socializen met / zonder taak

Ja, dat herken ik

De "doeners" en de "denkers" noem ik ze altijd.

Als ik me verveel ga ik helpen. Natuurlijk help je sowieso wat mee met dingen naar de keuken brengen of uitdelen of zo. Maar mijn eigen feestjes maak ik echt wel zo dat de gasten zich zelf kunnen bedienen en dat ik zoveel mogelijk tijd heb om iedereen even te spreken. En ook andere feestjes ben ik niet altijd degene die de martha uithangt.

doeners en kletsers

Zit wat in Darlarna, ik denk ook niet dat het perse om 'denkers' gaat.

Maar hoe komt het nou dat mensen (zoals ik) zich zonder taak wat ongemakkelijk voelen, die er de aardigheid niet zo van zin om dan met die, dan met die wat te kletsen, gewoon, gezellig, vrijblijvend.

Dat heb (had) ik ook

Mijn oplossing daarin is, ik ga niet meer naar feestjes.
Ik vind feestjes een verschrikking.
Ik leg netjes uit aan betrokkene dat ik me zeer onprettig voel in grote groepen (vaak vreemde) mensen, en of het goed is dat we een andere keer afspreken, kan je evt. vrijdag middag?
Heb ook wel eens bij een vriendin met de volledige voorbereiding geholpen, boodschappen doen, hapjes maken en alles versieren en klaarzetten.
Vlak voor het feestje ga ik dan naar huis.
Alle begrip van haar en heel hartlijke dank voor alle hulp.

hangt er heel erg vanaf

Ik kan me ook heel ongemakkelijk voelen in gezelschappen of "feestjes" en ben dan ook, als het even kan, een doener. Maar zoals gezegd: het hangt van de setting af, het soort feest enz. Soms kan het ook heel gezellig, leuk enz zijn en dan is er niets aan de hand. Maar verplichte praatjes met mensen..... nee, die pijp laat ik ook graag voorbij gaan.
Bibi

oh ja....

Mijn ongestructureerde, chaotische kind die altijd doodzenuwachtig was voor iets als een Sinterklaasfeest is altijd goed te kalmeren door hem een (klein) taakje te geven.
Zelf kan ik heel goed bankhangen zonder taak. Haha. Of een observatietaak... Wie er het hardst werkt of zo.

Herken het wel, maar niet bij mezelf

Ik heb geen taak nodig om me op een feestje te amuseren, liever niet zelfs. Maar het is wel een grappige observatie dat je gasten inderdaad (onder meer) in die twee categorieën kunt indelen.

Ik snap ook niet echt waarom een feestje niet leuk zou zijn als je niks te doen hebt. Dat je je niet op je gemak voelt, heeft dat te maken met je niet geacceptered voelen? Niet leuk, spannend, interessant genoeg?

Als je in de keuken hapjes gaat staan maken hoef je niet te praten met mensen, geen gesprek op gang te houden, het is een beetje vluchtgedrag. Wat zit daar achter?

tja, wat zit er achter

Dat is best een leuke vraag.

Ik kan dergelijke feestjes niet altijd vermijden omdat nu en dan verwacht wordt dat ik met mijn man mee kom. Het gaat dan om zijn werk en zijn contacten, en op een of andere manier vind ik zomaar wat babbelen met mensen die ik vervolgens nooit of zelden meer ontmoet zonde van de zendtijd. Het is zo incidenteel, ik houd meer van duurzame contacten. Zoiets. Soms ontstaat er een leuk gesprek, en daarna is er niks meer.

Over geaccepteerd voelen, ja, daar heeft het ook mee te maken. Ik zie dan allemaal mensen om me heen die er leuker uitzien en zo. Thuis en in eigen kring voel ik me prima zoals ik ben, maar bij zo'n gelegenheid voel ik me een grijze muis.

Interessant voel ik me ook al niet, geen carriere, geen spannende verhalen. En ik vind er ook niks aan als mensen meteen over de kinderen beginnen. Op zich logisch, die heb ik, maar pfoe, waarom moeten ze gespreksonderwerp zijn van mensen die die kinderen niet eens kennen.

Oh ja, nog wat, dan ga ik te vlug praten, en dan moet ik steeds herhalen wat ik zei. Word ik zenuwachtig van en dan gaat het helemaal bergafwaarts.

Misschien doe ik wel veel te ingewikkeld.

Eigen of vreemd

Bij verjaardagen in de familie, etentjes en familieweekenden heb ik het prima naar mijn zin. Ik verheug me er altijd op om familie weer te zien. Maar dan zijn er nog de verplichte uitjes van werk of verenigingen. Mensen die ik niet door en door ken en waar de gesprekken oppervlakkig blijven. Daar kan wel eens iemand tussen zitten waar ik een leuke klik mee heb en dan wordt het toch nog gezellig. Maar vaak zijn het toch wat langdurige saaie uurtjes met mensen waar ik vriendelijk een oppervlakkig babbeltje mee maak. Ondertussen hoop ik dat ik mijn glas niet laat vallen, niet met de mouw van mijn blouse in de salade blijf hangen, het chique hapje niet op de rode loper laat vallen en me niet verslik in de beenham.

Yup

Herken het. Maar weet bij mezelf waar het vandaan komt; ik ben niet goed in kletspraatjes over ditjes en datjes met mensen die ik niet goed ken. Ik weet dan echt niet wat te zeggen. Ik ga graag ergens dieper op in maar daar is het gezelschap/ setting niet altijd naar. Dus dan ga ik fijn wat doen en dan komt het vanzelf goed . Het is dus eigenlijk geen houding weten te geven.

Oh, ik kan goed niets doen

tijdens een feestje
Ik heb er net een achter de rug. Zwager wordt 60 en dat is vanavond alvast gevierd met wat familie en vrienden. Met een barbecue. Mijn zus liep af en toe heen en weer met schalen en mijn zwager legde het vlees op het rooster. Het leek mij strak georganiseerd en daardoor had ik niet het gevoel dat ik moest gaan helpen. Ik heb me lekker tussen de andere gasten gemengd en heb de hele avond gezellig met andere mensen gepraat.

Maar?

Ik begrijp niet waarom het ofwel taakjes doen is ofwel niet-denkend oppervlakkige kletspraatjes? Ik ben ook niet zo van het gaan helpen of taken, maar meer omdat ik meestal wel iemand vind waar ik echt een gesprek mee kan voeren. Juist ook wel vrienden of familie die ik dan soms al een tijdje niet gezien heb en waar ik eigenlijk blij ben ze weer eens te spreken. Echt te spreken, dus geen kletspraat. Er zijn toch ook niet alleen mee vreemden op een feestje? Komen jullie daar nooit anderen tegen die je goed kent en echt in geinteresseerd bent, of die je minder goed kent maar wel heel interessant blijken te zijn of dezelfde interesses blijken te hebben? Hebben jullie alleen verplichte feestjes van mensen die je eigenlijk helemaal niet liggen of die je niet kent? Vreemd...Ben blij dat ik wel vrienden en kennissen heb die ik zelf heb uitgekozen omdat ik ze leuk vind.

Ja stenna

Ik heb bijna allen maar 'feestjes' van mensen die ik niet ken. De vrienden die ik heb, houden ook niet van feestjes.
Die organiseren ze dus niet. Gelukkig maar.
Ik ben zo iemand die heel gelukkig is met een heel klein, handje vol, vrienden. Even tellen, buiten mijn gezin om zijn het er drie.

toch vreemd

Toch kan ik me ook in dat geval bijna niet voorstellen dat er onder de mensen die je niet kent helemaal nooit iemand is die interessant is, iets interessants te vertellen heeft, of waar je een echt gesprek mee kunt voeren. Je moet natuurlijk wel zelf interesse tonen cq zelf echt geinteresseerd zijn in anderen, als je daar bij voorbaat geen zin in hebt /niet van houdt rest er maar 1 ding: niet gaan. Of inderdaad in de keuken vluchten, misschien is dat dan toch de beste oplossing.

tja

Het is natuurlijk wel een beetje afhankelijk van de groep waar je in zit. Maar over het algemeen interesseer ik me niet zo voor andere mensen, in mijn vrije tijd.

Op mijn werk heb ik veel met mensen te maken en houd ik me echt bezig met hun verhalen. Om daar dan in mijn vrije tijd ook nog mijn best voor te doen? Mwah, dan ga ik liever wat lezen of zo. Ik ben echt zo iemand die liever alleen is, in mijn vrije tijd. En dan af en toe uit eten met een goede vriendin of zo.

Bijvoorbeeld bij de feestjes van mijn schoonzus, daar zijn mijn man en mijn schoonzus echt de enigen waar ik sympathie voor voel. En die gaan natuurlijk niet het hele feestje met mij zitten praten. De rest van de gasten, zijn allemaal mensen die ik echt niet eens op de koffie zou vragen, als ze naast mij woonden. Van die mensen waar je helemaal niets mee hebt. Ze zijn dan meestal ook nog in zo'n aangeschoten jolige bui, vol met flauwe grapjes en zo. Ik heb het echt wel geprobeerd, maar kan ik echt helemaal niets aan vinden.

Ik vind mensen in groepen bijna nooit leuk. Meestal vermijd ik dat soort gelegenheden dus ook. Maar je komt er gewoon niet onderuit soms.

Leuk feestje

Ik kan prima niks doen op een feestje. Ik had gisteren nog een feestje en ik heb helemaal niks gedaan behalve praten en dansen Het was bijzonder gezellig en ik was er om 21:00 en heb met de laatsten om 06:00 vanochtend te licht uitgedaan. Heerlijk ouderwets feesten. En dan zit ik echt niet te springen om de afwas te doen of zo. Ik heb wel Mojitos gemaakt dus toch nog iets gedaan bedenk ik nu.

jammer

Als je op je werk al veel aan moet horen kan ik me voorstellen dat je er in je vrije tijd niet veel zin meer hebt in mensen. Toch wel jammer. Zelf vind ik het soms juist een uitdaging op feestjes e.d. een gesprek aan te gaan met mensen die je op het eerste gezicht niet liggen of waar je dat normaal niet mee doet. Andere dan de OSM in je eigen kringetje zeg maar. Kan nl soms zomaar heel onverwacht interessant zijn, of je horizon wat verbreden. Maar niet met aangeschoten of dronken mensen, daar heb ik ook geen interesse in (sterker nog: hekel aan).

Mannen en vrouwen

Het valt mij op dat vooral vrouwen op feestjes heel bedrijvig zijn. Ik meen ook wel eens schuine blikken te zien als ik mij zonder iets helperigs te doen gewoon met andere gasten sta te kletsen. Alsof het toch niet hoort en je als vrouw eigenlijk altijd wel de gastvrouw dient te helpen.

Van mannen wordt (als ze gasten zijn) eigenlijk nooit hulp verwacht volgens mij.