Geen beschikbare woning na het beëindigen van de relatie
Zoals een aantal van jullie waarschijnlijk gemerkt heeft is het moeilijk direct een beschikbare woning te vinden naar het beëindigen van de relatie.
Momenteel doe ik een afstudeeronderzoek naar het woonprobleem onder alleenstaande ouders die na het beëindigen van hun relatie tegen dit probleem aanliepen en niet direct een woning konden vinden. Voor mijn afstudeeronderzoek ben ik bezig een woon (wijk) te ontwikkelen speciaal voor alleenstaande ouders. Er wordt gestreefd naar een betaalbare woning binnen een community waar alleenstaande ouders steun aan elkaar hebben.
Hiervoor ben ik op zoek naar mensen die ik (telefonisch) mag interviewen.
Met vriendelijke groet,
Student Ondernemerschap en Retail Management
Hogeschool van Arnhem en Nijmegen
Leuk idee maar
Het probleem is er, duidelijk. Maar de oplossing die je wil gaat hem niet worden. Bij een echtscheiding waar kinderen bij betrokken zijn, is het verplicht om binnen redelijke afstand (weet de exacte afstand niet direct) van elkaar te wonen. Anders worden de kinderen zonder pardon toegewezen aan de ouder die blijft wonen in de voormalig ouderlijke woning of in de buurt daarvan. Leuk idee, je gaat scheiden en omdat je dan gaat wonen in het door jou opgezet woonplan, zie je je kinderen nog maar enkele dagen per maand.
Dat zou alleen kunnen als werkelijke elke stad of dorp deze bijzonder woonvoorziening gaat krijgen. En dat lijkt me niet echt haalbaar.
Tinky
Er is geen wettelijke maximum afstand, en ook niet automatisch dat hoofdverblijfplaats van de kinderen dan wordt toegewezen aan de blijvende ouder.
Dus alleen geschikt voor de grote steden
Zie bovenstaand. Co-ouderschap werkt alleen maar als je tenminste in dezelfde stad/dorp woont en liefst in dezelfde wijk.
Waarom een hele wijk?
Waarom een hele wijk? Dat lijkt me veel te grootschalig en anoniem voor mensen om echt praktische steun bij elkaar te vinden.
Als je een community wilt vormen moet je het kleinschalig opzetten, met gemeenschappelijke ruimtes waar mensen echt belang bij hebben (en voor betalen) om goed te gebruiken, en waarbij de community klein genoeg is dat mensen elkaar ook kunnen aanspreken op het gebruik van die ruimtes.
Bedenk ook goed op welke doelgroep je je gaat richten: "verzorgende ouders", "weekend ouders", "co-ouders", en "bird-nesters" hebben allemaal verschillende woonbehoeftes.
Verzorgende ouders (dwz ouders die hun kinderen alle schooldagen hebben) hebben ruimte, privacy, en kinderopvang nodig. De meeste verzorgende ouders blijven sowieso in het "oude" huis, dus het is maar een kleine doelgroep. Als ze verhuizen, dan krijgen ze vaak wel toestemming om ver weg te verhuizen.
Voor weekend-ouders moet het wonen vooral goedkoop zijn. Eigen ruimte voor de kinderen zit er als de scheiding heel erg vers is vaak nog niet in.
Co-ouders zijn de lastigste groep. Jij krijgt met je project natuurlijk de helft die moest vertrokken uit het oude huis, en heel veel heeft die groep niet de besteden aan woonruimte. De afstand tot de andere ouder is superbelangrijk; co-ouders willen eigenlijk op fietsafstand van de school van hun kind zitten. Dus als je die groep wilt bereiken moet je heel veel verschillende locaties aanbieden. En dan hebben de kinderen ook nog eens behoefte aan eigen kamers.
Wil je trouwens iets permanents bieden, of juist iets tijdelijks waar mensen na de scheiding snel in kunnen terwijl ze zoeken naar iets anders?
Kijk eens naar het ParentsHouse in IJburg, hoe zij dat doen en waar zij zich precies op richten.
bedankt voor de reacties
ten eerste bedankt voor de reacties.
Ik begrijp dat dit niet de oplossing voor allen ouders kan zijn door heel Nederland. Het idee is natuurlijk te beginnen met een pilot op een locatie. Denkt u dat de doelgroep hiervoor te klein is?
Het begrip wijk gebruik ik misschien niet juist het concept bestaat dan uit 10 tot 20 woningen zoals bijvoorbeeld tiny houses.
Uit het onderzoek tot nu toe blijkt dat de co-ouders inderdaad het meeste de behoefte hebben aan deze oplossing. Het idee is ook dat dit een tussentijdse woon oplossing is, om ouders in allen rust naar een goede passende woning te zoeken.
Ik zou graag met jullie in gesprek gaan, indien jullie mee willen werken kunnen jullie mij mailen zodat we een telefonische afspraak kunnen plannen.
Urgentie
Het viel me in deze regio op dat een bekende van me die gaat scheiden direct urgentie kreeg. Eigenlijk best lullig voor al die andere mensen die al jaren op de wachtlijst staan.
Zoiets bestaat al wel
Ik las dat een tijd geleden in de krant, zo'n wijk bestaat al wel, misschien heb je iets aan deze info ? (of je kende het al misschien)
https://www.ad.nl/amersfoort/zo-zien-de-tiny-houses-in-nijkerk-eruit~ae4e9037/
over urgentie en tiny houses
Urgentie wegens scheiding is zeer zeldzaam.
Ik ben 15 jaar geleden gescheiden en heb nog bijna een jaar bij mijn ex moeten inwonen, ook al stond ik al een tijdje ingeschreven bij de woningbouw. Niet bepaald de leukste tijd van mijn leven, maar altijd beter dan onder een brug wonen.
Tiny houses zijn een oplossing als je geen kinderen hebt. De praktijk leert (ik spreek uit ervaring) dat het jaren kan duren voor je uiteindelijk die passende woning krijgt. Ik heb na mijn scheiding een flatje gekregen die te klein was voor ons, maar met de gedachte "we zitten hier maar tijdelijk" heb ik het toch genomen. Het was een "voorrangwoning", dat is geen urgentie, maar werd toegewezen aan een bepaalde doelgroep (evenveel kamers als het huishouden groot is; in mijn geval dus 1 woonkamer en 2 slaapkamers voor een driepersoonshuishouden).
De werkelijkheid viel tegen: omdat ik een woning had geaccepteerd verviel mijn lidmaatschap bij de woningbouwvereniging en moest ik mij opnieuw inschrijven. Onderaan de lijst dus.
De eerste jaren ging het nog wel, maar de combinatie te krappe woning en opgroeiende kinderen werd steeds akeliger (er speelde ook nog wat diagnoses mee die het niet gezelliger maakten). En ik was nog lang niet aan de beurt voor een passende woning.
Ik ben toen, in overleg met de vader van de kinderen natuurlijk, naar een andere gemeente verhuisd waar de wachtlijsten nog te overzien waren. Na anderhalf jaar kregen we een betaalbare, passende woning.
Ik ben bang dat het probleem moeilijk op te lossen is. Er zijn gewoon te weinig huizen en de woningnood beperkt zich allang niet meer tot de Randstad en de grote steden. Tijdelijk een niet-passende woning, zoals jouw tiny house en mijn kleine flatje, is op zich een goed idee, maar als ik 10-15 jaar geleden al tegen een lange wachttijd aanliep voor een passende woning, dan vermoed ik dat die wachttijd tegenwoordig alleen maar erger is geworden, en dan is het niet meer "in alle rust een passende woning zoeken" maar "nogal uitzichtloos". En dan zit je uiteindelijk met een paar grote kinderen in een tiny house op elkaars lip.
Rosie
Ik geloof best dat een jaar bij je ex wonen niet ideaal is bij je ouders wonen op je 25e is ook niet ideaal en in een eenkamerappartement moment als echtpaar met kinderen ook niet.
Maar scheiden is ook een gevolg van eigen keuzes en ik zie daarom geen reden waarom een gescheiden ouder voorrang zou moeten hebben op een echtpaar of thuiswonende volwassene.
Dees
"waarom een gescheiden ouder voorrang zou moeten hebben op een echtpaar of thuiswonende volwassene."
Waar beweer ik dat? Ik schrijf alleen dat urgentie voor scheiding zeldzaam is en hoe het in de praktijk kan gaan. Ik schrijf zelfs dat het probleem moeilijk op te lossen is. Toch pleit ik nergens voor urgentie.
Maar met jouw hekel aan alle vormen van een beetje extra hulp voor mensen die het even wat lastiger hebben (want stel je voor dat ze het een beetje beter zouden krijgen!) lees je dingen die niet geschreven zijn.
soms niet Dees
Soms is scheiden geen eigen keuze Dees, ja vaak bij één van de partijen wel, maar bij de ander kan het een zeer onverwachte actie zijn. Je begrijpt misschien wel dat ik dit schrijf uit eigen ervaring.
Ja en daar sta je dan, je partner, waarvan je dacht dat je daar je hele leven bij zou blijven, wil scheiden. Dan kom je toch ineens in een situatie dat je woonruimte nodig hebt. (omdat je huis bijv. verkocht moet worden omdat je het alleen niet kunt betalen)
Een jong iemand die graag het huis uit wil, heeft in ieder geval een woonplek bij zijn ouders tot er zich (eindelijk) een woning aandient, ik snap dat iemand dan ook heel graag het huis uit wil, maar hij/zij heeft in ieder geval nog een slaapplaats
Olivia
Iedereen kan een kamer huren, zowel die jongere als die pas gescheiden ouder. Het wordt gewoon lastig als we, met deze woningsituatie, na een scheiding opeens twee huizen met meerdere slaapkamers bezet houden waar er daarvoor maar 1 huis voldoende was. Die jongere heeft vaak genoeg aan een studio of een appartementje met 1 slaapkamer maar zelfs dat lukt niet. Uit huis gaan en dan weer ergens te moeten gaan inwonen op een kamer bij iemand anders is ook geen pretje maar dat wil degene die gaat scheiden ook al niet (vanwege de kinderen). Als je dan gaat scheiden én je kunt geen woningruimte vinden: ga dan birdnesten op een kamer en wissel per week met je ex. Ja dat is al helemaal geen pretje maar het is wel een oplossing voor de situatie en prettig voor de kinderen, die gewoon altijd in hun eigen bed slapen.
Dees
Je krijgt in de meeste gemeenten echt geen voorrang bij alleen een scheiding: https://www.woningnetregioamsterdam.nl/Paginas/Aanvragen%20urgenties%20en%20indicaties%20per%20gemeente.aspx
vraag het me af hoor
In mijn geval bleef ik achter met twee kinderen die permanent bij mij woonden (14 jaar en 17 jaar) dan wordt één kamer huren toch echt geen optie.
Gelukkig hadden wij een huurhuis en trok ex meteen in bij zijn nieuwe vriendin, maar bij een koophuis zou het al een probleem hebben opgeleverd, hoe vaak hoor je niet dat er geen mogelijkheid is om ex uit te kopen, en het vervolgens ook niet mogelijk is om iets anders betaalbaars te kopen. Ik heb er voldoende tv-programma's over gezien.
Ik weet alleen niet wat nu wel de beste oplossing is.
Bij mijn in de buurt (betaalbare eengezinswoningen) wonen ook mensen alleen. Bijv. mijn buurvrouw, kinderen zijn het huis uit, man is overleden en zij woont hier al 40 jaar. Maar ja, je kunt zo'n vrouw toch echt niet het huis uitzetten, zou er niet aan denken moeten, maar het is wel zonde van al die ruimte. In onze wijk zijn geen kleine huisjes die daarvoor in aanmerking zouden kunnen komen zelf, dan zou ze naar een ander dorp/stad moeten.
Die mensen alleen of met twee die een groot eengezinshuis bezetten is inderdaad ook niet handig. Ik zie nu dat bij ons daar nu een regeling is omdat mijn vader dat ook best wilde maar hij had een dermate lage huur dat hij dat niet wilde inwisselen voor een appartement met een gelijke huur én verhuiskosten. Dat moet echt anders.
Je zegt dat je buurvrouw in je wijk geen kleiner huisje kan vinden maar zijn er ook geen appartementen en moet je daar werkelijk voor naar een ander dorp/stad? Omdat je het hebt over niets in de wijk?
nee
Ik woon in een leuk dorp met 12000 inwoners. Weinig verloop in sociale woningbouw en als je hier een appartement wilt kopen ben je erg duur uit (ik heb even funda bekeken: € 280.000 voor een tweekamer appartement van 65 m2, en dat was de enige, het goedkoopste daarna is een eensgezins woning van € 370.000)
Als je hier al 40 jaar woont, wil je niet meer verhuizen naar een grotere anonieme stad van 80.000 inwoners, waarom zou ze, ze zou er alleen maar op achteruit gaan. (ze heeft natuurlijk ook een lage huur, die heb ik al, en ik woon hier veel korter)
tja
maar jongeren hebben dan ook geen kans in dat dorp. Bouw wat huur
appartementen voor ouderen en je krijgt doorstroming.
Idd
Idd, geen jongere kan hier wonen, dat is de grootste klacht hier, maar er veranderd niets. Extra bouwen is geen optie, dorp is ingesloten door beschermd natuurgebied en snelwegen, er is geen plek meer om te bouwen.
Ouderen....
Ik snap dat het best rot is als ouderen (alleenstaand of iig geen kinderen meer in huis) in een nogal grote huurwoning blijven. Maar los van de (soms) lage huur, is er ook nog wat anders hè? Gehecht zijn aan je huis? Gek zijn op je tuin? Een woning is voor heel veel mensen toch echt wel meer dan dat.
Zeker
Zeker Bieb, los van de lage huur ben ik gewoon verkocht aan dit plekje waar ik al 22 jaar woon. Zou, als zoon het huis uit is hier niet weg willen. Vindt het hier veel te prettig, maar ja, dan hou ik dus ook als alleenstaande een eengezinswoning bezet. Ik ben wel bij dat er geen regelingen bestaan die dan zeggen dat ik verhuizen moet. Maar ik snap het probleem zeker wel, de oplossing weet ik alleen ook niet te verzinnen
"Woonschaamte"
Ik (55+) woon ook alleen in een eengezinswoning en hoor eigenlijk woonschaamte te voelen, maar kleiner wonen betekent hier: een aanleunwoning of appartement met lift (trap hier red ik nog wel, trappenhuis met tassen en zo niet meer). En daar kom ik wegens een laag inkomen niet voor in aanmerking, alles is boven de 607 eurogrens.
Af en toe komt er wel een 1 kamerappartementje langs dat goedkoper is, maar ik heb misschien nog wel 25-30 jaar te gaan en die tijd wil ik niet uitzitten in een kamer van 4 x 4 zonder tuintje, terras of balkon.
Maar los daarvan, net als Olivia ben ik dol op mijn huis en mijn buurtje, de tuin heb ik eigenhandig aangelegd en ik heb iemand die me helpt met onderhoud. Ik heb een nogal roerige woongeschiedenis en ik heb hier eindelijk mogen wortelen, al was ik bijna 50 toen ik hier kwam. Mocht het ooit écht niet meer gaan met de trap naar de bovenetage, dan kan ik een indicatie krijgen voor een goedkopere aanleunwoning.