Tienerdochters & Fitgirls. Laag zelfbeeld door sociale media

als je onderzoek

wil doen hier, dan moet je toestemming vragen aan het forum beheer en in de daarvoor bestemde rubriek gaan staan!
Succes

Goed voorbeeld doet goed volgen

Beste Bibi,

Hier wat opbouwende ‘feedback’ op jouw bericht en animatie video.

Als tienermeisje zag ik ooit op televisie een documentaire over één van mijn helden van het witte doek; Charles Chaplin. Er zat een dermate indrukwekkende scene in, dat ik mij die nog altijd voor mijn geestesoog te voorschijn kan toveren. De inmiddels bejaarde acteur/filmmaker dook kwiek naar de grond om een handstand te maken en vervolgens een stukje op zijn handen te lopen! Als een ‘streetdancer’ avant la lettre zwiepte de grijsaard zich weer lachend overeind en keek vervuld van trots recht de camera in.

Nu moet je weten, dat ik een stunt als deze nog nooit van mijn leven heb kunnen uithalen. Werd ik om die reden ter plekke, op de bank als de bliksem getroffen door een diep gevoel van minderwaardigheid? Welnee. In tegendeel! Mijn ‘bucketlist’ groeide er alleen maar van. Ooit zou het mij ook lukken, zo nam ik mij voor. De eerlijkheid gebiedt me overigens te zeggen, dat het daarvan tot op heden nog niet is gekomen – mijn wil is (voorlopig) sterker dan mijn lichaam – , maar ‘hey’: “Wat in het vat zit, verzuurt niet”.

In zijn autobiografie staat te lezen dat Chaplin de fysieke training die hem tot acrobatische toeren in staat stelde, opdeed in de openbare school voor armen en weeskinderen waarop hij als kind terecht kwam. Het was daar een uiterst ongezellige boel, alwaar Victoriaanse denkbeelden docenten ertoe brachten de leerlingen voortdurend te kleineren. Nadrukkelijk zijn zegeningen tellende, stelde mijn rolmodel vast dat de lessen lichamelijke oefening die hij daar genoot, wél van doorslaggevende betekenis zijn geweest voor zijn glansrijke carrière als acteur.

Ja, ja; voor Charles Chaplin was het kennelijk “Ere wie ere toekomt”, dacht ik bij het lezen van deze ontboezeming. Is het niet des te wranger, dat zijn persoon niet slechts een inspirerend voorbeeld tot navolging is gebleven? Met zijn prestaties riep hij naast bewondering ook jaloezie op. Nota bene in het ‘land of the free and the home of the brave’ kreeg de ‘selfmade millionaire’ te maken met kwalijke verdachtmakingen aan zijn adres. Het Mccarthyisme dwong hem uiteindelijk zelfs ‘The American Dream’ in te ruilen voor een terugkeer naar Europa. Zijn mogelijkheden om films te maken, krompen daarmee enorm in.

Het zou nog even duren eer Randy Newman een hit scoorde met zijn ‘Lonely at the top’ (

Enfin; waar moet het heen als toppresteerders anderen niet meer ten voorbeeld mogen zijn, omdat dit hun zelfbeeld omlaag zou halen? De dictatuur van de middelmaat? Ik zeg: laat tienermeisjes vooral ondervinden wat de gunstige effecten zijn van sport op zowel lichaam als geest. Dat komt welke carrière zij dan ook verkiezen, alleen maar ten goede.

Rode krullenbol

Dat meen je niet!

Bibi:
"Ik vroeg mij meer af of ouders eigenlijk wel bewust zijn van het gehele principe dát tienermeisjes zo beïnvloedbaar zijn, online & offline."

Serieus? Ik ken eerlijk gezegd weinig ouders in mijn omgeving die zich hier niet enorm van bewust zijn. Door schade en schande wijs geworden zeg maar. Maar goed, jij leert ervoor dus zult wel weten waar je het over hebt

Fitgirls

Hi!

Nee, ik doe een onderzoek, juist om daar achter te komen en open te staan voor meningen

Het is juist goed om te weten dat ouders hier bewust van zijn! Als zij dit weten, hoe gaan ze hiermee om? Of er is er juist vraag naar om hier over geïnformeerd te worden?

In mijn onderzoek ben ik erachter gekomen dat tienermeisjes zeer gevoelig zijn hiervoor en dat ouders niet altijd weten hoe zij hierop kunnen inspelen.

Dus, dit is tevens bedoeld om het juist met elkaar te delen! Hoe ga je er mee om? en wat vind je ervan?

Onderzoek?

‘"Ik vroeg mij meer af of ouders eigenlijk wel bewust zijn van het gehele principe dát tienermeisjes zo beïnvloedbaar zijn, online & offline."

Dat heeft weinig weg van onderzoek als je het mij vraagt. Of in ieder geval komt het niet over als een breed georiënteerd, objectief onderzoek. Mijn nieuwsgierigheid: vanwaar deze insteek?

In antwoord op (jo)uw schrijven, Bibi

Ofschoon de strekking van (jo)uw onderzoeksvragen bij de lezer overheersend de inwerking zal hebben dat deze zijn stem niet zal laten horen, kan ik de drang niet weerstaan om vat proberen te krijgen op de uitkomsten en uitwerking van (jo)uw onderzoek. Dermate veel belang hecht ik eraan om mijn eer en reputatie als moeder te beschermen tegen eventuele/denkbare kwalijke gevolgen van manipulaties via het zo machtige Internet!

Zaken werken op elkaar in, tenslotte. Een logisch voortvloeisel uit dit voldongen feit is, dat wie niet met de nodige kracht haar geloofwaardigheid op peil houdt, desnoods nodeloos krediet verspeelt. Of wellicht andere potentiële repercussies ondergaat, die nog ingrijpender kunnen zijn. “The possibilities are only limited by your imagination.” De (angstaanjagende) gedachte alleen al!

Dan maar venijnig de stress die dit geeft, afreageren met behulp van wat zogeheten ellebogenwerk? De werkzaamheid van een dergelijke (kunst)greep is bij voorbaat twijfelachtig, lijkt me. Bij mij althans zou zo’n wat al te doorzichtige manoeuvre veeleer de vrees oproepen er juist contraproductieve gevolgen mee in de hand te werken.

Onheuse groepsdruk pareert men idealiter met meer egard voor sterke argumenten, vind ik doorgaans. Het zou bepaald niet consequent zijn deze norm te laten varen, terwijl ik nu juist zo vaak heb getracht mijn medemens ervan te overtuigen. Laat ik er ook bij mijzelf op blijven aandringen om op deugdelijke wijze mijn invloeden te laten gelden.

Rest nog steeds te vraag: hoe, online en offline invloeden ten spijt, te zorgen voor een gunstig verloop van het leven van een tienerdochter? Niet om mij op overmacht te beroepen, hoor; maar : wie zal het zeggen? Jij? Ik? Het collectief van onze medeburgers? Een almachtig buitenaards wezen? Het (nood)lot?

En hoe zit het met de zeggenschap van een tienermeid over haar eigen leven? Een dergelijk belangrijk aspect kunnen we toch zeker niet met een simpele handbeweging domweg van tafel vegen? Waar blijven dan haar eigen verantwoordelijkheden?

De impact daarvan laat zich volgens mij wel raden! Het zou resulteren in een significant schaduweffect: een gebrek aan autonomie. Hetgeen op zijn beurt het vermogen om haar te vertrouwen en op haar te vertrouwen danig op de proef zou stellen. Ik pleit er dan ook voor om passende terughoudendheid te betrachten als het gaat om onze drang om levens naar de hand te zetten. Loslaten biedt uiteindelijk meer houvast, dan overal grip op te willen hebben.

Jackie Harris, de fit/powergirl van Snap! bezong overigens in de jaren 1990 reeds kort maar krachtig haar geloof in een goede toekomst:

Rode krullenbol

Een onheilsprofeet aan de lijn

Begint de één met het stellen van tendentieuze vragen, dan volgen al snel anderen! De mens is een sociaal wezen, niet waar? Met dit mechanisme heb ik dan ook ruime ervaring opgedaan; vooral in familieverband. Deze keer bleek het estafettestokje – precies zoals dat hoort: *rechts* – aangepakt door mijn oudste zus, die overigens voor de rest niet zo heel atletisch is. Slagvaardig schoot zij per telefoon een waar spervuur aan vragen op mij af. Tamelijk kort nadat ik mijn vorige bijdrage aan dit draadje had verstuurd.

“Zeg”, vroeg ze eerst retorisch bij wijze van inleiding, “Je hebt weer eens onder je pseudoniem ‘Rode krullenbol’ geschreven, hè?” Vervolgens dook ze wat meer de diepte in. “Waarom heb je geen academische verhandeling besteed aan het onderwerp? Daar is het toch zeker wel belangrijk genoeg voor? Of ben je al zo ver van je vak afgedwaald, dat je daartoe niet meer in staat bent? Jij had bij je studie Geschiedenis toch ‘gender studies’ als bijvak? Hebben ze je daar dan niet geleerd, dat je dit soort zaken serieus moet nemen? Waarom trek je het in hemelsnaam in het kolderieke?”

Eer ze “Hoe durf je?” kon vragen, onderbrak ik haar met een sonoor ‘ho ho ho’, waaraan de kerstman nog een puntje kon zuigen. – Soms sta ik versteld van mijn eigen kunnen! – Met dezelfde lage en luide stem stelde ik haar de wedervraag, of zij vond dat ik me daarover te verantwoorden had naar haar. Het was een uiteraard een tot mislukken gedoemde poging tot assertiviteit. Sommigen weten niet van stoppen en doen er slechts nog vileine schepjes bovenop, zodra de ander het voor zichzelf probeert op te nemen.

“Neem je eigenlijk de opvoeding van je dochter wel serieus genoeg? Besef je wel wat er allemaal op het spel staat?” hoorde ik mijn inquisiteur op hoge toon te berde brengen. Vermoedend dat het haar niet werkelijk ging om het zelfvertrouwen van tienerdochters ten aanzien van hun lichaam, schamperde ik terug: “Goh; de eer van de familie misschien?”

Als ware zij een geroutineerd politicus, negeerde ze deze vraag. – of zal ik zeggen, dat zij ervan wegkeek? – In plaats daarvan haakte ze in op ‘mijn’ Charles Chaplin. “Hoe komt het dat jij je identificeert met een man? Je bent toch een vrouw? Begrijp je dan niet waarom Bibi speciaal over de invloed van fitgirls op tienermeisjes is begonnen? Het gaat hier om een vrouwending!”

“Ja; dat heb ik maar al te goed begrepen!” luidde mijn antwoord. “Maar is het jou ook opgevallen dat het onderwerp door haar/hem al snel werd verbreed tot ‘invloeden in het algemeen’ op tienermeiden? On- en offline! Een verbreding van het onderwerp naar jonge mensen in het algemeen, was wat mij betreft beter op zijn plaats geweest. Die eenzijdige focus op wat vrouwen allemaal kan overkomen aan narigheden? Ik vind het toch zo seksistisch! Alsof mannen nooit eens ellende kennen en – ‘on topic’ – sores over hun uiterlijk.”

“Spreekt de mannengek ... “ klonk het beschuldigend aan de andere kant van de lijn. “Ben je er nu nog steeds niet achter, dat ze allemaal hetzelfde zijn en allemaal hetzelfde willen?” Even twijfelde ik. Zou ik deze vraag naar waarheid beantwoorden? Een verhandeling afsteken over de uniekheid van elk mens? Terzijde nog even vermelden dat ‘fitgirls’ geen uitzondering zijn op deze regel? Ik besloot het te laten.

Met de mededeling dat ik voor het avondeten hoogstnodig boodschappen moest doen bij de supermarkt om de hoek, kapte ik het gesprek bruusk af. Met grote stappen baande ik mij, eerder kwaad dan bevreesd, een weg naar de grote boze buitenwereld vol met harige wolven gehuld in (al dan niet van wol gemaakte) schaapskleren.

Rode krullenbol

Tips om een 'lastig' onderwerp bespreekbaar te maken

Ik snap jullie verwarring wellicht wat ik hiermee wil bereiken.

Nogmaals, ik bedoel het goed en ik wil niet zeggen dat ouders niets doen. Tijdens mijn onderzoek heb ik vooral gekeken naar hoe tienermeisjes zich uiten, voelen en hoe ze naar zichzelf kijken.

In mijn paper komt ook tijdens een interview met een ouders naar voren dat zij het soms moeilijk vindt om de online wereld met haar dochter bespreekbaar te maken. Zij merkte dat haar dochter steeds stiller werd.

Ik wil met deze forum, niet specifiek een onderzoek starten, maar het juist bespreekbaar maken. Meningen van anderen ouders!

In mijn paper staat ook dat je als ouder juist kan inhaken wanneer je dochter al een voorzetje geeft over wat haar bezighoudt. Mijn vraag aan jullie is dan, doen jullie dit weleens?

Er zijn scholen die dit ook stimuleren! Wat ik ontzettend goed vind. Wat vinden jullie ervan?

Wat ik vind?

Ik vind dat je zowel in je filmpje als in je postings hier uitgaat van het idee dat ouders geen idee hebben (en geen insta?) en zelf niet zouden weten dat roken en snackbar eten ongezond is. Ook lijk je ervan uit te gaan dat ouders onder een steen leven en zelf niet bezig zouden zijn met fit en in balans zijn. Ongetwijfeld zijn er ouders als waar jij vanuit lijkt te gaan maar zoals je op mij overkomt ga je ervan uit dat 100% van de ouders zo is.
Dus bij deze mijn geruststelling: de meerderheid van de ouders die ik ken zijn zich bewust van de wereld waarin zij - samen met hun kinderen - leven én dat hun kinderen hun eigen cirkeltje en eigen beeld van de wereld hebben. Ook proberen de meeste ouders die ik (goed) ken daarover in gesprek te zijn én maken weleens ruzie met hun tieners want de meeste puberen ook gezellig. En natuurlijk is er altijd ruimte voor verbetering, bij iedereen.
Dat vind ik

Dankjewel Ely

Dankjewel voor je mening! Hier kan ik zeker wat mee!
Ik hoor graag dat ouders juist niet onder een steen leven! Ik wilde graag de bevestiging hebben. Ik ga er niet 100% vanuit, maar ik wilde graag horen hoe jij het ervaart en bij anderen ouders.

Overigens wil ik je ook bedanken voor je feedback, want ik merk dat het inderdaad verkeerd overkomt.

Stemmingmakerij in een ‘wetenschappelijk’ jasje?

Professionele geschiedschrijvers overtreden de regels van het vak indien zij personen, gebeurtenissen en ontwikkelingen onvoldoende duiden naar tijd en plaats. Wie te weinig let op de historische context, riskeert zogeheten ‘missers’. Wat voor analyses van het verleden opgaat, geldt evenzeer voor observaties ten aanzien van het heden. Het is goed om oog te hebben voor details, maar (hun plaats binnen) het grote geheel doet er ook toe. En het grote geheel? Dat is voortdurend aan verandering onderhevig.

“Het is of de Duivel er mee speelt!”, laten we de Nederlandse taal sardonisch spreken, als het onverwachts erg tegen zit. Maar dan is er altijd nog ‘The times they are a-changing’ van Bob Dylan om ons erop te wijzen, dat het (uiteindelijk) een zaak op leven en dood is om actief rekening te houden met verandering (

“Een oude ziel!” zou zanger Gordon nu wellicht uitroepen, ware hij (ook) hier om zijn mening gevraagd. Zelf zou ik zeggen dat het lied een perfecte poëtische vertolking is van Darwin’s evolutieleer met zijn ‘survival of the fittest’ (het overleven van de best aangepasten). En concluderen dat de jonge Bob via ouders en onderwijs kennelijk een sublieme opvoeding heeft genoten, die ook nog eens een keer goed aan hem besteed was.

Opvoeden! Deze verantwoordelijke taak draait in principe om overdracht van kennis, inzichten en vaardigheden op kinderen, opdat zij hun talenten en karakter ten volle ontplooien. Het kent verschillende gradaties van bewust handelen. Een opvoeder kan het kind willens en wetens beïnvloeden; in het algemeen voorbeeldig (proberen te) leven vanuit de notie dat daden meer effect sorteren dan woorden; en impact hebben op het kind zonder daarvan bewust te zijn. Al met al ondervindt een kind allerlei invloeden van zijn opvoeders. Van zeer goede tot uiterst kwade; zo leert de praktijk.

Over wat ‘goed’ is en wat ‘slecht’ voor een kind kan men uiteraard danig van mening verschillen. Mensen die zich verzetten tegen bepaalde maatschappelijke veranderingen zullen ook zeker de kans aangrijpen om deze ter discussie te stellen. En zij kunnen daarbij profiteren van het gegeven dat verandering vaak gepaard gaat met angst voor het nieuwe.

Zo is het denkbaar en begrijpelijk, dat tegenstanders van vrouwenemancipatie deze in diskrediet brengen met het geven van suggestieve, angstaanjagende voorstellingen van zaken. Tienermeisjes bijvoorbeeld die alleen al bij het zien van beelden van ‘fitgirls’ hun eigenwaarde tot onder het nulpunt voelen dalen! Dat kan toch zeker niet de bedoeling zijn?

Nee; natuurlijk niet! Maar hoe (on)realistisch is dit idee? Het herinnert mij vooral aan de pseudowetenschappelijke stelling van de – fiks op de vingers getikte – vegetariër Roos Vonk, dat er een verband bestaat tussen het zien van vlees en het vertonen van agressief gedrag. En zo zijn er wel meer voorbeelden van misbruik van de status van wetenschap ten behoeve van sociaalpolitieke doeleinden. Het is iets waarop eenieder alert zou moeten zijn. Dan blijft de schade beperkt.

Tienermeiden van nu krijgen op school media-educatie om hen mediawijs te maken. Zodra zij zich de basisbeginselen eigen hebben gemaakt, halen zij in veel gevallen hun opvoeders al snel inhoudelijk in. Dan zijn de rollen omgedraaid en hebben wij juist van hen te leren! Een zegening van het informatietijdperk: praktische tips voor ‘hoe om te gaan met de risico’s van de sociale media’ kunnen zij en wij ontlenen aan diezelfde nieuwe media. Alsook tips voor de verzorging van het uiterlijk.

Het is inmiddels oud nieuws, dat schoonheidsidealen samenhangen met de wetenschappelijke kennis en inzichten met betrekking tot gezondheid. De kwalijke invloeden van het wat al te magere model Miss Twiggy – eetstoornissen – ? De zonnebank – huidkanker – ? Niet voor niets is hieraan overvloedig publieke aandacht besteed. De volksgezondheid is een belangrijke zaak.

Hoe een mens tegen zijn lichaam aankijkt, zal steeds minder te maken krijgen met hoe die individu er precies uit ziet, dan met hoe diegene zich voelt. Naar het zich laat aanzien verliest het streven naar uniformiteit meer en meer terrein aan de acceptatie van pluriformiteit. Maar ik geef het toe: nu de wereld meer en meer trekken gaat vertonen van een dorp, kan het evenzogoed ook beide kanten tegelijk op gaan.

De behoefte aan uniformiteit kennen we van dictaturen als het nazirijk. Er zijn mensen die de verheerlijking van het door Hitler bedachte ‘Germaanse ras’ aangrijpen om het lichamelijke en – in één adem door de sport – te plaatsen in een kwaad daglicht. Het lijkt me een even ongepaste reactie op het nazisme, als het besmet verklaren van de muziek van Richard Wagner. Ooit genoot deze praktijk een zekere populariteit. En in bepaalde kringen zal niets of niemand daar iets aan veranderen.

Achter het verdacht maken van het lichamelijke en de sport gaat vaak een op godsdienst gebaseerde seksuele moraal schuil. Afhankelijk van hoe deze moraal wordt geformuleerd en overgebracht, kan het uitmonden in een vorm van seksuele intimidatie op zichzelf. Het is een veel toegepaste praktijk om onder de dekmantel van zorg/bescherming vrouwen gelijke rechten te misgunnen door hen bij voorbaat als slachtoffer van potentieel misbruik te portretteren.

Dat kan toch niet (langer) de bedoeling zijn? Of misschien toch wel? Wat vind jij daar eigenlijk van, Bibi?

Rode krullenbol

P.S.

Het bespreekbaar maken van onderwerpen lijkt me slechts een kwestie van doen. Dat gaat beste met het stellen van zogeheten open vragen.

Goeie reactie Bibi

Leuk om te lezen dat je zo constructief reageert, het nodigt uit om verder mee te praten. Maar waar ben je precies naar op zoek? Ervaringen? Of specifiek gevallen waar het niet lukt om in gesprek te komen?

Ervaringen! Ja zeker!

Jaaa! Ik ben opzoek naar ervaringen & meningen.

Onlangs heb ik een kennisdeelsessie gehouden met een groep ouders. Hier kwam naar voren dat zij eigenlijk in eerste instantie niet wisten wat fitgirls precies waren. Dit heb ik hen uitgelegd.

Ik wilde weten hoe zij communiceren met hun dochter over sociale media. Doe je dit wanneer je dochter erover begint? of heb je zelf vaak de behoefte om erover te beginnen?

Maar inderdaad Elly, zijn er ook specifieke gevallen waar het niet lukt om in gesprek te komen?
Ik ben zelf studente, dus ik zit niet in een 'ouderrol'. Daarom is het soms lastig in te beelden, en hoor ik graag de ervaringen!

Mijn zienswijze op ervaringen en meningen

Desgevraagd om ervaringen en meningen, bedien ik jou van harte, beste Bibi. En dat niet alleen met het oogmerk attent te zijn! Ik beschouw het namelijk bovendien als onderdeel van mijn vak om mensen te laten inzien, dat het nut heeft om meningen in ogenschouw te nemen en – vooral ook! – om de fundamenten bloot te leggen, waarop deze zijn gestoeld. Je moet weten: geschiedschrijvers blikken doorgaans niet zo maar terug op het verleden.

Als waren zij Sherlock Holmes, slaan zij acht op zowel details als (hun plaats binnen) het grote geheel. Hun onderzoeken richten zich met andere woorden op het detecteren van ter zake doende verbanden. Nadat zij zelf een beter zicht hebben verkregen op de wetten van oorzaak en gevolg – en wat dies meer zij! –, presenteren zij hun bevindingen aan de buitenwacht.

Ofschoon sommigen hier geen erg in hebben, krijgt het publiek geen absolute waarheden opgedrongen, maar wordt het veeleer om zijn mening gevraagd. Welbeschouwd kun je elke historische publicatie zien als een uitnodiging en opening tot debat. Om met de oude Pieter Geijl te spreken: de geschiedenis is als een “discussie zonder eind”.

Boze tongen grijpen het opiniërende karakter van de geschiedschrijving nog wel eens aan om plots met luide stem te verkondigen, dat het dus uitkijken geblazen is met historici; om de simpele reden dat wij geen wetenschap zouden bedrijven. Welke waarde dien je echter te hechten aan een zienswijze van lieden die slechts laten zien, dat zij een eenzijdige kijk op de zaak hebben? Zouden zij niet beter hun blikveld verruimen en hun oogkleppen bewaren voor het edele dier en de ezel? Ik vraag het jou, maar beschouw deze vragen a.j.b. als retorisch van aard.

In landen waar vrijheid van meningsuiting geldt, kun je oneindig veel meningen signaleren, als je goed oplet. Gezien het bestaan van praatprogramma’s op radio en televisie, evenals debatcentra als De Balie en De Nieuwe Liefde, valt er op de keper beschouwd zelfs een heuse markt van meningen te bespeuren! Wie regelmatig een blik werpt op hun programma’s doorziet al snel het commerciële karakter van deze markt. Ik kijk daar overigens niet van op en zie er evenmin op neer. Als wetenschapper dien je nuchter te zijn in je observaties, tenslotte.

En nu we het toch over mijn waarnemingen hebben? Ben jij ook al tot de ontdekking gekomen dat je naast liefde opmerkelijk veel angst kunt spotten in de ogen van al te beschermende, zogeheten ‘Curling ouders’? Je weet wel; van die lieden die alle hindernissen naar levensgeluk willen wegnemen voor hun kinderen, zodra zij die (denken te) bespeuren. Zijn zij dan nooit tot het inzicht gekomen, dat angst meestal echt een slechte raadgever is? Zo vraag ik mij dan af. Hoe kijk jij daar eigenlijk tegenaan?

Amai! Met al dat bangelijke uitkijken voor gevaar staren zij zich nog blind op de risico’s van het leven! Of komen volkomen uitgeput en moedeloos uit het raam te turen! Is het niet ronduit hartverscheurend om te aanschouwen dat hun behoefte om alle onheil tijdig te ontwaren nu juist een goede registratie en taxatie van de werkelijkheid in de weg dreigt te staan? Zonder mij nu zelf schuldig te willen maken aan opzienbarend hysterisch gedrag.

Let wel! Te ontdekken dat kinderen worden opgezadeld met verantwoordelijkheden die zij nog niet aankunnen, is zeker óók geen pretje; wetend hoe negatief de harde leerschool van het leven kan uitpakken voor hun perceptie van de wereld om zich heen. Wie leerlingen heeft gesurveilleerd, net als ik, zal vast ook wel hebben gezien dat enkele eigenlijk veel te veel op hun tellen passen. Die monsteren stelselmatig hun medemensen alsof het de poppen van de Muppetshow betreft; d.w.z eerder als toeschouwer en derhalve buitenstaander, dan als deelnemer aan het sociale leven. Ik zal maar zeggen: lichaamstaal kan eveneens boekdelen spreken.

Zie je? Een mens is zoveel meer dan zijn lichaam! Om precies te zijn: een sociaal wezen, dat gericht is op contact met de ander, waaraan dan – als beloning – een goed gevoel is te ontlenen. In principe. Aangezien onze onderlinge communicatie voor het merendeel verloopt via lichamelijke signalen, valt zonder meer veel af te lezen van de manier waarop mensen fysiek met elkaar omgaan. Wie dat wil, kan zich desgewenst bijscholen in het verstaan van lichaamstaal via internet. Zo kun je op YouTube allerlei filmpjes bekijken ten aanzien van deze materie.

De sportschool, waar het misschien bij uitstek een ‘kijken en gezien worden’ is, biedt eveneens een uitgelezen bron van visuele informatie. Ook al stelt menigeen zich er ter bescherming van de persoonlijke levenssfeer – zo neem ik althans aan – nadrukkelijk op als een soort van nietsontziende zombie; het is en blijft een plek van levendige sociale interactie. Meer nog dan de supermarkt bijvoorbeeld, alwaar je – als het goed is – aanzienlijk korter vertoeft. Te kort meestal om personen grondig te kunnen gadeslaan.

Al dan niet zichtbaar bestuderen hoe ook anderen trainen teneinde de fitste versie van zichzelf te worden? Vanuit het oogpunt van de visueel ingestelde sportieveling is dit natuurlijk een lust en een ‘must’ voor het oog. Om niet per abuis voor voyeur te worden aangezien, doet diegene er echter verstandig aan, erop toe te zien dat de ander zich niet (al te zeer) beloerd komt te voelen. Zo bezien is het in het algemeen beter de gymzaal met een open blik te bezichtigen, dan met een spiedende. Tenzij je een toezichthouder bent, uiteraard.

Zo op het eerste gezicht is het een ogenschijnlijk overzichtelijke situatie. Bij nader inzien is er wél een complicerende factor: in zeker opzicht zijn we de architect van onze eigen werkelijkheid. Wie kwaad wil zien in mensen, zal het er aantreffen. En zo gaat dat ook met het goede. Is het in zijn eenvoud niet van een oogverblindende schoonheid? Laten we daar niet van wegkijken.

Zo zie je maar! Ouders die een serieuze taak voor zichzelf weggelegd zien als opvoeder, willen niet alleen naar hun kinderen graag intelligent, doortastend leiderschap tentoonspreiden.

Rode krullenbol

Bibi heeft in ieder geval genoeg te lezen nu