Tips om samen zijn met moeder en bonus dochter te verbeteren
hallo allemaal,
Graag zou ik wat hulp krijgen bij de volgende ietwat complexe situatie.
5 jaar geleden heb ik een ontzettend leuke dame ontmoet. Ik woonde op dat moment in Nederland en zij in Portugal. Ik woonde alleen en zij woonde met haar dochter bij haar moeder in Portugal.
Na wat afspraakje over en weer is deze relatie tot bloei gekomen. Ik wist uiteraard dat er een dochter in het spel was. Echter toen het serieuzer begon te worden moest zij haar werk verder van huis uit gaan voeren waardoor ze niet dagelijks bij hij dochter kon zijn. Iets wat natuurlijk al vervelend genoeg is. Door deze situatie heb ik haar eigenlijk leren kennen zonder dochter en kon ik de situatie daardoor niet helemaal goed overzien.
Momenteel werken we samen in Spanje voor een Nederlands bedrijf. Iets wat voor mijn vriendin een verschil en salaris brengt van dag en nacht waar door haar dochter betere educatie etc kan krijgen. Dit zijn allemaal haar eigen beslissingen waar ik niet over oordeel. Voor zover ik kan begrijpen als iemand zonder kinderen is deze situatie voor haar verre van ideaal.
Alhoewel voor haar dochter alles verder perfect geregeld is ontbreekt zij als moeder. Ondanks dat ze dit niet heel vaak uitspreekt weet ik dat ze het hier moeilijk mee heeft.
Nu komt haar dochter natuurlijk nu de vakantie tijd weer is aangebroken langs voor langere periodes. Dit vind ik onwijs fijn voor hen beide en we proberen er altijd een feest van te maken.
Ik merk alleen dat dochter (8jaar) echt heel erg slecht luistert. Iets wat ik haar absoluut niet kwalijk neem. Ze krijgt namelijk altijd alles wat ze wilt. Ze heeft al vanaf haar 4e een telefoon, een tv in haar kamer, tablets etc etc.
Mijn vriendin kan geen nee zeggen en oma ook niet. Ik merk alleen dat het mij steeds meer begint te irriteren. Eerst wordt ik 6 keer nee gezegd waarna ze daarna gewoon haar zin krijgt. Mij maakt het niet eens uit of het ja of nee is maar voet bij stuk houden zou wel fijn zijn. Ik denk in ieder geval voor haar dochter op de lange termijn en voor mij op de korte termijn.
dit maakt ook dat ook twijfel of echt met ze 3en samenwonen een succes zal gaan worden. Uiteraard is dit anders dan vakantie maar ik ben bang dan mijn vriendin haar opvoedtstijl op deze manier voortzet. Ze zegt van niet maar ik heb mijn twijfels. Ook merk ik dat het meisje steeds “steviger” wordt. Dit zegt ze zelf ook maar ze heeft een onstilbare honger en blijft maar zoetigheid krijgen. Iets wat ik ook met lede ogen aan zie. Omdat ik het zielig vind voor haar. Alleen als ze stiekem chips gaat eten als ontbijt en ik het aan het moeder sein wordt hier bijv al niks van gezegd.
Ook is het zo dat ik 90% van al onze gezamenlijke lasten / uitgaven betaal. We verdienen hetzelfde en ook ik heb een redelijk grote last doordat ik mijn app in Nederland nog heb. Dit is iets wat ook steeds meer aan mij begint te knagen. Ik houd ontzettend veel van haar en snap dat haar dochter op 1 staat. Alleen er wordt wel extra geld apart gezet om dan keihard tegen de straatstenen te gooien als zij met haar dochter is. Ik vind het moeilijk om dit aan te kaarten alhoewel ik het vaker voorzichtig geprobeerd heb voel ik dat er dan veel “irritatie” ontstaat. Het hoeft niet 50/50 te zijn maar iets meer in die richting zou ik soms wel prettig vinden. Al onze vakanties heb ik tot nu toe ook betaald terwijl als ik heel erg eerlijk ben alleen geniet ik van het feit dat zij het naar hun zin hebben maar verder vind ik er weinig leuks aan. Er is namelijk dan 0,0 ruimte om ook maar een moment met mijn vriendin te hebben omdat haar dochter niet alleen kan slapen. Ze blijft bij haar liggen tot ze slaapt en dat duurt zo ontzettend lang dat een drankje op het balkon bijv er dan al niet meer in zit. Ik vraag mij af of dit wel ok is. Ik zou zo graag willen dat ik 100% hiervoor zou kunnen gaan zonder deze kleine irritaties te voelen en mezelf niet weg te cijferen. Alleen vind ik die gedachte niet fair omdat de situatie voor feitelijk niemand de ideale is.
Daarbij heb ik nog 1 laatste vraag. Deze vakantie wil ze graag haar dochter + neefje laten komen. Echter zijn wij wel gewoon aan het werk en hebben wij een zeer kleine woning. Dochter kan nog niet alleen slapen. Eventueel wel met het neefje maar ik ben bang dat ik van haar niet bij haar moeder in bed mag. Normaal gesproken slaap ik die weken altijd apart. Echter zou ik dan nu mijn kamer met het neefje moeten delen. Mijn vriendin zegt van niet maar ik weet 99% zeker dat ze bij haar moeder wil slapen. Ze wilt bijv tot de dag van vandaag ook perse met haar moeder douche. Ik heb al aangeboden om hem 1 week te laten komen. Zodat het voor mij ook een te overziene periode is.
hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Excuses voor het onsamenhangende verhaal. Ik heb het zo goed en kwaad als het kon van mij afgetypt.
Het is niet handig te bemoeien met de opvoeding, dat kan alleen als je vriendin daar uit haarzelf om vraagt. Uiteraard kan je wel je eigen grenzen aangeven (bijv. 'ik wil even uitpraten' als zij door je heen praat) en zeggen tegen je vriendin dat je met haar wil slapen en hoe zij het ziet als dochter daar moeilijk over doet. n
bedankt voor je reactie.
ik bemoei mij er ook niet mee. Ik heb alleen aan de hand van kleine voorbeelden uit het verleden gevraagd of zij dit nu op deze manier zo aanpakt uit toch een soort van “schuld” gevoel of dat dit haar aanpak is zoals ze het ook zo doen als ze 24/7 samen met elkaar zouden wonen.
Puur om zo goed en kwaad als het kan een beeld te creëren hoe deze situatie eruit zou gaan zien.
maar wellicht voelt dit voor een moeder dit toch als bemoeien dat zou goed kunnen.
Als deze moeder al zo weinig tijd heeft samen met haar kind, denk ik dat het heel belangrijk is dat ze ook tijd echt samen met z'n tweetjes door kunnen brengen. Is die ruimte er ook?
Ik vind dit een heel bijzonder verhaal en leefstijl. Waarom zou je als alleenstaande moeder je kind bij oma laten wonen en ver weg gaan werken? Waarom moet jij alles betalen en je in alles aanpassen? Kind kan niet zonder moeder slapen of douchen, maar woont grotendeels helemaal niet bij moeder. Dat ze dan in vakanties veel bij moeder wil zijn is prima, maar als ze jou niet accepteert als partner van, is het misschien beter om apart vakantie te houden. En ook op de lange termijn lijkt deze situatie waarin een achtjarige voor jou bepaalt waar jij moet slapen niet houdbaar. Die opvoeding wordt niet zomaar veranderd, daar blijf je je aan storen en dan moet de puberteit nog komen.
Als je met een kind in één huis woont mag je echt wel grenzen stellen. Bijvoorbeeld; hier eten we geen chips als ontbijt en al helemaal niet stiekem. En als iets nee is, is het nee. Het komt op me over alsof moeder haar schuldgevoel afkoopt, maar haar kind daar absoluut niet mee verder helpt in het leven.
Thanks voor je reactie.
Als we met ze 3en zijn is die mogelijkheid er bijna altijd. Ik probeer dit vaak ook een beetje te pushen. Bijv ga lekker met ze tweetjes naar het strand.
Alleen staat dochter dan gek te kijken dat ik niet mee ga of nodigt mij gewoon zelf uit en moeder vraagt zich dan af of ik geen zin heb. Als ik dan uitleg dat ik hen tijd samen gun dan lijkt dan weinig behoefte aan te zijn.
Als ze bijv alleen bij haar dochter is zijn ze ook bijna altijd samen dingen aan het ondernemen met bijv fam neefjes / nichtjes erbij omdat mijn vriendin denkt dat ze het dan leuker heeft en ze daar zelf ook om vraagt.
MamaE schreef op 26-06-2024 om 13:58:
Ik vind dit een heel bijzonder verhaal en leefstijl. Waarom zou je als alleenstaande moeder je kind bij oma laten wonen en ver weg gaan werken? Waarom moet jij alles betalen en je in alles aanpassen? Kind kan niet zonder moeder slapen of douchen, maar woont grotendeels helemaal niet bij moeder. Dat ze dan in vakanties veel bij moeder wil zijn is prima, maar als ze jou niet accepteert als partner van, is het misschien beter om apart vakantie te houden. En ook op de lange termijn lijkt deze situatie waarin een achtjarige voor jou bepaalt waar jij moet slapen niet houdbaar. Die opvoeding wordt niet zomaar veranderd, daar blijf je je aan storen en dan moet de puberteit nog komen.
Als je met een kind in één huis woont mag je echt wel grenzen stellen. Bijvoorbeeld; hier eten we geen chips als ontbijt en al helemaal niet stiekem. En als iets nee is, is het nee. Het komt op me over alsof moeder haar schuldgevoel afkoopt, maar haar kind daar absoluut niet mee verder helpt in het leven.
Ver weg werken ik puur voor financieel gewin. Om haar dochter naar een privé school te kunnen laten gaan etc.
min hun cultuur is het minder vreemd dan bij ons dat ze bij oma woont. Ze zijn Braziliaans en ze heeft vroeger zelf ook tot haar 10e bij oma gewoond.
Ik zeg niet dat ik het ermee eens ben ik probeer het alleen uit te leggen
Mugs schreef op 26-06-2024 om 13:52:
Als deze moeder al zo weinig tijd heeft samen met haar kind, denk ik dat het heel belangrijk is dat ze ook tijd echt samen met z'n tweetjes door kunnen brengen. Is die ruimte er ook?
Thanks voor je reactie.
Als we met ze 3en zijn is die mogelijkheid er bijna altijd. Ik probeer dit vaak ook een beetje te pushen. Bijv ga lekker met ze tweetjes naar het strand.
Alleen staat dochter dan gek te kijken dat ik niet mee ga of nodigt mij gewoon zelf uit en moeder vraagt zich dan af of ik geen zin heb. Als ik dan uitleg dat ik hen tijd samen gun dan lijkt dan weinig behoefte aan te zijn.
Als ze bijv alleen bij haar dochter is zijn ze ook bijna altijd samen dingen aan het ondernemen met bijv fam neefjes / nichtjes erbij omdat mijn vriendin denkt dat ze het dan leuker heeft en ze daar zelf ook om vraagt.
De vraag is natuurlijk in hoeverre je een ouderrol kunt vervullen als je je kind zo weinig ziet. En als er dan ook nog altijd anderen bij zijn maakt dat het niet makkelijker.
Ik zou, op moment dat dochter niet bij jullie is, toch eens rustig het gesprek aangaan over hoe je vriendin haar rol en verantwoordelijkheden als ouder ziet. Wat vindt ze belangrijk om mee te geven aan haar kind? Wat wenst ze (behalve blijkbaar naar een dure school gaan) voor haar kind in de toekomst?
Wellicht dat er dan een opening is om het te hebben over de (on) wenselijkheid van teveel toegeeflijkheid en een te grote vrijheid/inbreng voor zo'n jong kind.
Maar als je vriendin er allemaal geen probleem in ziet, tja, dan is het voor jou een beetje slikken of stikken. Of je dan met z'n drietjes (ooit) samen in één huis moet willen gaan wonen weet ik zo net nog niet....
'De vraag is natuurlijk in hoeverre je een ouderrol kunt vervullen als je je kind zo weinig ziet. En als er dan ook nog altijd anderen bij zijn maakt dat het niet makkelijker.'
Dit is echt vanuit een beperkt perspectief gedacht: een moeder is iemand van wie de taak is dat zij er optimaal is voor het kind. Dat is in heel veel culturen niet zo. Kinderen komen terecht in een familie en die familie zorgt voor het kind. Oma, die wellicht wat minder energie meer heeft voor werk, kan kinderen dagelijks verzorgen, terwijl de ouders, inclusief de moeder, op een leeftijd zijn dat zij optimaal hun energie kunnen inzetten om geld te verdienen.
Ik kan me een gesprek herinneren met iemand van de raad voor kinderbescherming die negatief sprak over een moeder die haar kind bij oma achter liet; terwijl dat in de Surinaamse cultuur vrij normaal is.
Die beperkte opvoedingsvisie, die alles neerlegt bij de moederrol, is in cultureel opzicht slechts in een klein aantal culturen aanwezig. In de meeste culturen is opvoeding een kwestie van opgroeien in een (grote) familie. Met neefjes en nichtjes etc. en een belangrijke rol vaak voor oma.
Tsjor
tsjor schreef op 28-06-2024 om 09:33:
'De vraag is natuurlijk in hoeverre je een ouderrol kunt vervullen als je je kind zo weinig ziet. En als er dan ook nog altijd anderen bij zijn maakt dat het niet makkelijker.'
Dit is echt vanuit een beperkt perspectief gedacht: een moeder is iemand van wie de taak is dat zij er optimaal is voor het kind. Dat is in heel veel culturen niet zo. Kinderen komen terecht in een familie en die familie zorgt voor het kind. Oma, die wellicht wat minder energie meer heeft voor werk, kan kinderen dagelijks verzorgen, terwijl de ouders, inclusief de moeder, op een leeftijd zijn dat zij optimaal hun energie kunnen inzetten om geld te verdienen.
Ik kan me een gesprek herinneren met iemand van de raad voor kinderbescherming die negatief sprak over een moeder die haar kind bij oma achter liet; terwijl dat in de Surinaamse cultuur vrij normaal is.
Die beperkte opvoedingsvisie, die alles neerlegt bij de moederrol, is in cultureel opzicht slechts in een klein aantal culturen aanwezig. In de meeste culturen is opvoeding een kwestie van opgroeien in een (grote) familie. Met neefjes en nichtjes etc. en een belangrijke rol vaak voor oma.
Tsjor
Er is wel een verschil tussen oma laten oppassen of kind bij oma laten wonen en alleen in de vakanties zien. In het tweede geval kun je simpelweg niet volwaardig ouder zijn. Familie zorgt voor het kind, maar dat betekent dan ook dat je daar als ouder zelf geen inspraak meer in hebt. En oma stelt blijkbaar ook geen grenzen.
Je had vroeger in Nederland ook wel kostscholen. In de tijd van mijn ouders gingen daar vooral kinderen naartoe van ouders met een eigen bedrijf. Mijn vader heeft wel eens gezegd dat het op hem overkwam alsof die ouders geen tijd hadden voor hun kinderen.
En dan hebben ze vast goede scholing gehad en materieel niks tekort gekomen, maar uiteindelijk geloof ik niet dat dat is waar je op terugkijkt later of wat het meest waardevolle is in het leven.