigheid.
Zo mocht ik niet vragen hoe het op school ging of wanneer de toetsweken waren. Dus keek ik op magister en gaf ik zijn vader een seintje indien nodig.

Je vind je ouders ongeïnteresseerd. Misschien willen ze jou ook dat gevoel van groei laten ervaren en kijken ze ondertussen op magister om te zien of dat het goed gaat.

Sommige ouders bereiden hun kinderen voor op een leven als uitwonende; de kinderen dienen te wennen aan dat zelfstandige leventje. Andere ouders doen het wat geleidelijker aan. Geen idee wat je ouders denken. Het lijkt dat ze alle vertrouwen in je hebben.

Wil je meer betrokken van hen ontvangen, kan je dit bereiken dat hen meer te informeren bij je schoolactiviteiten.

Topicstarter reageert niet meer echt, om wat voor reden dan ook. Maar ja, het is voor ons leuk elkaars reacties te lezen