Ga ik haar er zelf mee helpen?
Dochter heeft al een tijd een plan voor een tussenjaar. Na meer informatie en leuke verhalen, wil ze nu misschien wel haar hele studie in het buitenland doen. Het is dan ook makkelijker om evt. een beurs te krijgen dan als je alleen voor een tussenjaar gaat (maar zeker is het niet dat ze een beurs krijgt)
Financiën is nog wel een kwestie, maar in principe zouden we het denk ik wel kunnen betalen (al zou een deel een lening worden).
Maar ik heb nu wel gemengde gevoelens.
Als zij in het buitenland wil studeren zal er veel geregeld moeten worden. Ik weet nu al wie hier in huis het meeste daarvan zal regelen. Ik. En ga/wil ik nu al die energie (want het zal best veel tijd/energie kosten) erin steken om vervolgens mij dochter te helpen om 4 jaar in het buitenland (ver weg) te laten studeren? Terwijl ik het al druk heb met allerlei andere dingen?
Ik heb zelf in het buitenland gestudeerd (nb na mijn studie, niet na de middelbare school), dus ik weet hoe leuk en verrijkend het is. Ik gun het haar van harte. Maar meteen na de middelbare school voor 4 jaar weg? Een tussenjaar had ik haar echt gegund, maar 4 jaar?
Nee zeggen is ook zo bot, maar ik heb wel gemengde gevoelens.
Iemand met begrip?
En misschien woorden om me op te peppen en "het juiste" te doen?
zelf
Ik zou geen nee zeggen, maar ik zou het ook niet voor haar gaan organiseren. Als ze dat niet zelf kan, is ze er nog niet aan toe 
Dus: leun achterover en zie wat er gebeurt.
ja dochter zelf
Hier ook een dochter die plannen heeft om in het buitenland te studeren. Prima, maar ze moet het zelf regelen. Wij willen uiteraard best helpen maar het grootste deel moet ze toch echt zelf doen. Inderdaad, als ze dat niet kan is ze er nog niet aan toe.
Op school is vast wel ervaring hiermee.
Achterover leunen
Goed punt om achterover te leunen, alleen een risico.
Dan wacht dochter lang, wil dan opeens toch van alles, waar ze mij toch bij nodig heeft (ik wil niet te specifiek worden, maar ze heeft mij/ons toch echt nodig bij bepaalde dingen, ook financieel). En dan moet ik dus opeens ook meehelpen dingen snel te doen, terwijl me dat dan weer niet uitkomt.
En als ze langer wacht (of minder hulp heeft) is de kans dat het financieel ook weer ongunstiger wordt - dus ook voor ons ongunstiger! - ook weer groter.
Dus toch wel een dilemma.
Echte punt
En mijn echte punt is, dat ik het helemaal niet leuk vindt als ze meteen na de middelbare school voor 4 jaar naar het buitenland gaat.
1 tussenjaar vind ik oke, maar 4 jaar vind ik echt niet leuk. Risico is dan ook weer groter dat ze daar blijft hangen met partner en carriere.
Dit kwam denk ik niet duidelijk uit de verf bij mijn eerste posting.
En ik zit er dus mee dat ik haar dan ga helpen om dat te bewerkstelligen.
Iemand begrip voor mijn dilemma/gevoelens?
En ideeën hoe daarmee om te gaan?
Lena
"Dan wacht dochter lang, wil dan opeens toch van alles, waar ze mij toch bij nodig heeft (ik wil niet te specifiek worden, maar ze heeft mij/ons toch echt nodig bij bepaalde dingen, ook financieel). En dan moet ik dus opeens ook meehelpen dingen snel te doen, terwijl me dat dan weer niet uitkomt."
Als jouw dochter het zelf plant, maar ze plant het niet goed waardoor jij ineens vlak voor deadlines je in allerlei bochten moet wringen, dan doe je dat toch niet? Dan komt ze er dus achter dat ze het niet zelf kan regelen. Bijvoorbeeld: ze moet voor 1 januari een cv met brief en motivatie sturen naar waar ze heen wil en 200 euro inschrijfgeld betalen. 31 december 's middags om 2 uur loopt ze te stressen omdat ze overal nog aan moet beginnen. Dan ga jij toch niet lopen stressen? Dan zeg je: had je eerder moeten beginnen. Het enige dat jij op 31 december nog had willen doen is een laatste blik op de brief werpen om alle spelfouten eruit te halen en dan kan ze hem wegsturen.
Je maakt je veel te druk. Laat het aan haar over en help haar als ze om hulp vraagt. En spoor haar af en toe aan met de vraag of ze nog ergens hulp mee nodig heeft, maar laat de deadlines en het uitzoekwerk bij haar.
Het tweede punt vind ik niet relevant. Ze kan morgen bij de winkel een leuke Australiër tegenkomen, verliefd worden en over een jaar emigreren. Ze blijft niet eeuwig bij je wonen, dus het is egoïstisch om te willen dat ze niet vertrekt.
Lack of planning on your part.....
Een kreet die me wel eens behulpzaam is geweest: "Lack of planning on your part, does not constitute an emergency on my part".
Met andere woorden: als jij het op het laatste moment aan laat komen, ga ik me niet in bochten wringen om jouw noodgeval op te lossen. Als je iets van mij wil, zorg dan dat je bijtijds je plan/stukken/vraag aanlevert.
eerst tussenjaar
wil ze dan eerst een tussenjaar in het buitenland doorbrengen en daarna daar ook studeren? Of wil ze na de middelbare school gelijk aan een studie in het buitenland beginnen, weet ze ook welke studie en in welk land ze die wil doen?
Veel informatie is wel te vinden op websites, hier hadden ze destijds de decanenwebsite (LO
waar allerlei links staan, ook mbt studeren in het buitenland.
Ik zou haar zelf het meeste laten regelen en daarbij wel ondersteuning bieden als ze daarom vraagt maar zeker niet alles voor haar regelen als ze op het laatste nippertje nog van alles moet doen. Eigenlijk ook zoals de anderen hierboven al aangaven.
Zelf regelen
Mijn dochter heeft ook een tijdje plannen gehad om haar hele studie in het buitenland te doen. Met praktische zaken had ik natuurlijk willen helpen, want ik wil wel dat ze goed terecht komt. Het plan is echter al afgeblazen op de financiën want er bleek 10.000 per jaar nodig, en dat zou een te hoge studieschuld opleveren. Nu gaat ze dus in ieder geval haar bachelor in Nederland doen, en daarna verder kijken.
het zij zo
Ze is groot. Als ze het niet in zich heeft om dingen goed te regelen en te plannen, dan hoort dat bij haar, misschien. Ook dat ze dan minder bereikt dan ze zou kunnen/willen..... tja. Dat is wel jammer. Maar zie je haar op haar dertigste wel georganiseerd zijn? Je zou haar wel kunnen helpen, tot op zekere hoogte, zoals je je partner zou ondersteunen. Meekijken met praktische dingen, je kunt haar helpen verhuizen enzo.
Dat je haar nu niet 4 jaar naar het buitenland wil hebben, daar heb jij feitelijk niks meer over te zeggen natuurlijk.
Zelf regelen
Ik zou het haar grotendeels zelf laten regelen. Ook uit pedagogisch oogpunt. Op je 18de naar het buitenland gaan is best een groot avontuur. Daar ter plekke heeft ze niemand om op terug te vallen. Ze zal dus sowieso een grote zelfstandigheid moeten ontwikkelen want ze zit straks in een ander land waar dingen op een andere manier geregeld zijn, waar de studie anders in elkaar zit, de regelgeving, de wet, huisvesting... En je kan veel van te voren regelen maar zeker niet alles. Ze zal dus redelijk zefstandig, onafhankelijk en verantwoordelijk moeten zijn. In praktisch opzicht maar ook emotioneel. Ze moet het dus ook echt graag willen.
Ik zou het haar helemaal zelf laten organiseren en alleen helpen als ze er om vraagt bij specifieke dingen die alleen jij kan regelen.
Ik heb zelf een groot deel van mijn studie in het buitenland gedaan en ik heb alles in die tijd zelf geregeld (en dit was nog voor het internet dus ook veel lastiger om zaken voor elkaar te krijgen). maar dat was nog makkelijk vergeleken bij het verblijf zelf.
