Plotseling verliezen van je kind
Hallo allemaal,
Ik zal me even voorstellen.
Na aanleiding van het zien van een documentaire over ouders die plotseling hun kind verloren hebben, werd ik me bewust hoe weinig hulp er is. Het verliezen van een kind, lijkt me echt verschrikkelijk en het ergste wat er is.
Ik studeer creatieve therapie beeldend en ik zit in mijn laatste jaar. Voor mijn afstudeeronderzoek wil ik graag samen met een studiegenoot onderzoeken of beeldende therapie een optie kan zijn voor ouders die plotseling hun kind verloren hebben. We willen graag kijken naar wat de behoefte is van ouders. Wij vinden het erg belangrijk dat ouders die hun kind zijn verloren, de hulp krijgen die ze nodig hebben, want het is al verschrikkelijk genoeg. En we vinden het erg dat er blijkbaar ervaringen zijn van weinig of slechte hulp. We willen dus graag onderzoeken, waar de behoefte ligt die ouders hebben. Wat zijn de ervaringen, wat gaat goed of wat hebben jullie liever, waar hebben jullie behoeften aan en wordt er al genoeg in die behoefte voorzien? Of juist totaal niet. Daar willen we achter komen en we willen daarbij een literatuurstudie doen en uiteindelijk gaan we een product maken. Dat kan een boek zijn met beeldende werkvormen of iets dergelijks, dat moet nog blijken na het onderzoek. Wellicht zijn hier ouders die plotseling hun kind verloren hebben en die ons zouden willen helpen.
Het is niet mijn bedoeling om in te breken hier, ik hoop dat er ouders zijn die open staan om ons te helpen. Dan zouden we graag later nog in contact willen komen of een vragenlijst willen sturen.
Groet,
Anouk
Anouk
Ik wil je meegeven dat je je kind op heel veel manieren kunt verliezen. Door overlijden, maar ook door uithuisplaatsing of -later bijvoorbeeld- als je kind geen contact meer met je wil. Ook deze laatste twee zijn gebieden waar nauwelijks aandacht voor is en ook hier is sprake van rouw. Zal er voor de ouders van kinderen die geen contact meer willen nog enig begrip en medelijden zijn (ook al kan het natuurlijk aan de ouder zelf liggen), voor ouders van uit huis geplaatste kinderen is dat er niet of nauwelijks, het zal immers hun eigen schuld wel zijn. Laat staan dat er hulp voor is. Heb met geen van allen ervaring, wel veel gezien. Wellicht dat je ook deze groepen mee kunt nemen in je onderzoek.
behoefte
Ik weet niet, ik denk niet dat mijn ouders vroeger behoefte hadden aan beeldende therapie na het verlies van hun kind. Eerder aan een psycholoog. Ik zou dus gewoon verder gaan studeren 
Hmm...
Of je je kind plotseling verliest, of na een lang ziekbed...je gaat door een hel. Zeker in de eerste periode is het overleven, niet meer dan dat. Ik vermoed dat dat je dan alleen maar wilt gooien met een homp klei.
Wellicht dat op langere termijn iets dergelijks zinvol kan zijn, als je er de persoon naar bent en als het je aanspreekt.
Reactie
Ik ben me er zeker van bewust dat alle verliezen verschrikkelijk zijn. Om onderzoek te doen naar alle verliezen, is een zeer groot onderzoek nodig. Daar is voor mijn afstuderen geen tijd voor, vandaar dat we een richting moesten kiezen en we graag willen weten wat de behoefte is van mensen die plotseling hun kind hebben verloren. Ik vind zeker dat alle gevallen van verlies meer aandacht verdienen, omdat het zo moeilijk is om ermee om te gaan. Wij willen proberen om op één aspect daarvan aandacht te krijgen en naar de behoefte van deze ouders te kijken, om te kijken of we op de een of andere manier daarin kunnen voorzien. Na aanleiding van een documentaire kwamen wij erachter dat er met deze doelgroep behoefte is aan meer aandacht en hulp.
Je gaat inderdaad door een hel, waar een heel rouwproces aan vast zit. Het is wel meer dan overleven, en zeker niet alleen de eerste periode, verlies heeft invloed op de rest van je leven. Beeldende therapie is een evidence based therapie, en zeker niet gooien met een homp klei, verre van dat zelfs.
Er kan ook uit het onderzoek komen dat er op een andere manier, met bijvoorbeeld aspecten uit de beeldende therapie iets gedaan kan worden, of handvatten hoe ouders met het verdriet om kunnen gaan, met aspecten uit de beeldende therapie, of niet.
Rouw en beeldende therapie is een gouden combinatie en uit onderzoek blijkt dat beeldende therapie veel effect kan hebben bij rouw, in meerdere gevallen zelfs een beter effect dan andere therapieën, zoals een psycholoog. Maar er is veel onwetendheid over creatieve therapie, waarom een psycholoog bijvoorbeeld een meer logische keuze kan zijn op het eerste gezicht.
meedoen
hallo Anouk,
ik weet niet of ik nog mee kan doen, maar anders mag je me wel zon vragenlijst sturen.
ik vind het erg goed dat er onderzoek gedaan word naar hulp als je een kind verloren hebt. ik denk dat dat erg onderschat word wat er wel en niet is.
zelf heb ik 2 prachtig mooie jongens verloren, en die keus heb ik zelf moeten maken met mijn man.
het is een situatie waarin je weet wat je moet doen maar die je NOOIT wil maken. ik hoop dat ik je met mijn meningen en ervaringen in hulp voor verwerking kan helpen.
liefs inge
vraag
Beste Anouk,
Ik kom hier niet zo vaak meer en lees nu net je oproep. Inmiddels zul je met je afstudeeropdracht bezig zijn en misschien wel geen behoefte meer hebben aan input.
Wat mij opvalt - niet alleen hier, ook in andere media - is dat er veel reacties zijn losgekomen na een documentaire op tv. Ik neem eigenlijk aan dat dat over het plotseling sterven ging van twee kinderen door de gevolgen van koolmonoxidevergiftiging. In die reacties wordt steeds gesproken over dat er iets gemist werd (in de docu met name goede opvang en nazorg vanuit het ziekenhuis) en dat er wat aan gedaan moet worden. Dat vind ik ook. Als er echt iets structureel mis is, dan is het zinvol hier aandacht aan te besteden en dit te veranderen. (Er zijn overigens mensen die zich daar al mee bezighouden, zowel de stichting die ook in de documentaire genoemd werd, als in 'het werkveld'.)
Maar jij hebt het hier over beeldende therapie tijdens het rouwproces. Wat mij stoort is dat rouw daarbij blijkbaar gezien wordt als 'ziek zijn', als iets dat niet hoort en beter moet worden. Ik merk dat overigens niet alleen bij jou, maar bij vele anderen, ook mensen die zorgverlener of arts zijn. Maar is rouw niet iets heel natuurlijks? Iets dat - zoals je zelf al zegt - je leven lang mee gaat en door de jaren door veranderd van intensiteit en vorm, maar het blijft. Naar mijn mening is het niet nodig om daarbij therapie te krijgen. Tenzij een proces te gecompliceerd wordt of dat er sprake is van werkelijke ziekte door rouw.
Overigens vind ik dat in een eerste periode ook discutabel omdat het verlies van een kind totaal ontwrichtend kan zijn. (Dat je dan niet kunt werken, niet kunt slapen of juist alleen maar wilt/kunt slapen bijv. vind ik niet gek.)
Dat op een bepaalde manier uiting geven aan gevoelens, of dat beeldende vorming juist een bepaalde afleiding kan geven en dat dat kan helpen, zal ik niet ontkennen, maar om dat 'meteen' in therapeutische vorm te doen om 'beter te maken', ik weet niet....
Mocht je trouwens nog mensen nodig hebben om een vragenlijst in te vullen, dan hoor ik het graag.
Hartelijke groet,
Hilse