Cluster 2, op reguliere school blijven of naar spec.onderwijs, wie heeft ervaring?
Mijn dochter (6 jaar, groep 3) heeft indicatie cluster 2 binnen (rugzakje voor taalachterstand en selectief mutisme). Op dit moment twijfelen wij enorm tussen extra begeleiding op huidige school of de overstap naar speciaal onderwijs.
Zou graag ervaringen van andere ouders horen hoe zij tot een (goede) keuze zijn gekomen en hoe dat is uitgepakt.
Daarnaast zou ik graag horen hoe andere ouders de begeleiding op de reguliere school hebben ervaren. De school heeft toegezegd dat ze van dat geld twee x 20 minuten indiv. les kunnen geven door twee verschillende medewerkers. Mijn angst is echter, dat het in de praktijk er snel bij in zal schieten, aangezien deze mensen ook ingezet zullen worden bij vervanging van ziekte of zo. Maar wat mag je van een school verwachten? Wat is reeel?
rugzak
Ik denk dat je gevoel wel klopt. Als er ziekte is, dan is de individuele begeleiding het eerste wat er bij inschiet.
Maar mijn ervaring is, dat het succes niet zit in die magere uurtjes. Ten minste bij onze zoon niet. De waarde van de lgf zat-m in de ambulant begeleider, die de leerkracht kon vertellen hoe die het beste met zoon om kon gaan.
Dus de basale gedragsregels voor de leerkracht, daar zat bij ons de waarde.
Je schrijft eigenlijk niet, hoe het nu met je dochter gaat. Kan ze meekomen op school? Leest ze al? Hoe gaat het met rekenen? Heeft ze aansluiting in de klas? Gaan de gymlessen goed? Kan ze samenwerken? Is ze gefrustreerd thuis? Huilt ze veel?
Dat zijn de vragen die bij mij doorslag zouden geven.
zelf
Mij lijkt het handig dat je jezelf zo goed mogelijk informeert op het gebied van selectief mutisme en achterstanden. Probeer deskundige mensen te vinden en andere ouders te spreken. Het meeste komt toch op jou als ouder neer. Jij bent vaak degene die signaleert als dingen toch niet goed gaan of als een ingezet aanbod echt niet blijkt te passen. Praat zelf met de ambulante begeleiding. Maar het blijft vaak onduidelijk wat je van school kunt verwachten. Maar misschien valt het mee. Soms valt het ineens mee en tref je deskundige mensen die jou en je dochter ook op het goede spoor kunnen zetten.
http://www.selectiefmutisme.nl/selectiefmutisme-ad-20070221.pdf
"De weinige informatie die zij wist op te diepen, bleek tegenstrijdig en naar haar gevoel ook cru tegenover ouders. Want de oorzaak werd nogal eens bij hen gezocht. Amerikaanse literatuur bracht echter aan het licht dat die denkwijze achterhaald is.
Selectief mutisme is een angststoornis die even vaak voorkomt als andere psychiatrische stoornissen in de kinderleeftijd."
Misschien moet je een goede kinderpsychiater zoeken en misschien is je kind wel geholpen met cognitieve therapie en eventueel medicatie. Van school stel ik me voor is het vooral belangrijk dat er vertrouwde personen, vertrouwde routines en begrip is voor je kind.
Voor de meeste scholen is het toch moeilijk om te zien wat er in het hoofd van een kind om gaat en bovendien wil je de zaak ook klein houden, maar te klein houden gaat je ook niet helpen. Een balans zien te vinden tussen stimuleren, over de drempel helpen, maar niet forceren en dan juist de angst aanjagen. Dat valt niet altijd mee en is voor school ook zoeken. Je mag hopen inderdaad dat er in de ambulante begeleiding iemand zit die de school daarbij en daarmee je kind en jouzelf goed kan ondersteunen. En die praktische ervaring en tips heeft.
wrong planet
Het is soms de vraag of het mutisme geen onderdeel is van een autismespectrumstoornis maar het schijnt ook zonder autisme voor te komen.
De reacties op wrongplanet kunnen helpen om er iets meer inzicht in te krijgen. In de situaties, de motieven, de achterliggende problematiek en de mogelijke manieren om ermee om te gaan.
Ik weet niet of ze in de Nederlandse situatie ook medicatie geven, maar vaak wordt het gerelateerd aan een sociale angststoornis en dan kan medicatie mogelijk helpen om weer op gang te komen en de angst in de voorkomende situaties de baas te worden door oefening en gewenning.
http://www.wrongplanet.net/postt236734.html
Omstanders blijven vaak hangen in het beschuldigen van ouders die te verwennend of zelf te angstig zouden zijn. Daar schiet je niet veel mee op. Wees minder angstig is een instructie die geheid nutteloos blijkt te zijn voor jezelf en je kind. Hoewel je natuurlijk wel bij jezelf te rade kunt gaan of je zelf soms ook sociale angst hebt waardoor je mogelijk je kind een beperkt voorbeeld meegeeft. Er kan een erfelijke component zijn. Je hebt in feite meer handreikingen, tekst en tips nodig wat je voor en met je kind kunt doen als het in angst blokkeert en wat dan verstandig is.
Nog een mogelijkheid
Er bestaat zoiets als primaire spraaktaalstoornis, twee van mijn kinderen hebben dat. Het houdt in dat ze later en moeilijker tot spreken komen dan op grond van hun taalbegrip en algemene intelligentie verwacht mag worden. Mijn oudste dochter was het duidelijkst, op bijna 7 jarige leeftijd getest scoorde ze een verschil van bijna 10 jaar tussen actieve en passieve spraak. Ze snapte alles op het niveau van een slimme brugklasser maar ze kon zich uiten in zinnen op het niveau van een gemiddelde 3-jarige. Ze haalde de 5 woorden in een zin met correcte vervoeging vaak niet, maar wat ze zei was zo terzake en zo raak (als je haar tenminste de tijd gaf)...
Ze heeft het zelf eens verwoord als: in mijn hoofd lijkt het alsof ik de woorden in een donkere kamer moet opzoeken, ze zijn met zeep ingesmeerd en ik moet op de tast bepalen of het de goede is. Dat kost heel veel tijd en tegen de tijd dat ik wat bij elkaar geraapt heb, is de ander alweer met iets anders bezig.
Bij mijn oudste is het ook heel duidelijk dat ze als ze in de emotie schiet echt geen woord meer uit kan brengen.
Ik kan me voorstellen dat als je een kind hebt wat niet zo zeker is van zichzelf, dat zo'n kind helemaal blokkeert en geen woord meer uit durft te brengen als het al eerder mis gegaan is.
Kijk maar even of je hier iets aan hebt, want dan is er gespecialiseerde logopedie nodig gericht op woordvinding en dat is een hele andere aanpak.
naar speciaal onderwijs
Ik denk dat ik zelf had gekozen om mijn kind naar een school voor speciaal onderwijs te doen voor slechthorende kinderen en kinderen met spraak en/of taalontwikkelingsproblemen.
Daar zit namelijk alle expertise in school. Ben je niet afhankelijk van die 2 x 20 minuutjes (hoeveel effectieve minuten worden dat?). Hoef je niet na school nog naar logopedie, etc.
En ze is dan omringd door kinderen die "hetzelfde" zijn, ze is dan geen uitzondering meer. Wellicht dat dat ook kan helpen met het meer gaan praten.
En ja - het zijn vaak lange dagen voor de kinderen, sommige moeten vaak 45 minuten reizen, maar als ze thuis komen zijn ze wel klaar met school.
nu kan het nog
Nu kan het nog, over een tijdje wordt het lastiger. Ik denk ook dat je daar de expertise in huis hebt en niet 2 x 20 minuten (per dag of per week?) maar bv ook kleinere klassen. Plus lotgenootjes, wat Marie zegt.
Toevallig ken ik ook een jongen die naar cluster 2 onderwijs is gegaan (va groep 1), en op een gegeven moment weer naar gewoon onderwijs. Dit beviel hem en zijn ouders heel goed.
Maar zoveel mensen zoveel meningen. Ik zou gewoon eens kijken.
