11 jaar, slikt sinds kort op school Ritalin ivm ADD, nu thuis moeilijk

Mijn zoon is nu 11 en zit in groep 8 van de basisschool. Ik ben alleenstaande moeder, dit is vanaf het begin zo geweest, hij is enig kind en zeer gewenst. Ik werk zelfstandig. We zijn 1 keer verhuisd (en van school gewisseld) ivm grotere woning, in de zomervakantie na groep 3.

Op school viel mijn zoon qua gedrag sinds groep 2 al op, maar de ene leerkracht zag het meer als een probleem en een reden voor verder onderzoek dan de ander. Pas in groep 7 drong de leerkracht aan op onderzoek, waarbij uitkwam dat hij ADD heeft en een gemiddelde intelligentie met een traag verwerkingstempo. Het instituut raadde ons aan Ritalin / Medikinet te proberen, wat hij nu sinds het begin van groep 8 op schooldagen slikt.

Op school schijnt het stukken beter te gaan met hem sinds hij Ritalin slikt, hij kan zich beter concentreren op zijn schoolwerk en scoort met toetsen hoger. Ook gaat hij met plezier naar school, vindt het leuk om op te trekken met zijn klasgenoten en kan met zijn meester opschieten.

Thuis is de situatie helaas verslechterd. Thuis wil hij geen Ritalin slikken. Thuis hoeft hij niet zoveel, maar soms is zelfs tandenpoetsen, aankleden, opruimen, stukje fietsen... een drama, laat staan zoiets als huiswerk maken. Ik wil hem hierbij helpen, zowel bij het aansturen als bij het maken van zijn huiswerk (of het oefenen ervan, als het om iets gaat dat hij uit zijn hoofd moet leren), maar de sfeer wordt hiervan dermate slecht dat ik met de handen in het haar zit.

Dat ik nu denk dat ik maar beter niet meer zo hard kan proberen hem op tijd op school te krijgen, fris gewassen, kamer opgeruimd, huiswerk gemaakt. Naar mijn idee hoor je een kind van 11 hier nog in te begeleiden, zeker als het uit zichzelf die dingen niet doet. Maar de verschrikkelijke ruzies wegen werkelijk niet op tegen het resultaat. We worden er allebei erg ongelukkig van.

Niet dat het alleen maar kommer en kwel is, leuke dingen doen is geen enkel probleem (hoewel de laatste dagen zelfs over de leuke dingen een grijze waas hangt, en ik soms op eieren loop), maar minder leuke of gewoon normale dingen moeten ook gebeuren en zouden niet zo’n drama moeten zijn. Het ligt niet in mijn aard, maar ik denk er nu over om dan maar wat leuke dingen te schrappen, nog niet eens als straf, maar dat hij in ieder geval niet kan claimen dat hij door een leuk uitje de volgende dag te moe is om iets nuttigs te doen (niet dat ik dat niet geloof, maar een ander verzet zich daar dan wat meer tegen?).

Laat hem de leuke dingen (bioscoop of tv-film, spelletje spelen, koekjes bakken, kiezen waar of wat hij wil eten enz.) maar verdienen met goed gedrag. Maar hij heeft aangegeven geen to-do-lijsten of score-lijsten meer te willen (zoveel stickers is een beloning enz., allemaal al geprobeerd...). Als hij er niet aan meewerkt, heeft het niet zoveel zin.

Ik heb mijn kind altijd bijzonder, leuk en lief gevonden. Ik weet dat het belangrijk is hem te complimenteren, in zijn waarde te laten en rekening te houden met hoe hij is. Maar op momenten dat hij er met de pet naar gooit, dwars of kwaad wordt, vind ik zijn gedrag echt niet leuk en kan ik er geen andere woorden voor vinden dan lui, dom, irritant, vervelend en soms zelfs ronduit onuitstaanbaar/onmogelijk. Hij kan me echt tot waanzin drijven, wat natuurlijk averechts werkt. Hij weet dat een time-out de beste oplossing is, maar er is niet altijd gelegenheid voor een time-out. Ik weet dat het niet goed is om vaak negatief gedrag te benoemen, mijn zoon heeft nu zelfs aangegeven zich ongelukkig te voelen doordat ik hem dom en lui en irritant noem.

Ik heb het gevoel dat de druk van de school en de maatschappij te hoog is. Mijn zoon geeft zelf aan graag naar een mavo/havo school te willen (qua IQ en interesses zou hij het aan moeten kunnen, qua werktempo en werkhouding is er een probleem, maar wie weet is het met Ritalin wel haalbaar), en ik wil hem daarin steunen en begeleiden. Maar als het kleinste beetje huiswerk al een drama is, weet ik eerlijk gezegd niet of dat wel een goed idee is. Ritalin slikken op het moment van huiswerk maken lijkt mij het proberen waard, maar ik krijg hem er niet aan.

Moet ik hem dan maar laten onderpresteren op een huiswerk-arme vmbo? Hij hoeft van mij geen professor te worden, maar elk beroep vraagt om doorzettingsvermogen. Ik zie hem zoals het nu gaat eerlijk gezegd niet slagen in de maatschappij. Ik weet dat hij als een blad om kan slaan, als hij zin heeft ergens ook helemaal voor kan gaan (waardoor je ziet dat hij de dingen die jarenlang moeizaam gingen dus wél gewoon kan, waardoor je je nog meer bedonderd voelt) dus het kan best goed komen, maar hij is pas elf en moet nog aan zijn middelbare school beginnen, en de puberteit doormaken, wat een lijdensweg is dat dan nog te gaan.

Het is van groot belang dat wij er beiden weer meer plezier en vertrouwen in krijgen en weten hoe we elkaar kunnen helpen en uit de negatieve spiraal komen.

Advies van harte welkom, maar de spreekwoordelijke ‘schop onder de kont’ werkt bij ADD helaas niet.