Vakantie... Wat levert het op

Mijn vakantie

Tenzij je het ophangen van mijn ‘suspension sling’ aan een boom daaronder laat vallen, heb ik deze vakantie gelukkig vrijwel geen andere zogeheten bushcraft/survival technieken hoeven toepassen dan het vullen van een thermoskan met drinkwater. Een handeling waar overigens bepaald geen noodzaak aan ten grondslag lag , maar slechts de wens geen overbodige kosten te maken. Praktisch overal was ruimschoots gebotteld water beschikbaar. Wel liep de prijs ervan sterk uiteen, zo viel mij in het voorbijgaan op. Met niet de toren van Pisa als absoluut hoogte-/dieptepunt – het is maar hoe je het bekijkt! –, maar de oude binnenstad van Siena.

Bij alle toeristische attracties was het vaste prik, dat je er Nederlandse ouders deze prijswillekeur uitdrukkelijk hoorde verfoeien richting hun kinderen. Onwillekeurig kwam ik me af te vragen, of de overige ouders eveneens op deze manier Toscane voorzagen van extra educatieve waarde. Het publiek was echter dermate internationaal, dat mijn talenkennis helaas volstrekt ontoereikend was om te beoordelen hoe vaak het woord “schandalig” viel met betrekking tot de prijs van flessenwater.

Al wie het geduld en de moeite kon opbrengen, maakte uiteraard gebruik van de openbare watertappunten, die er – voorlopig? – her en der beschikbaar zijn. Schraapzucht is al even universeel als dankbaarheid, tenslotte. Ik wil maar zeggen: laat Nederlanders zichzelf geen sociaal-cultureel minderwaardigheidscomplex aanpraten naar aanleiding van een wetmatigheid die nuchter beschouwd vooral economisch van aard is!

Over economie gesproken. Italië is zichtbaar armer dan bijvoorbeeld Frankrijk, maar – zoals bekend – in bepaalde opzichten rijker. Toscane althans bood precies wat de folders beloven: schatten aan oude en nieuwe kunst, een fraai vormgegeven, authentiek platteland met middeleeuwse dorpen en een ontspannen levenssfeer (inclusief goed eten en drinken). Zelfs in het museum dat door de organisatorische opzet deed denken aan ‘Het huis waar je gek wordt’ uit ‘Asterix verovert Rome’ ging het er redelijk gemoedelijk aan toe. Van botsingen tussen liefhebbers van christelijke kunstuitingen en Renaissancistische heb ik – waar dan ook – niets gemerkt.

Wat voor mij een hoogst unieke ervaring was? Heerlijk ontspannen dobberen in eeuwenoude, vrij toegankelijke, door de natuur gecreëerde vulkanische, thermische baden! Deze zijn gevuld met licht zwavelhoudend warm tot heet water dat zeer rijk is aan magnesium. En Italianen uit de regio die bij de aanblik van rode haren gelukkig niet zo van streek raakten als sommige van hun voorouders ten tijde van de middeleeuwse heksenvervolgingen.

Rode krullenbol

Blij toe

Het is één van de dingen die komen kijken bij de voorbereiding van een vakantie: bepalen welke kleding je meeneemt. Best een delicate aangelegenheid! Het moet tenslotte allemaal in de koffers passen, bij de bestemming én het seizoen. Uiteraard neem je daarbij het klimaat ter plekke in acht.

Tot de jaren des onderscheids gekomen – kruipenderwijs – , weet ik van mezelf dat ik meestal te weinig rekening hou met regen, hagel, sneeuw, wind en lage temperaturen. Tenzij het reisdoel Engeland is natuurlijk; hetgeen overigens wat mij betreft om uiteenlopende redenen – voorlopig? –niet meer aan de orde zal zijn. Zodoende bevond zich dit jaar wel degelijk een degelijk regenpak in mijn bagage. Ook al bestond het tijdelijke eindpunt uit het zonnige Italië.

Het bleek een verstandige keuze. Net als in Nederland lagen de temperaturen er dermate boven het normale niveau, dat zij geregeld werden afgestraft met forse onweersbuien. Her en der kwam het regenpak goed van pas bij het trotseren van het natuurgeweld. Althans de jas ervan.

Voor de rest had ik de selectie van kleding namelijk zoveel mogelijk afgestemd op dat verfijnde gevoel voor esthetiek, waar de Italianen wereldwijd zo beroemd om staan. Enkele luchtige zomerjurken namen dan ook de plaats in van de spijkerbroek die ik anders altijd meeneem op vakantie. En deze lieten zich vanzelfsprekend niet in een regenbroek proppen zonder in de kreuk te geraken. Reden waarom de regenbroek in mijn ogen feitelijk onbruikbaar was.

Wat schetste mijn verbazing? Helaas vielen de japonnetjes *zonder meer* uit de toon. En dat in negatieve zin! Waar ik ook ging of stond, waren kritisch inspecterende blikken mijn deel, terwijl blijken van waardering over mijn uitdossing uitbleven. Mijn dochter opperde nog dat het wellicht door de manier kwam waarop ik mijn bruinlederen heuptas droeg: om mijn middel. “Die dingen zijn op zich heel erg in de mode, hoor.” stelde ze mij in eerste instantie gerust. Om vervolgens te melden: “Maar je wordt nu geacht ze schuin over je schouder te dragen!”.

Aanpassing aan deze dresscode bracht echter geen enkele verbetering. Na een dag in haar kleren te hebben rondgewandeld, schrapten wij ook de mogelijkheid dat het mijn haren en kapsel waren waardoor ik als een dissonant werd behandeld. Onze uiteindelijke conclusie met betrekking tot mijn uiterlijke verschijning? Ik liep er ‘overdressed’ bij. Dat is – begrijpelijkerwijs – al evenzeer een overtreding van de regels als het dragen van een ‘skeer’ tenue. Meer algemeen kwamen we tot de slotsom dat een casual outfit een soort van uniform betreft.

Wat ik me nog altijd afvraag: zouden het echte Italianen zijn geweest die moeite hadden met mijn jurken, of buitenlandse toeristen? Mijn Marilyn Monroe imitatie bovenaan een van de winderige torens viel in elk geval in goede aarde bij het personeel.

Rode krullenbol

Rode Krullenbol

Een Néderlandse die er overdressed bijloopt in Itálië?? Wat moet ik me daarbij voorstellen?

Blij toe (op meerdere punten gecorrigeerde versie)

Het is één van de dingen die komen kijken bij de voorbereiding van een vakantie: bepalen welke kleding je meeneemt. Best een delicate aangelegenheid! Het moet tenslotte allemaal bij alle andere spullen in de koffers passen en bij de reisbestemming. Uiteraard neem je daarbij het klimaat ter plekke in acht, alsook het seizoen.

Tot de jaren des onderscheids gekomen – kruipenderwijs – , ken ik mezelf goed genoeg om te weten meestal te weinig rekening te houden met regen, hagel, sneeuw, wind en lage temperaturen. Tenzij het reisdoel Engeland is natuurlijk; hetgeen overigens wat mij betreft om uiteenlopende redenen – voorlopig? – niet meer aan de orde zal zijn. Ook al bestond het tijdelijke eindpunt uit het zonnige Italië; zodoende bevond zich dit jaar wel degelijk een degelijk regenpak in mijn bagage.

Het bleek een verstandige keuze. Net als in Nederland lagen de temperaturen er dermate boven het normale niveau, dat zij geregeld werden afgestraft met forse onweersbuien. Her en der kwam het regenpak goed van pas bij het trotseren van dit natuurgeweld. Althans de jas ervan.

Voor de rest had ik de selectie van kleding namelijk zoveel mogelijk afgestemd op dat verfijnde gevoel voor esthetiek, alwaar de Italianen wereldwijd zo beroemd om zijn. Enkele luchtige zomerjurken namen dan ook de plaats in van de spijkerbroek die ik anders altijd meeneem op vakantie. En deze lieten zich vanzelfsprekend niet in een regenbroek proppen zonder danig te verkreukelen. Reden waarom de regenbroek in mijn ogen feitelijk onbruikbaar was.

Wie schetste mijn verbazing? Helaas vielen de japonnetjes *zonder meer* uit de toon. En dat in negatieve zin! Waar ik ook ging of stond, waren kritisch inspecterende blikken mijn deel, terwijl blijken van waardering over mijn uitdossing uitbleven. Mijn dochter opperde nog dat het wellicht door de manier kwam waarop ik mijn bruin lederen heuptas droeg: om mijn middel. “Die dingen zijn op zich heel erg in de mode, hoor” stelde ze mij in eerste instantie gerust. Om vervolgens te melden: “Maar je wordt nu geacht ze schuin over één van je schouders te dragen!”

Aanpassing aan deze dresscode bracht echter geen enkele verbetering. Na een dag in haar kleren te hebben rondgewandeld in een stedelijke, druk bezochte omgeving, konden wij eveneens de mogelijkheid schrappen dat het mijn haren en kapsel waren waardoor ik werd behandeld als een dissonant. Ik was namelijk opeens gewoon één van de rest (geworden).

Onze uiteindelijke conclusie met betrekking tot mijn uiterlijke verschijning? Ik liep er alle andere dagen ‘overdressed’ bij. Dat is – begrijpelijkerwijs – al evenzeer een overtreding van de regels als het dragen van een ‘skeer’ – oftewel: sloeberig – tenue. Alles bij elkaar kwamen we tot de slotsom dat een casual outfit in wezen een soort van uniform betreft.

Maar wat ik me nog altijd afvraag: zouden het wel Italianen zijn geweest die moeite hadden met mijn jurken, of buitenlandse toeristen? Mijn Marilyn Monroe imitatie bovenaan de winderige toren van het Palazzo Vecchio viel in elk geval in goede aarde bij het Italiaanse personeel.

Rode krullenbol

Nou RK

Het zou me verbazen als ze massaal naar je kleding hebben omgekeken. Tenzij je in een clownspak liep, al dan niet gecorrigeerd...

Ook na het doorspitten van je gecorrigeerde versie

kom ik niet verder dan: mijn hemel, je dochter liep dus de hele vakantie met een moeder rond die zich druk maakte om wat anderen van haar kleding vonden. Sterker nog, ze moest haar kleren afstaan voor een vergelijkingsonderzoek. Ik kan hier niet een toegevoegde waarde van vakantie in terugvinden. De historische gevels en lokale winkels, waarvoor jullie denk ik onder andere naar die plaatsen waren afgereisd, legden het kennelijk af tegen het bestuderen van Italiaanse gezichtsuitdrukkingen bij het zien van jouw jurken.

Stel dat ze echt negatief dachten, kan het dan ook zijn dat ze het idee hadden dat je téveel je best deed om in de smaak te vallen? Te jeugdig, te bloot, te strak, te wijd, hoe dan ook... te van iets. Ja, wie weet toch ook dat tasje die je niet volgens Italiaans voorschrift om je schouder gedrapeerd had. Dat blijft een optie.

Mijn wijze raad voor volgend jaar: koop een jute zak, of voor elke dag één, knip daar een paar gaten in voor je hoofd en armen en ga daarmee de straat op, dan weet je zeker wat de oorzaak is van de gezichtsuitdrukking van de plaatselijke bevolking en kun je je op andere zaken concentreren.

Laa4 mij raden,

RK, droeg je onder de jurk soms een panty of had je vergeten je benen te scheren...

Ik moet zeggen dat ik in een mooie omgeving niet eens aandacht besteed of mensen naar je zitten te kijken. Ik ken ze niet.
Nu was ik deze zomer zwaar verbrand. Ongetwijfeld dat mensen elkaar hebben aangestoten, ik ken ze niet dus laat het mij koud.

Bovendien

Die Italiaanse vakantieplaatsen zijn altijd afgeladen vol met de meest vreemd uitgedoste toeristen (Engelsen bijvoorbeeld). Het zou me verbazen als ze met zijn allen op jou gaan zitten letten.
Kaaskopje, geweldig, die juten zak

Ter geruststelling

Gezien worden en (er) mogen zijn zoals je bent; als dát niet de ultieme bron van levensgeluk is. Nu reikt mijn kennis van de muziekgeschiedenis niet zo ver, dat ik weet wie Billy Joel in gedachten had bij het schrijven van ‘Just the way you are’ (zie bijvoorbeeld:

Voorlopig of per definitie – laat een ieder dat maar zelf invullen – gaat het er wereldwijd veelal minder warmhartig aan toe. Voor ‘vrede op aarde’ lijkt onze planeet te ver af te staan van utopistische idealen als gelijkwaardigheid en basaal respect. Duurzaam een plekje weten te vinden binnen de sociale verhoudingen waar het domweg prettig toeven is? Dat is niet iedereen gegeven. De mensheid valt uiteen in verschillende groepen en losse individuen.

Het mag menig ‘lone wolf’ Siberisch koud laten. Maar voor wie over een warmere inborst beschikt, liggen gevoelens als angst, jaloezie, afgunst, eenzaamheid, droefenis en woede op de loer. Vooral mensenkinderen met een onzekere/verlegen persoonlijkheid – die geheid de stalen zenuwen van een ijskonijn ontberen – dreigen eraan ten prooi te vallen.

Alleen al het idéé helemaal op jezelf teruggeworpen te zullen zijn en de geborgenheid van de groep te moeten missen, is doorgaans funest voor je gemoedsrust. Het gezegde “de mens is een sociaal wezen” betreft zeker geen misplaatste generalisatie. De maatstaven op basis waarvan mensen zich hetzij met elkaar verbinden dan wel van elkaar vervreemden, kennen daarentegen een eindeloze variatie.

De eisen die wij elkaar stellen, kennen vrijwel altijd wel een zekere logica. In geval van sociale strijd door toedoen van het vrije spel der maatschappelijke krachten kan er ook willekeur bij komen kijken. Voor wie te weinig begrip heeft van sociale verhoudingen of weigert te accepteren hoe mensen soms met elkaar omgaan, leven wij in een waanzinnige wereld.

In 1983 heeft Tears for Fears – What in a bands name! – de wereld geconfronteerd met een onomwonden aanklacht tegen mensonterende omgangsvormen met het nummer ‘Mad World’ (

Een hele geruststelling. Vreugde is ook binnen bereik, nog voordat het ideaal is verwezenlijkt dat zo mooi vertolkt is en wordt door Beethoven’s “Alle Menschen werden Brüder”.

Rode krullenbol

Oeps ...

Toch nog een woordje vergeten:

"Deze inmiddels door velen gecoverde hit bewijst: de menselijke behoefte om gezien te worden en (er) te mogen zijn zoals je bent, kan rekenen op begrip." moet zijn

"Ook deze inmiddels door velen gecoverde hit bewijst: de menselijke behoefte om gezien te worden en (er) te mogen zijn zoals je bent, kan rekenen op begrip."

Met oprechte excuses voor het eventuele ongemak.