HELP - mijn 14 oud zoon, van Gymnasium (1) naar Havo (3) naar VMBO (3) dat is niet normaal
Mijn 14 jaar zoon deed niet zo goed vorig jaar (2013) op de Brugklas van Gymnasium, ondanks hij een beetje lui en slordig met plannen, huiswerk, Grieks en Wiskunde was, is die toch naar de Gymnasium 2 met een tak van Grieks. Ondertussen had hij veel last met zijn autistisch en verstandelijk beperking (16 jaar oud) zus. Ik ben gescheiden en sinds vorig na zomer vakantie is die naar zijn vader gaan wonen met de beloof dat daar hij meer rust en aandacht zou van zijn vader krijgen bovendien is die naar HAVO 2 - wat lagere niveau, zonder mijn toestemming gegaan op een andere school dichtbij zijn vader. Een jaar later (2014), gaat het helemaal slechter met hem en zijn cijfers, de meerderheden zijn onvoldoende's en hij is nergens geïnteresseerd, hij blijft langer achter de computer en gaat bijna nooit naar buiten met vriendjes afspreken. Nu heeft die twee opties voor het volgend schooljaar a) blijven zitten HAVO 2 of VMBO 3. Hij heeft samen met zijn vader de beslissing genomen om naar de VMBO 3 te gaan, en ik ben er tegen, hij moet op zijn niveau blijven (nu HAVO) en nog een keer herhalen alles wat hij tot nu toe niet heeft gedaan, toch heeft die zijn beslissen genomen samen met zijn vader, en mijn mening als moeder (tot zijn 13 bij me gewoond) telt helemaal niets. Wat moet ik doen? Alvast bedankt voor uw reacties PS- Ik ben een buitenlandse kom af daarom is mijn Nederlands niet zo goed, excuus daarvoor.
ja jammer
Ik kan me goed voorstellen dat je het met deze beslissing niet eens bent. Toch zou ik me er niet mee bemoeien. Uiteindelijk is het de motivatie van je zoon die telt. Jij kunt dat diploma niet voor hem halen. Ze hebben dit samen besloten en dat zou ik respecteren, ze hebben alles afgewogen, dit is voor hen de best mogelijke beslissing. Het is toch altijd een beetje koffiedik kijken of het allemaal gaat lukken.
Mocht het kwartje ergens gaan vallen bij je zoon dan kan hij altijd nog doorleren. Met wat aanpassingen kun je door naar de HAVO.
Mogelijk kun je hem adviseren op voorhand een extra vak te doen op het VMBO zodat hij makkelijker door kan stromen als hij dat zou wensen naar de HAVO. Daar heeft hij een extra vak voor nodig.
Na het VMBO kun je ook naar het MBO en dan door naar het HBO en zelfs door naar de universiteit.
Maar als een jongen met weerzin naar school gaat en zo afzakt is het ook moeilijk om ze te laten zitten. Daar kunnen ze ook vervelend van worden en ongemotiveerd omdat ze het meeste op school al gehoord hebben.
Kan best zijn dat je gelijk hebt, een kind moet wel op zijn niveau blijven, maar deze beslissing is door hen genomen en dat is ook geen drama, maar de reden dat vader en zoon zich daarvoor ook in gaan zetten.
Hij is zeker niet de enige
Veel kinderen, meestal jongens, zie je vastlopen in het schoolsysteem door een combinatie van puberteit en planproblemen. Ze glijden vervolgens af tot een niveau wat zo makkelijk is dat ze er echt helemaal biets meer voor hoeven te doen. Natuurlijk komt dat vervolgens de motivatie ook niet erg ten goede.
Een broer van mij was er zo eentje, van VWO naar HAVO naar VMBO en zelfs daar waren er problemen. Hij knapte totaal af om de bedillerige houding op dat niveau, de verslagen 'wauwelteksten' die hij telkens moest schrijven en de strikte tijden waarop een hoop geproduceerd materiaal moest worden ingeleverd. Ik kan me niet meer herinneren of hij VMBO toen gehaald heeft of dat het uiteindelijk met iets van de VAVO is afgemaakt.
Het is wel helemaal goed gekomen met hem. Gelijk na school heeft hij een goede baan met veel verantwoordelijkheid gevonden bij een werkgever die niet zozeer naar papiertjes maar naar de kwaliteit van de persoon keek.
Je hebt helaas als ouder niet veel in te brengen wat het niveau van school betreft, ook de vader niet. Scholen mogen in Nederland leuren met hun leerlingen zoals het hen uitkomt.
Jammer dat de vader er niet wat meer bovenop gezeten heeft met je zoon. Ik denk dat een huiswerkklas in zijn geval veel verschil had kunnen uitmaken, maar dat is achteraf gepraat. Als hij niet meer wil en zijn vader staat erachter, dan is het moeilijk om hem te overtuigen om toch HAVO te proberen.
Heeft hij al een idee wat hij later voor een werk wil doen? Dan kan je hem helpen zijn schoolcarrière te plannen en te kijken wat de korste weg daar naar toe is. Misschien wil je zoon niet blijven zitten omdat hij dan een jaar kwijt is, maar de route VMBO + MBO is wel een jaar langer dan die van HAVO en dus zeker niet sneller.
Ik zou het hier niet mee eens zijn
Ik vind het niet kloppen dat vader en zoon deze beslissing zonder jou hebben genomen en ik zou daar ook echt, als het moet, op school een gesprek over aanvragen. Mogelijk geeft dat gesprek jou een beter gevoel over de beslissing die genomen is. De andere mogelijkheid is dat je zoon gaat inzien dat een jaartje overdoen op de Havo ook nog niet zo'n verkeerde optie is.
De ellende is dat naar beneden afzakken zo is gepiept, maar omgekeerd dus van een lager naar een hoger niveau, is het een stuk harder werken en dat lukt niet iedereen.
Kaaskopje
Als je gescheiden bent, dan moet je de realiteit onder ogen zien en een deel van die realiteit is dat je niet op afstand kunt gaan besturen. Bovendien is het heel erg verwarringstichtend als de ene ouder instemt met een beslissing en de andere niet-verzorgende ouder daarover gaat 'praten'(=klagen) bij de school.
Het is helaas zo, veel jongens stromen op deze manier af en de scholen werken daar ook graag aan mee, want goede slagingscijfers zijn heel belangrijk voor het imago bij de isnpectie en bij de ouders, zittenblijvers niet.
Ik deel het optimisme van primavera: kinderen, vooral jongens, komen er toch wel als ze eenmaal iets vinden waarvoor ze zich willen inzetten. Het duurt alleen een paar jaar, voordat ze zover zijn. Ondertussen is het soms tandenknarsend toekijken, omdat jij als moeder denkt: die tijd kun je wel beter benutten dan achter je computer zitten.
Tsjor
Tsjor
Ja misschien moet je dat gesprek niet op school beginnen, dat is zo. Mezelf kennende zou ik me hier niet zomaar bij neerleggen.
Bedanken
Hallo,
Ik wil jullie bedanken voor de reacties.
Ik had boven verkeerd getypt, hij is van Gymnasium (brugklas) naar HAVO 2, en nu de optie gekozen naar VMBO 3 gaan i.p.v. blijven zitten op HAVO 2.
Bovendien het eerste jaar is die over naar VWO/Gymnasium 2, met moeite toch over.
Ik heb met hem gesproken, maar hij zei dat zijn beslissen staat vast omdat de school al weet, daarna was die in de war en zei dat zijn vader had hem geholpen om te beslissen.
Dus ik zei tegen hem dat ondanks hij bij zijn vader woont (de vader werk fulltime, en de jongen zit de hele dag alleen thuis) heeft die te veel vrijheid, maar is toch onvolwassen en zit er niet vrolijk uit, is nergens gemotiveerd, volgens een vriendin hij is een beetje depressief.
Bij een bijeenkomst met andere moeders en vriendinnen zeggen ze dat hier in Nederland men zijn te passief wat betreft gesprekken met school en dat deze school gaan ze niet aanmoedigen om de kinderen blijven zitten en zij helpen niet zo ermee. Maar mening op het Stedelijk Gymnasium heel anders was, ik werkte als biebmoeder (bij de bibliotheek) en ondanks mijn buitenlandse afkomst had de indruk dat er werd meer naar mijn geluisterd en leraren en mensen die werken op school waren meer behulpzaam. Deze school is anders, allerlei kinderen VMBO/HAVO/VWO, en de school naar mijn mening heeft helemaal geen interesse dan cijfers (procent) laten zien met hun einde diploma's.
Zelfs mijn zoon heeft me gezegd dat op Gymnasium de mensen veel leuker waren, zowel leraren als leerlingen en de sfeer beter.
Wat ik kan doen is afwachten en hopen dat hij echt nu zijn best gaat doen (ondertussen heb ik met twee vrienden van hem gesproken eentje gaat naar Gymnasium/VWO3 en andere naar HAVO3 (beiden van 14 jaar oud), ik heb ze gevraagd om met hem proberen om te praten, zij waren het met mij eens, maar is toch mislukt. Ik vrees dat mijn zoon te alleen is (ben voor het eerste keer op bezoek geweest en hij zat op een grote huis alleen, aan het slapen bijna 12 uur), zij vader was aan het werken. Hij praat niet veel en is altijd bezig met zijn mobile telefoon en wat ik tegen hem zeg, neemt die me niet serieus heb ik de indruk en dat is ballen.
Enfin, hartelijk dank aan jullie. Ik ga nu meer aandacht aan mijn autistische dochter. Zij heeft met continu nodig. 
bright minds poor grades
In voorbereiding op de schoolperiode van mijn kind ben ik me aan het inlezen over onderpresteren in bovengenoemd boek. Ik herken mijn kind daar volledig en die van jou zou er ook zo maar in kunnen passen. het gaat over onderpresteren en dat komt meestal niet zomaar vanzelf goed.......integendeel
http://www.hintnzh.nl/leden/DocumentenLeden/Willy%20Peters,%20Onderpresteren.pdf
Als je op volgende site kijkt, http://www.ieku.nl/, kan je een boekje downloaden met informatie. ( en als je net als ik ook kriegelig wordt van het woord "hoogbegaafd", dan lees je daar maar gewoon overheen)
Ik kan me niet verplaatsen in je situatie, maar zou in het belang van het kind toch goed in gesprek gaan met de vader en school.
bedankt voor de PDF en link
Gym,
Bedankt voor de informatie's en het posten. Ik ga meteen een afdrukken maken en versturen naar de vader van mijn kind.
Gescheiden ouders dat is ook een beetje een ramp. Ik en mijn ex (de vader van mijn kinderen) hebben andere mening qua onderwijs/niveau/plannen en zijn we van verschillenden achtergrond.
Ik ben naar Universiteit geweest in Brazilië mijn geboorte land. Hij heeft een opleiding van MB0 niveau - MTS, hier geboren en getogen.
Toen nog baby's in mijn buik waren zei die niet zo veel verwachting en telkens als ik praat over mijn Opleiding dat ik trots op mezelf was hier voor vrienden/kennissen omdatik verder ben gegaan en mijn diploma gehaald, zei die..."ja maar in Nederland is het anders, hier ben je niet naar de Universiteit gegaan", soms dacht zelfs als 'hij wilde met kleineren' maar ik wist dat ik mijn best deed in Brazilië. Hier mijn niveau is HBO, geen universitair graad, inmiddels weet ik dat de Onderwijs systeem heel anders in elkaar is.
Hij denkt dat ons kind net als hem is, gewoon geen interesse toont om te leren, studeren en later zou het kwartje vallen of niet. Ik denk dat we moet gewoon ingrijpen anders is het te laat want pubers zijn vaak luien of hebben geen zin, ouders moeten continu pubers (vooral jongens) sturen, aanmoedigen en in de gaat houden.
Nogmaals bedankt voor je reactie.
Bebete
Jouw grootste probleem is niet zozeer het onderwijs. Als je kind bij jou woonde had je natuurlijk wel met school en alles kunnen praten. Jouw probleem is dat je gescheiden bent, het kind bij vader woont grotendeels en dat vader nu dus de eerstverantwoordelijke is voor de opvoeding van zoon.En vader heeft andere gedachten daarover. Zoon heeft een eigen keuze daarin gemaakt. Je betoog, dat het niet het beste is, kan best kloppen, maar je kunt er niet zo heel veel mee.
In het buitenland is 'universiteit' inderdaad een belangrijke mijlpaal, een heel belangrijk streven van ouders om dat te halen. In Nederland wordt er wat ander aangekeken tegen ouders die alleen maar 'universiteit' voor hun kind willen. Het geluk van kinderen staat voorop; universiteit betekent ook bepaalde functies, maar dat hoeven neit e functies te zijn waar iemand gelukkig in wordt; en de MBO's en HBO's zijn goede beroepsopleidingen. Bovendien moeten jongeren van nu lang werken en is de kans dat je je leven lang hetzelfde werk houdt vrijwel nihil. Met andere woorden: jongeren die meer kunnen, maar nu een trapje lager beginnen kunnen in de loop van hun leven best een keer overstappen gaan maken en dan alsnog een studie oppakken waar zij op dat moment goed gemotiveerd voor zijn.
Nu alleen maar universiteit doen omdat het universiteit is, dat slaat bij jongeren hier niet aan. Om twee redenen: het statussymbool van 'universiteit' is in Nederland niet zo sprekend; en er zijn goede beroepsopleidingen waar je goede banen mee kunt krijgen.
Om een beeld te schetsen van ons referentiekader: ik ben universitair opgeleid, maar heb (op een korte periode na) altijd werk gehad dat tijdelijk was en midden-modaal verdiende; daarmee moest ik dan ook nog mijn studieschuld afbetalen. Mijn broer heeft een MEAO-opleiding gedaan en verdiende bijna altijd meer dan ik, met auto van de zaak, vrijwel geen studieschuld etc. etc. Ik zal dus nooit tegen mijn kinderen zeggen: het is belangrijk dat je universiteit haalt. Net als bijna alle ouders zeg ik tegen mijn kinderen: je moet zorgen dat je iets gaat doen wat je leuk vindt (met de verwachting dat het kind zich daar dan wel verder in zal ontwikkelen).
Maar zeker in de puberteitsfase is het lastig: de jongeren (zeker jongens) weten helemaal nog niet wat ze willen en als ouder denk je dan: benut die tijd wat beter en ga studeren.
Tsjor
ingrijpen
" Ik denk dat we moet gewoon ingrijpen"
Hoe doe je dat? Wat doe je dan?
Wat zou je in Brazilie doen? Hoe werkt dat daar?
Zijn daar ook jongeren die afstromen? En hoe gaat men daar dan mee om? En is dat succesvol?
Ben best wel benieuwd hoe ze dat ergens anders oplossen.
Vertrouwen
Onderpresteren is lastig op te lossen, maar wat ik geleerd heb de afgelopen jaren is dat school niet bepaald of je de rest van je leven gelukkig bent.
Belangrijker dan alle diploma's is of je de wil om te blijven leren kunt behouden. Want dan komt er vast wel een moment dat je het alsnog op kunt pakken. Het vermogen om iets uit je leven te halen ben je namelijk niet kwijt. Het is misschien een lastigere weg, maar er is vaak ook genoeg compensatie om hier goed uit te komen.
Ik zie bij mijn kinderen nu ze iets ouder zijn, dat ze met de slimheid die ze hebben, hun eigen weg kunnen kiezen. En dat het een weg is die beter bij ze past dan de gangbare wegen.
