Dochter (11) heeft het moeilijk op school
Even mijn verhaal kwijt: mijn dochter (11) is een lief, spontaan meisje. Wel jong voor haar leeftijd, onzeker en sociaal wat onhandig. Ze gaat naar groep 8 en zit in een lastige groep op school. Met name de meiden zijn erg pittig. Ze wordt niet geaccepteerd en is daardoor veel alleen/eenzaam. De pauzes brengt zij vaak alleen door. De enige vriendin die ze had in de klas probeerg nu aansluiting te zoeken bij de meidengroep en laat mijn dochter links liggen. Ze ziet erg op tegen komend jaar en ik weet niet hoe ik haar goed kan helpen. Ik word zelf al verdrietig als ik eraan denk. Mijn hart breekt. Ik probeer haar te steunen, te luisteren en tips te geven maar merk dat ik het soms ook niet meer weet. Ze wordt door alle afwijzingen alleen maar onzekerder. De leerkracht erkent/herkent het probleem en besteedt er de nodige aandacht aan. Het is een onveilige, ingewikkelde groep meiden. Wie heeft tips? Wellicht herkenning?
beetje overdreven
misschien maar ik moest er weinig van hebben. Dacht dat meelopers alleen maar meededen om niet buiten de boot te vallen, zelf niet nadachten, geen eigen mening vormden, alleen maar ten prooi vielen aan allerlei machtspatronen.
Maar goed, dat vond ik vooral toen ik zelf een tegendraadse puber was. Vooral frustratie denk ik.
@verdrietige moeder
je gunt je kinderen een plezierige tijd in de klas. Maar ja, het is soms anders en er zijn veel factoren die buiten je macht liggen.
Als je dochter nu in haar vrije tijd een plek heeft waar ze happy is, is dat een veilige basis om het overdag vol te houden. Natuurlijk laat je als ouder niet alles over je kant gaan, maar je kunt niet alles veranderen en als je zelf van streek raakt door wat je kind meemaakt (helaas ondervinden veel ouders dat' besef dan dat je dochter er niet veel aan heeft als je meetreurt. Nou ja, eventjes mag best natuurlijk, ruimte voor jullie gevoelens en dan over op wat er wél oké is.
Het kan best zo zijn dat ze op de volgende school beter in haar vel zit, op termijn. Sommige dingen hebben tijd nodig.
Een gelukkige kindertijd is niet perse een garantie voor een onbezorgd vervolg, en andersom. Sterkte ermee!
Ik herken e.e.a. wel van mijn oudste zoon
op die leeftijd. (Zoon heeft trouwens ook een punkperiode gehad op die leeftijd.) Sociaal altijd heel erg anders geweest, en heeft al jong vaak de deksel op de neus gekregen. Één op één met leeftijdsgenoten ging meestal prima, maar zodra er twee of meer "onbekende" kinderen waren nam hij zelf zelden initiatief. Op een gegeven moment kon hij dat zelf verwoorden als iets in de trant van "ze hebben het leuk met elkaar, wie ben ik dan om mijzelf op te dringen en hun lol te verpesten".
Ik weet nog goed dat hij een keer sip uit de sportclub kwam omdat hij arrogant was genoemd. Hij was/is absoluut niet arrogant, maar het was wel een eye-opener voor hem dat zijn gedrag (zwijgend op de achtergrond verdwijnen) zo opgevat kon worden. In zoverre ben ik het een met lara. Beseft je dochter hoe haar gedrag kan overkomen op klasgenoten?
Dat doet echter niets af aan het feit dat sommige mensen wel érg veel van zichzelf moeten inleveren om bij bepaalde groepen te horen. Mijn oudste vond pas ver op de universiteit (langdurig) een plaatsje waar hij "zomaar"/gemakkelijk/natuurlijk aansluiting heeft met de massa. Jongste had dat al in de bovenbouw van de basisschool, en nog sterker op het VO. Ja, kinderen nemen zichzelf mee bij schoolwissels, maar een omgeving kan ook gewoon niet passend zijn, of je kunt pech hebben.
Als jullie echt niet van school willen veranderen, zou ik in elk geval inzetten op een VO met een fijn klimaat waar je dochter zich thuisvoelt. Uit mijn ervaring is dat al (meer dan) het halve werk.
Probleem binnen de klas, training ook in de klas
Hier een kind dat niet geloofde in een kanjertraining buiten de school om, omdat de klasgenoten ( en ook de juf) aan die training ontbraken Zodoende zou de beleving in de klas onveranderd blijven.
Na een nieuwe start op een andere bs, waar ze toevallig de kanjertraining als pakket binnen de school behandelden, constateerde kind een groot verschil. Het maakt niet zo zeer uit, welk programma men hanteert, maar meer hoe de leerkracht het in de klas toepast.
Een leerkracht die objectiviteit laat varen, verliest respect van leerlingen wat bijdraagt aan de basis van een onveilig gevoel bij een kind tijdens de schooluren. Ingrijpen met de busreis is fijn, maar het gaat ook om de sfeer in de klas gedurende de rest van het jaar.
Best wat kort door de bocht om de leerkracht de schuld te geven, maar daar komt het toch wel vaak op neer.
De moeder moet het, denk ik, maar accepteren zoals het is, want een school zal niet veranderen in dat laatste jaartje van haar dochter.
zomergasten
Even iets heel anders. De eerste zomergast van dit seizoen was Aboutaleb, misschien heb je het gezien. Wat mij het meest trof was het begin van de uitzending waarin hij vertelde dat hij als kind gepest was. Hij was serieus en ging graag naar school en dat werd niet begrepen door de jongens uit zijn buurt. Een van zijn pesters woonde nu in den Haag. Ik vond het volgende heel opvallend: hij kon er nog steeds niet helemaal zonder emotie over vertellen ondanks dat hij zijn pester waarschijnlijk ver ontstegen was. Hier herkende ik tegelijkertijd een nadeel en een voordeel van een persoonlijkheid die niet is zoals alle anderen.
Beste verdrietige moeder, zorg dat je kind ondanks alles haar eigen kracht bewaart. Leer haar inderdaad ook meedoen en flexibel zijn zoveel als je kunt. Ook dan kun je best jezelf blijven als je er niet te serieus in staat. Stimuleer een goed gevoel voor humor en relativering. En ook al lukthet dit jaar op school niet, er komen altijd andere tijden en kansen.
Ik hoop dat ik hiermee je probleem niet bagatelliseer, ik probeer je moed te geven. Met mijn oudste is het ook langzaam steeds beter gegaan. Maar dat is een erg lang verhaal. En o ja, ik heb het nu over pesten, maar ik vind buitensluiten ook pesten. Vandaar.
Dank jullie wel
Ik kan alleen maar zeggen dat alle reacties me echt geholpen hebben en aan het denken hebben gezet. Ik ben de situatie toch wat meer van 2 kanten gaan bekijken en dat lucht op. Het helpt me te relativeren en de zaak toch eens van een andere kant te zien.
Dit breng ik uiteraard ook over op mijn dochter en ook dat moet dus helpen.
Ik ben nog steeds van mening dat mijn dochter haar eigenheid moet proberen te behouden maar dit hoeft uiteraard niet te betekenen dat ze inflexibel wordt.
Vanaf morgen ben ik even niet in staat om te reageren vanwege een medische ingreep maar ik blijf lezen en zal over een paar dagen weer reageren. Ik lees alles en ben jullie erg dankbaar!
Erbij horen?
Wat ik nog niet zo goed uit je postings opmaak is hoe ze precies buitengesloten wordt. Is dat echt actief, als in pesten, of hoort ze er vooral niet zo bij?
Is ze er zelf verdrietig van? En waar dan concreet van? Wil ze graag bij juist die groep horen of gewoon vriendinnen hebben die ze bijvoorbeeld na school kan zien?
Er loopt zo te lezen wat door elkaar. Geen goede groepsdynamiek en zelf niet handig zijn in vriendschappen. Dat is dan min min, dus extra lastig.
Ik kan me voorstellen, met nog maar één jaar te gaan, dat jullie het daar loslaten en jullie richten op andere contacten, waar ze gemakkelijker succeservaringen op kan doen.
Ze heeft ADHD begrijp ik? Is ze vanuit die achtergrond ooit begeleidt in het omgaan met sociale contacten?
Ben je zelf tevreden over jouw sociale contacten?
Sanne
Dank voor je reactie Sanne.
Het is ook een dubbel probleem. Voor zover het het buitensluiten betreft, is het gedeeltelijk actief buitensluiten. Ik heb het dan over bijvoorbeeld het schoolplein. Als dochter de moed heeft verzameld om erbij te gaan staan, loopt het groepje weg of sluit de cirkel zich met als gevolg dat mijn dochter in de 2e ring staat. Bij het formeren van nieuwe groepjes (tafels) zal niemand haar kiezen. Bij gym hetzelfde. Dus in die zin vind ik het wel degelijk actief buitensluiten.
De andere kant is dat mijn dochter erg onzeker is geworden, mede door de afwijzingen. Ze is steeds op zoek naar bevestiging, blikken van erkenning, uitnodigingen. Ze heeft geen grote behoefte om zo zeer bij die groep te horen, maar zou zo graag gewoon mee willen doen met de groep op school. Het liefst ook nog na school iemand om mee te spelen, maar in de straat heeft ze het leuk.
Waar ze vooral verdrietig van wordt, is de eenzaamheid. Het alleen zijn in de pauzes, alleen fietsen tijdens een uitje (uiteraard fietst ze dan naar een begeleider) en straks bijvoorbeeld naar kamp.
Ze is nu een week op scoutingkamp. Ze is zaterdag vertrokken en gisteren was het eerste contact. Het was kijkavond. Ik wist niet wat ik zag. Een stoere, zelfverzekerde meid die al zoveel geleerd had over boten, knopen en dergelijke. Ze slaapt met 4 andere meiden in de tent en er zijn in totaal meer dan 20 jongeren vanaf 13 jaar. Dus allemaal ouder. Iedereen vindt haar aardig en grappig. Ze was in een paar dagen zo stoer al. Nu nog tot zaterdag en ze geniet volop. Van de begeleiding kreeg ik te horen dat ze erg sociaal is, met iedereen kletst, grapjes maakt, goed tegen een grap kan en heerlijk meekomt! Dit is hoe het dus ook kan.
Vanaf nu dus in elk geval elke week scouting en dat gaat vast ook al helpen!
Mijn eigen sociale contacten: als kind was ik erg onzeker, bangig en niet erg sociaal. Vanaf mijn 15e als een blad aan de boom veranderd. Ik weet niet meer waarom, maar ineens was ik er. Vanaf dat moment alleen maar beter geworden. Ik ben geen mens van heel veel vrienden, maar ik ben een hele trouwe vriendin en heb een aantal heel fijne vriendinnen. Ik heb een fijn sociaal leven en veel kennissen. Ik kan met iedereel wel overweg en klets makkelijk.
Update
Nou, de kop is eraf. Vandaag de eerste schooldag na de vakantie. Zo gespannen dat ze was. Ze had op weg naar school blauwe lippen van de spanning. Ik vond het zo moeilijk om te zien. Zo wil je toch je kind niet wegsturen....
Ik heb haar bij school afgezet ivm de harde regen. Ik kon dus even kijken (zonder dat zij het zag) hoe het ging. Haar lichaam werd steeds kleiner en ze liep langzaam. Een deel van het groepje meiden stond vlakbij haar en daar liep ze op af. Heel onzeker en voorzichtig.
Ik moest weer bijna huilen. Ik heb gewoon nog te weinig vertrouwen in wat er gaat komen, maar doe echt mijn best.
Ik hoop vanmiddag een vrolijke dochter terug te zien die de eerste spanning kwijt is.
Dat hoop ik ook voor jou
Ik kan me jouw gevoel zo goed voorstellen. Hier zit dochter in een klas met een aantal pittige/gebekte dames die af en toe denken dat ze het voor het zeggen hebben en waarschijnlijk die ruimte ook krijgen. Op de een of andere manier trekt mijn dochter daar wel steeds naar toe terwijl ze regelmatig de deksel op haar neus krijgt. Ik had liever gezien dat ze de energie stak in andere meisjes van haar klas die aardiger en leuker zijn maar goed, dat kun je niet afdwingen. Ik hoop dat je dochter vandaag een hele leuke dag heeft gehad!!!!!
De leerkracht
Kan die haar niet actief koppelen met wat andere kinderen?
Dat heeft hier bij oudste wel goed geholpen. Overigens ging het in groep 8 sowieso best aardig. Een beetje alsof iedereen besefte dat het het laatste jaar was en daarom zijn beste beentje voortzette om er toch nog iets van te maken. Ineens waren er gezamenlijke woensdagmiddag activiteiten waar hij ook voor meegvraagd werd, waren er klassefeesten en een soort van groepsgevoel.
En ik heb hem op allerlei nachoolse clubjes gedaan zodat ie sociaal toch nog wat aanspraak had.
