Brusjes: broertjes en zusjes van zorgkinderen
Beste lezers,
Wij, Natasja & Andrea, zijn twee laatstejaarsstudenten Beeldende Therapie aan de Hogeschool Utrecht. Wij zijn inmiddels bezig met ons afstudeeronderzoek. Graag zouden wij onderzoeken hoe beeldende therapie ondersteuning kan bieden voor brusjes van zorgkinderen.
Hiervoor zouden we graag van ervaringsdeskundigen, zoals u, horen wat brusjes zou kunnen helpen. Wat zou u graag willen voor uw ‘brusjeskind’? Zou het helpen als dit kind eens de onverdeelde aandacht zou krijgen in beeldende therapie? Of lijkt contact met lotgenoten en werken in een groepje fijner voor uw kind? U kunt bij beeldende therapie bijvoorbeeld denken aan het werken aan acceptatie of het vormgeven van het eigen verhaal van het brusje.
Wij horen graag wat u nog mist voor uw brusje!
U mag hieronder reageren op het forum, maar ook mailen naar [email protected]
Hartelijk bedankt!
Natasja & Andrea
als brusje zelf
Als ervaringsdeskundige had ik vooral behoefte aan een omgeving die niet ging lopen smoezen zodra mijn broertje in beeld kwam. Acceptatie van gehandicapten staat nog steeds op een zeer laag pitje.
Binnen ons gezin en familie was het prima, ik kreeg voldoende aandacht, soms wat minder, soms wat meer net als in een 'gewoon' gezin.
Maar die omgeving daar buiten, daar kan nog veel verbeterd worden, geen therapieachtige zaken voor die brusjes gewoon de acceptatie dat de variatie in mensen veel groter is dan nu geaccepteerd.
