combi dyslexie en dyscalculie

Automatiseren

Mijn dochter heeft naast problemen met klank-tekenkoppeling bij lezen vooral moeite met automatiseren. Ze heeft een dyslexieverklaring. Maar de automatiseringsproblemen doen zich ook voor bij rekenen, ook het schakelen tussen verschillende soorten sommen is een probleem. Ze heeft geen dyscalculie. Ze heeft namelijk wel inzicht in getallen en verhoudingen. Bij mensen met dyscalculie is dat er ook niet. Zij heeft ook nog heel lang op haar vingers geteld. Tafels lukt ook niet. Nu, op haar 16e, gaat ze wel wat handiger om met sommen.
Ze heeft met rekenen vaak een spiekboekje dat ze mag gebruiken. Ook bij vakken als natuurkune en economie. Het hangt denk ik ook af van de welwillendheid op school. Ze heeft aantoonbaar ernstige rekenproblemen en dat is genoeg.
Ook de rekentoets 2F heeft regels voor leerlingen met ernstige rekenproblemen.

middelbare school

Op de middelbare school is slecht rekenen veel minder problematisch dan op de basisschool. Lang leve de rekenmachine!

Hier ook kinderen die moeite hebben met automatiseren. Eentje kan nog steeds de tafels niet reproduceren, maar doet nu wel eindexamen in Natuur en Techniek.

Dyslexie

Ook ik heb altijd begrepen dat het stukje niet kunnen automatiseren bij rekenen bij dyslexie hoort. Zoon hier heeft ook dyslexie en automatiseert ook geen tafels etc. Hij heeft ook heel lang gehad dat je delen door steeds opnieuw aan hem moest uitleggen. Dat zit er volgens mij nu wel in.
Getalinzicht is niets mis mee, rekenen kan hij verder prima.
Ik vind trouwens 65 opschrijven als 56 ook nog wel een dyslexie-dingetje. Zoon heeft dat hier niet, maar heeft ook nauwelijks letters verwisseld, bijv. b en d. Dat stukje dyslexie had hij niet, net als dat hij prima kan klokkijken. Zo zijn dus alle dyslecten weer verschillend.

klinkt als dyslexie

Bij dyscalculie mist ook het begrip bij de sommen. Het niet automatiseren hoort bij dyslexie.

visueel ingesteld

Ik denk dat je dochter visueel is ingesteld (denkt in beelden). Komt heel vaak voor bij dit soort problemen. Automatiseren is HET probleem. Kijk eens bij de kernvisiemethode op internet, bij leerkrachtig onderwijs en bij pakkend passend onderwijs.
Die heeft hier een oplossing voor, in ieder geval kunnen de schoolresultaten verbeteren.

Wat is er tot nu toe gedaan en wat kan het VO bieden

Beste,

Dyslexie i.c.m. dyscalculie komt regelmatig voor. Beiden hebben te maken met het niet goed kunnen automatiseren. De tafels zijn daar dan een voorbeeld van. Natuurlijk komt dat terug op het VO, ondanks de rekenmachine. dat je dochter de som halverwege 'kwijt' is komt doordat men er vanuit gaat dat het werkgeheugen van iemand met dyslexie net iets kleiner is dan normaal gesproken waardoor dit eerder vol zit.
De kernvisie methode kan oplossingen geven. Een dyscalculie verklaring geeft haar bepaalde rechten in het VO. Hoe is de stand van zaken m.b.t. haar dyslexie? Wat is daar op de basisschool aan gedaan? Is het lezen en spellen? Wanneer werd het zichtbaar? Welk schooladvies heeft uw dochter gekregen? Wat kan de nieuwe school haar bieden? Bent u daar goed van op de hoogte? Welke hulpmiddelen gebruikt ze al?
Kortom er zijn vele vragen te beantwoorden.

U kunt gerust contact met mij opnemen. Als dyslexiecoach, maar vooral als moeder van twee tienerzonen met zeer ernstige dyslexie weet ik wat er allemaal kan spelen.

[gegevens verwijderd door forumbeheer]

Slecht onderwijs?

Heb je al aan slecht onderwijs gedacht?
http://nos.nl/l/2157214

Inderdaad

Zie http://www.ad.nl/binnenland/dyslexie-is-het-gevolg-van-slecht-onderwijs~ac50d96b/
"Tijdens een intensieve rekentraining van zes weken gingen de vijftig leerlingen die aan een onderzoek van Bosman meededen gemiddeld met anderhalf jaar vooruit. ,,Vrijwel alle leerlingen zijn in staat om deze basisvaardigheden te verwerven.''
en
"Uit haar studies blijkt dat met wetenschappelijk onderbouwde methodes kinderen met sprongen vooruitgaan. ,,Ik vraag me zelfs af of dyslexie wel bestaat.""

Ga eens oefenen. En als je dat zelf niet lukt, huur er dan iemand voor in. Systematisch, 2 of 3 x in de week gedurende een week of 6. Als dat helpt dan is er geen sprake van dyslexie of dyscalculie.

degelijke basisschool

Ik ben erg blij dat mijn dyslect op een gedegen basisschool heeft gezeten. Dat heeft haar veel verder gebracht dan anders het geval zou zijn. Inderdaad oefenen en oefenen, juist als je dyslectisch bent.

To be or not to be

"Inderdaad oefenen en oefenen, juist als je dyslectisch bent."
Binnen de bestaande definitie van dyslexie is er pas sprake van dyslexie als oefenen niet helpt.
Dyslexie is in die definitie iets als kleurenblindheid. Daar helpt oefenen ook niet bij.
Als oefenen helpt, dan is er geen sprake van dyslexie.

Hoogleraar Anna Bosman heeft in de tijd dat zij onderzoek doet naar dyslexie (sinds 2007) nog geen leerlingen gevonden bij wie oefenen niet hielp.
Vandaar dat ze zich afvraagt of dyslexie wel bestaat.

Training

Een van mijn kinderen met ernstige rekenproblemen heeft een werkgeheugentraining gedaan van 10 weken, incl oefenen met rekenen. Vier maal per week een uur lang. Wat een investering in tijd was dat, zeg. Moet zeggen, kind deed het redelijk zonder mopperen.
Kind ging inderdaad iets vooruit, en het effect hield een paar maanden aan. Nu, een paar jaar later, durf ik niet te beweren dat het heeft geholpen. Misschien.
Feit blijft dat kind met heel veel moeite blijft rekenen. De tafels zijn nooit helemaal geautomatiseerd, ook niet tijdens de training.

Was wat vergeten

Dus oefenen helpt, inderdaad. Maar hoe lang en hoeveel is redelijk? Dagelijks een uur oefenen met alleen rekenen, dat vind ik niet meer redelijk. Voor de kleine opbrengst, tenminste.

Tja, wanneer helpt oefenen?

Met mijn vraag bedoel ik: hoe meet je of het het oefenen was dat geholpen heeft? En gaat men ervan uit dat het test- en diagnosemoment meteen het eindniveau zou moeten zijn? Want als er door oefenen verbetering plaatsvindt, dan zou het geen dyslexie kunnen zijn. Of mag er nog groei zijn, maar alleen zonder te oefenen? Hoeveel groei is dan geoorloofd voordat je moet zeggen dat er (toch?) geen dyslexie is.

Onze dyslect oefent al sinds drie jaar veel extra thuis en op school. Vanaf halverwege groep 3 toen het leren lezen niet vlotte. Naarmate ze ouder wordt en meer aankan oefenen we langer. Vijf keer in de week 25 minuten, altijd, ook tijdens vakanties. Niet oefenen is geen optie: doet ze dat een week niet dan holt het leesvermogen achteruit.

En helpt het dan? Dat is maar hoe je het meet. Toen ze halverwege groep 4 getest werd, na anderhalf jaar leesonderwijs, had ze een jaar achterstand. Nu, halverwege groep 6, heeft ze net m5 gehaald. Kun je dan zeggen dat het geholpen heeft? Wij vinden in zekere zin van wel want ze is gelukkig verder dan het niveau m3. Maar ze heeft nog steeds een achterstand van een jaar. Absoluut gezien is haar achterstand niet verminderd, maar relatief gezien wel. Betekent dit dan dat ze het predikaat dyslexie niet verdient?

Maar ja, onze dochter is een intelligent kind. En zeer taalvaardig, behalve op het gebied van lezen. Als oefenen het probleem zou kunnen oplossen was dat met al dat oefenen al lang gebeurd. En het is niet weg, bij lange na niet. Want als we morgen niet meer zo intensief oefenen, was al de moeite die er nu in gestopt is tevergeefs.

En wat ik zie is dat er na al dat oefenen nog steeds heel gekke dingen zijn bij het lezen van onze dochter. Nog steeds leest ze woorden soms achterstevoren, of leest ze wel alle woorden van een zin maar dan toch in de verkeerde volgorde. Of gaat het lezen ineens even makkelijk om daarna weer hakkelend en stotend te gaan. De meest makkelijke woorden blijken vaak ineens heel erg moeilijk. Heel bijzonder om er naast te zitten en te zien hoeveel moeite het nog steeds kost. En wat voor bijzonders ze er nog steeds van maakt, van al die tekst.

Aagje

Pijnlijk

Dochter is inmiddels 13, zit gisteren het journaal te kijken waarin een dame beweert dat dyslexie misschien wel helemaal niet bestaat. Dat kinderen die de diagnose krijgen niet meer oefenen. Dat het, weliswaar met niet zoveel woorden gezegd, een excuus is om niet meer te oefenen.

Om een dyslexietest te krijgen moest ze eerst een half jaar RT op school krijgen. Uit de les gehaald worden voor testjes, na schooltijd op school oefenen, stapels ongelofelijk saaie voor-koor-door leeskaarten doorworstelen. Daarna, de test, de uitslag en de behandeling. Anderhalf jaar een half uur per dag, in het weekend, in de vakantie, spellingsregels oefenen tot ze (en ik) scheel zag. Daarnaast extra oefeningen om het rekenen te automatiseren, alweer flitskaarten.

En natuurlijk heeft ze er wat van opgestoken, maar niet zoveel als je mag verwachten van een kind met een IQ van 113. En, zoals eerder gezegd, of het nou echt beklijft... En dit kind doet nu lekker haar best op de mavo. Oefenen, oefenen, oefenen met wrts om een krappe 6 te halen voor engels. Zeer bemoedigend, zo'n dame op tv en iedereen die haar nablaat, je zou er de handdoek 5 jaar na de diagnose van in de ring gooien. Wat heeft het voor zin, het bestaat toch niet.

RTL late night

De dame was gisteravond bij RTL late night, en ik vond haar verhaal toch wat genuanceerder dan wat er eerst in de media kwam. Ze zegt niet dat dyslexie en dyscalculie niet bestaat. Ze zegt wel dat er te weinig klassikaal geoefend en gestampt wordt.
Ze heeft zelf leerlingen gehad die met een paar weken oefening een achterstand hadden ingehaald van anderhalf jaar. Ze zegt dat die leerlingen geen dyslexie hebben. Dat denk ik eigenlijk ook. Want voor de echte dyslecten is dagelijks oefenen noodzaak en blijft er toch een forse achterstand.

Ze vind trouwens ook de rekentoets verschrikkelijk, met name voor leerlingen met ernstige rekenproblemen.

Genuanceerder

Dan heeft ze zichzelf genuanceerd want ik heb haar zien en horen antwoorden op de vraag of dyslexie dan wellicht niet bestaat, dat het maar zeer de vraag is of het bestaat. Als met oefenen de dyslexie verdwijnt was het dus geen dyslxie, da's duidelijk. En de rekentoest is een gedrocht, da's ook duidelijk. Maar met het in twijfel trekken van het bestaan van dyslexie en dyscalculie heb ik grote moeite. En roeptoeteren dat kinderen met dyslexie te weinig oefenen heb ik ook bijzonder veel moeite.

Onderwijs

"En roeptoeteren dat kinderen met dyslexie te weinig oefenen heb ik ook bijzonder veel moeite."
Kijk, dat is de narigheid.
De inzet van de kinderen _is_ helemaal niet in twijfel getrokken.
De kwaliteit van het onderwijs wel.

Dat de mensen dat verwijt direct weer op de nek van de leerling schuiven, dat leerlingen dat mechanisme zo bekend is dat ze het verwijt op hun eigen nek laden, dat 'beter lesgeven' direct wordt vervangen door 'leerlingen moeten beter oefenen', alsof leerkrachten, lesmethodes en de kwaliteit van de school er niet toe doen. Dat is de narigheid.

Goed onderwijs geven maakt een verschil van dag en nacht. Een flink deel van het achterblijven van leerlingen komt omdat er slecht onderwijs wordt gegeven. Daar kunnen die kinderen niks aan doen.

Mevrouw de Hoogleraar gaf in het AD subtiel aan dat leerlingen in zes weken met WETENSCHAPPELIJK ONDERBOUWDE METHODES onderwezen wel anderhalf jaar vooruitgang boekten.
Sorry voor de kapitalen, maar het is zo maar een van die dingen die over het hoofd gezien is.

En dat terwijl er nog zoveel scholen met rotzooi werken. Daar komt dan nog bij al die scholen die wel de goede methodes hebben, maar waarbij de leerkrachten zich niet aan de werkvoorschriften houden. Omdat ze dat onzin vinden, omdat ze niet beter weten, omdat ze helemaal geen leerkracht zijn maar een stagiaire.

Het zou werkelijk zinnig zijn om het over onderwijs te hebben en niet over de leerlingen.
Alle leerlingen die onterecht het stempel dyslexie hebben gekregen, zijn niet geholpen, maar bedonderd door het onderwijs.

Ooow nou

Ik geloof meteen dat de wijze van onderwijs geven uitmaakt. Ik denk idd dat klassikaal stampen en opdreunen van spellingsregels goed is voor alle kinderen en helemaal voor de kinderen met dyslexie. Want stampen helpt bij het automatiseren. In die zin denk ik dat goed onderwijs helpt om van een onterechte diagnose verschoond te blijven. En ik geloof dus ook maar zo dat dat helpt om beter met een echte dyslexie om te gaan.

Maar ik denk dan weer niet dat mijn eeuwig oefenende kind alleen daarmee geholpen zou zijn. Dan had al dat harde werk wel meer effect gehad.

Aagje

Gebruik andere zintuigen als ondersteuning

http://www.trouw.nl/tr/nl/39683/nbsp/article/detail/4460127/2017/02/09/Deze-tachtiger-ontwikkelde-een-leesmethode-die-helpt-tegen-dyslexie.dhtml

"De wetenschapper meent dat de dyslecticus Van Raamsdonk, die hij al lang volgt in zijn zoektocht, een punt heeft met zijn verklaring waar het kan misgaan met leren lezen. “Tekentjes, lettertjes en losse klanken die kinderen worden aangereikt, zijn behoorlijk abstracte en onnatuurlijke processen." Daarbij benadrukt hij dat Van Raamsdonk beslist niet de eerste is die voor zijn methode andere zintuigen benut, zoals het voelen. Een oud idee, waar ook Maria Montessori gebruik van maakte. “Had ik zelf nog een vier- of vijfjarige op school, dan zou ik zo’n kind lekker met alfa-bedding laten beginnen.”

"Onder het oog van imposante voorouders op ingelijste foto's ligt een deel van het systeem uitgespreid. Kaartjes met afbeeldingen en woorden, een tastkast om lettermodellen, geprint in 3D, letterlijk te voelen. Het hele alfabet en combinaties als eu en au zijn tastbaar gemaakt. Dat tasten bevordert dat letterbeelden in het brein beklijven, vond hij uit."

Excelleren

Mijn kind heeft er vele vele uren oefenen opzitten voor rekenen met een zeer matig resultaat. En dat is dan nog een understatement.

Als mijn kind die rekenoefenuren had besteed aan de vakken waar ze van nature al een talent voor heeft (talen en tekenen), had ze op die vakken nu geëxcelleerd.

En dat vind ik zo zonde. Want nu zijn die vakken goed hoor, maar ja, tijd kun je maar één keer gebruiken. En er moest altijd geoefend worden met rekenen.

De dame

http://www.ad.nl/binnenland/dyslexie-is-het-gevolg-van-slecht-onderwijs~ac50d96b/

Ze vraagt zich af of dyslexie wel bestaat.

Dat mijn kind slecht onderwijs heeft gehad op het gebied van spelling heb ik aan den lijve ondervonden: ik heb de juf van groep 8 onder andere uit moeten leggen dat er in het woord pyjama echt een -j hoort en dat je monniken niet met twee -k's schrijft. Dit was echter wel bij mijn kind zonder dyslexie, dat ondanks het slechte spellingsonderwijs zeer wel in staat is een fatsoenlijk stuk tekst te produceren.

Of mijn wel dyslectische kind volgens een WETENSCHAPPELIJK ONDERBOUWDE METHODE onderwezen is, weet ik niet. De verzekering vond het waarschijnlijk wetenschappelijk genoeg, want de anderhalf jaar durende behandeling bij het RID is gewoon vergoed.

De voortdurende negatieve berichtgeving over dyslexie die de laatste tijd in de mode is, maakt wel dat het zorgvuldig opgebouwde positieve zelfbeeld van dochter, die zich echt heel dom gevoeld heeft, gestaag afbrokkelt. Programma's over dylexieverklaringen die gekocht kunnen worden en een hoogleraar nota bene, die twijfelt aan het bestaan van dyslexie, maken het imago van een so called dyslect wel heel sneu. Later noemde de dame het "spellingsproblemen", die dan weer wel bestaan. Al noemt ze het een kind-met-een-slechte-spellingsachtergrond, mijn kind zit ermee. En niet alleen met spellingsproblemen, was het maar zo simpel! Ook met woordvindingsproblemen, automatiseringsproblemen en digitale-klokleesproblemen. De ik-weet-wel-dat-dit-de-kleur-wit-is-maar-noem-het-per-ongeluk-toch-steeds-geel-en-andersom-problemen heeft ze inmiddels gelukkig overwonnen, want om dat nou iedere keer apart te moeten benoemen is ook zo omslachtig...

Aan haar intelligentie ligt het niet, aan het te weinig oefenen ligt het niet en aan het spellingregels stampen ligt het ook niet. Tenminste, dat weet ik niet, want ze heeft misschien wel niet de methode van de hoogleraar gebruikt. In zes weken al die problemen oplossen, het zou mooi zijn!

De reden dat ik hier zo boos over word, terwijl ik echt wel zie dat er, ondanks het in mijn ogen te kort door de bocht denken, een kern van waarheid in zit, is dat ik ZO heb moeten vechten voor dit kind. Dit kind dat in groep 3 had moeten blijven zitten (maar daar heb ik een stokje voor gestoken) omdat ze Zeer Zwak was. Dat ondanks een IQ van 113 naar kader moest (maar daar heb ik ook een stokje voor gestoken) omdat ze nou eenmaal dyslexie heeft. Dit kind dat het nu heerlijk heeft op de mavo waar ze eens NIET de slechtste van de klas is (was ze al nooit, maar dat dacht ze wel) en waar ik waanzinnig trots op ben omdat ze het doet zoals ze doet. En dat kind zat gisteren op de bank naar een dame op tv te kijken die dingen verkondigde waar zij zich in ieder geval NIET in herkent. Maar waar je je als dyslect dan weer wel tegen mag verdedigen.

Ja maar ook

Voor de mevrouw aan het woord kwam in Nieuwsuur zag je toch ook Jan des Bouvrie die er zich kwaad over maakte. Het is ook realistisch dat je kind weet dat er zo ingewikkeld over gedaan wordt en dat je daar je rug recht over houdt. Hij benadrukte ook dat het voor kinderen met dyslexie belangrijk is om de andere vaardigheden, volgens hem zijn kinderen met dyslexie juist creatiever en out of the box, dat je die kanten helpt ontwikkelen. Beroemde mensen hebben dyslexie als Einstein -hij heeft geen van zijn formules zelf opgeschreven- en Leonardo da Vinci. Ook de hedendaagse ondernemer Richard Branson maakt zich hard om die natuurlijke variatie in talenten te onderkennen. Is zelf ook dyslectisch.
Alleen focussen op het leren schrijven en rekenen is dan niet goed genoeg. Er moet een balans zijn.

Logisch

Als zowel dyslexie als dyscalculie worden veroorzaakt door slecht onderwijs is het logisch dat ze vaak samen voorkomen.

AnneJ, flikker nou eens op met die eeuwige Einstein!

Noor, ik geloof ook niet dat je een hoog IQ moet hebben om behoorlijk te spellen. Lekker ouwerwets stampen en - vooral - het gied willen doen. Daarbij helpt een moeder die je steeds maar vergoeilijkend met Einstein of Branson vergelijkt niks. Integendeel! (zo'n fucking ipad keyboard trouwens ook niet)

AnneJ

Er is geen enkel bewijs dat Albert Einstein dyslexy had. En reken naar dat hij wel papieren vol formules en rekenwerk heeft geschreven.