hgpd

Opgezocht

Ik wist niet wat hgpd was, heb het eerst eens opgezocht.

http://www.bco-onderwijsadvies.nl/site2/primair-onderwijs/hgpd/24-hgpd

Ik lees hierin wel dat dit een individuele begeleiding is voor zorgleerlingen. Dat laatste is mij wel bekend. Mijn zoon is ook een zorgleerling en van hem wordt inderdaad een dossier bijgehouden. Er is al een dossier sinds er gesprekken zijn met leerkrachten, intern begeleiders en er onderzoekstrajecten zijn gevolgd. Het is wel vreemd dat jou zoon voor jou idee "opeens" een zorgleerling is. Zijn er nog helemaal geen gesprekken op school geweest i.v.m. leer- en gedragsproblemen bijvoorbeeld?
Ik lees ook dat hgpd een methode is om op een meer positieve manier te kijken hoe leerkrachten een zorgleerling beter kunnen begeleiden. Dat vind ik wel positief klinken. Althans, op papier. Wat er aan extra begeleiding, begrip en positief benaderen van de leerling via hgpd in de praktijk terecht komt heb ik geen ervaring mee. Ik denk dat je altijd erg afhankelijk blijft van de mensen die op dat moment met je kind werken, hoe sterk willen en kunnen zij zich maken om het beste uit je kind te halen. Persoonlijk zijn mijn ervaringen hier erg wisselend mee. Mijn contact met leerkrachten is altijd goed geweest, ook al stond ik niet altijd achter ieders aanpak. Ik zou er zeker bij zijn bij dit gesprek, vooral als ik uitgenodigd ben. Welke diagnose denken ze aan? Zijn de concentratieproblemen erg groot van je zoon, ervaar je dat zelf ook? Denk je zelf ook dat hij extra begeleiding, een andere aanpak nodig heeft? Hij is 6, zit hij in groep 3?

Nee

Dank voor je reactie. Nee, Ik vind hem helemaal geen zorgleerling. Wel jong, en wiebelig, een soort brammetje baas (voor wie de film kent). Ik zie dat juf erg zoekende is met hem, en dat kan ik me goed voorstellen. Maar ik zie wel vooruitgang, al is hij dan niet ' op schema' qua werkhouding. Ik heb een diep vertrouwen in dat hij zijn weg wel vindt; hij is slim (niet speciaal begaafd) , creatief , sociaal en ja; wiebelig en ongeconcentreerd. Ik denk dat hij er wel in groeit. Wat ik wil voorkomen is het problematiseren en dossiervorming.
We hebben wel wat bespreking gehad met juf waarbij ze aangaf dat mijn zoon nauwelijks werkt in de klas, maar ik heb t idee dat we verschillen over onze waarneming over de 'ernst'.
Wat is dan de beste weg? Ik wil dit vooral niet op scherp zetten. Ik had zelf het idee om tijdens die hgpd ook spreektijd te vragen en mijn zegje te doen.
En een man mee te vragen (ik ben alleenstaande moeder).

doorvragen naar specifieke, concrete zaken

Hoi,

Ook hier een 'zorgleerling'. Ik heb geleerd om door te vragen naar specifieke problemen.
Leerkrachten/scholen, voelen zich snel overweldigd: 'Oh jee, het lijkt alsof er 'iets' met deze jongen aan de hand is. Hellepie!' En dan gaan ze problemen clusteren.
Dan wordt het dus: hij is wiebelig, ongeconcentreerd en heeft een slechte werkhouding.

Maar dan weet je nog helemaal niets. Wanneer is hij wiebelig? Wat bedoelt de juf met wiebelig? Zijn er ook situaties dat hij niet wiebelig is? Wat heeft de juf al geprobeerd om hem minder wiebelig te maken? Was hij altijd al wiebelig? Dat wil je weten. Want vaak zijn kinderen op bepaalde momenten wiebelig, en op andere momenten niet. Als je begrijpt wat het verschil is, kun je daarmee aan de slag.

Dat kun je ook zo doen met concentratie en werkhouding.

En verder is het mijn persoonlijke mening, dat het voor de psychische gezondheid van alle kinderen, maar vooral van de 'wiebelige' kinderen, van groot belang is, dat er aan vier voorwaarden wordt voldaan: De volwassenen om het kind heen moeten:

Positief blijven (niet zeggen wat je niet wilt, maar zeggen wat je wel wilt, niet alleen kijken naar het gedrag maar ook naar de intentie, niet zeuren, niet klagen, niet straffen, benoemen wat goed gaat, prijzen voor op inzet, etc)
Kalm blijven (niet gaan mopperen, niet boos worden, niet gaan schreeuwen, niet overdreven enthousiast gaan doen, niet te veel prikkels tegelijk aan bieden)
Georganiseerd blijven (duidelijk, voorspelbaar, helder, ondubbelzinnig, concreet, continu)
Zo door blijven gaan. (als iets werkt, ga dan door, werkt iets niet, verzin wat anders)

Misschien kun je kijken in hoeverre de leerkrachten op zijn school, zich aan deze simpele regels houden. Het is nooit mogelijk om perfect te zijn. Zeker niet als je een leerkracht bent. Ik heb nog nooit een perfecte gezien. Maar deze vier dingen helpen ons altijd wel om een concrete ingang te krijgen bij leerkrachten.

Verder ben ik het met Wil eens. Als je al denkt aan testen, om te kijken of je kind adhd heeft bijvoorbeeld, dan zou ik dat nooit via school doen. Dat is namelijk gezondheidszorg en dat heeft helemaal niets met onderwijs te maken. Op scholen hebben ze nauwelijks verstand van zaken als ass en adhd. Ze denken trouwens zelf vaak wel, dat ze er verstand van hebben, maar dat is echt domheid. En mijn ervaring is ook, dat (basis)scholen zeer onzorgvuldig om gaan met de privacy van hun leerlingen. Brrrrrr.

Fijn

Helder, hier kan ik mee verder. Dank!

Hart onder de riem

Slapeloze nachten kan je krijgen door de gesprekken op school. Leerkrachten kunnen praten op een manier van :"O, o, wat moet er van dit kind terecht komen". Je krijgt het gevoel dat de problemen enorm zijn en iedereen met de handen in het haar zit. Eigenlijk maakte je je zelf helemaal geen zorgen over je kind. Je ziet een vrolijk, enthousiast, energiek en slim kind. Ik was hoofdzakelijk aan het genieten van het moederschap. Wat raar, dat anderen dat anders zien en zelfs "zoekende" zijn?
Na enkele gesprekken brengen ze je zelfs aan het twijfelen, je zou er onzeker van worden. Ongemerkt breng je dit ook over op je kind. Die ontwikkelt zich ook als een kind waar het zelfvertrouwen van af brokkelt, krijgt het gevoel nooit iets goed te doen.
Ik vind dat zeker niet altijd makkelijk. Regelmatig het gevoel van "blijf van mijn kind af, hij is goed zoals hij is." Daar je weg in zien te vinden is best lastig. Sta er voor je kind, blijf positief. Accepteer hem zoals hij is. Wat is er mis met wiebelig, ongeconcentreerd en een slechte werkhouding? Er zijn ergere dingen in het leven die een mens kan hebben toch? Okè, school heeft hulp nodig, begeleiding en handvatten. Nou, dan ga je daar aan werken, samen met school. Alles komt goed, al gaat dit traject nog jaren duren, misschien wel tot zijn 20e. We hebben geen glazen bol, ook andere ouders met een kind "volgens de boekjes" niet.
Jij bent de liefdevolle stabiele factor, eigenlijk verder niemand. Andere mensen wisselen steeds in het kinderleven. Iedereen die met hem werkt denkt weer anders over je kind. Doodvermoeiend soms. Jij niet, je bent zijn steun en toeverlaat. Heb vertrouwen in je zoon en in zijn kunnen. Hij vindt zijn weg wel, al heeft die hobbels.

Wil en Karmijn

Wil en Karmijn zijn de ervarings pros hier. Daar heb ik niet zo veel aan toe te voegen behalve benadrukken dat door frustratie een zoekende juf een verwijtende kan worden. Het kan ook wel even duren voor school iets heel praktisch bedacht heeft. Althans, bij de onze moesten we dat subtiel maar duidelijk influisteren.

Wil schreef:
Mijn zoon is getest via school. Als ik dat nu moest laten doen zou ik dat extern laten doen en me laten doorverwijzen door de huisarts. Door testen via school weten ze sommige dingen eerder dan jij zelf en sommige dingen hoeven ze helemaal niet te weten. Ik ben altijd erg open geweest, ik zou daar nu, als ik weer een basisschoolkind zou hebben, anders mee omgaan.

Wil, het is verstandiger om het testen zelf in de hand te houden. Maar zou jij ook minder open zijn naar school, na alles wat je nu weet en hebt meegemaakt? In welke zin?

Karmijn, jij schreef:
Op scholen hebben ze nauwelijks verstand van zaken als ass en adhd. Ze denken trouwens zelf vaak wel, dat ze er verstand van hebben, maar dat is echt domheid.

Hoe ga jij om met school? Je raakt er namelijk makkelijk gefrustreerd van. Wat mag je wel en wat niet van school verwachten. En dan heb je nog je eigen school met sterke en minder sterke punten.

Karmijn schreef ook
En mijn ervaring is ook, dat (basis)scholen zeer onzorgvuldig om gaan met de privacy van hun leerlingen. Brrrrrr.

De mijne ook. Ik heb er (nog) geen nare gevolgen van gehad maar heb dingen gezien waar ik mij niet prettig bij voel. Heb jij daar werk van gemaakt?
Dit is ook een behoorlijk spanningsveld.

richten op gebruiksaanwijzing

Evenzo, wij zijn van die ouders die zo min mogelijk met school hebben gedeeld. "Piet is Piet" (zoon heet anders hoor), is altijd ons motto geweest. In gesprekken is altijd de lijn geweest "We kunnen ons wel druk maken om 'hoe het heet', maar we moeten gewoon kijken wat Piet nodig heeft." Ik denk dat wij daar sturend in zijn geweest, maar de leerkrachten hebben ook altijd aangegeven dat ze blij zijn met deze praktische instelling.

School weet niets over zijn diagnose en heeft nooit rapporten te lezen gekregen. School weet wel dat zoon medicatie gebruikt 'omdat de arts daar voldoende aanleiding voor zag'. School heeft niet de uitslag van IQ-test gekregen (V/p-kloof van 40 punten, dan gaan bij velen toch alarmbellen rinkelen), maar weet wel dat zoon vooral verbaal hoog had gescoord. School weet dat zoon begeleiding heeft van kinderpsycholoog, maar we delen alleen praktische dingen die betrekking hebben op school. Bijvoorbeeld dat hij de juf nodig heeft als hij overprikkeld raakt op het schoolplein: zij moet hem dan even een seintje geven dat hij beter even binnen kan gaan zitten.

Concentratie/wiebelig: ja, was hier ook zo'n ding. Van fysiotherapeut (slechte fijne motoriek) kregen we suggestie eens een wiebelkussen te proberen op school. Dit hebben we voorgesteld en dat wilde school ook wel graag proberen. Later hebben we wiebelkussen vervangen door zitbal, en is zoon in klas gaan werken met MP3-speler op. Initiatief kwam van ons, maar we hebben het steeds heel subtiel gebracht. "Goh juf, jij gaf vorige week weer aan dat Piet ….. We hebben daar nog eens over zitten nadenken. Ik heb wel eens gelezen over zo'n zitbal. Heb je daar ervaring mee? Wat denk je, zou dat ook wat kunnen zijn voor Piet?"

Kleine stapjes. Verwachtingen temperen. Dankbaarheid tonen. Oog hebben en houden voor de positie van de leerkracht (zij heeft 30 kinderen om zich druk over te maken, wij als ouder alleen onze eigen kinderen).

Je zult mij nooit horen zeggen dat school 'te weinig weet over ADHD'. Ik hoef geen leerkracht die 'alles weet over ADHD' (wat zou ik mij daar trouwens bij moeten voorstellen?). Ik wil alleen maar een leerkracht die mijn zoon accepteert zoals hij is, die vooral naar zijn mogelijkheden kijkt en hem positief benadert. Mijn kind is zo veel meer dan zijn diagnose (s). Daarvoor hoef je helemaal niet veel te weten over ADHD of PDD Nos; je hoeft alleen maar open minded en positief te zijn, en te willen accepteren die iedereen anders is.

Ik merk dat ik erg beducht ben voor het rare fenomeen dat zich voordoet zodra men (bijvoorbeeld een leerkracht) weet dat een kind een diagnose/etiket heeft: veel dingen worden 'plots' verklaard of toegeschreven aan die diagnose. Ivo Mijland schreef er laatst in de Volkskrant nog een artikel over. Dit is een stukje eruit:

"Als je leerlingen in de les hebt met 'een diagnose' is de kans echter groot dat er in je leerlingvolgsysteem handelingsplannen, dikke dossiers en lijstjes met waarschuwingen bewaard worden. Dit komt voort uit onze drang om dat wat anders is te willen verklaren. Maar verklaringen brengen je uiteindelijk niet verder, omdat ons weten afstand creëert tot het weten van deze groep leerlingen, die door protocollen en etiketten op nog grotere afstand komen te staan. Dat werkt frustrerend voor leerlingen, maar ook voor professionals die merken dat de praktijk van verklaringen weerbarstig is. De verklaring helpt de leerkracht onvoldoende of brengt hem zelf in grotere verwarring."

omgaan met school

Ik heb een hoop fouten gemaakt in de omgang met school. Ik ging met compleet verkeerde verwachtingen naar de school en heb dingen gezegd en gedaan, die mij later opgebroken zijn.

Mijn oplossingen waren:
Ten eerste zorg dat je deskundige wordt betreffende je kind. Als een halve middag op internet doorbrengt, weet en begrijp je meer van de diagnose en het gedrag van je kind, dan 95% van de leerkrachten. Echt het is niet zo moeilijk. Ook als je nog niet weet wat voor een diagnose er is. Die diagnoses (ass/adhd/hoogsensitief) zijn enorme containerbegrippen. Dus eigenlijk doet er voor jou, als moeder, dat stempel niet zo veel toe. Het boeit jou toch niet, of je kind nu wel of niet precies aan de wetenschappelijke kenmerken van adhd voldoet. Het boeit jou, dat je kind moeite heeft met concentreren. Hoe los je dat op. Als je op de website van Balans kijkt, kun je zoveel lezen over dit onderwerp. En dat zijn allemaal dingen, die voor geen enkel kind schadelijk zullen zijn. Geen kind zal schade ondervinden van duidelijkheid, voorspelbaarheid, dagritme, pictogrammen, begrip, geduld, kalmte, positiviteit.
Als het werkt, ga je door, werkt het niet, dan verzin je wat anders. Er is veel.

Ten tweede, niet denken dat de school je 'maatje' is. Dat jullie belangen hetzelfde zijn. Jouw belang is JOUW kind. Daar gaat het jou om. Het belang van de school is: alle kinderen, alle personeelsleden, financiële zekerheid, en zo min mogelijk moeite doen. Dat wringt enorm. Als jouw kind opgeofferd moet worden voor de groep, voor de onderlinge werksfeer, voor het rond krijgen van de begroting, dan doen ze dat. Jij en je kind zijn op scholen voorbijgangers. Je bent er maar een beperkt aantal jaren. Verwacht niet dat je belangrijk bent.

Ten derde wanneer je nú een goede (samenwerkings)relatie met de school hebt, wil dat niets zeggen over de toekomst. Leerkrachten en directies komen en gaan. En een kind dat eerst interniserend gedrag vertoond, kan ineens gaan externiseren. En dan is het afgelopen met het begrip! Dan wordt je kind, van de een op de andere dag EEN PROBLEEMLEERLING. En dan krijg je ineens te maken met afkeurende blikken op het schoolplein (ook van die ene moeder, waar je vorig jaar nog zo gezellig de kerstversiering mee hebt opgehangen). Gesprekken Met De Directie ('Dit gedrag is onacceptabel!!' alsof jij je kind ooit geléérd hebt om zijn middelvinger op te steken..) Handelsplannen. Cluster 4. Etc. Je zou dan bijna vergeten dat het om dezelfde jongen gaat. Jouw lieve zoon, die altijd zo enthousiast was, zo leergierig, zo open en spontaan.

En de belangrijkste: Ik ben school (en leerkrachten) gaan benaderen alsof zíj een stoornis hebben. Ze hebben problemen met een aantal vaardigheden. Ze zijn rigide, kunnen moeilijk omgaan met emoties, hebben moeite met verwoorden van wat ze werkelijk bedoelen, hebben moeite met het uitvoeren van hun planning, hebben moeite met het kritisch beschouwen van hun eigen aandeel in de problemen. Kortom, ze moeten nog een hoop leren. Dus net als bij mijn zoon, ben ik prioriteiten gaan stellen, battles gaan picken, psycho-educatie gaan geven, verwachtingen gaan temperen, time-outs gaan geven. En heb ik geleerd om ze te vergeven (oef, die is moeilijk, want ze zouden beter moeten weten, de droppies)

En wat betreft de privacy. Wij zijn er gelukkig op een gegeven moment toe gekomen om te handelen volgens die zin die je altijd in Amerikaanse films hoort. 'You have the right to remain silence. Anything you say, can and shall be used against you.' We doen net of we open zijn. Maar in feite zeggen we zo min mogelijk. We geven alleen informatie die op dat moment, voor het voorliggende probleem van belang kan zijn. We vertellen NIETS over thuis. Ze mogen wel weten dat zoon medicatie slikt en onder controle is. Maar we vertellen NIETS over zijn computergedrag, bedtijden, voeding, sociale contacten. Daar hebben ze niets mee te maken. We hebben ook tegen zoon gezegd dat hij daar ontwijkende antwoorden op mag geven. (dat kan hij heel erg goed, ontwijkende antwoorden geven)

En we zorgen dat we ieder jaar contact hebben met de mentor (nu op het vo).

Iets niet zeggen is heel erg moeilijk voor mij. Gelukkig heb ik een forum om me op af te reageren. )

Oh ja, de verkeerde dingen die er gebeurd zijn, betreffende zijn privacy, die hebben we in een mail aan de directie van de (basis)school gemeld. En verder nooit meer wat van gehoord. We hebben geen klacht ingediend want de klachtenprocedure op scholen is om te huilen. Hoewel mij dat principieel tegen de borst stuit, had ik niet de energie om die strijd te voeren. En die strijd zou waarschijnlijk toch een verloren strijd zijn. Want als ouder heb je slechts plichten, en nauwelijks rechten.

kennis over ass/adhd

Nou, ik zou het wel mooi vinden, als leerkrachten toch wel een basis van kennis hadden over adhd/ass.
Niet gericht op die diagnoses, maar meer van een gereedschapskist van dingen wat het kind verder kan helpen.
Dus weten wat 'overprikkeld zijn' is. Weten wat 'executieve vaardigheden' zijn. Snappen dat kinderen zich niet allemaal harmonisch ontwikkelen. Dat het mogelijk is, dat een kind cognitief verder is dan jij, maar echt die veters niet kán strikken. Weten dat het ene kind met adhd, niet te vergelijken is met een ander. Weten dat kinderen met sensorische problemen hierdoor sociale situaties en non-verbale communicatie niet begrijpen. Weten wat beelddenken is. Weten dat je positief, kalm en georganiseerd moet zijn als leerkracht. Weten dat een kind thuis of bij je collega, heel anders kan zijn dan bij jou. Weten dat het opvoeden van een kind met een stoornis heel erg zwaar is voor ouders, zwaarder dan je denkt, zelfs als je al denkt dat het zwaarder is dan je denkt. Etc.

Die kennis zou ik toch wel graag zien bij leerkrachten.

Natuurlijk Karmijn!

"Nou, ik zou het wel mooi vinden, als leerkrachten toch wel een basis van kennis hadden over adhd/ass."

Natuurlijk! Ik bedoel met mijn opmerking dus ook niet dat ik kennis niet belangrijk vind. Maar belangrijker dan deze algemene kennis vind ik de vaardigheid en de wil om er ook daadwerkelijk iets mee te doen. En dan in het bijzonder als het om mijn kind gaat.

Willen en Krijgen

Ik vind ook dat scholen meer zouden moeten weten over ADHD en ASS, executieve functies en dergelijk. Toen een klasgenoot met adhd van een van mijn kinderen steeds de klas uitgestuurd werd, vaak voordat er sprake was van ongewild gedrag, ben ik naar het hoofd gestapt. En op mijn vraag waarom onze school zo weinig afweet van ADHD, kreeg ik een heel verhaal over de moeite die 'onze' leerkrachten doen om een leerling met een bepaald syndroom op de juiste manier te begeleiden. Das mooi, maar waarom niet ook inzake ADHD en ASS? Misschien ligt het verschil erin dat adhd vaak pas op latere leeftijd gediagnosticeerd wordt.
Aan de ene kant wil ik me er niet bij neerleggen. Aan de andere kant weet ik niet hoe ik dit in mijn eentje kan veranderen. En dan staat passend onderwijs voor de deur. Ik hou m'n hart vast. Hoe moet dat nou? Als ouder heb je dan nog minder te zeggen. En ja, we zijn passanten. Arg!

Je kunt er niets aan doen

Je kunt er als ouder helemaal niets aan doen. In de mr gaan heeft geen enkel effect. Protesteren wordt tegen je kind gebruikt.

Het enige wat je kunt doen, is de school beschouwen als een falende, onmachtige organisatie. En dan proberen om probleem voor probleem, voor jouw kind een juiste benadering op te zetten.

En met passend onderwijs heb je als ouder helemaal niets meer te zeggen. De hele wet Passend Onderwijs, gaat ervan uit, dat scholen professionele, deskundige organisaties zijn. Hahahaha. Hoe dom en naief kunnen ze zijn in 'Den Haag'?

Het is schrijnend, mensen die kinderen hebben die braaf met de meute meehollen merken het niet eens. Maar de 'zorgenkinderen' zijn de pineut. Echt hoor, het is te gek voor woorden.
Ik wilde dat er geen schoolplicht was in Nederland. Want zo als het nu gaat is het thuishouden van onze zoon ook geen optie. Anders deed ik dat vast. Of ik zou hem part-time naar school laten gaan of zo. Alleen naar de vakken die belangrijk zijn. Maar ja...

Al willen de scholen ze kunnen het niet

http://www.nrc.nl/nieuws/2013/10/20/helft-schoolleiders-moet-probleemleerlingen-weigeren/
"MEER DAN DE HELFT VAN DE SCHOLEN WEIGERDE AL LEERLINGEN
Uit het onderzoek blijkt dat 58 procent van de schoolleiders denkt die deadline niet te halen, bijvoorbeeld omdat er niet genoeg personeel is om extra begeleiding te bieden in klassen van dertig leerlingen. Die klassen zijn volgens de scholen zo groot gegroeid door bezuinigingen. Meer dan de helft van de gesproken schoolleiders, 52 procent, zegt bovendien de afgelopen jaren weleens probleemleerlingen te hebben geweigerd."
De scholen heb net een paar rondes achter de rug waar de concierge, de klassassistent en de secretaresse gesneuveld zijn en de klassen groter moesten.