Dekt de huidige hulpverlening in de jeugd ggz (specifiek jongeren met autisme) de vraag van het systeem??
Goedemiddag,
Allereerst zal ik mezelf voorstellen. Mijn naam ik Pauline en ik ben 4e jaars studente SPH aan de HvA. Ik doe momenteel de minor; werken met gezinnen.
Mijn interesse in het werken met gezinnen komen voort uit mijn stage ervaring. Ik heb stage gelopen bij een kin- en jeugdpsychiatrie op een besloten groep voor jongeren van 12 tot 18 jaar. Op deze groep bevonden zich voornamelijk jongeren met autisme. Vanwege de bezuinigingen werd een opname zo kort mogelijk. Het streven was naar 1/2 jaar. Wat ik zag gebeuren was het volgende; wij als sociotherapeuten hadden niet genoeg tijd om de jongeren nieuwe vaardigheden aan te leren om met de problematiek om te gaan. Van boven af werden wij op de rem gezet. Het duurde lang voordat therapieën opgestart werden. Bij jongeren met autisme is het contactopbouw enorm belangrijk, hier gaat dan ook veel tijd in zitten. M.b.v. kleine stapjes word er behandelt. Ik vond het erg frustrerend dat er van ons verwacht werd binnen een half jaar een gezin te kunnen helpen met het zicht op; het kind kan weer thuis wonen. De te korte opnametijd resulteert steeds meer in het niet thuis wonen maar overplaatsing naar een andere afdeling/instelling of eerst naar huis en vervolgens in een crisis situatie terecht komen.
Nu ben ik op zoek naar gezinnen waarin een jongere tussen de 12 en 18 jaar in een soortgelijke instelling is opgenomen. Hoe heeft het gezin dit ervaren? Is het effectief geweest? Hoelang is de jongere opgenomen geweest? Heeft u het idee dat u genoeg handvatten heeft gekregen en de behandeling is geïntegreerd in de thuissituatie? Waarom? Heeft systeemtherapie geholpen?
Ik ben een groot voorstander van een zo intensieve behandeling als nodig. Daarom vind ik de bezuinigingen vreselijk. Het gezin is hiervan de dupe. En volgens mij is het duurder voor NL als gezinnen 'afgeraffeld' geholpen worden en binnen de kortste keren via een andere weg wederom in de hulpverlening terecht komen, als wanneer een gezin intensief van a tot z begeleid word. Ook na een opname. Het is namelijk zo dat na de opname het echte werk pas begint. Het gezin staat centraal!
Nu doe ik in mijn minor samen met 3 andere studenten onderzoek naar de volgende vraag;
Dekt de huidige hulpverlening in de jeugd ggz de behoeften en belangen (de vraag) van het systeem na opname??
Heeft u hier iets mee te maken of wilt u er iets op reageren? Graag!
Vriendelijke groet,
Pauline
de vraagstelling is veel te algemeen
'De hulp' wordt nu georganiseerd door gemeenten. Dat wil dus zeggen dat het in de ene gemeente fantastisch geregeld kan zijn, terwijl jongeren in de andere gemeente compleet tussen de wal en het schip vallen.
Ja die instelling
Begint met een B?
Ik verwijs mensen altijd door naar de Leo Kannerstichting. Of een geschikte psychiater.
Op onderwijsgebied zitten er wel een paar hele adekwate hulpverleners tussen.
Ik heb ze ook thuis gehad. Dat werd een zorgmelding. Zijn ze ook goed in. Dreigen.
De B is meer gericht op angst- en dwang.
Dat je geacht wordt in een handomdraai zaken te veranderen herken ik wel. En dat dat ook moet terwijl je nog eens een vertrouwensrelatie hebt ook.
Dat men blijft hangen in meer ouderwetse pedagogiek, straffen en belonen, en minder gericht is op wat er echt in het hoofd van een kind omgaat en waar het tegenaanloopt, maw. waarom zaken niet lukken.
psycho educatie
Ook de psycho educatie van ouders en kind laat te wensen over. Het is afhankelijke van de deskundigheid van de therapeut. Maar ook van de weerstanden van ouder en kind. En er is nou eenmaal een vertrouwensrelatie en tijd nodig voor er kwartjes gaan vallen.
Ik was zelf op zoek naar iemand die ons aan de zijlijn een aantal jaar kon begeleiden en waar je bij nieuwe ontwikkelingen op kon terugvallen. Daar had ik een paar voorbeelden van en ik ben dan ook op zoek gegaan naar die mensen.
Maar degene van de poli in West/nu Leo Kannerpoli, ging net met de VUT. En de psychiater bij Mentrum bleek je eerst weer door alle lijnen te moeten gaan voor je bij de derde lijn uitkwam en dan nog maar de vraag of je kon kiezen welke hulpverlener.
Maar een cursusje bij deze instelling is niet handig bij autisme.
Behalve de trainingen van Autisme Centraal. Die kan ik iedereen, ouders en hulpverleners, aanraden. Ze worden regelmatig, door het hele land, gegeven.
Dat werd mij trouwen ook aangeraden door een psychiater van weer een andere ggz poli.
Het werd nogal een toestand door de B.
wie is er nu deskundig?
http://www.balansdigitaal.nl/media/9945/18-21-DeHaan-BM8-2006%20[1118].PDF
Else de Haan, ook de B., ook bekend van de behandeling voor selectief mutisme, brengt goed onder woorden hoe je het wel goed kunt doen voor ouders en kinderen en dat je als gespecialiseerde instelling wel wat te bieden behoort te hebben.
"t. Daarnaast vind ik dat kinderen en hun ouders soms veel te gauw in de steek worden gelaten.
Dan hoor ik: ‘Wij kunnen niets met dit kind, het moet maar ergens anders naar toe.’
En dan mag de kinderbescherming en jeugdzorg, instellingen die geen idee hebben, het zicht op goede begeleiding verder benemen.
Of je krijgt inderdaad een regionale instelling voor jeugdzorg waar tegenwoordig wel wat aan autisme ' gedaan' wordt, maar meestal worden kinderen van alle pluimage toch maar weer bij elkaar gezet vanwege de kosten.
Met weinig mogelijkheden voor passend onderwijs. Van de regen in de drup.
Maar dat is de huidige politieke toestand nou eenmaal.
De buurvrouw moet het ook kunnen. En dat holt de kinder- en jeugdpsychiatrie uit. Maar dat kunnen ze zelf ook als het om autisme gaat is er nog een hoop strijd gaande. Zelfs tussen medewerkers in de jeugd ggz op een en dezelfde afdeling.
Bezuinigingen, koerswijziging en reorganisatie
https://www.debascule.com/debascule/actueel/nieuwsitem/article/-a9396b24e3/
Ook een belangrijke rol speelt de huidige situatie waarin De Bascule een aantal bezuinigingsrondes achter de rug heeft en reorganisaties.
" Resultaten" gaat niet over de effectiviteit van de gespecialiseerde zorg maar over de behaalde financiele resultaten.
Kortom, de psychiater is meer bezig met zijn eigen loopbaan en die van de medewerkers en hoe de zaak nu weer ingericht moet worden, dan met de patienten.
Als de juiste poppetjes, met de minste kosten zoals stagiaires, maar in de juiste kolommetjes staan is men allang blij. Dan volgt er goedkeuring door de gremia, de banken en de zorgverzekeraars. En daar gaat het toch om?