Wie mag er klagen?
Dit is een forum, fora zijn natuurlijk bij uitstek plaatsen waar mensen hun twijfels, klachten, meningen uiten.
Maar mag de een haar twijfels niet meer uiten over haar ouders omdat de ander geen ouders meer heeft? Ik zie dat terugkomen in draadjes ("niet zeuren dat je man het fout doet, je hebt ten minste een man, ik ben weduwe en/of in de steek gelaten") en ik betrap mij er zelf ook op. "Wat nou zeuren dat je voor de derde keer dit jaar griep hebt, ik ben al dertig jaar ziek" dat soort gedachten.
Vriendinnen die mij opbellen om maar eens flink over boyfriend te klagen en niet beseffen dat het er voor mij nooit meer inzitten om nog een verkering te krijgen omdat ik eenvoudigweg de energie er niet voor heb.
Een vriendin van mij klaagde tegen haar vriend dat ze niet kon slapen door hitte of muggen. Vriend (vluchteling uit regio Afganistan) zei" tja en ik kan niet slapen omdat er twee jaar geleden kinderen naast mij zijn vermoord en ik hoor nog steeds hun gegil."
Mm, tja alles is relatief.
Houden jullie rekening met wat de ander heeft meegemaakt, als je over futiliteiten praat? Vind je dat je vriending niet mag zeuren omdat mensen in Afrika het erger hebben. Wie mag er eigenlijk wel klagen? Het kan altijd erger en/of minder. Hoe beïnvloedt het je persoonlijke relaties?
Ik wil het niet over mijn persoonlijke verhaal hebben (dat doe ik al in "gezondheid'). Maar naar aanleiding van een draadje in relatieproblemen (hoe vaak bij ouders op bezoek) ben ik benieuwd hoe jullie dit beleven.
MariaRosa
vond ik ook, hoewel niet kon gebeuren, er konden nauurlijk ergere dingen gebeuren, maar dit was het ergste wat er gebeurde, en dat deed niets af aan mijn verdriet. Heb een hoop van haar geleerd!
Ben daar veel mee bezig
de laatste tijd.
Ik heb nu ook weer een, voor mij, moeilijke tijd achter de rug en kon me vreselijk ergeren aan mensen met problemen die in mijn ogen niet te vergelijken waren met de mijne.
Bijvoorbeeld het intense verdriet van mijn moeder tegenover het geklaag van mijn schoonmoeder over spataderen! maar ik heb geprobeerd en niet op in te gaan en er overheen te willen gaan".
Niet iedereen hoeft te weten waar ik onder lijd.
Ik op mijn beurt probeer altijd wel rekening te houden met dingen die in mijn ogen nog veel erger zijn. Gisteren nog sprak ik een moeder wiens dochter van 15 midden in haar chemokuren zit en zij kon er begrip voor opbrengen dat ik ook over mijn dochter inzat.
Aan zo een houding neem ik graag een voorbeeld.
Komrij over (niet) klagen
Eer maakt men lakens wit met inkt.
Eer speelt men schaak met bezemstelen.
Eer vindt men nog een roos die stinkt.
Eer ruilt men stenen voor juwelen.
Eer breekt men ijzer met zijn handen.
Eer zal men stijgen in valleien.
Eer legt men een garnaal aan banden.
Eer leert men geiten kousen breien.
Eer plant men bomen op de weg.
Eer zal men kakken in zijn hoed,
dan dat ik u mijn ziel blootleg
en zeg wat ik thans lijden moet.
Annie over (niet) klagen: zeuren
ls je moe bent
Als je oud bent
Als je rillerig en miezerig en koud bent
Als je man weer met een juffrouw op de pier zit
Als de echtelijke liefde je tot hier zit
Als je schoonfamilie vraagt om ondersteuning
Als je vader zich weer vasthoudt aan de leuning
Als er sneeuw is
Als er mist is
Als het ijzelt en je minnaar een sadist is
Als dat allemaal je lot is
En je vraagt of er een god is
Sla dan woedend met de deuren
Ga je avondjurk verscheuren
Maar niet zeuren
Huil je in je bed
Bijt je in je laken
Vloek tegen iedereen
Schreeuw van de daken
Maar zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Trap om je heen
Wees nooit een dame
En gooi het theeservies
Dwars door de ramen
Maar zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Neem een grote schaar en knip in het velours
Scheld de vrouw van de notaris uit voor hoer
Doe dat allemaal
Maak een grof schandaal
Maar zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Als je down bent
Als je ziek bent
Als je kromgetrokken van de rimmetiek bent
Als de regen door het dak lekt op de grond
En je zeven kinders hebben rooie hond
En geen stukje eten in de frigidaire
En de muizen vallen morsdood in de serre
Als je auto op een paal botst
Als de kat weer op de mat van het portaal kotst
Als je arm bent als een kerkmuis
Moet gaan dweilen in een werkhuis
Ja dat alles kan gebeuren
Zelfs in technicolorkleuren
Ga niet zeuren.
Spring in de gracht
Of knip je haar af
Duw oude dametjes
Van het trottoir af
Maar zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Gijzel Wim Kok
Ga daag'lijks staken
En dan naar Den Haag
Om het Catshuis te kraken
Maar zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Ga naar 't postkantoor en spuug door het loket
Krijg een hartaanval of ga desnoods naar bed
Met de kardinaal
Doe dat allemaal
Maar zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Raak aan de drank
Haat al je vrindjes
Breek in bij Luns
Pik al z'n lintjes
Maar zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Ransel je kind
Knijp je parkietje
Zeg tot de generaal
U bent een mietje
Maar zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Tjonge jonge jonge, wat een toon
Tjonge jonge jonge, niet gewoon
Doe het allemaal
Wees een kannibaal
Maar zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Zeur niet
Zorra
Bedankt. Wat een tekst. Je herkent onmiddellijk de hand van de meesteres.
Groetjes
Massi
He?
Van wanneer is deze versie? In het origineel wordt een revolver op Pierre Jansen leeggeschoten, en kwam Wim Kok niet voor.
Groeten,
Temet
Wel klagen
iedereen mag klagen! Klagen lucht soms enorm op. Als luisterd oor hoef je ook niet altijd iets te doen met de klaagstroom, maar gewoon even luisteren en de ander laten spuien. Mensen proberen al zoveel rekening met elkaar te houden.
Ooit zat er een vriendin tegen mij te klagen en zei toen opeens. Jeetje, wat zit ik nou tegen jou te klagen. Jij hebt een echt probleem (had toen huidkanker). dat vond ik zo'n onzin, want waarom problemen met elkaar vergelijken? Voor iedereen is zijn probleem (klacht/klagen) op dat moment een probleem. Wie maakt uit of het erg genoeg is? Ik ben blij dat ik af en toe over mijn man en kinderen kan klagen. Dat lucht even op. En ik ben nog veel blijer (uhhh, klopt dit woord?) als andere mensen dan mee klagen. Weet ik in ieder geval dat ik niet de enige ben.
Ik zeg, klagen en spuien!
Greetz
Mariska
Onderscheid
Ik vind dat er een groot verschil is tussen klagen en jezelf _beklagen_.
Het eerste kan overal over gaan, het weer, je schoonmoeder, de pedicure, je rotbaan, you name it. Onnodig om steeds te bedenkeen dat het erger kan, dat is immers (bijna) altijd wel zo en dat zou impliceren dat je nooit es lekker zou kunnen mekkeren. Met het tweede "moet" je zorgvuldiger zijn, vind ik. Als je werkelijk je lot beklaagt, is het goed om erbij stil te staan of dat reëel is, of je idd zo onrechtvaardig bedeeld bent in het leven, en een vergelijking met anderen is dan niet altijd misplaatst, maar kan je de ogen openen of jezelf doen relativeren.
Maar goed, ik heb niet de hele draad gelezen dus wellicht is dit een enorme open deur 
Anneque
Je slaat voor mij de spijker op de kop. Lekker mekkeren moet kunnen. Het lucht op, het geeft soms aanleiding tot tranen en lachbuien, het verbindt en verwarmt. Waar bijna niemand tegen kan, is een stuk chagrijn dat eindeloos doorzeurt. En dan ook nog over hetzelfde. De kunst blij klagen is weten wanneer je moet ophouden.
Groetjes
Massi
En dat vind ik nu juist vreemd:
"Lekker mekkeren moet kunnen" versus "Waar bijna niemand tegen kan, is een stuk chagrijn dat eindeloos doorzeurt"
Persoon een maakt misschien weinig dramatisch mee in haar leven (getver wat baal ik al de tweede keer griep in een jaar, nag nag ff doormekkeren) terwijl persoon twee misschien met een hele nare ziekte en een gestorven kind in haar leven zit (he, daar heb je haar weer met haar ziekte).
en zeker als persoon een tegen persoon twee mekkert, vind ik het weinig pas hebben.
MR
Maar mariarosa
Uiting geven aan je verdriet over een overleden kind is toch niet 'eindeloos doorzeuren' of 'chagrijnig zijn'? Ik vind het welhaast iets oneerbiedigs hebben om woorden als 'zeuren' in verband te brengen met zoiets vreselijks. In zo'n droevig geval (het verlies van een kind) is eerder sprake van 'weeklagen'. Het is moeilijk voor te stellen dat iemand daar geen begrip voor zou hebben. Ik ken trouwens weinig mensen die zoiets hebben meegemaakt die daar de hele dag door over praten.
Chronische ziektes zijn weer van een andere orde/categorie. Natuurlijk mag je daarover eens flink mopperen, waarom niet? Tussen af en toe je hart luchten en 'eindeloos doorzeuren' ligt nogal wat ruimte, lijkt mij.
Bij 'eindeloos doorzeuren over hetzelfde' denk ik bijvoorbeeld aan collega's die hun werk al jaren niet meer leuk vinden. Zij mopperen, zaniken en emmeren de ganse dag door over alles. Het is niet goed of het deugt niet, en het is allemaal de schuld van anderen. Ik heb heel weinig geduld met deze mensen en ontwijk ze actief.
Ik begrijp nog steeds niet waarom je klagers op jouw manier wilt indelen: die mag wel klagen, want die heeft allerlei ernstige dingen meegemaakt, en die niet, want die heeft een te weinig dramatisch leven. En dan mag persoon-met-saai-leven al helemaaaal niet klagen tegen persoon-met-tragisch-bestaan, want dat geeft geen pas. Het wordt zo wel heel ingewikkeld om je mond nog open te doen tegen elkaar, want weet je wel genoeg van iemands achtergrond om te mogen zeuren tegen die persoon? En wie bepaalt dan wanneer je zelf veilig mag klagen, wanneer is een leven dramatisch/tragisch?
Ik maak er nu een beetje een karikatuur van, maar de essentie meen ik echt: je kunt niet gaan bepalen wie er wanneer en hoeveel mag klagen. Dat doe ik voor die collega's ook niet. Ik mag ze wel uit de weg gaan. Dat is mijn goed recht.
Groetjes
Massi