wat doen wij later?
'Zijn er over vijf jaar nog verzorgingshuizen?
Niet meer in de oude stijl zoals we die nu kennen. Wel zijn er verpleeghuizen waar mensen met een hele zware zorgvraag goede zorg kunnen krijgen. Meer mensen dan nu zullen nog zelfstandig in een huis wonen, maar dat huis kan op alle mogelijke plekken zijn. Dat kan in een flatgebouw zijn dat voorheen een verzorgingshuis was, dat kan bijvoorbeeld in een mantelzorgwoning zijn die bij je kinderen in de achtertuin is gebouwd, of in een woning waarin je samen met je kinderen woont. Ook zijn er plannen voor woningen boven bijvoorbeeld supermarkten en dat er dan in de winkel een soort sociale ontmoetingsruimte is. Er is enorm veel creativiteit dus ik ben er wel redelijk optimistisch over.' Aldus Aad Koster van ACTIZ, de brancheorganisatie van ouderenzorg op NOS.nl.
Ben toch benieuwd hoe dat later gaat. Ik ben nu 56, hoop nog lang gezond te blijven, maar zie nog niet hoe het later moet. Bij je kinderen in de achtertuin (en als die ergens wonen waar ik zelf nooit heb gewoond? Dan moet ik eigen bekenden achterlaten en zijn zij mijn enige sociaal-emotionele aanknopingspunt, terwijl ze overdag hun werk hebben.)
En mensen zonder kinderen dan, of kinderen in het buitenland, of kinderen met een handicap of chronische ziekte? Moet iedereen het maar zelf gaan uitzoeken?
Zouden we opnieuw 'hofjes' kunnen maken, met zo'n fraaie binnenplaats,bankjes,bloemen, vogeltjes en een stevig slot op de deur naar buitenom? En dan een paar gereserveerde woningen in het geheel voor jongeren die er aardigheid in hebben nu en dan wat te doen terwille van de grijze golf?
Weet wat je stemt!
Zou allemaal kunnen, parapluutje.
Zolang we de huidige regeringspartijen blijven ondersteunen.
Doe eens gek, stem eens op een andere partij.
investeren
Ik zou niet op 1 paard wedden. Investeren in een goede gezondheid, investeren in een goede relatie met je kinderen. Investeren in goede relaties met familie, vrienden en bekenden. Uiteindelijk heb je je sociale contacten en je sociale vaardigheden hard nodig als er iets met je is en als je afhankelijk wordt. Waar je dan ook bent.
beetje geld reserveren
Het kan ook handig zijn om geld te reserveren om zonodig hulp in te kunnen kopen. Je kunt ook een kamer in je huis verhuren in ruil voor hulp. Maar wed niet op 1 paard.
En hopen dat het allemaal goed verloopt. Niet alle ouderen eindigen in een verpleeghuis. Het grootste deel leeft altijd al thuis tot het einde. Ook alleen.
Geld reserveren
Tja, dan moet je maar net wat te reserveren hebben. Die hofjes van vroeger waren zo gek nog niet. Vaak wel gesponsord door een of een aantal rijke vooraanstaande burger(s). Misschien moeten de hedendaagse beter gesitueerde stadsburgers daar weer eens over nadenken.
Kangaroewoningen vind ik een heel acceptabele oplossing, maar ook dát is voor mensen weggelegd die een huis kunnen kopen. Ik vind dit typisch iets wat ook in de sociale woningbouw vindbaar zou moeten zijn in de toekomst. Als ze dan zo graag willen dat de kinderen zich om pa en moe bekommeren, kom die mensen dan ook tegemoet in voorzieningen als huisvesting.
In theorie is de gedachte dat kinderen en familie zich meer moet aantrekken van hun eigen ouderen best goed. Was dat maar vanzelfsprekend mogelijk voor iedereen. Maar zo werkt dat niet. Wij hebben twee kinderen. Fijn als ze later iets voor ons kunnen doen, maar ik vind niet dat dat van ze verwacht móet worden. Jongste gaat totaal ergens anders studeren. Wie weet gaat ze zich daar vervolgens settelen. Ik vind niet dat de overheid dan mag stellen dat dochter maar even over moet komen om het bed van pa en ma te verschonen als die het niet meer kunnen en ook geen hulp kunnen betalen.
Misschien blijkt het in de praktijk allemaal heel erg mee te vallen, maar met wat ik nu meekrijg van al die plannen word ik er ook niet vrolijk van.
Kangaroe
= Kangoeroe
Die hofjes
Dat gaat 'm denk ik worden. Een soort van de lamme helpt de blinde tot het echt niet meer kan.
Ik weet nog niet wat ik ervan moet vinden. Mijn ouders zijn al aardig op leeftijd en beginnen ook wel wat last van gebreken te krijgen. Toch zie ik bij beide, en zeker bij mijn vader, een absolute wil om zelfstandig te blijven wonen. Ik vraag me echt af of dat slecht is. Als ik zie hoe mijn grootouders vanaf hun zeventiger jaren leefden met hun hele hebben en houden op een eenkamer of tweekamer flatje. Mijn oma heeft dat bijna 20 jaar volgehouden. Lang in je eigen bedoening blijven wonen en je eigen beslommeringen hebben houdt mensen ook vitaal.
En sparen inderdaad. Ik begrijp dat dat voor de een makkelijker is dan voor de ander, maar er komt waarschijnlijk een periode in ieders leven waarin de kinderen de deur uit zijn en de gebreken nog niet begonnen zijn. Dat zijn de momenten waarop je echt zou moeten gaan nadenken over later. En er dan maar het beste van hopen. Ik denk dat niemand er hier op rekent om zijn kinderen later tot last te zijn.
Zo'n hofjesgedoe lijkt mij overigens ook best gezellig.
ja, zo'n hofje
dat lijkt me echt wat. Veel beter dan zo'n enorm appartementengebouw waar je verder niemand ziet en ieder anoniem achter zijn eigen voordeur zit. Wellicht mooi uitzicht, maar je ziet geen mens voorbij komen.
We kunnen niet verwachten dat ieder kind voor de eigen ouders gaat zorgen, maar wel organiseren dat we voor elkaar gaan zorgen. En helemaal eens met het 'wedden op meerdere paarden'.
Euthanasie
Wat ook een goede investering is is, nu je nog jong en fit genoeg bent om alles op de computer uit te zoeken, om eens goed uit te zoeken hoe je zelf euthanasie kunt plegen, want als je afhankelijk bent van een arts die voor jou bepaalt hoe ondraaglijk je lijden is, kun je van een koude kermis thuiskomen.
Dan ga je dus op een gruwelijke manier zelfmoord plegen door van een flat of voor een trein te springen of je door je man met rolstoel en al in het water te laten duwen. Gruwelijke manieren.
Ik heb diabetes en ben slechtziend en heb al uitgezocht hoe ik er met welke medicijnen zelf uit kan stappen als ik slechter ga zien, zo slecht dat ik niet meer zelfstandig kan wonen of niet kan lezen. Dat nodeloos mensen in leven houden die niets meer aan het leven hebben, ik vind het schandalig.
Aninde
Ik neem aan dat jij slechter ziet dan ik, maar ik kan een eind meegaan in je afgrijzen over het idee dat je blinder en blinder wordt, maar vind je dat echt een goede reden om uit het leven te stappen? Het lijkt mij ook echt erg, maar niet erg genoeg om er dan maar een eind aan te maken. Bij mij is dat ook niet ondenkbaar, dus ik heb er wel eens bij stilgestaan. Het zal er zeker voor zorgen dat je geïsoleerder raakt, dus dat is geen rooskleurig beeld, maar ik ga me nu nog niet afvragen of ik die situatie onleefbaar vind. Dat moet blijken.
Dat je niet meer kunt lezen kun je ondervangen met voorleesboeken. Het is niet hetzelfde als zelf lezen, maar wel een alternatief waardoor je kunt blijven 'lezen'.
Jasam / Aninde
Jasam - het is wel een beetje naïef om te denken dat wat je NU bij de (nota bene) gemeenteraadsverkiezingen gaat bepalen hoe je oudedagsvoorziening voor over pak 'm beet 20 jaar is. M
Aninde - ik vrees dat je er toch niet veel invloed op hebt. Mijn nichtje had een niet-reanimeerverklaring en ligt nu - na behandeling die ze nu niet gewild had - als een kasplantje in een tehuis. Er werd niet naar geluisterd en toch behandeld....
Gonniegans
Ik was er niet bij, dus ik weet niet hoe de artsen zo botweg langs die verklaring hebben kunnen gaan, maar zo'n verklaring is toch rechtsgeldig neem ik aan? Dus hoe kan zo'n medische staf dat dan negeren? (misschien een domme vraag, maar ik heb hier ook nog nooit mee te maken gehad)
Ik ben best bang voor de toekomst
Ik ben niet heel gezond. Kan net mijn eigen leven goed op de rails houden. Heb echt moeite om mijn eigen ballen in de lucht te houden zeg maar.
Maar mijn ouders en schoonouders worden nu toch echt wel een dagje ouder...
En ik ben van mijn ouders het enige kind dat in de buurt woont (zus woont in het buitenland).
Ook wonen wij het dichts bij mijn schoonouders.
Maar ik weet nu al dat ik niet in staat ben voor ze te zorgen. Mijn grootste nachtmerrie is inwonende ouders of schoonouders. Dat zou echt missgaan.
En ik ben toch heel bang dat het die kant op zal gaan.
Van mijn ouders weet ik dat die niet veel spaargeld hebben. Hun motto is "in je laatste pak zitten toch geen zakken".
Ik gun het dat ze het ervan nemen, maar ik zou liever hebben dat ze wel iets sparen voor het geval dat.
Ik heb geen idee wat je dan moet stemmen, en of het überhaupt helpt. Natuurlijk ze beloven allemaal iets moois.
Ik heb wel het idee dat de overheid de zwaksten in de samenleving onwijs in de kou laten staan. Alsof je alleen maar een kostenpost bent als oud/zwak mens.
Treurig word ik ervan. En dan die mensen die juist weer extreem rijk zijn.
Niet reanimeren vs niet behandelen
Mijn opa had ook een niet-reanimerenverklaring. Toen hij benauwd, in paniek en agressief (dementerend) in het ziekenhuis aan kwam hebben ze hem echter gewoon 'platgespoten' en aan de beademing gelegd. Schijnbaar geldt zo'n niet-reanimerenverklaring alleen als iemand buiten bewustzijn met een gestopt hart ligt dood te gaan, en niet als iemand op weg is naar die status. Het 'voordeel' was uiteindelijk alleen voor ons, want wij konden nu in alle rust afscheid nemen voordat een week later de behandeling werd gestaakt.
Kaaskopje
Nichtje is 27, arts, en juist vanwege haar werk had ze een niet reanimeer verklaring. Ze had al veel nare dingen gezien. Maar ze kreeg een herseninfarct, out of the blue, en 112 is gebeld. Die hebben dit nooit nagevraagd, wellicht omdat ze nog zo'n jonge vrouw was en omdat ze hopelijk te redden was. Het gaat natuurlijk om noodsituaties waarin in een split second een beslissing moet worden genomen. Ze gaan in noodsituaties niet eerst alle pasjes controleren. Maar haar familie zit er enorm mee omdat ze nu in een situatie zit die ze duidelijk zelf niet had gewild en waarvan ze dacht dat ze dit goed geregeld had.
Nu is het zelfs zo dat haar behandelend artsen zeggen dat een longontsteking het beste is wat haar kan overkomen..