Vraag aan ouders met kinderen met ADHD
Goedemiddag allemaal!
Mijn naam is Jeroen van Galen en ik werk op dit moment bij een betaald voetbal organisatie.
Door mijn ervaringen in het werken met kinderen\jongeren met ADHD bij verschillende voetbalclubs merk ik soms dat kinderen stoppen met voetbal door verschillende redenen. ik vind het erg jammer dat deze doelgroep eigenlijk tussen wal en schip vallen met betrekking op voetbal. Deze kinderen stoppen vaak omdat de trainers erg onervaren zijn op het pedagogische gebied van voetbaltraining geven (wat logisch is, omdat vrijwilligers helaas niet voor het oprapen liggen).
Nu heb ik het idee om een zogenaamd +team op te richten, dit team zal gericht zijn op de doelgroep met ADHD. Met meerdere deelnemers en altijd 1 vaste trainer, de trainingen zullen altijd gericht zijn op het individu. waarbij kinderen presteren tegen zichzelf i.p.v. anderen. Heel dit idee kan groter worden, we kunnen groeien naar een team wat mee doet in een reguliere competitie en doorgroeien naar het beoefenen van andere sporten zoals boxen, kickboksen en bootcamp.
Graag zou ik jullie oprechte mening horen over dit idee, alle feedback is welkom!
Met vriendelijke groet,
Jeroen van Galen
lastig
Ik had destijds wat meer begrip van trainers/begeleiders voor mijn adhd zoon wel fijn gevonden, maar ik weet niet of een apart team voor hem fijn was geweest. Hij voetbalde wel gewoon graag met zijn vriendjes.
Is het niet mogelijk om de vrijwilligers die trainen wat beter te informeren? Ik begrijp dat ze niet pedagogisch geschoold zijn, maar wat praktische tips en trucs kunnen een behoorlijk verschil maken.
Niet apart
Waarom nou weer apart? Is het niet beter de trainers en kinderen te leren met de ADHD’er om te gaan en de ADHD’er gewenst gedrag laten leren van kinderen zonder ADHD. Dit staat er een beetje lullig, maar hopelijk snap je wat ik bedoel. Want ik bedoel niet dat AdHD’ers alleen maar vervelend gedrag vertonen en kinderen zonder ADHD brave engeltjes zijn.
Juist in een groepje van, wat is t, 15 kinderen, maakt het toch niet uit dat er een drukker kind tussen zit? Dat lost zichzelf wel op. Bovendien moeten kinderen met iedereen leren omgaan.
Een van mijn kinderen heeft ooit op een sport gezeten waar ook wat drukke kinderen rondliepen die zich niet altijd aan de instructies hielden, wegliepen enzo. Een vriendelijke blik van de trainer was voldoende om ze weer bij de les te krijgen en soms liet hij ze ook gewoon en kwamen ze vanzelf terug. Die trainer was de beste docent die ik ooit heb gezien. Streng en los op de goede momenten.
Eens met voorgangers
Trainers zouden zelf de wil moeten hebben om zich te verdiepen in verschillende eigenschappen van kinderen. Clubs zouden dat zelf moeten aanmoedigen. In mijn kindertijd was veel niet bekend, dat excuus hebben we nu niet meer voor flink wat stoornissen en aandoeningen. Een goede trainer kent dus niet alleen de spelregels maar leert ook mensenkennis, tot waar mogelijk. Vind ik.
G'tjes
https://www.knvb.nl/doe-mee/voetbalvormen/g-voetbal
Veel sportverenigingen hebben de G'tjes, de sportgroepen voor kinderen met een belemmering wat dan ook.
Je kunt overigens, als sportclub, als je vrijwilligers en trainers wil informeren bij de diverse verenigingen of speciale scholen vragen of er mensen een voordracht willen houden. Bijvoorbeeld over autisme.
Bij Balans of de NVA. Dat heb ik ook wel eens gedaan. Samen met een sportleraar die daarin gespecialiseerd was.
Toe maar
'Een goede trainer kent dus niet alleen de spelregels maar leert ook mensenkennis, tot waar mogelijk. Vind ik.'
Nou, dan zullen veel voetbalverenigingen wel ophouden te bestaan. Trainers zijn meestal goedwillende vrijwilligers, want anders wordt de contributie te hoog. Met dit soort extra eisen zal niemand meer te porren zijn.
Elenah
Daar zit uiteraard iets in, maar dan zou de club daar toch meer moeite voor kunnen doen. Ook vrijwilligers kun je bijpraten.
vrijwilligers
Ik ben vrijwillig trainer geweest bij atletiek. Mijn man heeft jaren voetbalteam getraind.
Ik ben moeder van 4 kinderen, ik werk 32 uur en ik gaf 2 x per week trainen. Daarvoor kregen wij een cursus van een paar avonden,opfrisavonden, 1 x in de maand hadden wij een vergadering. Ik vond het een enorme klus want je moest ook de trainingen voorbereiden. De assistenten informeren wat ze moesten doen. spullen klaar zetten. Wedstrijden begeleiden, wedstrijden indelen, ouders die je over van alles aanspreken etc.
Ik gaf zelf atletiek trainen en op die sport zitten heel veel kinderen waar iets mee is. Meestal ging dat prima. Ouders informeerden de trainers keurig en vaak kregen wij precies te horen wat wij moesten doen bij kind A of B. Er waren ook ouders die niks vertelden en gewoon hun kinderen afleverden want atletiek is toch een individuele sport en wij waren de trainers. Ik heb kinderen gehad die gingen gooien met kogels naar andere kinderen, de wegliepen en het terrein afgingen, die totaal niet luisterden en andere kinderen gingen lastig vallen. Echt nare situaties meegemaakt.
Wij konden veel hebben maar als kinderen echt niet te handhaven waren of de situatie werd gevaarlijk dan verzocht de coördinator de betreffende ouders om zelf trainer te worden zodat ze hun eigen kinderen konden begeleiden.
En onze vereniging had ook een G sport afdeling maar daar zaten geen kinderen met ADHD etc. Die konden gewoon mee met reguliere groepen al dan niet met hulp van eigen ouders. Op G sport zaten kinderen die blind waren, fysieke handicaps, het syndroom van down, kinderen met een zware ontwikkelingsachterstand etc. Kleine groepen, vaste trainers en er mocht maar 1 kind per x aantal maanden bij komen omdat anders de andere kinderen die verandering niet aankonden. Een heel andere tak van sport dus.
Fenna
Je zegt nogal wat, dat één kind dat druk is op een groep wel te handelen moet zijn.
Maar één kind kan een enorme wissel trekken op een groep en de dynamiek volledig omgooien. (Nee, natuurlijk niet ieder druk kind)
Mijn kinderen deden aikido en de trainers konden waanzinnig goed overweg met drukke en/of niet meewerkende kinderen.
Toch vonden ze het op een bepaald moment niet meer te doen en mochten ouders niet meer komen bij de training.
Ik begreep dat wel want onrust was door ouders vaak nog groter.
Nu is aikido een sport waar aandacht en concentratie wat meer op voorgrond staat wellicht dan bijv voetbal, maar buiten kun je ouders wrs lastig weren.
Als het zo is dat veel kinderen stranden omdat ze echt niet mee kunnen in de groepsgerichte lessen (En ik kan me daar wel iets bij voorstellen, mijn kinderen zijn niet druk maar hadden wel vaak drukke vrienden en daar had ik mijn handen vaak aan vol, terwijl ik dat leuk vond) dan kan ik me iets voorstellen bij plan van ts.
Risico is natuurlijk wel dat je een ontwikkeling zou kunnen krijgen waarbij drukke kinderen laagdrempelig in een aparte groep gezet worden. De groepen moeten straks natuurlijk ook vol. Moeilijk.
Niet in een gewone groep
Een kind wat echt abnormaal druk is, of wat echt totaal niet mee kan komen in een groep, is misschien een ander verhaal, maar de insteek moet lijkt mij zijn dat júist met kinderen, die niet standaard zijn, aan de slag gegaan moet worden. Dat bepaalt in grote mate hoe ze naar zichzelf zullen kijken in de toekomst. Word je afgeserveerd als sukkel of lastig, of trekken ze je erdoorheen omdat ze in je geloven?
Mijn dochter zit al jaren bij scouting en daar zijn "buitenbeentjes" heel normaal. Niet altijd gemakkelijk, maar het hoort erbij. Juist kinderen moet je leren dat je rekening moet houden met anders dan bekend gedrag en ook dat eigen gedrag niet altijd wordt geaccepteerd en je daar dus ook moeite voor moet leren doen. Dus als er geen sprake is van te bezwaarlijke beperkingen, zoals mensen die in de g-teams sporten, dan is het een kwestie van afvragen of de sport wel geschikt is voor het kind. Dat hoeft niet zo te zijn. En dan moet dat kind leren omgaan met een teleurstelling en nadenken over een andere sport. Valt het wel te doen, maar niet rimpelloos, dan moet er ruimte voor zijn, vind ik. Ja, soms niet gemakkelijk, ook niet voor teamgenoten, dat is waar.
mijn dochter heeft adhd en zit op voetbal
Mijn dochter van 9 met ADHD is net gestart met voetbal, ik heb niet eens doorgegeven dat ze ADHD heeft. Want ik wil er geen stempel op drukken en ze moeten haar maar nemen zoals ze is. Ze heeft 3 trainers, waar van 1tje de vader is van haar beste vriendin dus dat is erg vertrouwt. Ze kent de kindjes van school en het gaat eigenlijk super goed. Enkele weten wel dat ze ADHD heeft maar ze vinden het wel juist gezellig dat ze wat drukker is.
Verder doet ze ook al jaren reddingszwemmen, hier weten ze ook niet dat ze adhd heeft, sommige kindjes vinden haar wel druk maar dat vinden ze ook gezellig.
Maar ze is gelukkig ook niet vervelend druk. Dat scheelt wel, ze is altijd lekker spontaan aanwezig en rebbelt er op los. Maakt snel goede vrienden.