Motiveren voor hulpverlening
Beste ouders,
Ik ben Sharina kind van gescheiden ouders. Ik ben ervaringsdeskundige op het gebied van een vechtscheiding. Na veel vooronderzoek heb ik een enquête gemaakt voor mijn afstudeeronderzoek. Dit gaat over hoe ouders in scheiding te motiveren zijn voor hulpverlening. (niet bekeren maar motiveren dus) De belangrijkste groep van deelnemers de ouders, zijn nog ondervertegenwoordigd. Ik heb jullie hulp dus hard nodig om meer te weten te komen over hoe jullie tegen die motivatie aankijken. Jullie weten namelijk het meest over de situatie waar jullie in zitten. Ik zoek niet mensen die alleen met een problematische scheiding te maken hebben maar ook waar het goed bij gaat. Ook hulpverleners en kinderen van gescheiden ouders kunnen deze enquête invullen. Hij is te vinden via: http://www.thesistools.com/web/?id=513712
Alvast super bedankt!
Groetjes,
Sharina
Tja Sharina
Ik weet niet hoe het bij jou ouders is, maar een vechtscheiding lijkt op een ongeneeslijke ziekte. Alleen het Lorentzhuis schijnt nog wat te kunnen betekenen. Door de ouders in een groep te zetten. Misschien dat ze dan zien door het gedrag van de anderen hoe volslagen bizar dat overkomt. En door de kinderen bij elkaar te zetten en te laten melden aan de groep waar zij als kinderen last van hebben door het gedrag van hun ouders.
http://zembla.vara.nl/dossier/uitzending/vechtscheidingen
Ook heb je soms te maken met ouders die niet goed omgaan met een persoonlijkheidsstoornis of ander psychiatrisch probleem.
Heel eigenaardig
Iemand zei het al in je gesloten draadje. Wat een bijzondere vragen stel je. Het lijkt wel of je uitgangspunt is 'therapie, tenzij'. En wat een aannames over ouders. Nee, daar doe ik niet aan mee.
Lastig
Hallo Sharina,
Ik vind je vraag niet vreemd, ik zie dat je topic/enquete is gesloten. Daarover kan ik niets zeggen. Ik ben overtuigd dat sommige ouders geholpen zouden zijn met therapie, echter dat kan men alleen inzetten als de ouder daar zelf de noodzaak van inziet. Bij een vechtscheiding is het vaak zo dat iemand niet over zijn/haar 'verlies', lees 'krenking' kan heenstappen en blijft vechten, helaas ten koste van alles. Vaak is het moeilijk om iemand tot rede en inzicht te brengen, iemand ziet dan ook niet wat hij/zij zijn kinderen aandoet. Als iemand geen inzicht heeft, is het ook moeilijk om iemand te motiveren. Ik ben meer al 20 jaar gescheiden en mijn ex kan nog steeds niet normaal contact leggen en probeert nog steeds dwars te liggen. Ons kind heeft hier zeer onder geleden en het heeft verstrekkende gevolgen gehad en nog steeds.
Ik kwam deze site tegen en ik hoop dat scheidende ouders hiervan kunnen leren en het hun zal motiveren om zich te verplaatsen in het kind http://www.villapinedo.nl/
Ik vind overigens niet alles goed op deze site.....
Ik vind dat het wel taak is voor de hulpverlening om dit te signaleren en hieraan consequentie's te verbinden. Helaas is hiervoor echter geen wetgeving, slechts in enkele gevallen, kan men optreden. In sommige gevallen kan uitmonden in ouder verstoting /ouder vervreemding syndroom, de Engelse term is parental alienation syndrome.
Succes met je afstudeeronderzoek. En ik hoop dat je de vechtscheiding (van je ouders ?)in de context van de strijdende partijen kunt zien. Het staat los van jou.
Anoniem
