Stiefmoeder/bonusmoeder/plusmoeder

Negatief

Omdat het woord 'stief'- een heel negatieve sfeer oproept bij veel mensen.

precies

Door de jaren heen en door alle sprookjes heeft het woord een negatieve bijklank gekregen. Zo zijn er wel meer woorden door de jaren heen veranderd. Taal is iets organisch en dus onderhevig aan verandering. Als jij er geen negatieve bijklank bij hebt dan is dat prima toch.

Ik snap je wel paddington

Ik denk inderdaad dat stiefmoeder/vader een negatieve lading heeft gekregen, ik vind het ook lastig om in mijn werk te peilen hoe iemand genoemd wil worden.
Maar ik vind bonusmoeder wel echt heel lief klinken,

ik heb geen stief,plus of bonuskinderen dus wie weet zie ik t anders.

komt

door de sprookjes waar de stiefmoeders slechte vrouwen zijn. Dus ik denk dat dat toch een woord is dat een negatieve lading blijft houden.

Tja

Ik zou zeggen de vriendin van de vader. In de meeste gevallen hebben die kinderen al een moeder, en is een wel genoeg

Zonnehoed

De vrienden en vriendinnen van mijn kinderen met gescheiden ouders noemen de partner van hun vader of moeder inderdaad de vriend of vriendin of man of vrouw van mijn vader/moeder. Ik heb nog nooit iemand stiefmoeder of -vader horen zeggen.

En de meeste kinderen konden prima met de nieuwe partner opschieten.

Wellicht zijn het de partners dus vooral zelf die zichzelf zo noemen maar in dat geval in stiefmoeder of vader toch prima. Voor mij is d a t niet iets negatiefs d a t wordt het pas als iemand steeds zou gaan zeuren over de kinderen.

Ik vind stiefmoeder passen als er geen moeder meer is

Vroeger konden kinderen een stiefmoeder krijgen als hun eigen moeder was overleden of om bepaalde reden helemaal buiten beeld was.
En nu wordt hetzelfde woord gebruikt na scheidingen.
Maar zolang kinderen wel een moeder of vader hebben, vind ik het woord stiefmoeder/stiefvader vreemd. Eén moeder is inderdaad genoeg.

Ik zal nooit tegen mijn neef praten over zijn stiefvader als ik de nieuwe partner van zijn moeder bedoel. Hoewel ik hem wel eens mijn zwager noem.

Negatief ja

Taal is aan verandering onderhevig. Stiefmoeder heeft een negatieve lading gekregen (of had dat misschien altijd al), net zoals woorden als 'debiel', 'allochtoon' of 'negerzoen'.

Waar mensen zich gekwetst of onprettig gaan voelen bij een woord, ontstaat een nieuw woord voor hetzelfde. Ik vind dat eerlijk gezegd prima. Wel vind ik het persoonlijk mooi om regelmatig oude boeken te lezen en me te verbazen over al die verdwenen woorden. Niet alleen de beladen woorden dus, maar gewoon hoe taal ongemerkt toch verandert.

helemaal eens Lente

De benaming stiefmoeder (of vader) is in mijn ogen idd pas aan de orde als de eigen moeder of vader op (jonge) leeftijd is overleden en je permanent bij die persoon in huis woont en door hem/haar mede wordt opgevoed.
BIj scheiding is er gewoon nog je eigen vader of moeder. De nieuwe partners van je ouders noem je bij de voornaam of evt. met iets als 'tante' ervoor als je nog jong bent (wat mij betreft zonder 'tante'). En tegen andere noem je die persoon óf bij de voornaam óf de partner/vriendin/vrouw van je vader

Inderdaad

Iemand die niet de moeder of vaderrol in de opvoeding heeft is ook geen moeder of vader. Ik moet er niet aan denken dat de vrouw van mijn ex - die mijn kinderen pas heeft leren kennen toen ze al volwassenen waren - stiefmoeder genoemd wordt. Wel de lusten niet de lasten, ik vind het not done.

Dus ook niet

Bonusmoeder of iets anders met moeder.

Hier

Heeft mijn partner al 42 jaar dezelfde vriend van zn moeder, voor het gemak zijn dat dus zijn ouders, partner heeft ook een vader.

Als partner zijn vader, zijn moeder en vriend van zn moeder er zijn, heten ze pa, ma en naam vriend. Onze kinderen zeggen opa voornaam en hebben gewoon een extra opa.

Mensen die het niet snappen lichten we ook het soms kort toe en zeggen we dat het stiefvader van partner is

Hierom misschien

Kennelijk is stiefmoederlijk een synoniem van karig. Dit komt van synoniemen.net:
karig (bn):
armoedig, gierig, krap, krenterig, matig, parcimonieus, pover, schraal, schriel, sober, sobertjes, spaarzaam, stiefmoederlijk, weinig, zuinig

Op zich niet zo vreemd dat mensen onder dat woord uit proberen te komen. Ik heb er zelf niet zo’n moeite mee, ook niet als aanduiding van de vriendin van vader. Ze heeft toch echt een heel andere rol in het leven van mijn kinderen dan andere vrienden of familie, heeft veel vaker en intensiever contact met ze.

Het is wat het is

Ik vind stiefouder een prima term want ik hou van kort en bondig en 'het kind van' etc is dat zeker niet.
Op het moment dat je een kind in huis hebt, ook als dat soms is, zit je toch in een soort van ouderrrol.

En ja, bonusouder klinkt wat liever, maar zo is de werkelijkheid toch lang niet altijd? Dus dat dekt dan ook niet helemaal, vind ik.
Het is voor betreffende kind lang niet altijd een bonus....
Ook niet als stiefouders erg hun best doen.
Dat lees ik hier op forum toch ook best veel.

Misschien een nieuwe neutrale term?

wikipedia

Een stiefouder of plusouder is de echtgenoot, echtgenote of partner van een van iemands ouders op grond van een later huwelijk van die ouder. Stief betekent oorspronkelijk 'beroofd van de bloedband', 'iets missend'. Kinderen uit het eerste huwelijk zijn voor de stiefouder dus stiefkinderen. Deze kinderen worden ook de voorkinderen genoemd. Kinderen uit het tweede huwelijk zijn dan halfbroer en halfzus ten opzichte van de kinderen uit een eerder huwelijk, want zij hebben één gemeenschappelijke ouder. Kinderen uit het eerste huwelijk van de nieuwe partners zijn dan stiefbroer/stiefzus ten opzichte van elkaar, want zij hebben geen gemeenschappelijke (natuurlijke) ouder.

Aanvankelijk werd de term stiefouder vaak alleen gebruikt voor een latere echtgenoot van een weduwe of weduwnaar. Sinds het einde van de 20e eeuw wordt de term in Nederland en Vlaanderen ook gebruikt voor een persoon die een relatie aangaat met iemand die geen weduwe of weduwnaar is, maar die toch één of meerdere kinderen heeft. Dit oneigenlijke gebruik van het woord stiefouder wordt echter niet door iedereen aanvaard of in die zin gebruikt. Het woord plusouder kan hier als alternatief gebruikt worden. In Nederland waren in 2010 naar schatting ongeveer 184.000 stiefgezinnen.[1]

De vermeende slechte reputatie van de stiefmoeder is terug te vinden in sprookjes. Daar speelt de stiefmoeder vaak een dubieuze rol - bekend is de boze stiefmoeder uit Assepoester en Sneeuwwitje. Hoewel de nieuwe moeder hier stiefmoeder heet, zijn de zussen dus geen stiefzussen maar halfzussen, omdat er sprake is van een gemeenschappelijke vader.

**********************************

Wel interessant hoe het nu zit met stiefouder en dat dat eigenlijk alleen passend is als er een overlijden in het spel is. Wat vind je hiervan, Paddington? Is een andere benaming dan niet toch passender?

Woordenboek

Door van Dale wordt stiefmoeder aangeduid als 2de moeder, in andere als 'nieuwe vrouwelijke partner van je vader die niet je moeder is'
Nergens wordt er gesproken dat het alleen geldt als er een overlijden in het spel is.

Als je gaat kijken naar het feit dat een kind al een moeder heeft, dan is een andere term wellicht een beter idee, maar dan volledig zonder het woord 'moeder'.

Natuurlijk is taal iets dat leeft, maar sommige zaken gaan niet op een natuurlijke manier. Dat gedoe met bonusmoeder/plusmoeder vind ik persoonlijk erg krampachtig overkomen en daardoor wordt het erg onnatuurlijk.

Het klopt dat stiefmoeder in sprookjes worden neergezet als kwade figuren, maar om je nu te laten leiden door sprookjes....

Nog nooit gebruikt

Ik heb nu 5 jaar een relatie met een man met kinderen (zelf heb ik ook kinderen van een andere man) maar ik heb mezelf nog nooit stiefmoeder genoemd en zijn kinderen ook geen stiefkinderen. Ik ben gewoon de vriendin van hun vader en zij zijn de kinderen van mijn vriend. Ik denk ook niet dat ik die term ooit ga gebruiken.
Soms zegt vriend wel eens grappend, gefeliciteerd met je stiefkind (als een van zijn kinderen jarig is)

bonusmoeder

Vind ik persoonlijk een term die alleen het kind zelf mag gebruiken. Als zij/hij het zo voelt, dan is het prima. Anders niet doen.

stief van dochter

de stiefmoeder van mijn dochter noemt haar meestal gewoon in de reeks: mijn dochters. Scheelt een hoop gedoe. Als mensen dan heel specifiek gaan vragen dan is het 'mijn kado-kind' En ze handelt ook naar 'mijn dochters'

Mijn dochter noemt haar 'mama + voornaam' maar nooit 'mijn moeder' zodra dat gesuggereerd wordt zal ze dat echt corrigeren. De half-zusjes van mijn dochter noemen mij ook 'mama+voornaam' zoals je ook veel tantes, ooms en opa's en oma's kunt hebben, maar ook ik ben niet hun 'moeder'. Wat Alkes ook zegt, het is de keuze van het kind.

Ik denk dat het ook te maken heeft met de leeftijd van het kind waarop een stiefouder in het leven van een kind komt. Bij een dreumes zal je rol heel anders zijn bij een 50/50 regeling dan wanneer je pas op puberleeftijd in beeld komt. Dan ga je idd niet meer 'moederen / vaderen' over een kind. Maar bij een dreumes zou ik het heel vreemd vinden als een kind 50% van de tijd in het gezin is dat je dan niet een luier verschoond, een kind terecht wijst als het een experiment wil uitvoeren met 'een boterham pindakaas en de opening van een dvd speler' om maar iets te noemen.

Een stiefouder kan echt een toegevoegde waarde hebben in het leven van een kind zonder de rol van de bio-ouder over te nemen.

Paddington

Toch is het zo, het woord bestaat namelijk al veel langer dan dat scheidingen normaal zijn. Zie ook de etymologie:

stief- voorv. ‘zonder bloedverwantschap’
Mnl. stief- in stifmuder ‘stiefmoeder’ [1240; Bern.], stiefkindren ‘stiefkinderen’ [1302; MNW], naast stiep- in stippekint [1282; MNW], stiepsone [1343-44] en stijpmoeder [1360; MNW].
De klankwettige vorm van dit voorvoegsel is stiep-, dat in het Middelnederlands nog slechts bij uitzondering voorkomt. In combinatie met het woord voor ‘vader’ werd de -p- in het Nederlands geassimileerd tot -f-. De aldus ontstane vorm stief- heeft zich al vroeg verspreid over de andere samenstellingen. In het Middelnederduits, het Oudengels en de Scandinavische talen kwam dit verschijnsel ook voor.
Mnd. stef- (waaruit nzw. styv-); ohd. stiof- (nhd. stief-); ofri. stiāp- (nfri. styp-); oe. stēop- (ne. step-); on. stjúp- (nzw. styv-); alle ‘stief-’; < pgm. *steupa-. Hiervan afgeleide werkwoorden zijn overgeleverd in het ohd. irstiufen, bestiufen ‘van kinderen of ouders beroven’ en oe. ā-stypan ‘id.’.

Op grond hiervan wordt als onderliggende betekenis van stief- aangenomen ‘beroofd, iets missend’. Het gelijkbetekenende Latijnse prīvus is een soortgelijk geval: het is verbonden met prīvignus ‘stiefzoon’ (vergelijk het leenwoord depriveren ‘beroven’). De betekenis ‘beroofd van’, die men kan gelijkstellen met ‘afgeknot’, heeft in verbinding met de vorm *steupa- aanleiding gegeven het woord als onderdeel te beschouwen van de woordfamilie van → stoten. Naar de vorm bezien gaat het dan om een labiale worteluitbreiding van deze familie, zoals ook stobbe ‘boomstronk’ er een is en Westfaals stupp (bn.) ‘stomp’. Wat de betekenis betreft, zou men te maken hebben met een soortgelijk begrip als bij → stomp 1, → stuit en → stuk 1, namelijk een afgehouwen, afgeknotte rest van een groter geheel, oorspronkelijk een boom, maar dan overgedragen op een ander begrip, hier zijnde verwantschapsverhoudingen.

Stief- wordt gebruikt voor de verwantschapsbetrekkingen die ontstaan bij het opnieuw huwen van een weduwe of weduwnaar. Een kind uit het eerste huwelijk is “beroofd” van een ouder, en dus feitelijk al stiefkind, en werd daardoor stiefzoon of stiefdochter van een nieuwe ouder, die tegelijkertijd ouder werd van een stiefkind en daardoor stiefvader of stiefmoeder. Dit gebruik werd allengs uitgebreid tot stiefbroer en stiefzuster en, bijv. in het Engels, stepnephew en stepniece. Tevens vond uitbreiding plaats tot gelijksoortige verwantschapsbetrekkingen, ontstaan door een andere wijze van huwelijksbeëindiging dan overlijden.

http://www.etymologiebank.nl/trefwoord/stief1

Net zoals Flavia

Denk ik dat het erg per situatie kan verschillen. Mijn zus heeft sinds een half jaar een vriend die oudere pubers heeft. Ik weet nog dat de eerste keer dat zij het over haar stiefdochter had ik ff moest schakelen. Prima hoor, ik vind er niks van maar het kwartje viel niet meteen 😬
Ikzelf ben sinds het eerste levensjaar in een 50/50 regeling verzorger/opvoeder (en wat hier thuis betreft dus ouder) van mijn stief, nu bijna 20 jaar oud. Ik heb luiers verschoond, nachtmerries weggeknuffeld, verhaaltjes voorgelezen, huiswerk overhoord, de hele mikmak. Er is een paar jaar geweest dat door omstandigheden kind 70% van de tijd bij ons was. Nu bijna op kamers. Ik voel me netzogoed een ouder van dit kind als van mijn bloedjes. We hebben onze eigen band, ik doe het heel anders dan moeder, we vullen elkaar heel veel aan. Met vader (mijn man) zijn we team-ouders met ieder zo z’n eigen rol en dynamiekjes. Maar ik noem mezelf nooit plus of bonus (ik ben geen supermarkt), ik ben gewoon stief. Ik hou sws niet van sprookjes, misschien komt het daardoor 😂

Glad ijs

TS vroeg :Waarom gaan mensen andere woorden verzinnen voor stiefmoeder?

Twee redenen

1/Tot voor vijftig jaar terug was een stiefmoeder een vervangster voor een overleden moeder. Die situatie was tot diep in de 19e eeuw strijk en zet, en komt tegenwoordig gelukkig zelden meer voor.

2/ Een bonus is een ander woord voor een leuk extraatje. Een derde betrokken volwassene kan een toegevoegde waarde zijn. Met die term geef je een positieve draai aan een situatie die niet de oorspronkelijke opzet was. Al blijft het glad ijs. Mijn indruk is dat er nogal wat bonusmoeders zijn die zich opwerpen als beschermengelen opwerpen omdat de biomoeders nalatig of weer juist te streng zijn

Ik heb er 1 in de klassieke zin. Mijn vader hertrouwde toen ik voor in de 20 was. Voor het gemak duid ik haar tegenover anderen wel aan als mijn stiefmoeder. De weduwe van mijn vader is ook weer zo'n mond vol.

Tien jaar geleden heb ik in een lovend speechje voor een bijzondere verjaardag de term bonusmoeder laten vallen. Big, big mistake. Daar slaan de kinderen zich in een melige bui mij nog mee om de oren. Zoals ik al zei, glad ijs.

Franse stiefmoeders en schoonmoeders (afdwalend)

Over een positieve draai gesproken: In het Frans is belle mere zowel het woord voor stiefmoeder als voor schoonmoeder.

Iemand een idee/etymologische verklaring hoe dat zit? Zouden ze in Frankrijk ook niet van die suffe schoonmoedermoppen hebben?

Hmm

Ik ben meer benieuwd naar de Franse sprookjes...

Triva (zwaar ot)

Zoek maar eens op Charles Perrault /Moeder de Gans, franse tegenhanger van de gebroeders Grimm. Franse stiefmoeders waren ook geen lieverdjes. Maar goed, Franse biomoeders waren in die tijd ook harteloze sekreten, te beroerd om borstvoeding te geven in een tijd dat daar nog geen verantwoord alternatief voor was (dat heb ik er maar even snel bijgezet voordat ik alle flessenmoeders weer op mijn dak krijg), en bleven hun baby's maar ver weg op het platteland dumpen bij arme minnen terwijl meer dan de helft niet meer terugkwam. Tenminste, dat is wat me van de Mythe van de Moederliefde van Elisabeth Badinter is bijgebleven. Misschien dat daarom stief en schoonmoeders in een gunstiger daglicht stonden dan in andere landen. In andere romaanse talen zijn het wel twee verschillende woorden.

mag ik een teiltje

Ik snap niet dat iemand bonusmoeder (of bonuskind) lief vindt klinken.

Mijn maag draait er van om.
Vrouwen die zich zo noemen die kan ook niet serieus nemen.
Ik knap er vanaf.

Net zo goed als vrouwen die hun partner "mijn lief" te noemen.

goh jo

wil je erover praten?
je klinkt zo ontzettend kinderachtig dat ik me afvraag of je over andere zaken die je minder fijn vindt, net zo ongenuanceerd bent?
gr Angela

Oh?

Ik vind bonusmoeder en bonuskind juist wel lief klinken. Een fijn extraatje.

Tja

ik snap niet dat er mensen zijn die olijven lusten. Ik heb inderdaad een teiltje nodig na het nuttigen van een olijf. Maar ik vind niets van mensen die wel graag olijven eten. En ik neem ze verder wel serieus. Zo ruimdenkend ben ik dan gelukkig ook wel weer .