Verplichtingen tov oude moeder

Eira

Misschien helpt als je bedenkt wat je wel kunt doen ipv wat niet kan. Je ging eerst vaker naar je moeder, dus dat kan wel. Je moeder is al 84, ik zou het gezeur negeren en niet voor straf niet meer komen. Dat wat je met zussen hebt (of juist niet) moet je los zien van je moeder.
Je bent boos op je moeder omdat jij je schuldig voelt. Vind je dat zelf niet een beetje vreemd?
Dat je als ouder niet blij zou moeten zijn met bezoek van kinderen uit plichtsbesef is geen argument om je oude moeder niet te bezoeken. Je kinderen niet of heel weinig zien zou ik erger vinden.
Nogmaals kijk naar wat je wel kan.

Eira

Ik begrijp je gevoel wel. Je mag best aan jezelf denken, en in jouw geval betekent dat: 3 zorgenkinderen begeleiden - geen picknick.

Maar bovenal zit het niet goed tussen jou en je zussen en moeder, en als ze geen familie waren, had je allang met ze gebroken.
Ik weet niet of er ooit echt iets is uitgesproken, en of jij ooit erkend bent in jouw gevoelens enz, maar zoniet.. Waarom zou jij dan niet het heft in handen nemen en heel duidelijk stellen: ik bepaal wanneer ik wat met moeder doe en wanneer dat gaat en kan. Punt.

Succes iig, familie is zo ingewikkeld (soms/vaak).

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Stenna schrijft "Je ouder krijgt bijvoorbeeld een inschatting dat er 20 uur zorg per week nodig is. Dan krijg je 15 uur thuiszorg (of iets anders) toegekend want een x percentage van de benodigde uren moet uit mantelzorg komen. Dat zijn de WMO regels,"

Je bedoelt Huishoudelijke Hulp?? Iemand krijgt een x-aantal uren per week geïndiceerd, voor die uren krijgt ze hulp van een Zorgaanbieder (als daarvoor wordt gekozen). Daar zit geen stukje mantelzorg bij.

Maar misschien begrijp ik je niet??

Vraag me af...

Hier dezelfde angst. Wat, als mijn ouders zorg nodig hebben? Ik woon niet in de buurt, ben zelf niet goed gezond en heb net als Eira "zorgenkinderen". Als alleenstaande moeder die alle ballen hoog moet houden en ook nog een inkomen moet genereren ben ik chronisch overbelast. Een sociaal vangnet is er niet, ik heb geen tijd en energie om zoiets op te bouwen. Binnenkort dreigt het leerlingvervoer ook nog te stoppen, waardoor ik er nog eens een extra taak bij krijg, al heb ik geen idee hoe ik dat met mijn werk ga combineren.
Als ik mijn ouders dadelijk niet help, doet niemand het.
Maar...
Wie is er voor mij? Want de rek is er hier al lang uit, de druk wordt ook zonder zorg voor mijn ouders steeds groter en ik zit er zelf al een tijdje goed doorheen, maar kan nergens terecht.

Wat anders

Als het voor jouw niet haalbaar is om die 1-ne keer in de 3 weken te gaan, kan je dan niet 'wat anders' doen? Iets zoals je al aangeeft...als het jouw uitkomt ga je een stukje met haar rijden...ergens koffie drinken of weet ik wat en meteen de (zware) boodschappen doen.
En je zussen daar zeg je tegen: "Ik rijd al rond met mama en dan gaan jullie maar op bezoek in het weekend."
Lijkt me een prima alternatief.
groeten albana

Verre broer

Mijn verre broer beheert de financiën (elektronisch). Heerlijk voor mij, ik zet eerlijk gezegd liever kopjes koffie. Zo is er altijd wel iets wat je kan doen. En ja, als de band met de familie niet goed is, zal dat wat je doet altijd te weinig voor ze zijn, want ze zoeken toch al ene stok om de hond te slaan. Maar dan weet je in elk geval voor jezelf dat je doet wat je kan. Ook prettig voor achteraf.

Planning van je zussen

Waarom zou er opeens elke weekend iemand op bezoek moeten komen bij je moeder, omdat je zussen dat bedacht hebben? Of is ze opeens hulpbehoevender geworden dan bijvoorbeeld een maand geleden?
Je zegt zelf dat je moeder haar vriendinnen in de buurt heeft wonen, daar zal ze ook wel eens mee afspreken. Een mens hoeft niet elk weekend visite, ook niet je oude moeder.
Ik vind niet dat je daartoe verplicht bent. Je gaat als je zelf zin hebt en energie, en als het uitkomt in de weekendplanning van je gezin. En als je zussen daar anders over denken, dan gaan zij zelf toch. Het lijkt me dat je zelf in een situatie zit dat je je energie moet verdelen, dus pas goed op jezelf en laat je geen schuldgevoel aanpraten.

Karin,

Ja omdat mijn zussen dat bedacht hebben en daarom stuit me dat ook tegen de borst..
Mijn moeder is niet hulpbehoevender dan eerst en spreekt idd vaak met haar vriendinnen af en heeft best een druk sociaal leven.
Ze krijgt twee keer in de week een ochtend thuiszorg en heeft een vriendin die haar ook nog eens vaak op sleeptouw neemt met de auto. Die vriendin is jaren jonger en is ook bijna als een dochter voor haar.
Dat is toch hartstikke fijn!
Het is idd zo dat mijn zussen over mijn tijd denken te kunnen beslissen, dat ik het maar net zo moet doen als zij en dat kan ik niet.
Blij dat er hier wat meer begrip is op het forum..

Eigen gezondheid

Je moeder is het probleem helemaal niet begrijp ik, het gaat om je zussen en je eigen gezondheid. En als ik tussen de regels doorlees, moet jij heel erg oppassen om niet overspannen te raken.
Je zussen weten waarschijnlijk niet wat dit betekent? Als iemand overspannen raakt door overbelasting? Of ze willen niet zien, hoe jouw leven is, omdat ze een bord voor de kop hebben?
Ik denk dat je echt voor jezelf moet kiezen. Als je eenmaal overspannen bent, is het zo lastig om weer terug te komen. Dus grenzen bewaren. En er dan niet mee zitten. (makkelijk gezegd...)
Is het een idee om je zussen iedere keer een soort van standaard email terug te sturen? Iets van: 'ik weet dat jullie je zorgen maken om mama. en ik wil ook graag dat mama een fijne oude dag heeft. Maar mama is niet de enige die afhankelijk is van mij. Ik moet ook voor mijn kinderen zorgen en dat valt mij niet makkelijk. Misschien kan ik gewoon niet zoveel hebben? ik heb het er met mijn huisarts over gehad en die waarschuwde dat ik in een depressie dreig te raken. Dus ik moet van hem voor mezelf kiezen. Vandaar dat ik niet aan jullie vraag om op vaste tijden naar mama te gaan, kan voldoen. Ik doe voor mama wat ik kan. Ik kan niet meer dan ik nu doe. '
En dan gewoon helemaal je eigen plan trekken. Niet bij je moeder wegblijven uit wrok, want daar krijg je later spijt van. Maar ook niet meer gaan uit schuldgevoel.

Nou ja, dat is wat ik zou doen geloof ik. Het is wel een rotsituatie, sterkte.

Koolmees,

Klopt helemaal wat je zegt en depressief ben ik al, heb ik medicijnen voor maar is ook niet echt afdoende.
Idd moet ik leren mijn grenzen te bewaken want daar laat ik door iedereen over heen gaan omdat ik me snel schuldig voel. Dat werd me vroeger al aangepraat door mijn zussen toen mijn vader overleed en ik nog thuis woonde terwijl zij de deur al uit waren. Telkens als ik iets met mijn toenmalige vriendje wou doen, vakantie, weekend naar hem, werd mij door hen een schuldgevoel aangepraat dat moeder dan alleen zou zitten. Ik ben zelfs daarom heel laat pas op mezelf gaan wonen en dat moest ik ook nog verantwoorden want ik kon het op mezelf wonen nog best uitstellen volgens zussen ( ik was 25).
Tja, er zit een heel verhaal achter zoals jullie zien.
Mijn man is al boos dat ik me weer door mijn zussen laat ringeloren en terecht.
Die standaard mail is misschien nog niet zo'n gek idee maar iets dergelijks heb ik ook al gemaild waarop ik de reactie krijg dat ik onze moeder dan laat barsten wat mijn schuldgevoel weer aanwakkert..
Punt is gewoon dat vooral mijn middelste zus niet ophoudt te zeuren en je dan weer ruzie hebt waarmee ze weer naar onze moeder gaat om te klagen over mij. Moeder gaat dan weer zeuren tegen mij dat ik geen ruzie moet maken met zus en dat ik niet zo moet overdrijven.
Zo gaat het namelijk altijd want zus belicht alleen haar kant vAn het verhaal en verdraait nog wel eens wat dingen in haar voordeel.
Hoe dan ook, moeders komt vanmiddag hier en ik breng haar vanavond weer naar huis (doen we wel vaker maar van zussen moet dat perse in het weekend..)
Ik ga ook gewoon mijn eigen plan trekken ook.

Ja maar

.."En ik vind dat zij gewoon meer moeten doen omdat ze geen kinderen meer in huis hebben. Zo simpel is het en dat heb ik ook aangegeven"
ja maar, nu doe je dus precies hetzelfde: jij vult in wat jij vindt dat zij moeten doen. Dat werkt net zo min als wanneer zij aangeven wat ze vinden dat jij moet doen.
Ik zou zeggen, begin even helemaal opnieuw: ga met je zussen rond de tafel zitten (of zet het in een mail) en stel voor dat iedereen aan moet geven wat zij wel en wat ze niet kan en wil doen (en dat hier niet over gediscussieerd wordt!). Kijk vervolgens wat er 'nodig' is vanuit je moeder. En met deze gegevens kan er een plan gemaakt worden. Zitten daar nog 'gaten' in, dan zal er externe hulp ingeschakeld moeten worden.
En als je zussen toch aan blijven dringen dat jij meer moet doen, gewoon steeds maar blijven herhalen: dit is wat ik kan en zal doen, meer gaat niet. En dat je daar niet over in discussie gaat.
Ik herken het hoor, ik heb het hier rond de verhuizing van mijn moeder gehad. Maar ik ben steeds maar mijn grenzen aan blijven geven en uiteindelijk is dat geaccepteerd.

Ruimte

Eira,
Je worstelt echt met schuldgevoel. En je zussen voelen daar ruimte om op je in te werken. Als jij een stap terug doet, doen zij een stap naar voren.
Ik ben het met Jippox eens, je kunt ook niet voor hen bepalen wat zij wel kunnen doen. Dan ga jij beschuldigen, dan gaat het mis.
Maar je hoeft hen ook geen ruimte te geven. Als ze weer terug komen met vragen, blijven zeggen en mailen: dit is wat ik kan doen, meer kan ik niet.
Ingewikkeld hoor. Volgens mij stelt je moeder zich ook passief en afhankelijk op, zo te lezen. Als een slachtoffer. En dan krijgen je zussen natuurlijk het gevoel dat ze je moeder moeten 'redden'. Een dramadriehoek. http://www.hetwormgat.nl/dramadriehoek-1-over-het-hoe-en-wat/

Sterkte.

Herhaling: mama heeft nee gezegd!

Ik ben hier ook best vatbaar voor.

Tegenwoordig los ik dat bij volwassenen net zo op als bij mijn kinderen. Ik geef één keer mijn argumenten en als ze doorgaan, wordt het: mama heeft nee gezegd. Dat herhaal ik zo lang als nodig is. Werkt als een trein. Niet meer je laten meetrekken in argumenten over en weer, het is klaar.

Dat "zo lang als nodig is" kan soms trouwens heel lang zijn, maar het wordt wel elke keer beter. Laatst kreeg ik van puberdochter een complimentje over mijn consequente opvoeding en de rust die het haar gaf. Het duurde even voor ik mijn onderkaak weer had opgeraapt. Zo kun je je zussen en andere volwassenen die over je grenzen heen gaan ook "opvoeden", zeker als je van tevoren al weet wat je te wachten staat (in dit geval dus: gezeur over de zorg).

Daan heb je nog niet je eigen schuldgevoelens opgelost natuurlijk, maar dat moet je er los van zien. Sommige mensen zijn echt geweldig in het oproepen van die gevoelens. En neem van mij aan: al doe je alles wat ze vragen, het zal nooit genoeg zijn, dus probeer het maar niet eens.

Maar concreet

misschien heb ik erover heen gelezen hoor maar over hoeveel tijdsinvestering hebben we het nu eigenlijk? Gaat het nu om een keer in de drie weken een keer op bezoek gaan?

Concreet

Concreet gaat het er om dat iemand anders bepaalt dat je 1 keer per 3 weken op bezoek gaat, en wel volgens een door hun vastgesteld en gemaakt schema. Dat wringt volgens mij het meest.

Mantelzorg is zwaar

Ik worstel er ook mee, wat is een soort van moreel verplicht, wat is haalbaar en redelijk, hoe geef je het vorm.
Wij zijn achter in de 50. Schoonmoeder is 84 en redelijk hulpbehoevend, woont nu in een verzorgingshuis en kan niet veel meer. Wij gingen toen ze nog thuis woonde iedere week naar haar toe en zijn dat blijven doen. Ze verwacht dat ook, kijkt er naar uit en is blij met ons. En ja Vic, dat past want dat betekent gewoon dat je dingen uit je eigen leven die je anders wel zou doen nu niet doet wegens tijdgebrek.
Man zegt ach toe maar, wie weet hoe lang we haar nog hebben. Maar haar moeder is 98 geworden en dat hoorde van de oma van een vriendje van zoon ook.... ik moet er niet aan denken, erg hè? Dan zijn we bezig tot we zelf in de 70 zijn, en ik wil tijd voor eigen leuke dingen!! Mijn eigen ouders beginnen nu ook te kwakkelen, wat als we daar óók achterheen moeten? En dan nog werken tot 67, ik krijg het echt benauwd van.

Precies!

Het gaat er om at mijn zussen mij voor de zoveelste keren iets op proberen te leggen wat ik zou moeten doen. En dat werkt niet.
Ondertussen stoken ze mijn moeder tegen mij op met verhalen dat ik niets wil doen. Het bezoek vrijdagmiddag van mijn moeder was niet bepaald gezellig te noemen omdat ik aldoor onderhuidse opmerkingen kreeg te horen..
Aan de andere kant heb ik het er wel moeilijk mee dat mijn moeder aan het aftakelen is en ik er weinig mee kan.
Ik vind ook dat ze in een verzorgingstehuis zou moeten maar mijn zussen willen dat niet. Ze ziet er zelf ook tegen op maar ik weet bijna zeker dat het ook voor haar rust zou geven.
Maar ja ze vertikt het zich te laten inschrijven..
Met zussen heb ik inmiddels ruzie, dat kon ook niet uitblijven en ik denk dat ik het contact maar weer moet verbreken..
Zie geen andere oplossing want ze zitten over mij te liegen. Dan houdt alles op.

Jasje

Als jij er al zo over denkt, het is zwaar, je moet er tijd voor vrij maken en je bent achter in de 50.
Ik ben begin 40 en heb opgroeiende zorgintensieve kinderen, een chronische ziekte, druk en vermoeiend dus. Waarom kunnen mijn zussen dat dan niet inzien?
Ik ben er gewoon ondersteboven van want ik kan ze niet overtuigen..

Eira

Je kan je zussen daar niet van overtuigen omdat ze op een heel andere manier er tegen aankijken. Jij vult in dat je zussen meer tijd en energie hebben om voor jullie moeder te zorgen. Misschien is dat objectief gezien wel zo maar je zussen zien dat misschien helemaal niet zo. Die hebben misschien ook allerlei redenen waarom het voor hun ook zwaar is om voor jullie moeder te zorgen en waarom het voor hun ook een offer. Als jij vervolgens in gesprekken/correspondentie benadrukt hoe zwaar het voor jou is krijg je vervolgens frictie. Want zij zien misschien niet hoe zwaar het voor jou is maar jij ziet ook niet hoe zwaar het voor hun is. Jij vult ook maar in dat zij er wel tijd voor hebben.

Daarom zou ik er persoonlijk voor kiezen om niet uit te gaan van het standpunt van wie het meeste tijd/energie heeft. Dan krijg je namelijk een wedstrijd wie het nu eigenlijk het zwaarst heeft en daar komen jullie nooit uit. Als uitgangspunt kan je beter nemen de behoeftes van jullie moeder en hoe die ingevult kunnen worden (door jullie, door de professionele zorg en door andere mantelzorg) en vervolgens op basis daarvan een verdeling maken. Een verdeling waar uiteraard iedereen bij betrokken is en die samen gemaakt wordt.

Uit je stukjes merk ik dat je moeder nu nog niet zoveel zorg nodig heeft. Dat zal echter steeds meer worden. Het is dus handig om nu al te proberen om te zoeken naar de juiste insteek van communicatie met je zussen.

Er spelen heel veel emoties mee van jouw kant en ongetwijfeld ook van hun kant. Ik zou echter proberen om hier zo zakelijk mogelijk over te blijven. Laat je niet meetrekken door verwijten of discussies over vroeger maar probeer om het gesprek te houden op jullie gezamelijke doel: de zorg voor moeder.

Het contact verbreken met je zussen kan maar bedenk dat je moeder waarschijnlijk steeds meer zorg nodig zou hebben. Het is prettiger als jullie over dit onderwerp in elk geval in gesprek kunnen blijven.

Eira, eerst maar eens stoppen met mailen

En tijd maken voor een openhartig gesprek tussen jullie als zussen, liefst met iemand erbij die onpartijdig het gesprek in goede banen leidt. Ieder mens heeft persoonlijke behoeften en verlangens, voor elkaar invullen wat iemand zou moeten kunnen doen helpt niet. Sterkte ermee!

Maylise,

Dank je voor je op zich goede adviezen, alleen met mijn zussen is niet te praten op een redelijke manier. Dat heb ik al zo vaak geprobeerd..
Ze hebben me inmiddels weer uit hun leven gebannen en regelen het nu samen blijkbaar. Maar dat is ook niet wat ik wil.
Misschien is het zo wel het beste, misschien moet ik maar mijn moeder vragen wat ik het beste voor haar kan doen.
Toen ik opperde bij mijn zussen dat ik onze moeder het liefst in net bejaardentehuis in mijn dorp zou hebben zodat ik iig lekker vaak naar haar toe zou kunnen gaan, werd ik een narcist genoemd..
Ondertussen gaat het opstoken van mijn moeder gewoon door wat mijn moeder ook allemaal geloofd.
Ik geloof dat ik geen familie meer heb en voel me intens leeg hierover.
Een gesprek met een mediator erbij zie ik ook niet zitten, mijn middelste zus is zo manipulatief dat ze zelfs dat soort mensen een vals beeld kan voorspiegelen. En ik ben niet zo sterk op verbaal gebied..
Waar ik me ook zoveel zorgen over maak is het feit dat mijn moeder bijna de trap niet meermop kan komen, ze trekt zich ahw aan de leuning omhoog.. Ik vind dit een doodeng idee en voor een traplift komt ze niet meer in aanmerking.
Toch blijven mijn zussen erbij dat ze daar moet blijven wonen..
En een bed in de kamer wil mijn moeder niet want volgens haar zelf redt ze het nog best zo.
Totdat ze een keer van de trap af valt en uren zonder hulp ligt..

Alarm?

Nou als je dat een eng idee vind kun je misschien electronische alarmering regelen? Kan vanaf de p.c. thuis in je eigen huis. Misschien zijn dat soort dingetjes meer 'jouw ding' om te doen?
En laat die zussen fijn gaarkoken in hun eigen sop!
groeten albana

Alarm

Mijn vader had altijd zijn kleine decttelefoon bij zich. Met het intoetsen van een codecijfer kwam hij binnen op mijn mobiel. Hier ook eigenwijs altijd naar boven willen. Maar ook dat het dan kon gebeuren dat je een tijdje alleen lag in een uiterst geval, zonder hulp onderaan de trap. Eigen keuze omdat de eigen slaapkamer boven zo belangrijk bleef dat hij dat risico er voor over had. Dat kon hij aan gezien zijn koelbloedige karakter. Overigens is hij nooit van de trap gevallen.