Wat met de rest van je leven?

bij ons in de stad

Is er vrij actieve vrijwilligersondersteuning waar dit soort vragen beantwoord worden en waar je als vrijwilliger ook allerlei heel interessante cursussen kan doen, ook op gebied van persoonlijke groei...

Mijk

ik snap iets niet helemaal

Het gaat langs je vraag heen, sorry, maar ik snap iets niet helemaal. Ik begrijp dat je je eigen situatie beschrijft. Maar hoe kan jij 100% afgekeurd zijn als je nooit hebt gewerkt? Heb je een volledige Wajong- of AAW-uitkering?

Als je Wajong hebt, wordt je op enig moment herkeurd en dan zal het UWV je wel vertellen wat je allemaal nog kan en je een kluitje geven waarmee ze je het riet insturen - oeps, pardon, tips geven over wat er nog voor je mogelijk is. Ik weet eigenlijk niet hoe het zit met de mensen die nog onder de AAW-vallen.

Als je in de bijstand zit en bent 'afgekeurd' door de gemeente (dat is een wat andere beoordeling trouwens) dan moet je voor hulp en tips bij de gemeente zijn, en datzelfde geldt vziw voor niet-uitkeringsgerechtigden (in het jargon 'nuggers')

Groeten,

Temet

zoals Trivia aangeeft

een aantal keer per week naar buiten met als doel post bezorgen. Al moet je dat werk ook niet onderschatten, zeker in deze periode met de pakjes is het toch vaak aanpoten.

Dieren

Ik denk dat ik in zo'n geval als vrijwilliger op de dierenambulance zou gaan, of in een asiel werken. Dat is minder belastend en je hebt meer aanspraak dan wanneer je post loopt (wat me ook best zwaar lijkt op je 55e). Bedenk wel dat vrijwilligerswerk niet vrijblijvend is. Ook die mensen rekenen op je.

vrijwilligerswerk

Klopt het wat ik tussen de regels lees: dat je een thuisblijfmoeder bent die nooit gewerkt heeft en is je partner eenverdiener? In dat geval ben je een NUGger (niet uitkeringsgerechtigd). Ik vermoed tegelijk dat je nu ook geen uitkering (Wajong of zo) hebt.

Klopt dat? Ben je officieel 100% afgekeurd of is het daar nooit van gekomen? En is het Wajong, omdat je nooit gewerkt hebt?

In dat geval hoef je ook geen overleg te plegen met UWV of sociale dienst, maar kun je zelf aan de slag.

Ik ken zelf meerdere mensen die wegens psychische problematiek (in dit geval vooral autisme/ASS, niet zelden met comorbiditeiten als een angststoornis) zonder werk zitten. Een aantal heeft wel gewerkt maar liep telkens tegen hun grenzen aan. Eén (mijn eigen kind, jongvolwassen) is nog vrij jong, moest van het MBO want hij heeft wel talent zat maar zijn sociale vaardigheden zijn nul. Die werkt nu enkele dagdelen per week als vrijwilliger met behoud van uitkering. Als hij niet goed in zijn vel zit, doet niemand moeilijk. Er wordt begrepen dat het dagelijks leven soms zo vol prikkels zit, dat zelfs het leukste (vrijwilligers)werk er even niet in zit. Dat wordt begrepen door zijn coach (ze zetten hem dan ook niet op een plek waar hij niet gemist kan worden). En ook al kon hij zijn opleiding niet afmaken, zijn talent en opgedane ervaring mag hij wel gebruiken in het vrijwilligerswerk.

De mensen die ik ken krijgen geen wajong (want er is nog arbeidsvermogen, al dan niet met eventuele begeleiding), zitten wel in de bijstand en/of WIA en mogen vrijwilligerswerk naar keuze doen met behoud van uitkering. Over het algemeen wordt wel ingezien dat werk in loondienst met hun problematiek geen haalbare kaart is, ook al zijn ze te goed voor de bijstand. Ik heb wel eens gehoord dat dat lastiger is als iemand met psychische problematiek in de WW zit, maar daar weet ik van dichtbij niet zoveel goede voorbeelden van.

De mensen die ik ken hebben vaak vrijwilligerswerk naar keuze en vermogen. Hier is een kringloop die ook de functie van de oude sociale werkplaatsen heeft overgenomen. Ik ken ook verschillende mensen met uiteenlopende psychische problematiek die af en toe helpen bij (kleinere) evenementen en festivals. Ik weet niet of dat bij elk soort festival kan, maar deze zijn vrij alternatief en "open minded". Ze worden dan ook geaccepteerd zoals ze zijn. Er moet wel gewerkt worden, heel hard soms (afhankelijk van het soort team waarin je zit) maar de prestatiedruk die vaak in loondienst heerst heb je daar niet en iedereen houdt elkaars grenzen in de gaten. Mis je bepaalde competenties? Dan heb je vast andere die je wél kunt gebruiken!

Ik ken ook enkele oudere vrouwen met ASS die zich zijn gaan verdiepen in de problematiek rondom de diagnose bij meisjes en vrouwen en daar inmiddels als vrijwilligers voorlichting, lezingen en zo over geven.

De druk van het leveren van een prestatie in ruil van loon is van de ketel en ze worden gewaardeerd om wat ze wél kunnen, in plaats van afgerekend op wat ze niet kunnen (en waar veel mensen die gewerkt hebben in het verleden helaas vaak mee geconfronteerd werden, wat niet bepaald positief op je inwerkt als je psychische problematiek heeft).

Het is belangrijk om jezelf af te vragen: wat vind ik leuk? Wat wilde ik vroeger graag doen voor mijn zorgintensieve kinderen mijn aandacht volledig opeisten? Waar liggen mijn kansen en mijn beperkingen? Vrijwilligerswerk kan zo breed zijn! Wil je iets dat elke week terug komt, of liever kortdurende projecten die je kunt afronden?
Heb (of had) je een hobby? Kun je je daarin verdiepen? Je noemt ook het volgen van een studie, bij instellingen als de LOI kun je heel leuke hobbystudies volgen.

Verwacht ook niet te snel te veel van jezelf. Ik weet van de mensen die ik ken dat ze graag de lat hoog leggen, bang om de ander teleur te stellen en (zoals hen al zovaak is gebeurd als ze tegen hun beperking aan liepen) afgewezen te worden. Leg die lat laag! Denk aan een dagdeel in de week en begin rustig. Als dat goed gaat kun je altijd uitbouwen. Wees eerlijk, ook tegen jezelf, als je tegen een grens oploopt. Niemand heeft er wat aan als je jezelf over de kop werkt. Juist bij vrijwilligerswerk kijkt men liever naar je mogelijkheden in plaats dat men telkens wijst naar je beperkingen, hoor ik vaak.

Vaak kun je bij maatschappelijke organisaties en kringloopbedrijven folders vinden hierover. Neem anders eens contact op met maatschappelijk werk.

Het is een heel verhaal geworden, en nogmaals, de mensen die ik ken hebben allemaal te maken met ASS/autisme, jij hebt misschien heel andere problematiek. Maar wie weet heb je er toch wat aan

post bezorgen

Van de groep mensen die ik hierboven noemde ken ik er een paar die stuk zijn gelopen bij de post, vanwege de hoge werkdruk en soms niet altijd even prettig gedrag van hun meerdere. Daarbij geeft Alison al zelf aan dat betaald werk een stap te ver is. Er is toch vaak een bepaalde prestatiedruk die bij psychische problematiek te zwaar kan zijn.

Ik moet er niet aan denken.

Wij hebben een flinke tijd folders bezorgd. Mijn pols werd daar niet vrolijk van.

Man doet inmiddels 2 jaar vrijwilligerswerk en vindt het heerlijk. Niet vrijblijvend, maar wel zonder stress en prestatiedruk.

Werk

Zoals ik al eerder schreef is betaald werk waarschijnlijk te hoog gegrepen en ik ga dat ook niet testen. Het zou erg vervelend zijn als mijn eerste stap meteen negatief uitpakt. Nog er van afgezien dat post bezorgen mij helemaal niet aanspreekt.
Met de tip van Mijk in gedachte heb ik eens gezocht en inderdaad wordt hier ook zoiets aangeboden. Dat zag er wel interessant uit en ik ga daar eens uitgebreider naar kijken.
De zin "Het is belangrijk om jezelf af te vragen: wat vind ik leuk? Wat wilde ik vroeger graag doen voor mijn zorgintensieve kinderen mijn aandacht volledig opeisten?" raakte me. Dat weet ik helemaal niet meer, als ik het al ooit heb geweten. Ik ben in de loop der jaren al mijn dromen en hoop kwijt geraakt tot het alleen nog maar overleven was.
Nu begint de lucht een heel klein beetje op te klaren en zie ik wat ruimte maar ik heb geen idee hoe die in te vullen. Ik zal trouwens ook wel moeten want als echt alle kinderen de deur uit zijn, wil ik niet in een gat vallen.
Maar ik ben ook bang. Dat ik de druk niet aan kan, dat ik mensen teleur stel, dat ik het allemaal niet geregeld krijg, dat er dingen verwacht worden die ik niet kan, dat ik met mensen en situaties moet omgaan die ik niet kan handelen.
Dank Sally voor je uitgebreide stuk, daar haal ik veel nuttige dingen uit.
Allemaal bedankt trouwens

Wat schijnt te werken

Is een schriftje bijhouden waar je blij van wordt. Gewoon alles opschrijven, ook de kleine dingen. Wel proberen de essentie eruit te halen. Dus als je hebt koffiegedronken met een vriendin en je voelt je daarna blij, wat was dat dan? Heb je haar kunnen helpen in jullie gesprek? Hebben jullie iets bepaalds besproken? Heeft zij iets gezegd en wat was dat dan. Alle kleine dingen tellen want na een poosje zullen ze je een beeld of een patroon geven waar je waarschijnlijk meer mee kunt. Niet meteen proberen er chocola van te maken want grote kans dat je jezelf dan gaat foppen om ergens op uit te komen. Gewoon af en toe rustig zitten, ff landen en je realiseren wat je energiegevers zijn. Eventueel kun je je lijstje hier posten om de volgende stap te kunnen zetten.
Lijkt je dat wat?

heb geduld

Als je jezelf jarenlang hebt moeten wegcijferen weet je niet binnen enkele dagen "oh ja, dat wou ik nog doen als het weer rustiger wordt". Heb geduld, neem de tijd en belangrijkst: wees lief tegen jezelf.

Zonder al teveel details te geven: ik zit momenteel in "dat gat". Jarenlang stress, zorgen, mantelzorg, problemen en gedoe. Opeens was dat voorbij. Kinderen zijn goed terecht gekomen, mantelzorg heb ik kunnen overdragen, jaren slepende problemen werden opeens soepel opgelost. En toen kwam dat gat.

Dat klinkt dramatisch, maar het valt mee. Ik zit eigenlijk meer in een vacuum dan in een gat. Sta elke ochtend nog op, met dat gestressde gevoel van "oh help, ik moet vandaag weer overal aan trekken". Om me meteen te realiseren: "Oh nee, dat is voorbij!"
En dan weet ik het even niet meer. Help, ik heb rust, ik heb tijd, wat een weelde! Maar hoe vul ik het in?

Ik ben nu bezig nieuwe routines te vinden en aan te leren. Daarbij moet ik zelf helaas ook scherp mijn grenzen in de gaten houden. Trial and error. Je merkt vanzelf wel wat wel en niet gaat. Ik ga mezelf niet meer forceren omdat een ander (te) hoge verwachtingen heeft. Daarvoor vind ik mezelf te waardevol (en ja, het heeft een tijdje geduurd voor ik zoiets überhaupt durfde te denken )

Ik schreef ook: "Wees lief voor jezelf."

Je schreef namelijk: "Maar ik ben ook bang. Dat ik de druk niet aan kan, dat ik mensen teleur stel, dat ik het allemaal niet geregeld krijg, dat er dingen verwacht worden die ik niet kan, dat ik met mensen en situaties moet omgaan die ik niet kan handelen."

Ja, dat zal ook gaan gebeuren. En dat is helemaal niet erg. Hoort bij het groei- en leerproces.

Je zult tegen grenzen aanknallen. Mooi, dan weet je meteen waar die liggen.

Je zult mensen tegenkomen die het beter weten dan jij. Je zult regelmatig horen "oh, maar dan moet je gewoon even dit-en-dat", terwijl "gewoon even dit-en-dat" voor jou helemaal niet zo gewoon is. Glimlach vriendelijk terug en zeg "Ik ga daar over nadenken, bedankt voor de tip" en leg geen verantwoording af ver wat je doet.

Je zult zelfs mogelijk vrienden verliezen die jouw verandering niet prettig vinden. Dat is niet jouw probleem, want hij cijfert jezelf niet meer weg om waardering van anderen te krijgen. Die waardering zul je jezelf namelijk leren geven

Het niet geregeld krijgen: ook dat is trial and error. Soms kun je inderdaad meer hooi op je vork nemen dan goed voor je is. Dan neem je een stap terug. Mijn motto is altijd "denken in mogelijkheden, niet in moeilijkheden". Dat betekent niet hetzelfde als "het leven is maakbaar, als je maar wil". Juist als je een beperking hebt, is het leven niet bepaald maakbaar. Maar je verlamt jezelf als je je laat beperken door angst voor mislukking en de mening van anderen.

En denken in mogelijkheden betekent soms ook keuzes maken: ga ik A doen, dan ben ik moe maar ik doe het graag. Dit betekent dan wel dat ik B moet laten. Leven met beperkingen is helaas vaak keuzes maken die niet altijd leuk zijn. Maar dat betekent niet dat je achter de geraniums moet blijven (integendeel!). Zoek die grenzen op, kijk wat wel en niet kan, wat je wel en niet leuk vindt, en vooral: wat een ander daarvan vindt is niet jouw probleem.

Ja, je zult af en toe mensen moeten teleur stellen. Dat hoort bij het leven. Ook jij zult wel eens teleurstellingen krijgen. Soms moet je namelijk voor jezelf kiezen. Het is echter niet jouw verantwoordelijkheid hoe die mensen daarmee omgaan.

Ik adviseer je trouwens ook, als je dat nog niet gedaan hebt, professionele hulp te zoeken. Iemand die je kan helpen met die gedachten van "ik ben bang dat ik anderen teleur stel, dat ik het niet kan, dat ik zal falen". En die je leert dat je jezelf niet meer op de laatste plaats moet zetten (dat proef ik uit jouw angst om anderen teleur te stellen: is die ander belangrijker dan jij bent?).

Je hebt afgeleerd goed voor jezelf te zorgen. Dat heb je niet zomaar terug aangeleerd. De eerste stap is, daar komt-ie weer: lief voor jezelf zijn. Jij bent niet minder belangrijk dan een ander. Falen mág, dan leer je namelijk je grens, of hoe het anders/beter kan. Ooit gelezen: voor Edison de gloeilamp uit vond had hij 1000 mislukkingen gehad. Zo letterlijk zal dat wel niet liggen, maar gelukkig gaf hij niet na de eerste mislukking op anders zaten we nu nog bij olielampjes

Falen is niet erg.
Iemand teleurstellen is soms nodig. Hoort bij het leven.
Je hebt andermans toestemming en goedkeuring niet nodig om jezelf te mogen worden.

Wees lief voor jezelf, heb geduld en neem de tijd. En doe het voor jezelf, niet voor een ander.

Het komt allemaal goed!

Therapie

Dank weer voor jullie reacties. Ik kan hier zeker wat mee. Voor therapie sta ik al een hele tijd op de wachtlijst maar nu heb ik de telefoon gepakt. Over 2 weken heb ik de intake. Kijken of ik iets kan doen aan alle averij die ik in de loop der jaren heb opgelopen.
Goed idee van dat lijstje. Ga ik zeker doen. Het zal vrij beperkt zijn want ik doe niet zo veel leuke dingen maar goed.
Er is wel iets wat ik zou willen maar dat is onbereikbaar. Daar mis ik de kwaliteiten voor.
Maar inderdaad, tijd nemen. Zien wat er op mijn pad komt. Misschien eerst eens herstellen en dan langzaam met iets kleins beginnen. Geduld is niet mijn sterke kant Net zoals dat ik heel vaak meer hooi op m'n vork neem dan ik aan kan. Grenzen stellen vind ik heel lastig. Ik wil niemand teleurstellen maar dat betekent heel vaak dat ikzelf op de laatste plaats kom.
Tijdje terug wilde ik graag naar een evenement. Maar degene waar ik voor mantelzorg belde dat hij iets wilde dus dan gaat mijn uitje over natuurlijk. En dat is vaker en eigenlijk wil ik dat niet. Maar ja, dingen veranderen vind ik erg lastig.
LOL Ik heb in ieder geval genoeg om tijdens die therapie te bespreken.

Sally

We kennen elkaar en mensen op t forum weten dat we elkaar kennen dus maar even een andere nick die alleen jij zult herkennen: Je laatste zin treft me heel erg: het komt allemaal goed. Dat jij dat ooit nog eens kan zeggen in volle overtuiging en met jouw ervaringen dat raakt me. Big hug.

Indi

Wat lief! En jouw reactie raakt mij weer Naam rinkelt vaag een belletje, muntje valt nog niet meteen maar je bent lief!

Alison

Ik hoop dat je er snel terecht kunt, bij de therapie. Je zegt het goed: je hebt averij opgelopen.

Je zegt dat je niet zoveel leuke dingen doet dus dat het een beperkt lijstje wordt. Is toch niet erg? Het gaat om de kwaliteit, niet de kwantiteit, en wie weet welke ideeën je nog krijgt! Mijn eigen droomwens, een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela, zit er helaas ook niet in, maar er blijven nog andere dingen over. Het hoeft niet allemaal groots en meeslepend te zijn

En ik ben ook geen heilige, want ik zit zelf nog middenin het traject van "accepteren, het de tijd gunnen". Ik schreef dat ik me nogal vacuum voelde en dat ergert me. Gisteren een goed gesprek gehad waarin duidelijk werd dat het tijd nodig heeft. Als je je been breekt, heeft dat ook tijd nodig en kun je niet na drie dagen gips roepen "ik ben het zat, ajuus, ik ben hardlopen".

Je noemt het uitje dat je cancelde omdat degene voor wie je mantelzorgde belde. In sommige gevallen gaat dat door, maar dat maak ik er nu niet uit op. Weet je dat je pas echt voor een ander kunt zorgen als je ook goed voor jezelf kunt zorgen? Ik zou het zelf helemaal niet fijn vinden als ik iemand vroeg me te helpen en dan achteraf hoor dat die er wat voor moest cancellen.

Het is heel simpel: "Ik had je graag willen helpen, maar ik zit morgenavond daar en daar, ik kan overmorgen wel langskomen."

De eerste keer is heel eng want je denkt dat het Eind der Tijden zal aanbreken en zijn toorn oneindig zal zijn maar ik durf te wedden dat hij het begrijpt. En mocht hij toch stennis schoppen, dan zou ik hem goed duidelijk maken dat ik ook een leven heb.

Tenzij het om een acuut noodgeval gaat natuurlijk.

Wees lief voor jezelf!

Leuk

dat je er iets aan gehad hebt. Ik heb zelf ook via zo'n club vrijwilligerswerk gedaan en ben heel veel mensen zoals jij tegengekomen (bij mijn was het meer aanvulling op een tijdje thuisblijfmoederen). Veel van geleerd en veel mee gelachen. Betaald werk is maar 1 vorm van een zinnige dagbesteding hoor!

Mijk

Indi

Je zult me niet geloven, maar ik weet werkelijk niet wie Sally ook buiten OO (en Facebook) om kent, ook al kom ik hier al zo lang

Kaaskopje

Ik hou dat ook nooit zo bij, maar sommige forummers zijn ijzersterk in dat soort verbanden leggen en onthouden. Die weten ook altijd alle nickwissels direct te ontmaskeren. Daar ben ik ook heel erg slecht in.