Begeleiden door ouders

Hier

Zoon is net klaar met 1VWO. In het begin hielp ik hem meer dan nu. Nu heb ik het met mijn andere twee kinderen behoorlijk druk dus veel tijd heb ik niet. Maar ik vraag er wel regelmatig naar maar nog nooit te horen gekregen dat z'n huiswerk niet af was en hij is overgegaan zonder onvoldoendes op z'n eindlijst. Dus tot nu toe gaat het goed. Ik denk als ik wel meer tijd had dat ik wel meer zou helpen. Hij is best chaotisch dus dat geeft soms wel problemen maar het gaat goed (tot nu toe).

Ze moeten het wel willen....

Er is niks mis met helpen/begeleiden/overhoren, maar ze moeten het wel willen.....
Gr. Bibi

Als het nodig is

Als het nodig is help ik de kinderen zeker. Wat ik doe is dat ik aan het begin van de middelbare school vrij veel help. Vast tijdstip van huiswerk maken, ik of man erbij, samen agenda doornemen en plannen. Ik gebruik een planner en daar kunnen ze dan inschrijven wanneer ze wat gaan doen. Ik krijg zo ook wat inzicht in hun leerstijl en hoe ze dingen aanpakken. Ik merk dan vanzelf wel of ze aan meer vrijheid toe zijn en het zelf kunnen inplannen.

Mijn ervaring is dat sommige kinderen het vanaf het begin prima zelf kunnen en nooit enige ondersteuning nodig hebben. Die laat je los en het gaat gewoon vanzelf. Andere kinderen hebben vaker en langer begeleiding nodig. Horen die kinderen op het VWO? Geen idee. Dat hangt af van je definitie van een VWO leerling. Als dat iemand is die volkomen zelfstandig zijn school en huiswerk organiseert dan hoort die niet op het VWO. Dat is niet mijn defintie dus ik vind dat verder niet zo relevant.

Persoonlijk zet ik zo hoog mogelijk in voor mijn kinderen en geef ze extra begeleiding. Of ze nou wel of niet op die school thuis horen maakt me niks uit. Zolang ze het diploma maar halen

Hier ook

Ik dacht nog heel lang dat dat nodig was bij mijn kinderen vanwege hun autisme, ik hielp bij het binnenhalen van het huiswerk, de termijnen waarbinnen het ingeleverd moest worden, het begrijpen van het huiswerk en zonodig het contact met de school daarover, later het aanleren om het zelf te regelen met de agenda, vooral inmiddels opstel en tekstverklaring, planning uiteraard, ideeen opdoen over werkstukken en boekbesprekingen. Dat doe ik al vanaf groep 3 van de basisschool. Gelukkig hadden ze al vroeg huiswerk zodat ze gewend waren om dat met mij te doen.
Maar ik zie steeds meer ouders van 'gewone' kinderen die zich ook flink bezighouden daarmee, of soms even schrikken en de zaak toch maar op gaan pakken als kind in de brugklas zit en overweldigd wordt door het schoolse gebeuren.
En toch blijf ik me daarover verbazen. Ik deed het echt ongelogen vroeger alleen. In mijn herinnering was het niveau echt wel heel behoorlijk, maar het was strakker en regelmatiger georganiseerd. In mijn herinnering dan. Niet zo'n organisatorische bende met ook nog eens fusies, renovaties, bezuinigingen, onzekerheden als nu.

Annej

Ik deed het vroeger ook helemaal alleen. Inderdaad zaten ouders er toen minder bovenop. Hoewel ik wel vriendinnen had die bijles kregen in het een of ander van vaak een student. Maar dat hele circus van commerciele huiswerk instituten had je nog niet.

Wat ik als redenen zie. Ouders zijn tegenwoordig sowieso veel meer bezig met kinderen (ook op hobby clubjes en andere zaken), de laissez-faire benadering van vroeger is minder populair nu. Vroeger kon je eindeloos blijven zitten (bij mij in de zesde zaten een aantal 20 jarigen) zonder al te veel consequenties. Afstromen was dus ook veel minder een risico. Verder is het onderwijs ook wel wat anders. Tegenwoordig veel meer projecten en werkstukken en zaken die planning vragen. Er wordt nu meer ingezet op zelfstandig werken (al begint men na het falen van het studiehuis te beseffen dat dit ook niet alles is). In mijn tijd was het saaier maar ook veel eenvoudiger. Je had les en daarvoor had je huiswerk en verder af en toe een proefwerk of een schriftelijk. Soms een onverwachte overhoring maar dan had je het wel gehad. Het niveau vind ik tegenwoordig niet hoger. Wel worden er op veel meer verschillende eigenschappen een beroep gedaan (plannen, samenwerken, presenteren) en dat moet je natuurlijk maar net allemaal liggen.

Ik vind het heel jammer dat blijven zitten tegenwoordig vaak gelijk afstromen is. Je kan eigenlijk je niet meer permitteren om het kind even te laten stranden, de souplesse van 1 of 2 keer een jaar overdoen wordt steeds minder groot.

Vroegah

AnneJ, wat ik me vooral van vroeger herinner is een heleboel zittenblijven en afstromen doordat leerlingen het helemaal zelf uit mochten zoeken.
Verder was chronisch te laat beginnen met planning schering en inslag met als gevolg veel stress, spijbelen om proefwerken te ontwijken of juist op de daaropvolgende dagen beter te leren. Nachten doorwerken, gat met gat vullen en nooit de stof helemaal kennen wegens tijdgebrek. Bij de meesten die het niet redden, was niet zozeer omdat de stof werkelijk te moeilijk, maar kwam het omdat ze nooit hadden geleerd om zich te organiseren. Juist degenen met goede hersens konden lang wegkomen met gebrekkige leerstrategiëen omdat ze het met een halve franse slag ook wel net konden redden, totdat ze natuurlijk een keer keihard vast liepen en er op dat moment pas achterkwamen dat er veel te veel was blijven liggen om op tijd weer in te kunnen halen.
Ik gun mijn kinderen graag een andere studie- en werkhouding. Verder vraag ik me wel eens af of ons 'normale' gezin niet een stukje dichter bij de autisme/ADD-kant zit dan het gemiddelde normale gezin.

Jullie kinderen ....

... Lijken te willen leren. Ik zit met een zoon die minimale inspanning levert, een slechte werkhouding heeft, hieroglyfen schrijft, praktisch nooit huiswerk maakt , in mei een keer wat gaat doen, er superslecht voorstond en met de hakken over de sloot over gaat. Mams aan de beademing van de stress en zoon lacht zijn ballen uit zijn broek - excuses les mots!! Ik kan het ook niet loslaten want hij kan het wel en hij zegt ook nog dat hij Havo wil blijven doen. Herkent iemand dit? Ik zie op dit forum alleen maar bolleboosjes voorbij komen. Ik heb nu 2 jaar ZEER intensief begeleid was helemaal ingesteld op afstromen en nu gaat hij naar havo 3. Nog een jaar ernaast blijven zitten? Vergeet te zeggen dat hij Pdd heeft hoewel ik daar ook vaak aan twijfel. Vaag verhaal van een gefrustreerde moeder.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Helpen, als...

... het nodig is.

In elk geval bij het opstarten van de brugklas, dat is toch wel een heel nieuwe wereld.
Verder wanneer het nodig is, zoals ik al zei. Dus als zoon/dochter erom vraagt (en zelfs bij studerende kinderen kreeg ik weleens het verzoek het een of ander kritisch door te lezen) of als de resultaten niet in overeenstemming blijken te zijn met de talenten & mogelijkheden.

Werkstukken en spreekbeurten maken - natuurlijk niet! Hoogstens nalezen/ luisteren hoe het gaat.

Helpen

Hier heeft jongste een brugklas vmbo-k achter de rug. Ik heb het hele jaar erbij gezeten om hem bij de les te houden vwb huiswerk. Hij is nogal snel afgeleid. Hij heeft mooie punten en mag nu naar mavo-2. Maar wat ga ik nu het komende schooljaar doen? Weer zo'n intensief begeleidingsjaar? Ik ben er nog niet uit. Oudste hebben we een paar jaar geleden helemaal niet begeleid (wilde hij zelf niet). Hij ging toen ook van 2vwo naar 2havo. Daar haalde hij vanaf toen alleen maar hoge cijfers en we hoefden ons nergens zorgen om te maken. Ik moet zeggen; dat was toch wel heel relaxed. Ook voor de sfeer in huis

Heidi

Ik zou er zeker nog een jaar naast gaan zitten. Jammer dat het zo frustrerend voor je is. En jammer dat je twijfel aan een diagnose noemt. Zonder of met diagnose is het handiger om te zien waar het je kind aan mankeert. En dan zijn het toch vaak praktische zaken die je met een goede routine bijvoorbeeld in kunt slijten. En misschien is het handiger om het wat los te laten. Een kind met autisme doet er vaak langer over om te komen waar het wil. En angsten of dreigen met zittenblijven en afstromen is helemaal niet handig. Het is handiger om er wat onder te gaan zitten, naast je kind te staan. Er vanuit te gaan dat je kind doet wat het wel kan en verder kijken waar je het kunt ondersteunen. Want soms stromen ze af en soms blijven ze zitten. Jammer dan, volgende keer beter.
Het is uiteindelijk de verantwoordelijkheid van je zoon om zich in te zetten, jij kunt daar bij helpen, zo goed je kunt. Boos worden of gefrustreerd helpt echt niet.
Met 3Havo kan je kind naar MBO-4. Dat heb ik mijn zoon toen ook gezegd. In HAVO3 is hij blijven zitten om voor mij volstrekt begrijpelijke redenen. Het jaar daarop heeft hij het wel gehaald. Van mij mocht hij kiezen om door te gaan maar hij hoefde ook niet te blijven hangen op de HAVO als het leren zijn neus uitkwam. Dan kun je beter een wat praktische opleiding gaan doen en een vak gaan leren. Steeds zijn zijn werkelijk behaalde resultaten het uitgangspunt maar ook zijn motivatie en zijn doel. Niet mijn inzet of mijn frustratie.

Vroegah

Ik heb vroeger ook vwo gedaan. En inderdaad, helemaal zonder hulp van mijn ouders. Maar het was echt een heel stuk makkelijker vroeger.
Ten eerste hadden wij veel en veel minder opdrachten, verslagen en dergelijke te maken. Er zijn nu zoveel 'onzin' opdrachten. (levensvisieboek, verslagen van alle twaalf ckv voorstellingen, sportverslag met een interview bij een sportclub erin, spel maken voor maatschappijleer, van elk boek voor Nederlands een verslag maken, een portfolio voor bio met reflectieverslag,...) Ik hoefde al die dingen echt niet te doen. Mijn dochter in vwo 5 heeft al heel wat centimeters papier in moeten leveren. En al die verslagen moeten gepland worden. Voor al die verslagen moet je motivatie zien te vinden in je kleine teen. En je moet niet in paniek raken omdat je overweldigd wordt door de hoeveelheid. Hierbij heeft mijn dochter echt wel wat hulp nodig gehad.
Daarnaast was er vroeger echt veel minder afleiding dan nu. Minder tv, geen pc, geen smartphone. Dat was echt veel rustiger. Ook daarmee omgaan, daar hebben mijn kinderen hulp bij nodig.
En dan heb ik nog een kind met adhd. Hij kan het echt niet zonder hulp. Continu overschatten wat hij kan, continu al zijn werk tot het laatst verschuiven, continu achter de feiten aanlopen. Na drie woordjes Frans al afhaken, omdat het echt niet boeit. Dat kan hij nog niet alleen allemaal. Dat moet hij leren. En daar zijn we als ouders druk mee. Het kan me eigenlijk helemaal NIETS schelen, wat de school daarvan vindt.

Met je zoon kun je een gesprek hebben. Wat wil je? Wil je dit niveau, ja? Dan zul je waarschijnlijk wel hulp van ons moeten aanvaarden. In een boek (hulpgids adhd van kutscher, staat een hoofdstuk dat gericht is op kinderen met adhd. Daar las ik dit en eigenlijk is dat de belangrijkste boodschap die we zoon geven: 'Kinderen met adhd hebben meestal hulp nodig bij organiseren. Neem die hulp aan. Als je ouder bent, kun je een secretaresse aannemen om je te helpen. Maar op dit moment heb je waarschijnlijk nog geen geld genoeg om je eigen secretaresse te betalen. Ken je iemand thuis die je kunt vertrouwen en die jou gratis wilt helpen? (hint: dat zijn je o-u-d-e-r-s). Op school zijn er misschien ook wel leraren die je willen helpen met organiseren. Denk eraan, het is niet eerlijk om tegen iemand te schreeuwen die je probeert te helpen!'

Er naast zitten....

Spreek af dat je je kind loslaat zolang er zevens of hoger uit komen. Als kind je hulp niet wil zal het dus zelf harder moeten werken en jij kunt het weer (even) loslaten als er weer een zeven is binnen gekomen.

Annej

Ik weet heel goed hoe vaak je moet herhalen om zaken in te laten slijten en dat is altijd prima gelukt, maar met school is het niet te doen. Met schoolse zaken twijfel ik niet aan de diagnose, maar op andere gebieden juist heel vaak. Komt mijn bericht over dat ik boos ben, dreig en hem angst inboezem? Volgens mij heb ik alleen gezegd dat ik heel gefrustreerd ben over twee jaar touw trekken en mogelijk nog een jaar. Hij zegt te willen, maar doet er veel te weinig voor. Wat heeft jouw kind uiteindelijk gekozen? Bij ons is zitten blijven alleen een optie als je bv langdurig ziek bent geweest, anders is het afstromen. Ik weet gewoon niet of ik nu moet loslaten of blijven dirigeren, want dat is het meer. Als ik niet zeg wat hij moet doen, dan doet hij het dus niet en daar heb ik echt geen zin meer in, maar hem op zijn gezicht laten gaan kan ik ook niet. Ik kan het niet goed uitleggen denk ik. Laat maar gaan.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Heidi

Ik zie dat het frustrerend is maar ik denk ook dat het misschien beter helpt als je er minder oordelen bij hebt. Dat valt me op omdat het vaak wel de gebruikelijke opvoedtaal is van sommige ouderwetse leerkrachten : op zijn gezicht laten gaan, alsof hij daar iets van zou leren, hij zegt te willen maar hij doet het niet. Dat is taal die je van alle soorten ouders ook kunt horen maar het gaat je niet helpen. Het is een constatering dat hij het wil maar het niet doet. Het is denk ik handiger als je dan met hem bekijkt en bespreekt hoe hij het wel kan gaan doen. En vaak is daar jou hulp gewoon bij nodig. Erbij zitten, zelf rustig en georganiseerd (Karmijn!) blijven en geduldig doorwerken en balans maken hoe lang je doorgaat en wat de beste momenten zijn.
Dat kan best wel een puzzel zijn.
En frustrerend vind ik het ook wel. Ik ben ongelooflijk opgelucht dat ik er inmiddels veel minder tijd aan kwijt ben want er moesten altijd zoveel andere dingen ook gebeuren in de tijd dat ik rustig huiswerk met ze zat te maken.

Er komen zelden zevens. Het is vaak een hoge 5 hoge 4 en heel af en toe een 8, waarmee hij het net in evenwicht houdt, maar een 2,5 komt ook voor hoor. Hij neemt niet de moeite te achterhalen wat er fout ging. De ogenschijnlijk onverschillige houding en niets doen met je fouten zorgt ervoor dat het niet verbeterd. Je leert hem hoe hij zijn boeken kan gebruiken, wat er belangrijk is en hij doet dat dan ook. De keer daarop laat je hem met zijn eigengemaakte lijstje het volgende hoofdstuk leren en dan slaat hij gewoon 3 stappen over. Als je dan vraagt waarom, zegt hij: gewoon. Wat moet je daar nou mee? Gewoon maar op zijn gezicht laten gaan als hij toch in huilen uit barst omdat hij het ook niet weet en wel graag wil? hij zegt letterlijk: ik wil graag maar ik weer niet hoe. School is ingeschakeld, psych is ingeschakeld en niemand weet wat ie moet doen en wij ook niet meer trouwens. Zijn overgangsrapport bevatte 2 vijven en verder alleen zessen. Hij is letterlijk met een 5,46 overgegaan.
Eigenlijk weet je nu al dat hij de derde niet gaat halen. De moeilijkheid is eigenlijk dat hij in twee jaar tijd nog steeds dezelfde intensieve begeleiding nodig heeft en er bijna niets verbeterd.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Van je zelf

Het vraagt ongelooflijk veel inzet van jezelf en je kunt makkelijk gefrustreerd raken als je je kind dan beoordeeld dat die er zelf niet zoveel insteekt alsof je kind het niet wil. Maar dat heeft meer te maken met dat ze het niet kunnen, het niet overzien, niet weten hoe ze moeten beginnen, hoe ze het vol moeten houden.
Ik ken ook een ouder die iemand daarvoor betaald omdat het gewoon teveel kan zijn.

Meer samen doen

Sommige kinderen moet je tot einde schooltijd helpen met het in- en uitpakken van de schooltas, het ordenen van de boeken en de schriften, het ordenen van het huiswerk. Soms duurt het lang voor het zelfstandig gaat, of voor het kwartje valt. Je kunt er veel aan doen om de stress te verminderen door ze zaken uit handen te nemen en het plezierig te maken en ook al is het saai voor jezelf ook de honderste keer de drill te doen.

Overslaan

Als je kind 3 stappen overslaat betekent dat dat hij het nog niet kan. Dan ga je terug en blijft erbij en zorgt dat hij dat niet kan doen. Uitleggen, 1x oefenen kan gewoon te weinig zijn. Verwachten dat hij het dan wel al zelf kan levert ook bij hem frustratie op. Niet leren van je fouten is ook iets dat hij blijkbaar zelf niet doet. Verwijten heeft geen zin. Je kunt wel, als er werk terug komt even screenen hoe dat er uit ziet en de grootste fouten even met hem bespreken. Op jou initiatief. Zonder verwijten. Zonder druk zodat hij gaat huilen.

Annej

Hoe lang we doorgaan? Ik kan niet stoppen, dan doet ie helemaal nog maar de helft. ! Iedere dag zit ik er bovenop en achteraan. Ik heb zelf het idee nog een keer op school te zitten. Als je mij vraagt wat is de vooruitgang na twee jaar begeleiden dan durf ik echt te zeggen van een 2 naar een 4 (op een schaal tot 10).

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Hier

Zoon heeft uiteindelijk rond de Kerst in het 3e jaar ervoor gekozen om door te zetten met de HAVO en is nu over naar het laatste jaar. Het vierde jaar ging goed omdat hij inmiddels wel al meer vaardigheden heeft gelukkig om zaken zelf op te pakken en goed door te zetten. En omdat hij inmiddels beter in staat is om mij in te schakelen op zijn eigen initiatief zonder dat ik continu meekijk.
Soms denk je dat je inzet voor eeuwig is en soms valt het ineens mee.

Annej

Het is zonder meer teveel voor mij maar wij hebben de middelen niet om iemand in te huren. Het is ook niet eerlijk voor ons andere kind. Hij heeft ook aandacht nodig en dat maak ik heel bewust, maar ik vind het begeleiden een loodzware hobby. Als ik dan lees dat je bij sommige kinderen de hele schooltijd moet begeleiden zakt de moed mij in de schoenen. Tel daar zijn grote mond en pubergedrag bij op dan vraag je je wel serieus af of je zelf niet hartstikke gek bent. En dan opnieuw rondloopt met de gedachte: zoek het lekker uit. Mama trekt niet langer aan een dood paard om vervolgens weer bij zinnen te komen en met frisse tegenzin maar heel veel liefde opnieuw geduldig en gestructureerd te begeleiden. Maar mijn god, wat ven ik het spuugzat. Sorry voor zoveel frustratie en oeverloos gezanik. Ik loop even helemaal leeg.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

De inhoud

Ik houd me ook bezig met de inhoud. Nieuwe woordjes lezen we eerst even samen door, ik de vreemde taal, dochter het Nederlands en dan een keer andersom. Gewoon lezen zodat het goed ingeprent wordt. Tegelijk spellen.
Daarna pas een rondje 'overhoren' en direct kijken als het fout dreigt te gaan.
Een volgende keer overhoren, maar weer terug naar af als het teveel fouten op gaat leveren. Het goed inprenten blijft een prioriteit.
We lezen samen de hoofstukken Aardrijkskunde en geschiedenis omdebeurt een paar alinea's en maken nog niet zo lang een 'spiekbriefje' als er een tentamen is.
Ik kijk mee bij de opdrachten voor wiskunde en natuurkunde. Helaas kan ik natuurkunde na de 3e niet meer volgen, daarvoor zou ik dat ook eerst moeten lezen en leren en dat groeit boven mijn hoofd. Zoon heeft dan ook natuurkunde laten vallen. Hij is beslist ook technisch aangelegd maar begrijpt niet goed hoe de stof aangeboden wordt. Voor dochter die een NT-profiel heeft heb ik afgesproken dat ze de leerkracht kan benaderen. Helaas leverde dat onlangs weinig op omdat ze het na 3x vragen aan de leerkracht nog niet snapte maar misschien valt er volgend jaar wel een kwartje en anders ga ik bijles voor haar regelen.
Omdat ik inmiddels geroutineerd ben snappen ze mijn uitleg vaak wel omdat ik weet hoe ik het concreet moet maken en hoe ik mijn taal kan gebruiken om het kwartje te laten vallen. De truc is natuurlijk gewoon goed luisteren en die kinderen letterlijk nemen.

Vakantie

Gelukkig is het inmiddels vakantie Heidi. Ik kan me heel erg goed indenken dat het je je neus uitkomt. Dat is alleen geen reden om dat je zoon te verwijten.
Het kan gewoon een te grote opgaaf zijn.
Maar misschien lukt het beter na de vakantie, nieuwe rondes, nieuwe kansen. En er ruim de tijd voor nemen. Accepteren dat het veel tijd kost helpt ook.
Maar ik wens je sterkte, echt waar, het is hardstikke veel. Eigenlijk onmogelijk.

Het schrijfwerk vooral

Wat Karmijn schrijft. Al die meters papier die ze moeten produceren. Daar heb ik zoon de eerste jaren vooral veel mee geholpen. Niet met leren, maar wel met schrijven. Hij had geen idee hoe hij dat aan moest pakken en vullen. En ze worden daar erg slecht (niet?) bij begeleid vind ik. Op zijn school dan. Wel wat ze moeten maken en wanneer inleveren, maar niet hoe je zoiets aanpakt, structureert, planned, bedenkt/creeert. Het was niet zo dat ik voor hem schreef hoor. Maar ik deelde het voor hem in, in hapklare brokjes in het begin: hoofdstuktitels, een uit te zoeken vraag per paragraaf, en helpen bij zoeken naar info en dat structureren. Leren ze allemaal niet op school! Vraag me wel af hoe kinderen dat doen die geen ouders hebben die dat kunnen of willen. Nou ja, veel kinderen kunnen het waarschijnlijk ook wel vanzelf, van nature (die zitten waarschijnlijk op het vwo?). Maar veel ook niet. Ik zie meer ouders vooral daarop helpen.
Over de jaren heen werd het steeds minder, wat ik nog hoefde te doen daarbij. Hij leerde er blijkbaar wel van, van mijn aanpak. Het laatste jaar (profielwerkstuk!) hoefde ik niet veel meer te sturen. Wel wat helpen nog met zoeken naar boeken (bOEken?!!!) want dat was verplicht voor het PW, niet alleen internetbronnen. Toen bleek hij nog te moeten leren hoe je info uit boeken eigenlijk selecteert en verwerkt (nee, niet overschrijven dus!).

Energiezuigend kind

Heidi, aan de hand van je verhaal zou ik juist helemaal niet twijfelen aan de diagnose van je kind. Eén van mijn zonen heeft ook een etiket an al is het een andere richting uit, wat hij gemeen heeft met veel andere IADH-kinderen is dat de begeleiding werkelijk energie zuigt.
Van alle voorvallen op zich kan je echt wel roepen dat andere (normale) kinderen dat ook wel eens hebben. Het verschil zit hem in het niet gevoelig zijn voor beloning of straf. Althans hij is wel gevoeilig ervoor, maar het helpt niet om het gedrag te beteren, omdat hij op dat moment zijn obstakels gewoon niet zelf kàn overwinnen. Waardoor dit soort gewone opvoedmaatregelen niet werken en hoogstens als gevolg een huilend of gefrustreerd kind hebben.
Het tweede punt is de mate ervan. Bij een kind met handicap is het in feite constant trekken met af en toe een uitschieter waardoor je weer twijfelt of hij het toch niet alleen kan. Dit soort kinderen worden constant op hun goede momenten afgerekend. Mijn zoon heeft een inmiddels behandelde primaire taalstoornis en karakteristiek in de ontwikkeling daarvan is dat het kind soms zomaar een woord of volzin zegt zonder het daarna ooit weer uit zichzelf te kunnen repeteren. In dat geval is het duidelijk dat het kind echt niet expres niet wil spreken, maar het gewoon niet kan. Zou hetzelfde niet van toepassing kunnen zijn op PPD-nos?

Het lijkt soms inderdaad alsof deze kinderen niets leren op de vlakken waar de problemen liggen, maar dat is niet waar. Ze zijn best wel leerbaar, alleen gaat dat veel langzamer. Je bent niet aan een dood paard aan het trekken, maar aan een paard wat tot aan zijn romp in de modder vast zit, waardoor het trekken ontiechelijk veel kracht kost en vooral de eerste tijd de resultaten nauwelijks zichtbaar.
Je wanhoopt dat je kind niet vooruitgaat, omdat zijn zelfredzaamheid nog zwaar onvoldoende is. Bekijk het echter eens van de andere kant. Je schrijft dat de vooruitgang van je zoon na twee jaar begeleiden van een 2 naar een 4 is op de schaal van 10. Dus er is wèl vooruitgang. Nog 1 a 2 jaar en hij zit op een 6 en dan kan hij het zelf. Als je hem nu loslaat dan is de kans groot dat alle geboekte vooruitgang weer in de modder wegzinkt.
Dat is ontzettend zwaar en het zo mooi zijn als je op een één of andere manier hulp hierbij zou kunnen krijgen. Voor mijn zoon had ik dit jaar twee keer in de week huiswerkbegeleiding vooral voor vakken waarbij veel tekst en schrijfwerk nodig is. Ik hoop dat ze het het volgend jaar weer toekennen want ook al krijgt hij het daar ook vaak niet af het zijn toch twee middagen die mij rust geven.
Wat eerlijkheid betreft tegenover andere kinderen in het gezin, is het eerlijk dat de één met dit soort problemen is geboren en de ander niet? Is het eerlijk om dezelfde eisen te stellen ondanks de verschillen? De wereld is niet eerlijk, juist als ouder probeer je door ongelijke behandeling je kinderen allemaal even veel kansen te geven. Ik weet niet wie verzonnen heeft dat precies gelijk behandelen eerlijk is. Dat doet me denken aan de uitspraak van Anatole France (J.A. Thibault): De wet verbiedt, in haar majestatische gelijkheid zowel de rijken als de armen onder bruggen te slapen, in de straten te bedelen en brood te stelen.

Keuze

je zoon kan het blijkbaar nog niet alleen. Hij heeft die begeleiding gewoon nog nodig. Het kan zijn dat dit tot en met de examen klas is. Het kan ook zijn dat hij het over een jaar of wat wel grotendeels zelfstandig kan.
Niemand kan bepalen hoeveel hulp je hem moet geven. Stel dat je hem nu helemaal niet meer zou helpen. Wat gebeurd er dan? Afstromen naar VMBO misschien.En dan? Want op het VMBO heb je ook huiswerk, werkstukken en proefwerken. Op het VMBO moet je ook plannen en organiseren. Zijn onderliggende problemen zijn er dan nog steeds. Zijn motivatie zal ook niet beter zijn. Dan moet je hem dus nog steeds begeleiden. Misschien wat minder lang per dag dan nu maar helemaal loslaten is ook dan waarschijnlijk geen mogelijkheid. Het kan dus zijn dat hij dan nog verder afstroomt. Misschien ook niet maar dat is nu eenmaal niet te voorspellen.

Afstromen vind ik eigenlijk alleen een goede oplossing als een kind vak inhoudelijk heel veel moeite met het niveau heeft. Niet als de zaken eromheen (motivatie,planning, organiseren) niet goed gaan.

Persoonlijk zou ik er dus voor kiezen om het te blijven begeleiden en hem proberen op zijn huidige school te houden. Niet alleen omdat hij het wel kan maar ook omdat je toch je er mee zal moeten blijven bemoeien; op welke school hij ook zit.

Zielig tegenover de andere kinderen valt toch wel mee? Die is misschien wel blij dat hij geen begeleiding nodig heeft. Mijn ene zoon is echt niet jaloers dat ik of man elke avond een uur met jongere broertje zitten huiswerk te maken. Hij is juist blij dat hij zichzelf kan redden en wil helemaal geen bemoeienis.
Bovendien krijgt hij ook heus wel aandacht. Uiteindelijk weet ik de huiswerk tijd meestal wel tot een uur te beperken op werkdagen. En om eerlijk te zijn ik vind het ook echt geen quality time momenten om samen dat stomme huiswerk te maken. Zo leuk is dat niet voor alle partijen.
Mijn kinderen kunnen heel goed klagen over ongelijke verdeling en gebrek aan aandacht maar mijn aandacht tijdens het maken van huiswerk wordt niet echt gezien als iets om naar te streven gek genoeg

Primavera

Dank voor je bemoedigende woorden. Juist die twijfel als het even wel goed gaat, maakt het voor mij soms zo lastig om in te zien dat hij blijkbaar echt niet anders kan.

Dat schrijfwerk waar jullie het over hebben: wat bedoel je dan? Ik zie hem uberhaupt zelden huiswerk maken, want dat heeft hij al in de les gedaan. (ik denk 2 keer in 2 jaar iets voor wiskunde)

Zijn schriften zijn bijna leeg en als er iets staat is het nauwelijks leesbaar. Hij slaat het schrift open en gaat schrijven waar het schrift open valt, maar alleen als de leerkracht zegt dat het belangrijk is. Zomaar ergens dus en als je dan moet gaan leren, kan hij het heel moeilijk terugvinden en weet hij niet meer of die oefening bij dat hoofdstuk hoort. Ook dit blijft hij doen.

We zijn inmiddels wel zo ver dat hij volgend jaar wordt behandeld als zorgleerling en een zorgmentor krijgt toegewezen, met de hele duidelijke opmerking dat hij het werk moet doen. Wat kan ik van die zorgmentor verwachten?

Als je inhoudelijke vragen stelt over lessen of schoolse zaken geeft hij bijna altijd het antwoord: dat weet ik niet op iedere vraag, dus ik kom er ook niet achter hoe schoolse zaken gaan.

Hoe kom ik erachter of hij huiswerk heeft? Hij maakt het heel snel in de les, tekent af, maar er staan onzinantwoorden. Ik las eens in een geschiedenisles: hij was boos omdat hij geen ijsje kreeg met een smiley erachter. Als je hem daarop aanspreekt kijkt hij je grinnekend aan en op school kijken ze ook niet verder dan hun neus lang is. Teamleider heeft ons gezegd dat we teveel verwachten van school. Geen fijn antwoord, maar wel duidelijk.
Ik kan leraren wel mailen, maar ze beantwoorden mijn mail gewoon niet.

Ik wil begin volgend schooljaar in ieder geval een afspraak maken met die zorgmentor en zaken bespreken. Hebben jullie goede tips?

Onzin antwoorden

Owww, dat is zo ergerlijk, dat doet onze zoon ook soms. Op een bladzijde van zijn Frans werkboek stond alleen maar: Bla, bloe, bla.
Ik moet daar stiekem ook wel een beetje om lachen. Maar ik confronteer hem er wel mee. Hoe denk je dat je daar iets van leert? En wie heb je daar mee? Dat ziet hij dan ook wel weer in. Het is wel heel belangrijk dat ik bij zulke gesprekken zelf superrustig ben. Dus dat ik geen emotie in mijn stem leg, of verwijtend praat. Anders ben ik hem kwijt.
Met die schriften, dat doet hij niet meer (altijd de schriften kwijt). Hij heeft geen schriften, maar een zo'n collegeblok. Dat zit altijd in zijn tas. Alles staat daar kriskras in, maar het is dan tenminste wel allemaal op dezelfde plek.
Bij vakken waar het vooral om het leren gaat, daar helpen wij hem, door samen met hem te leren. Dat doen we al een paar dagen van te voren, zodat er sprake is van herhaling.
Bij vakken waar het om het maakwerk gaat, zoals wiskunde, kijken we met hem naar de verschillende paragrafen. En dan doen we samen de moeilijkste som van de paragraaf. Daarna nog de sommen uit de proeftoets.
En Nederlands, dat is een vak apart. Daar worstelt hij soms erg mee. Hij vind grammatica echt onzin en daardoor is het heel moeilijk voor hem om zich erop te concentreren. Ik snap het zelf ook niet zo goed, dus we worstelen samen de grammatica paragrafen door.

Nou ja, hier dus ook best een intensieve begeleiding, maar ja, het is niet anders. Ik ben ervan overtuigd dat we hem op het vmbo ook zouden moeten begeleiden en dat hij dan zijn motivatie helemaal kwijt zal raken, omdat hij op de lesstof neer gaat kijken.
Als leraren mail niet beantwoorden (onfatsoenlijk vind ik dat), dan stuur ik altijd een cc mee naar de teamleider en mentor. Dat werkt tot nu toe wel goed hier.... Ik zorg er wel voor, dat er een duidelijke vraag in de email staat.

Die schriften

O die schriften! Als je het nog schriften kunt noemen. Half uit elkaar gescheurd en helemaal onleesbaar. Z'n agenda heeft trouwens in februari al ergens de geest gegeven. Daarna schreef hij het huiswerk op losse blaadjes geloof ik. Ik. Heb besloten me daar niet druk over te maken. Ik kan moeilijk mee de klas in om te kijken of hij alles netjes opschrijft en z'n tas keurig inpakken. Dus daar kan ik niks aan doen.
Wat ik wel gedaan heb, is de probleemvakken eruit halen. Dat waren in geval van mijn zoon alle talen (hij doet gymnasium dus 6 stuks) en wiskunde. Met die probleemvakken hielp ik. Dat hield in dat ik alle overhoringen en proefwerken samen met hem leerde. Het leek wel alsof ik een baan erbij had. Een maand of twee geleden leek het kwartje ineens te vallen, en wilde hij niet meer geholpen worden. En z'n cijfers bleven goed met een kleine dip hier en daar. Hij gaat nu over naar de derde en ik weet zeker dat dat zonder mijn hulp niet gelukt was.
Ik ben er ook van overtuigd dat afstromen voor mijn zoon geen zin heeft. Het zit hem niet in de moeilijkheidsgraad. Als hij havo zou doen, zou hij ook Duitse woordjes moeten leren tenslotte. En ik zie ook wel dat het geen onwil is, maar onvermogen. Het lukte hem eerst gewoon niet om op tijd te beginnen, alles is op dat moment belangrijker dan huiswerk. As we speak ligt hij naast me op de bank terwijl hij morgen een proefwerk heeft met heel veel woordjes. Ik heb al drie keer geopperd of hij niet eens zou beginnen maar vrees dat ik zometeen wat meer druk moet gaan uitoefenen.
Ik heb dus geen tips voor je, maar wel een beetje herkenning en misschien een kleine hoop dat hij binnenkort ook een stapje maakt en het iets beter wordt. Prachtige keurig bijgehouden schriften is waarschijnlijk onbereikbaar, voor onze zoons.