Vraag van de week

Mijn kinderen zijn 24, 21, 18 en 16. Ik vond eigenlijk alle fases -op verschillende manieren- leuk (en ik kan ook echt met weemoed en heimwee terugdenken aan voorbije fases) maar het allerleukst vind ik denk ik toch wel de puberteit. 
Niet voor niets ook de leeftijdsgroep waar ik mee werk.
Er gebeurt zoveel in die periode en je kunt (en moet) steeds meer op basis van gelijkwaardigheid met je kind(eren) in gesprek. Nou ja, natuurlijk gaat er ook van alles minder soepel, maar ook dat vind ik een mooi proces. Dat loskomen. 
Het is bij uitstek een fase waarin je ook zélf weer een hele ontwikkeling doormaakt, omdat je rol heel erg verandert

ondanks al het gedoe toch wel de puberteit. Oudste is 22, inmiddels al de deur uit en bij haar zie je echt al goed wie ze is geworden of wie ze eigenlijk al was. Jongste is 16, afgelopen weekend op opendag van uni geweest en bij hem zie je ook steeds meer waar zijn interesses liggen.
Af en toe worden we gek van zijn bijdehante geklets, hij vindt ons ook maar lastig. Maar we genieten ook van zijn 'grote mensen'verhalen als hij van werk of school thuis komt.

Het is leuk om je te realiseren dat opvoeden uiteindelijk neerkomt op bed, bad, brood, veel geld😄 en links en rechts wat bijsturen. Uiteindelijk zijn het vanaf baby af aan al gewoon mensjes met hun eigen karakter. Je moet ze gewoon wat helpen met volwassen worden en hun eigen weg vinden.

Kleutertijd/basisschooltijd. (ook de leeftijd waar ik mee werk, dus zal wel geen toeval zijn...)
Lekker knutselen, koekjes bakken, voorlezen etc

Ook ik vind alle fases erg leuk.
De oudste is nu zwanger! Weer een nieuwe fase. 
Er zijn wel hele drukke periodes (basisschool) geweest waarin het meer bikkelen en overleven was. Toen was het wel moeilijk soms om de moed erin te houden. 
Ik ben nogal introvert, het sociale aspect met de andere ouders op school en onuitgesproken verwachtingen vond ik er moeilijk van. 

Hmmm lastig. In ieder geval niet per se de puberteit, al waren er hier geen grote problemen (bijna geen problemen zelfs) en hield ik gewoon echt van mijn kinderen natuurlijk. 

De babytijd vond ik heerlijk, wat een geluk. Ik heb altijd van (de meeste) baby's gehouden, en nu had ik er zelf één! (en later nog een). De geur, de afhankelijkheid, aanhankelijkheid, de borstvoeding, de lachjes, het samen met je partner het gezinsleven vormgeven. 
Dreumes en peuter vond ik ook fantastisch. Natuurlijk zag ik het ook wel eens niet zitten vanwege alle drukte: met werk, een keer verhuizen, dan weer eentje ziek, consultatiebureau, jengelen, peuterzwemmen, slechte nachten, naar de grootouders, enzovoort enzovoort. Heel intensief, maar óók heel leuk. Het leren praten, de verwondering, het leren spelen, de fantasie. Dat je nieuw leven hebt, een kind dat op jou en (in mijn geval) mijn geliefde een lieve combinatie is. De gehechtheid, de gezelligheid. Fantastisch.

Kleuter beetje hetzelfde, wat ontzettend leuk. Ook basisschooltijd had weer heel leuke kanten. De vriendschappen, het leren, samen een modus vinden, een nieuw clubje, een muziekinstrument ontdekken, persoonlijkheid die zich verder uitkristalliseert.

Ik word nostalgisch! Bij mij zijn het nu jonge twintigers. Studenten. Maar leuke studenten!

Voor mij was de peuterfase echt geweldig. Die eindeloze verwondering over de kleinste dingen, de gekke uitspraken en die schattige manier van praten. ik kon er geen genoeg van krijgen. Plus, ze zijn nog lekker knuffelig en zoeken echt veel contact.

Maar stiekem vond ik de kleuterfase ook top, vooral omdat ze dan echt beginnen te kletsen over van alles en nog wat. Soms de meest bizarre verhalen, maar ook super lieve momenten. 

Beide top tijden, maar ik moet toegeven dat de beginnend puberende kinderen nu ook leuk zijn hoor. Erg lastige vraag😄

😄