Onderzoek naar het gebruik van fysieke straffen binnen de opvoeding (Enquete)

opmerking

Ik heb op een aantal dingen heel negatief geantwoord, maar dat komt niet door de enkele tik die ik weleens heb gehad, maar door de emotionele chantage, bedreigingen, op gevoel spelen, etc. Het zou handig zijn om in je onderzoek ook te vragen of je denkt dat sommige dingen verband houden met het geweld.

en nog een

Je gaat ervan uit dat de ouders nog in leven zijn, en je kunt ook geen onderscheid maken tussen je ouders. Dan is het lastig om eenduidig te antwoorden.

afgehaakt

Ik ben halverwege afgehaakt. Het gaat steeds over mijn ouders. Het verschil tussen beiden was erg groot. Ik kan hier dus niet 1 antwoord op geven. Of overal het gemiddelde nemen maar dat klopt eigenlijk niet.
Vervolgens gaan de vragen over het heden nog steeds over mijn ouders terwijl er nu 1 dood is.

fysiek geweld

Als je vraagt of fysiek geweld wel eens geoorloofd kan zijn, verwacht je een vraag naar de omstandigheden. In mijn geval zou dat zijn bij acuut fysiek gevaar.

MamavanSenH

"angezien ik wel degelijk schade heb opgelopen van de opvoeding die ik heb gehad (ik neem het mijn ouders overigens niet kwalijk, die wisten destijds niet beter) dacht ik: dat is wel een enquête voor mij."

Je illustreert hier mooi waarom dit soort onderzoeken niet representatief zijn. Aangezien je schade hebt opgelopen vul je de enquete in.

Die mensen die geen schade hebben opgelopen vullen hem niet in. Je krijgt dus vanzelf een vervormd beeld.

Daarom wou ik hem juist wel invullen, om dat recht te trekken. Wij moesten altijd een beetje lachen als onze moeder een klap gaf, want het deed geen pijn en was overduidelijk onmacht. Daarom hielden we dan wel op met klieren. Niet uit angst, maar uit liefde.

Denk inderdaad

Dat er ook mensen zijn die juist willen laten zien dat fysieke straffen niet altijd schade hoeven achter te laten en daarom de enquête ook invullen.

Maar het verschil is zo groot. Mijn moeder sloeg mij ook uit onmacht, maar ik vond het niet grappig. Enerzijds omdat mijn moeder niet alleen tikken gaf (niet eens echte klappen, maar een pets op de billen of op mijn vingers) maar vooral daarbij ook schreeuwde en echt heel boos was (vaak gevolgd door naar mijn kamer en daar de rest van de dag niet meer af mogen komen, en dat dan om hele kleine dingetjes want ik was echt geen ongehoorzaam kind). Ze sloeg me niet omdat ze vond dat dat moest en ook niet bewust om zo te straffen maar omdat ik zo'n totaal ander kind was dan de rest dat ze niet wist hoe ze met me om moest gaan als ik iets niet deed zoals het hoorde. En dat samen met het feit dat ik al zo emotioneel gevoelig was vanwege mijn autisme maakte dat het op mij nog eens extra heftig overkwam en ik nu nog steeds alles wat ik voelde en wat ik dacht kan herinneren. Ik was op een gegeven moment doodsbang voor mijn eigen moeder.

De situaties verschillen zo erg. Het hangt allemaal af van de reden van het toepassen van fysieke straffen, het karakter van de ouders, wat voor straffen er daarbij nog meer werden toegepast, de manier van slaan/tikken en hoe emotioneel gevoelig het kind is. Allemaal dingen die ik in deze enquête niet aan kon geven. Dus de enquête is eigenlijk gewoon niet compleet.

Mamavan Senh

Precies, het zegt op deze manier helemaal niks. Wij moesten het behoorlijk bont maken voor zoiets gebeurde en dan stopten we meer uit medelijden dan om een andere reden. Ze kon ons gewoon geen pijn doen en dat wisten we.

Opgroeien met onbegrepen autisme lijkt me enorm moeilijk. Ik ken mensen die zo zijn opgegroeid. De relaties in die gezinnen zijn later vaak niet geweldig. Je kan het de ouders niet kwalijk nemen, want die snapten het gewoon niet en deden ook maar wat de buurvrouw aanraadde. Maar de kinderen kan je het al helemaal niet kwalijk nemen. Gewoon triest, en fijn dat het tegenwoordig anders kan omdat er meer kennis is.

Groot verschil

Jullie moesten het enorm bont maken. Ik kreeg die pets op mijn billen al als ik mijn moeder verkeerd had begrepen en dacht dat ik een koekje mocht pakken, en dat dus deed terwijl het eigenlijk toch niet mocht. Mijn moeder was gewoon gefrustreerd, ik had toen nog geen diagnose en zij begreep totaal niet waarom ik nooit leek te luisteren en altijd deed wat zij zojuist had verboden. Zij begreep me niet en raakte in de stress van mijn gedrag. Ik was bijvoorbeeld ook veel sneller verdrietig dan andere kinderen en huilde dus ook veel sneller. Mijn moeder wist niet wat ze daarmee moest, dat vele huilen vaak om hele kleine dingen. En stuurde me naar mijn kamer om daar te gaan huilen. Troosten was er nooit bij.

De psychiater heeft enkele jaren geleden een hechtingsstoornis vastgesteld bij mij, ontstaan vanuit mijn opvoeding en het feit dat ik me nooit echt gehecht heb aan vooral mijn moeder (mijn vader beter, maar die werkte veel en vertrok toen ik 14 was terug naar zijn geboorteland). Ik heb geen band met mijn moeder. Als kind en puber was ik bang voor haar. Ze is mijn moeder, maar meer dan dat ook niet. Er is geen vertrouwen van mijn kant en ik mis haar ook niet als ik haar lange tijd niet zie.

Ik vind het jammer dat het zo gelopen is, maar niemand kon er toen wat aan doen en zeker nu niet meer. Mijn broers en zussen zijn anders opgevoed dan ik, en toch door dezelfde moeder. Het is echt afhankelijk van zoveel verschillende factoren of een bepaalde opvoeding wel of niet schadelijk is.

Ja,

ik kan me dat goed voorstellen. Een kind met autisme opvoeden moet je echt leren, dat gaat niet intuïtief. Tegenwoordig kan dat gelukkig wel (al moet je helaas nog steeds goed zoeken). Dus ze kan voor de overige kinderen best een gewone, prima moeder zijn geweest, maar ze had niet de kennis die ze nodig had om jou te snappen. Triest voor jullie allemaal, maar in elk geval niet jouw schuld.

Ik heb mijn autistische kind wel eens ruw bij zijn arm gegrepen om hem weg te sleuren voor een auto. Alleen maar "stop" roepen durfde ik niet, daar reageerde hij nooit snel genoeg op. Maar verder zou ik hem nooit aanraken tegen zijn zin. Grappig genoeg is hij wel al van baby af aan een enorme knuffel, en erg gehoorzaam. Maar je moet wel snappen waar zijn grenzen liggen, en waarom. Inmiddels is dat tweede natuur geworden.

Enquete,

Ik snap niet dat mensen de enquete invullen want je geeft informatie over je jeugd aan iemand die je helemaal niet kent. Je weet niet waar die informatie naar toe gaat of wat ermee gebeurd.
Kennen jullie PapaSander persoonlijk?
Waar wordt die enquete in gepost of gebruikt?
Worden je gevoelens goed weergegeven of geanalyseerd en hoe kunnen jullie dit allemaal controleren.?
Ook al reageer je onder een nicknaam, dan nog weet je niet hoe je informatie wordt verwerkt en achteraf spijt krijgen aan je bijdrage is moeilijk terug te draaien want dan moet je je identiteit prijs geven.