wat is voor jullie alles uit het leven halen?
Laatst had ik een 'discussie' met iemand over de wereld die in brand staat, je eigen leven, ouder worden etc. Diegene zei dat ie nog meer alles uit het leven wilde halen dan anders dus nog meer nieuwe ervaringen opdoen, nog meer reizen e.d Ik zei: goh je kunt ook minder gaan werken en dan meer tijd doorbrengen met je kinderen of zorgen voor je 'naasten' .
Wat is voor jullie: 'alles uit het leven halen'. Ik vond het ineens zoń leeg container begrip....
inderdaad
Een beetje een leeg begrip. Het hangt ook nogal van je omstandigheden af hoezeer je 'alles uit het leven kunt halen'. Wat mij betreft is het belangrijk om het zo leuk en prettig mogelijk te hebben met je naasten. Maar dan wel zo dat een ander er geen last van heeft.
Het 'alles eruit halen' zit er voor mij vooral in dat je niet teveel uitstelt tot later, omdat later altijd iets onzekers is. Dus als we iets graag willen en het kan, dan doen we dat nu.
Nu en wensen
Ik leef zo veel mogelijk in het nu en in het nu is het best 'in orde'. Maar ik heb niet het gevoel dat ik eruit haal wat erin zit. Daarbij spelen een aantal factoren een rol: geld, andere interesses dan man of andere mensen om mij heen, lichamelijke (on)mogelijkheden en niet onbelangrijk lef. Ik durf niet zoveel alleen. Ik vind iets alleen ondernemen ook echt niet zo leuk als in gezelschap.
Ik hoop wel dat er een dag aanbreekt dat ik meer met mijn wensen kan doen. Als ik die wensen uit zou kunnen voeren, zou ik wel meer het gevoel hebben dat ik alles uit het leven zou halen. Geworstel met wat er op de bank staat is daar tot nu toe een flinke spelbreker bij.
Mijn ex vond dat: alle ervaringen opdoen die je op kunt doen, of dat nu met of zonder je geliefde is, als het maar doorgaat en hij die ervaring op kon doen.
Ik heb te maken met energiegebrek en chronische pijn. Daarom ben ik blij dat ik kan werken om in mijn onderhoud te voorzien. Ik probeer rust te nemen daar waar kan en zal een saaie doos lijken.
Zelf vind ik het daarom al fijn als ik dingen met mijn geliefden zou kunnen doen, samen zijn, samen genieten, lachen. Ik wil graag alle liefde uit het leven halen, communiceren om die liefde te onderhouden en mijn dierbaren gezond zien.
Ik houd van het leven, ik leef het leven, maar niet van uitdaging naar uitdaging.
Zit je straks in je rolstoel bij de bingo en zeg je fluisterend, totaal moe-en-uit-uitgedaagd dementerend tegen je buurvrouw: maar ik heb volgens mij alle wereldwonderen gezien.
Ja en?....en ik heb BINGO!
hmm lastig
Voor iedereen is het anders natuurlijk, als je écht een droomwens hebt en hij is te realiseren dan zou het zonde zijn om dat aldoor maar uit te stellen tot 'later' want wie weet komt later wel niet. Zelf heb ik dat soort wensen niet, ben in een aantal steden en landen geweest en vond dat heel leuk, als ik er nog eens heen kan is dat leuk, kan het niet, ook geen probleem. Heb dus verder geen bucketlist om af te werken (dochter vroeg daar laatst om maar ik weet gewoon echt niets)
Verder kunnen je wensen op een gegeven moment veranderen door de situatie waar je inzit. Ik kan nog steeds enorm genieten van thuiskomen na een lange dag, kaarsjes aan, eten maken en met degenen die je lief vindt eten,praten en lachen. Eigenlijk is dat gevoel gekomen toen een familielid van mij in het ziekenhuis lag en wist dat hij daar nooit meer uit zou komen (terminaal) en verlangend sprak over zo'n moment van thuiskomen van een lange dag...jee ik voelde 'm zo, dat ik dat nooit meer vergeten ben! Volgens mij zijn die kleine dingetjes die het hem doen in je leven.
niet zo bewust mee bezig
Het lijkt me dat je daar behoorlijk wat stress van kunt krijgen, als probeert het perfecte leven te leiden. En wat is alles? Heel veel reizen, of gewoon heel veel 'genieten'. Ik moet zeggen dat alle dagen boeiende en inspirerende dingen doen/meemaken ook wel saai wordt op den duur. Dus dat niet. Wel op zijn tijd dingen doen die me echt heel leuk lijken en waarvan het jammer is als het er nooit van zou komen. Nu ben ik actief als beeldend kunstenaar; eigenlijk altijd al willen tekenen en schilderen, maar naar de academie gaan deed ik dan maar niet. Er komt momenteel wel wat minder geld in het laatje dan wanneer ik een andere loopbaan had gekozen (dus bijv. verre reizen zitten er niet in), maar ik doe wel iets wat ik heel leuk vind. En misschien komen die verre reizen ook nog wel een keer, als ik veel schilderijen verkoop
Goeie
Al is het niet in die termen, het houd me wel bezig de laatste tijd. Ik ben herstellende van kanker (behoorlijk pittig) en de schrik zit er goed in. In de angstige periodes (toen de diagnose er was maar de fase nog niet duidelijk maar het kan me ook zomaar overvallen) vraag ik me af of ik straks spijt zal krijgen van de keuzes die ik heb gemaakt. Of beter, die ik nu maak. Moet ik niet nu dan die ene reis gaan make die ik ooit nog wilde doen? Maar dan moet ik mijn spaarpot plunderen en wie weet wat ons nog te wachten staat...
Maar ook in het klein worstel ik ermee: waar investeer ik mijn energie in op een dag?
Over het algemeen weet ik wel dat bij mij het belangrijkste is dat ik goed in mijn vel zit, anders valt er weinig te genieten, waar ik ook ben, wat ik ook doe. Dat betekent dat ik dus niet zomaar ergens geweest wil zijn om er geweest te zijn. Dat ik denk gelukkiger te zijn thuis met de kinderen dan bij één van de wereldwonderen in mijn uppie. Maar misschien hou ik dat mezelf voor om me te verstoppen voor de frustratie dat ik me realiseer dat ik waarschijnlijk veel niet meer ga meemaken.
Ik kan gewoon intens genieten van een goed gesprek met een vriendin of een vrolijke dag met het gezin of zien hoe mijn kleuter zich vermaakt met haar vriendjes terwijl ik in het zonnetje zit met de buurvrouw. Maar misschien moet ik groter durven dromen. Misschien ook niet en moet ik me niet gek laten maken door mijn omgeving....
Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd
Ten eerste: Kaatje wat fijn dat je aan het herstellen bent en je weer vooruit kunt kijken!
Verder op het onderwerp:
Ik denk dat het sowieso de kunst is om te zien wat je hebt. Als je niet ziet hoe rijk je leven nu al is, gewoon op de paar vierkante meters waar je leven zich nu op afspeelt, dan is dat toch erg jammer. En natuurlijk worden die vierkante meters ook gevuld met negatieve zaken als gezondheidsproblemen, geldzorgen, kinderzorgen etcetera, maar je bent niet alleen maar ellende op zo'n moment. Al lijkt dat soms wel zo.
Mijn wensen komen niet voort uit mijn omgeving. Hoewel ik misschien ook niet kan zeggen dat ik helemaal niet beïnvloed wordt door mensen om mij heen. Ik hoor om mij heen dat mensen naar andere landen gaan tijdens hun vakanties en dat wil ik natuurlijk ook wel. Maar ik hoef niet overal heen. Ik heb een paar wensen en als die gerealiseerd zouden kunnen worden, zou ik daar heel tevreden mee zijn.
Ik heb twee zussen. De een heeft een roedel huisdieren en gaat daarom al nooit zomaar op vakantie. Het is altijd huisdier gerelateerd wat ze doet. Mijn andere zus is een ander verhaal. Die heeft na haar vijftigste haar sportschooltraining omgezet naar realiteit. Bergen die bekend zijn van de Giro Italia en de Tour de France, beklimt zij met haar man. Petje af, echt. Ik vind het heel stoer van ze en ik denk dat dit voor hen 'alles eruit halen, wat erin zit' is. Ik moet er niet aan denken om bergen op te fietsen, maar zij doen het toch maar. En dat is het gevoel wat bij mij nog een beetje ontbreekt. "Dat heb ik toch maar gedaan!" Wát heb ik dan wel helemaal gedaan? Ik ervaar het toch als 'weinig'.
Ik heb vorig jaar meegedaan aan de Tafel van Eén. Een initiatief om vrouwen die weer willen werken of actiever te worden daarin te ondersteunen door tafelgesprekken en vervolgbijeenkomsten met vrijwilligerscentrales of een soort uitzendbureau erbij. Deze organisatie begint het seizoen altijd met bijeenkomsten om te laten zien wat ze doen. Daar was ik ook bij. Tijdens die bijeenkomst werd o.a. gevraagd waar je trots op bent. En ik vond dat verdraaide lastig te beantwoorden. Mijn zus was daar zelfs een beetje ontdaan over. "Weet je dan niets om trots op te zijn?" Na lang denken kon ik er wel iets uitpersen en in de weken erna heb ik ook nog wel wat bedacht, maar dat is dus wel een dingetje van mij. Ik zie misschien ook niet altijd waar ik trots op mág zijn.
