Wat zouden jullie doen in mijn positie?

Ach jee, dat klinkt wel heel verdrietig allemaal. 
Heb je hulpverlening en heeft je moeder dat? Weet de huisarts van je drugsgebruik en de problematiek van je moeder? 
Het is een beetje veel allemaal en het lijkt me dat je stapje voor stapje je problemen aan moet gaan pakken. 
De eerste stappen lijken me dat je los komt van je moeder, en je moeder van jou. Dat de hulp voor haar op een andere manier georganiseerd gaat worden en niet meer op jouw schouders terecht komt. 
En dat je gaat stoppen met drugs gebruiken. Drugs is nooit een oplossing en maakt uiteindelijk alles erger. 

Je verhaal raakt me enorm, we hebben een zoon die even oud is als jij en die juist lekker in zijn vel zit, dat gun ik jou ook echt van harte. Gelukkig dat je cijfers in elk geval oké zijn.
Ik geef je daarom hetzelfde advies als Pinokkio, zoek hulp voor jezelf en je moeder via de huisarts. Die zal je wellicht verder verwijzen. Want door de paniekaanvallen raak je in een vicieuze cirkel en steeds meer geïsoleerd van het leven dat je juist zo graag wil opbouwen. 

Ik kan dit ook niet anders dan een heel schrijnende situatie te vinden. Vooral voor jou. Je moeder natuurlijk ook maar die lijkt ook hulp te kunnen gebruiken.
Wat je verkeerd doet vind ik een slechte formulatie omdat het aangeeft dat je alles op jezelf betrekt. Ik denk dat veel gevolg is van de situatie waarin je bent opgegroeid. En nu ook in zit.
Ik ga er vanuit dat je altijd hebt moeten zorgen naast het opgroeien en dat het dus zo is gelopen. Als je moeder ziek is en je bij andere familie woont is dat bijzonder maar je grootouders waren vast ook niet tot het laatst heel actief. Heb je zelf dit wegvallen en verlies goed verwerkt?
Je hebt nog geen normaal leven gehad dus het is niet zo gek dat je kijkt naar andere leeftijdsgenootjes en daar naar hunkert. Maar daarom gun ik je een hulpverlener die dit samen met jou op de rit kan gaan zetten. Uiteindelijk moet je het zelf doen, stap één is dus kies ook echt voor jezelf. En als het nu direct lukt drugs te laten staan zou ik met al die harddrugs beginnen. Alleen blowen is al heftig en kostbaar genoeg. Het helpt uiteindelijk ook niet omdat je dit gebruikt om uit de situatie te vluchten. Maar of je nu direct moet gaan afkicken is wellicht heel veel in een keer.
Een coach die met je meekijkt in financiën, woonsituatie, ontspanning voor jou, een contact van je eigen leeftijd waar je op kan bouwen vinden. Dat zijn dingen waarover je gedachten kunt laten gaan om keuzes te maken voor jezelf.
En je werkt en studeert, dus dit combineren is wellicht ook niet handig. Bovendien als je moeder niet zonder je kan is dat al een baan op zich. En dat zeg ik als ouder met een kind die bijna niet zonder mij kan en als moeder is dat mijn taak en baan op zich. Ik ben blij dat mijn ouders zich goed redden samen want als ik me jouw situatie voorstel dan kun je nooit aan je eigen leven beginnen. En toch probeer je dat dus de wil is er. 
De adviezen als zoek hulp en zorg dat je ontspant van het mantelzorgen zijn ook mijn eersten. Ben je enigst kind of zijn er ook andere familieleden die iets kunnen doen? Er zijn ook online hulpprogramma’s die je sterker kunnen maken in gedachtes. Maar ik zou je ook face to face contact gunnen, al zou het alleen maar zijn om dat je iets voor jezelf hebt, waar jij centraal staat. 
Ik geef je een dikke knuffel en hoop dat je het lukt een stap te zetten!

Het is best simpel. Dit doe je verkeerd:
“Sinds het gebeurt is denk ik telkens aan mijn verleden en wat ik allemaal fout heb gedaan en hoe erg ik mijn leven heb verprutst.”

Hou daarmee op! Je hebt je leven niet verprutst. Je bent onder heel moeilijke omstandigheden opgegroeid en ook nu nog zit je in een bijzonder lastige situatie. Natuurlijk zul ook jij fouten hebben gemaakt. Dat doen we allemaal. Maar het is echt te gek om zo te focussen op jezelf en je vermeende fouten. Dat kun je gewoon niet doen. Het leven is een samenspel van omstandigheden en eigen verantwoordelijkheid en dat laatste wordt altijd benadrukt, omdat daar nou eenmaal je kracht zit, maar het is niet reeel om alles bij jou als persoon neer te leggen. Natuurlijk zul je meer regie moeten ontwikkelen over je leven maar dat kan en mag ook ‘klein’ zijn. Je leven is niet pas geslaagd als al je problemen zijn opgelost, als je alle cliché-hokjes voor succes kunt afvinken. Als je een beetje het gevoel krijgt dat je wat kunt sturen, ben je al een heel eind op weg!

Ik wil eerst de nadruk leggen op iets wat ik heel bewonderenswaardig vind: je studeert en werkt. Besef je wel hoeveel mensen dat in jouw situatie waarschijnlijk helemaal niet zouden kunnen? Als jij je leefsituatie wat beter op de rit hebt, heb jij gewoon een goede basis voor een zelfstandig bestaan. 

Over je leefsituatie: hoe onmogelijk dat misschien ook lijkt, je mag je gaan losmaken van je moeder. Ik ben zelf ook moeder en ik zou het vreselijk vinden als ik mijn kind zo zou beperken een waardevol volwassen leven op te bouwen. Jouw moeder is duidelijk niet gezond en misschien beseft ze daardoor niet voldoende dat ze jou te zwaar belast? Is er hulpverlening bij je moeder betrokken? Heb jij hulpverlening voor je angsten of je verslaving? Weet de huisarts van jullie leefsituatie? Is er familie die ook weet wat er speelt bij jullie en die een helpende hand uitsteekt? Ik vind dat jouw moeder professionele hulpverlening moet krijgen, zoveel als nodig is om jou de ruimte te geven om een zelfstandig leven te leiden. En jij hebt professionele hulp nodig bij het verwerken van de schade en het opbouwen van een leven. Nu zit je helemaal klem in je moeders noden en je eigen angsten. En je doet vervolgens aan zelfmedicatie met drugs. Wat goed te snappen is maar jou en je situatie natuurlijk geen goed doet. 

Ik zou zeggen: ga naar de huisarts en vertel het hele verhaal. Zeg dat je dringend hulp nodig hebt omdat je niet weet waar je moet beginnen. Het zou kunnen dat je (ook) naar het Wmo-loket in jouw gemeente moet gaan om te bekijken wat er in de situatie voor jou en je moeder nodig en mogelijk is. Laat geen dingen uit het verhaal weg omdat je je schaamt of omdat je meent dat je het zelf maar moet oplossen. Je moet je eigen situatie serieuzer gaan nemen. Zoals jij bent opgegroeid en nu nog leeft is beslist niet normaal en er wordt niet verwacht dat je hier fluitend doorheen komt. Maar je moet je verhaal wel vertellen om tot mensen te laten doordringen in wat voor onmogelijke situatie je leeft. Vraag aandacht van de buitenwereld. Mensen kunnen je pas helpen als ze begrijpen dat je dat heel erg hard nodig hebt. En je hebt het heel erg hard nodig en je hebt het ook verdiend. Je hebt al veel te lang veel te veel alleen gedaan waarschijnlijk. 

Dus in plaats van je af te vragen wat je allemaal verkeerd hebt gedaan, ga jezelf afvragen hoe je beter voor jezelf kan zorgen. En hoe andere mensen je daarbij kunnen helpen. Je doet al heel veel wel goed. Nu nog voor jezelf gaan zorgen. Dat heb je dubbel en dwars verdiend.

hallo jongen van 23...ook mij raakt dit. Ik heb een dochter van 23...die haar leven goed op de rit heeft..werk studie..woont op zichzelf...veel vrienden...ja ook af en toe blowen..maar dat doe ik zelf ook heel af en toe en zie daar niet zo'n probleem in zo lang je het daar bij laten kan..alle andere drugs zou ik zeker laten liggen. Verder..het klinkt heel hard..maar jij moet nu voor jezelf gaan kiezen. Inderdaad is de huisarts je eerste aanspreekpunt..geef aan dat je hulp voor jullie allebei zoekt en ga daarna zo snel mogelijk het huis uit...minstens een uur van je moeder vandaan..zodat jij niet voor elk wissewasje naar haar toe moet en laat haar de verantwoording voor haar eigen leven overnemen. Jij gaat nu voor jouzelf zorgen en zorgen dat jij je leven op de rit krijgt..vrienden van je leeftijd en gelukkig wordt. Laat je aub niet meetrekken in de misere van je moeder. Die ouder-kind relatie die je nu met haar hebt is heel ongezond voor jou. Ik denk dat je klachten ook daar van komen..zo'n leven wat jij nu voert..met al die verantwoordelijkheid die jij op je schouders neemt ..en dat ook nog een moeder met zelfmoordneigingen..dat neemt je letterlijk je levenslust weg en daar krijg je ook paniekaanvallen van. Jij gaat letterlijk met je moeder ten onder..net als iemand die verdrinkt en zich aan degene die hem wil redden zo vastklampt, dat die ook niet meer zwemmen kan en ook verdrinkt. Zo zie ik jouw situatie. Ga hier uit weg..zo snel mogelijk. Een hele dikke knuffel van een moeder

Mijn zoon is wat jonger dan jij maar heeft het ook wel moeilijk sinds corona. Als het niet goed met hem gaat maakt hij zijn wereld heel klein, maar juist daardoor gaat het slechter. Dus wat ik hem adviseer: zet juist stapjes buiten jouw kleine wereld. Ga juist wel naar school,  maar begin klein, bijvoorbeeld 1 vak dat je leuk vindt. Of een uurtje leren in de bieb. Of sluit je aan bij een wandelclub, schaakclub, hardloopgroepje, maakt niet uit wat. Of ga naar de huisarts en vraag een coach die jou hierbij kan helpen. 1 stapje tegelijk. Vanuit daar kun je met kleine stapjes uitbreiden. 

Ik vind het enorm knap wat je allemaal doet op je 23ste. Ik denk dus echt wel dat je je leven wat meer kunt inrichten zoals jij wilt. Je moeder wat meer loslaten is daarbij belangrijk, maar ook heel moeilijk. Je zult merken dat als je stapje voor stapje de weg op gaat die jij wilt, dat je vanzelf een keer op dat punt aankomt. Dat hoeft nu nog niet. Bedenk je eerste stapje en ga dat doen. 

Dit klinkt als een heel zware en uitermate complexe situatie.
Jullie zijn beide verslaafd, je moeder is extreem afhankelijk, jullie relatie ongezond en beklemmend, jij leeft in een soort gevangenis. Je kunt nu nog veel vanuit thuis doen, maar met stage of werk straks wordt dat ook lastig. Jullie moeten beide uit de huidige situatie komen.
Dit kun je niet alleen en dat hoeft ook niet. Ga naar de huisarts. Leg je probleem uit en vraag hier hulp bij. 

Groot respect voor alles wat je tot nu toe hebt gedaan. Je bent een 'jonge mantelzorger', maar helaas is daar niet zoveel aandacht voor in onze samenleving. Ik zou willen dat jonge mantelzorgers beter erkend en ondersteund werden en als waardering bijvoorbeeld een extra jaar mochten studeren.

Maar je bent nu erg verdrietig en daar blijf je in hangen. Het gemis van je opa en oma is enorm. Je kunt wat zij gedaan hebben niet overnemen, dat is veel te veel en veel te zwaar.

Je hebt genoeg capaciteiten om je eigen leven te dragen, maar je probeert alle ballen in de lucht te houden. Dus ik zou zeggen: ga je even bezinnen, wat heb jij nodig voor jouw leven? De studieschuld is groot, maar dat is voor later zorg. Loopt die studieschuld nu nog op, ook al werk je zoveel? Hoe komt dat? Waar zou je willen wonen? Zijn daar kamers, is dat dicht bij je school of bij je werk? Zou je niet beter kunnen kiezen, bijvoorbeeld nu werken (even alles op orde krijgen) en later weer studeren? Of juist: nu volop studeren en sneller klaar zijn? Is er op school een mentor of vertrouwenspersoon waaraan je de hele situatie kunt uitleggen? Bovenstaand stukje zou je al kunnen copiëren en uitprinten: hier wil ik het over hebben. Je hebt hulp nodig, maar die hulp is er ook als je wil zoeken.

De zorg voor je moeder is in alle opzichten te zwaar voor je, dat kun je niet dragen. Zij kan het zelf niet anders organiseren, dus ik denk dat je voor haar in gang moet zetten dat er hulp komt. Zolang jij in huis blijft zal niemand daar haast mee maken: het gaat toch goed zo? Het klinkt heel haard, maar de maatschappij is in dit opzicht ook hard: jij zult duidelijk moeten maken dat je die zorg niet meer kunt geven, liefst ook dat je daadwerkelijk weg gaat. Ondertussen kun je de huisarts waarschuwen en het WMO-loket van je gemeente.

Een paar telefoontjes (mentor, huisarts en WMO-loket) en ik hoop dat er dan een sprankeltje licht komt in jouw duisternis. Die drugs, die kun je toch wel laten staan? Je bent er sterk genoeg voor.

Tsjor

Zoals Tsjor al aangaf, kun je geen contact opnemen met je decaan, mentor of studiebegeleider? Dit naast het contact met de huisarts? 

Vanavond 22.22 uur: De publieke tribune. Volgens de aankondiging groeit 1 op de 6 kinderen op met een ouder met psychische problemen of verslaving. Een gesprek met enkele jongeren.

Nu vind ik dat '1 op de 6' wel heel erg veel. Zeker als je dat gaat vergelijken met andere getallen over problematieken bij jongeren. Maar wel goed dat er aandacht voor is.

Tsjor