Een extra jaar basisschool?

Groep 8

Dit is de laatste kans om eventueel op de basisschool te doubleren. In groep 8 vind ik het zeer ongewenst, de kinderen zijn bezig met eindcito, bezoeken scholen, hebben de musical enzovoort. Dat moet je geen twee keer mee willen maken, dat is net zo erg als zakken voor je eindexamen en het jaar er op weer alles doen.
Doubleren in 7 hangt van nog meer dingen af. Verwacht je dat je kind groei gaat doormaken, maw heeft een extra jaar nut? Als je kind meer aankan, intrinsiek gemotiveerd is en veel wil oefenen zou je hem kunnen laten doubleren. De meester kan hem wel een aantal jaar in de klas willen hebben maar je weet helemaal niet of hij de komende twee jaar weer deze groep krijgt, op deze school blijft of in deze functie blijft of niet opeens een Master gaat doen en regelmatig afwezig is ivm studieverlof. Daar zou ik mijn kaarten niet op in zetten.
Als je denkt dat dit is wat er in zit, laat hem dan lekker doorgaan en straks naar de middelbare gaan. Het kan best zijn dat hij over een paar jaar enorm opbloeit als hij tussen allemaal kinderen met hetzelfde niveau zit en hij kan eventueel nog opstromen. Hetzij op de middelbare, hetzij in het beroepsonderwijs.
En wat wil je kind zelf het liefste?

Maak een plan

Zelf heb ik twee kinderen met lichte dyspraxie en automatiseringsproblemen.
Ik herken wel wat in jouw verhaal.

Van doubleren op zich leren kinderen niet zo veel. Het is saai en niet perse bevordelijk voor je eigenwaarde. Daarbij is vrolijk twee keer dezelfde stof doen zonder dat je weet waar het fout ging, wat er fout ging en waarom, niet perse handig. Daarmee ondervang of repareer je het probleem niet. Dikke kans dat je ook deze keer het voorbij suist. Doubleren zonder plan is een noodmaatregel (ik weet het ook niet meer). Dat wil niet zeggen dat doubleren een slecht idee zou zijn maar dan wel met een plan. En dan liefst een plan met behulp van iemand die jullie goed kan verwijzen, in de regio.

Dus, wat wil je in dat jaar doen? Wat heeft jouw kind nodig, wat moet hij leren, oefenen, en is daar een jaar voor overdoen, nodig?

Staan jullie onder behandeling of worden jullie begeleid? Dit is namelijk zo'n typisch onderwerp dat je niet alleen moet doen of alleen met school moet bespreken.

Om je een voorbeeld te geven.
Zo maakte ik een lijstje waarvan ik dacht dat er nog wel wat werk aan de winkel was. Bijvoorbeeld, leren organiseren, agenda bijhouden, schrijfvaardigheid, spelling. Het deel wat wij thuis konden doen, deden wij thuis (bijvoorbeeld huiswerk plannen, agenda bijhouden, huiswerk maken en thuis nakijken). Het boek 'Slim maar ... " van Peg Dawson vond ik daarbij heel erg handig.

Dit lijstje heb ik de kinderpsycholoog voorgelegd. Die van ons is ervaringsdeskundige en daar hebben wij heel veel aan. En zij heeft ons lijstje aangevuld, vervolgens verwezen, geholpen met wat eerst moest en wat nog wel even kon wachten. Ook in contact met school, bleek zij een uitkomst: alles wat zij zei, werd serieuzer genomen dan wanneer ik het zei. Wij hebben erg met haar geboft en het heeft ook jaren geduurd voor wij haar hadden gevonden (of beter, tegen haar aanliepen).

Een deel is uitbesteed: de ergotherapeut voor hulp bij schrijfvaardigheid (die overigens nu ook de ordening en organisatie mbt schrijven tijdens haar bezoek aan school aanpakt), typeles om te ondervangen dat de motoriek het leren in de weg gaat staan (voor het maken van een werkstuk, bijvoorbeeld) en bijles (RT). Maar het 'huiswerk' hiervoor gebeurt dus wel thuis. Die bijles was niet zo zeer nodig vanwege gaten in de kennis maar het bleek dat dezelfde soort problemen steeds anders aangevlogen werden. Maar daar waar wat extra oefening nodig is, wordt zo ondervangen.

Thuis hak ik alles in kleine stukjes. Zijn die kleine stukjes te groot, maak ik ze nog kleiner of help waar nodig. ik haal de stress van het halen van een examen eraf. Mijn kinderen oefenen typeles thuis maar hun les is in een klasje (tussen jongvolwassenen). Het examen halen is niet nodig, dan doen we het nog een keer. Dit is is wel eerst in overleg met de ergotherapeut gegaan. Overleg met jullie ergotherapeut wat een geschikte cursus zou zijn of is hij nog niet zo ver en heeft hij eigenlijk eerst vooral meer fysiotherapie nodig? Begrijpt de ergotherapeut het probleem niet, zoek een ander.

Het fijne is dat vanuit verschillende kanten aan hetzelfde gewerkt wordt: netjes werken, planning & organisatie thuis: bijles en ergo, fijne motoriek: typeles en ergo etc.. Opeens trek je vanuit verschillende kanten net hetzelfde en dat hebben deze kinderen heel hard nodig. Daarbij wil de bijles en de ergo ook samenwerken met school. Je moet niet verwachten dat school genoeg kennis in huis heeft dat het dit zelf kan. En hulp vragen doen scholen niet snel. Onze ergo heel school handvatten aangereikt hoe fijnmotoriek beter te oefenen is. Dat gaat niet helemaal vanzelf: ik moet de afspraken hierover bijhouden en vooral school aanmoedigen ze over te nemen en controleren of de gemaakte afspraken nageleefd worden.

Het klinkt als veel maar het valt mee. Wat je bij kinderen met dit soort motoriek en leerproblemen vooral niet moet doen is niets doen. Het komt niet vanzelf goed. Deze kinderen kunnen op momenten die niemand aan ziet komen of begrijpt opeens vastlopen (niet bevordelijk voor het zelfvertrouwen). Niet 1x maar tig keren. En als je gaat kijken wat er aan de hand is, blijkt opeens dat je aan veel meer moet werken dan je dacht. Dan heb je mijllaarzen nodig en daar hebben deze kinderen juist heel veel moeite mee. Elke dag een beetje met behulp van de steun van je ouders, gaat veel beter.

Heeft een kind eindelijk weer eens een succeservaring, neemt de weerstand af, het vertrouwen neemt toe, de durf om iets te doen en kijken of het lukt, ook.

Dus maak een lijstje en ga op zoek naar de juiste hulp. Bij wie ben je ooit in het verleden geweest en had je een goed gevoel bij? Kan die jullie verder verwijzen naar iemand die met kinderen van deze leeftijd werkt? Heb je een goed gevoel bij de huisarts? Ken je ouders van kinderen met dezelfde soort (deel)problematiek? Ik weet niet in welke regio je woont?

Wat wil je zoon?

Dat zou voor mij ook zwaar meewegen

eerste reactie / toelichting

Bij verlenging van de bovenbouw is het absoluut niet de bedoeling dat hij dingen over gaat doen. Hij krijgt dan gewoon extra tijd om zijn eigen leerlijn te volgen en meer te oefenen ivm de gebrekkige automatisering. Zoon zit op een Montessorischool. Iedereen in de klas (6-7-8) doet iets anders. Dus dat zou niet eens opvallen. Het enige echte "groep 7 - ding" is de verkeersles. Daar zou hij dan niet aan meedoen, maar die tijd voor een eigen project kunnen gebruiken. Misschien een typecursus.

Wat hij wil? Hij wil natuurlijk het liefst dat alles normaal gaat, maar dat zit er niet in. Hij leert het best als de druk niet zo hoog is. Hij zou het "geen straf" vinden, nog een jaar bij deze meester, maar zoals Milcham terecht zegt: daar kunnen we natuurlijk niet vanuit gaan. Verder wil hij gewoon met zijn vriend en de anderen uit "zijn jaar" de musical doen enzo. Met de jongere kinderen heeft hij niet zo veel.
Ja, zijn mening telt zwaar mee, maar hij vindt het erg moeilijk om erover na te denken en erover te praten. Hij wordt er emotioneel van en gaat erover piekeren.

Zijn schoolcarrière tot nu:
1. blije kleuter
2. nog steeds een blije kleuter
3. verpietert langzaam op school, probleem met schrijven: Ceasartherapie
4. verpietert verder, leerkracht maakt zich grote zorgen en wij ook. Thuis is het over het algemeen een vrolijk kind. Via therapeut naar revalidatiecentrum. Diagnose DCD en therapie.
5. Therapie wordt afgerond, er is veel vooruitgang geboekt. Wel zijn er zorgen vwb de hulp op school. Dit komt met moeite op gang. Aan het begin van het jaar: twijfel over verlenging van de middenbouw. Na inzet van hulp (3x een half uur RT per week) een enorme vooruitgang en besluit: ondanks achterstanden door naar de bovenbouw.
6. Start in de bovenbouw gaat goed. 3x RT blijft. Vooruitgang zet door. Voortgangsgesprekken met AED - cluster 3.
7. Begin van dit schooljaar gesprek. Mijn inzet: als we het nog nodig vinden om te kiezen voor een verlenging, dan nu. En liever niet aan het eind van het schooljaar. Iedereen (RT-ers, leerkracht, wij als ouders en de mevrouw van de AED) vindt dat het goed gaat. Verwachting wordt uitgesproken dat hij op VMBO-t niveau (voor taal HAVO) zal uitstromen. Ivm wéér een wisseling van contact persoon, besluiten we in goed overleg de begeleiding vanuit de AED stop te zetten. Vanaf het omzetten van de tijd in oktober, krijgt mijn zoon inslaap- en doorslaapproblemen. Het duurt even voor wij de ernst hiervan goed doorhebben en rond de Kerst lijkt het beter te worden. In februari signaleert de leerkracht een stagnatie in de ontwikkeling. Later hoor ik van mijn zoon dat hij dan al "een tijdje" nog maar één keer per week RT krijgt.
Helaas ben ik zelf in die periode ziek en dat blijkt chronisch. Ik heb de scherpte / daadkracht en energie niet om er achteraan te gaan. Dat is achteraf gezien echt zonde, maar het zat er gewoon niet in.

Nu dus morgen dit gesprek. Daarna een gesprek over het verminderen van de RT en mijn wens dit weer in te zetten.
Ik ga ook de AED er weer bij halen en bij het revalidatiecentrum zijn dossier heropenen / behandeling voortzetten.

We hebben wat mij betreft te kort de tijd om de knoop door te hakken, dus voel ik er veel voor om hem door te laten gaan naar groep 8 en hem dan zo nodig op een lager niveau te laten uitstromen. En op zoek te gaan naar een fijne VMBO-basis - kader school in de regio. Of hij maakt weer een spurt door de nodige 3x RT per week en evt. extra therapie buiten school.

Ik heb niet op alles gereageerd, ik ga het nog eens goed lezen. Bedankt voor jullie reacties.

Tussenjaar

Erica, zoiets lijkt me heerlijk voor hem, maar ik geloof niet dat het in deze regio (071-) bestaat.

Even zo

Ik heb jouw reactie nog eens gelezen. Bedankt. Het klinkt (deels) herkenbaar. Bedankt ook voor de literatuur-tip. Deze kende ik nog niet! Interessant.

Hoe oud zijn jouw kinderen?

In die regio

wel een particuliere school (Winford) die dit biedt, maar dat is duur. En je hebt de KOPklas, maar die richt zich op kinderen die een achterstand in de Nederlandse taal hebben en dat is niet het geval.

Afwegingen

Hier in de regio komt stapelen nog regelmatig voor, alleen vanuit vmbo basis/kader wordt dat wel heel erg lastig. Nu zijn daar wel prettige,kleinschalige scholen voor te vinden, maar daar zou ik persoonlijk het alleen op aan laten komen als ik er heel zeker van was dat mijn kind daar wat betreft cognitieve capaciteiten ook op zijn plek is of al heel erg een beeld heeft van zijn toekomstige beroep.

Laten zien waar het schip strandt in groep 8 kan wellicht in een montessorisetting die wat flexibeler is dan een leerstofjaarklassensysteem. Groep 8 is herhaling en uitbouw, in groep 7 wordt relevante nieuwe stof behandeld op gebied van spelling en rekenen, wellicht valt bij herhaling het kwartje wel. Beeld dat kinderen bij doubleren gefrustreerd uit verveling gaan onderpresteren, gaat in de meeste gevallen niet op. Door de bank genomen kun je betere resultaten verwachten, en ebt de positieve invloed na twee jaar weer weg.

Sterkte met het nemen van een beslissing

de hoop op het kwartje

Mag ik alsjeblieft de hoop op dat kwartje wegnemen?
Als dat kwartje ooit zou werken, had het zijn werk allang gedaan in groep 3, 4, 5, 6 en 7. Dat kwartje betekent eigenlijk dat je hoopt dat hij het zelf eens doorkrijgt. Dat is dus precies wat je mis ziet gaan. Niet ongewoon bij dit soort kinderen. Dat is net zoiets als wachten tot het vanzelf overgaat, wachten tot het beter gaat. En dat moet je juist niet hebben! Want dat gebeurt niet vanzelf. Dat is wat mijn kinderen laten zien. Neem je kind serieus.

En laat je ook niet vertellen door anderen over het kwartje of 'komt wel goed' want dat betekent dat zo iemand het ook niet weet, je overvraagt zo iemand die niet wil bekennen dat die het ook niet weet. Vraag eens door; hoe zit het met het kwartje, wat als dat kwartje nog steeds niet is gevallen, in welke gevallen en onder welke omstandigheden valt zo'n kwartje dan wel? Tja.. Sorry, het is vast goed (en geruststellend) bedoeld maar je helpt je kind er niet mee.

Wat wel? beetje duwen, trekken, je plan maken en volgen, juiste hulp zoeken, moraal hoog houden, obstakels wegnemen of verlagen, taken en leerstof (school of behorend tot de ontwikkeling) in kleine stukjes hakken.

Nou, over dat kwartje....

Bij mijn zoon die bijna kan kwartetten met diagnoses, bij wie de leerkracht niet wist welk schooladvies hij moest geven, die nog láng niet AVI-uit was (en is!), voor wie het al een prestatie was dat zijn tas meeging naar school dus laat staan dat het juiste in die tas zat, die niet gemotiveerd was en geen huiswerk maakte is opeens het kwartje dus wel gevallen. Het was vanaf begin basisschool aanmodderen, gesprekken voeren met leerkrachten, gesprekken met kind, gesprekken met leerkrachten én kind, handelingsgerichte arrangementen met tien personen en weet ik wat nog meer.
Halverwege de tweede van de middelbare viel dat kwartje. Hij gaat nu zo goed dat hij naar een plusklas mag, een klas waarbij je wordt voorbereid om na het examen een niveautje hoger te gaan. Dit hadden wij echt nooit verwacht.
Ik denk dat het voor een groot gedeelte zit bij kind, opeens was die motivatie daar maar zeker ook bij de schoolomgeving. Wij hebben als ouders ook heel veel aan begeleiding gedaan, gestimuleerd en noem maar op maar wat het vallen van dat kwartje nou precies heeft veroorzaakt weet ik niet. Wist ik het maar, dan zou ik het te gelde maken .
Kwartjes kunnen vallen, echt. Niet door achterover te leunen, maar wel door je kind te blijven stimuleren, te begeleiden, in hem te blijven geloven, school laten zien dat je als ouders je kind stimuleert en in hem gelooft én als hij op een gegeven moment zelf wil.

ontwikkeling

elk kind ontwikkelt zich sowieso in eigen tempo. En juist als je wel het gevoel hebt dat een bepaald niveau "erin zit", maar door bepaalde 'competenties' die er nog niet zijn, het kind nu nog niet kan 'scoren' zoals het syteem graag wil dan moet je inderdaad toch blijven 'prikkelen', omdat juist bepaalde vaardigheden pas later komen. En dan zou je in het huidige systeem al helemaal 'afgeschreven' zijn en niet meer gestimuleerd worden. Wat ik achteraf bij oudste beter had willen doen: meer stimuleren wat hij al goed kon! Dus daar voldoening en plezier en 'leren' uithalen. En dan die 'succeservaringen' gebruiken om de 'moeilijke' dingen ook stap voor stap te leren. Je krijgt zo weinig kansen in het huidige VO systeem, veel minder dan vroeger. Dus het opbouwen van zelfvertrouwen van het kind zodat het ook moeilijkere dingen aandurft lijkt mij handig.
gr Angela

over!

Sorry, een erg late reactie...

Hij gaat gewoon door naar groep 8 en alle groep 8 dingen doen.
Verder gaan we gedurende de eerste maanden van het nieuwe schooljaar heel serieus op zoek naar een mogelijke geschikte VO-school, waar hij past en welkom is.
Mochten we concluderen dat hij nog niet klaar is voor die stap, heeft school aangegeven flexibel genoeg te zijn om een vervolg aan te bieden binnen de huidige school. Het komt niet vaak voor en het is misschien niet ideaal, maar hij zou niet de eerste zijn die zelfs 2 keer de musical doet.

Ik ben vooralsnog tevreden. Morgen gaan we weer naar het revalidatiecentrum om te zien of ze daar nog een vorm van oefening / ondersteuning / therapie hebben waarmee hij verder geholpen kan zijn.

Man (Even zo)

Mijn man is zijn vader en hij denkt graag mee, maar hij houdt zich meestal wat op de achtergrond. Niet dat hij niet betrokken is, maar hij heeft nogal een aversie tegen onderwijs in het algemeen. Verder hadden we in februari nooit kunnen vermoeden dat mijn grieperige sufheid zo lang zou blijven hangen, dus hebben we toen niet nagedacht over een nieuwe rolverdeling op dit vlak. Mijn man nam in die periode al ongeveer alles over.
Overigens word ik heel serieus genomen door school. Maar je moet het altijd zelf ook goed in de gaten houden en dat is dus even niet gelukt. Waar school excuses voor heeft aangeboden én uitleg heeft gegeven waarom dit zo is gelopen.