Rouwen en bang om te vergeten
Een paar maanden geleden is mijn lieve vader op 78 jarige leeftijd overleden. Kort samengevat: had hij erg veel onder de leden en het was duidelijk dat er niets meer aangedaan kon worden. Hij heeft dit volledig geaccepteerd, want hij wilde geen gedoe meer aan zijn lichaam. Iets wat ook altijd heeft geroepen mocht dit voorkomen.
We hebben gelukkig allemaal nog afscheid kunnen nemen en mooie/belangrijke dingen kunnen bespreken in het ziekenhuis en zijn uitvaart was zoals hij het wilde.
Ondertussen zijn we al een paar maanden verder en merk ik dat ik nog steeds moeite heb met foto's kijken. Pas na 2 maanden kon het bidprentje uit mijn tas pakken en op de kast zetten, maar er langer dan een paar seconden naar kijken kan ik niet. Als ik iets anders zie/hoor dat bij hoorde, dan word ik emotioneel.
Maar waarvoor ik vooral bang voor ben:
Dat ik hem vergeet, en dan vooral hoe hij was, zijn stem, zijn uitdrukkingen, waar die voor stond enz.
Is dit normaal? Hoe kan ik hier mee omgaan?
Ik merk dat het ook veel qua energie met me doet.
Gecondoleerd. Ik denk wel dat dat normaal is ja. Ik had het ook toen mijn moeder overleed. Ik had er moeite mee om even niet verdrietig te zijn, alsof ik haar daarmee verloochende. Ik kwelde mezelf met ermee bezig zijn. Op een gegeven moment komt het besef dat dat onzin is. Ik ging ook foto's verzamelen, en er verhalen bij schrijven, omdat ik bang was dat ik dingen zou vergeten. Dat mag natuurlijk, Maar dat vergeet je niet .
Het is voor mij nu 5 jaar geleden, en ik herinner me nog altijd haar stem, haar lach, waar ze om zou moeten lachen, wat ze zou zeggen in een bepaalde situatie. Dat vergeet je nooit.
Dank je wel voor je reactie stresskipje.
Dat gevoel van: niet mogen rouwen, ken ik.
Als ik er aan toe ben, ga ik misschien ook foto's pakken en verhalen erbij schrijven.
Ik vind het ook moeilijk omdat hij foto's die bijvoorbeeld het laatste half jaar gemaakt zijn, niet gezien heeft. Ik zit nu ook nog heel erg in de wat als dit en wat als dat. Waarom wist ik dit niet van hem? Wat vond hij bijvoorbeeld van dit en hoe zou hij denken over dat? Wat ik wel veel heb gedaan de laatste jaren, is hem meer een knuffel geven. Niet terugdeinzen als ie even arm om me heen sloeg etc. Want gezien zijn lichamelijke conditie, had ik het gevoel dat het misschien nog maar max. een paar jaar kon duren. Hij was zelf een jaar geleden ook nog verbaasd dat hij er nog was....
Het voelt gewoon erg onwerkelijk nog en ondanks dat het gewoon beter is zo( hij zou anders geen kwaliteit van leven meer hebben) merk ik dat ik het ergens toch nog moeilijk vind, om het echt te accepteren.
je zit, heel normaal, nog midden in je rouwproces! Daar staat helaas geen vaste periode voor en een ieder rouwt op zijn/haar manier. Gun jezelf ook vooral die tijd en probeer het proces niet te versnellen of te ontvluchten.
sterkte gewenst 🌹
gecondoleerd nog, een ouder verliezen hoort er misschien bij maar is een stukje van jezelf! Mijn vader is nu 10 jaar dood en vooral dit jaar was moeilijk alles is nu 10 jaar geleden en ik denk iedere keer wist papa dit nog, had hij dat of dat nog maar meegemaakt! Ik ben hem niet vergeten maar soms herinner ik zijn stem niet meer dat vind ik erg verdrietig. Dus ja ik begrijp je en het heeft tijd nodig, de dagen gaan voorbij en je leeft het leven maar soms…
Gecondoleerd! Google eens op Manu Keirse. Hij is expert op het gebied van rouw en verwerking. Hij heeft daar ook een paar mooie boeken over geschreven.
Gecondoleerd.
Mijn vader is 14 maanden geleden overleden en ik kan alleen maar naar foto's van vroeger kijken. Bewegende beelden of z'n stem, foto's tijdens zijn korte ziekbed kijk ik bewust niet.
Omdat het in het heden zo druk is, ik ben met mijn dementerende moeder gaan wonen om voor haar te zorgen, heb ik geen tijd om te rouwen; letterlijk uitgestelde rouw. Voor rouw zijn geen regels,aak je er niet druk om💕
Gecondoleerd!
Ik kan me nog niet voorstellen hoe het is om zonder m’n vader te leven maar ik woon aan de andere kant van de wereld en ondanks dat hij leeft krijg ik weinig mee van zijn dagelijkse gang van zaken. We hebben ook niet veel kontakt.
Maar het grappige is dat ik regelmatig aan mijn vader word herinnerd door iets wat een persoon bijvoorbeeld zegt, hoe hij iets zegt of de manier waarop. Bepaalde intonatie in de stem. En ook zie ik soms iemand lopen die best veel op m’n vader lijkt.
Dat brengt me gelijk weer terug naar mijn vader.
Sterkte Stampertje, je zult je vader nooit vergeten ❤️
Hi, ik heb vrij veel gerouwd in mijn leven: ouders, man, vijf vriendinnen. Hoewel elk proces anders is zijn er ook overeenkomsten. Je schrijft: Maar waarvoor ik vooral bang voor ben:
Dat ik hem vergeet, en dan vooral hoe hij was, zijn stem, zijn uitdrukkingen, waar die voor stond enz.
Is dit normaal? Hoe kan ik hier mee omgaan?
Ja ditis normaal, dit is onderdeel van het afscheid nemen van de persoon die hij was. Je zult specifieke dingen van die persoon gaan vergeten inderdaad de klank van zijn stem, zijn lach enz. En dat is pijnlijk en rot maar het hoort erbij. Je kunt hem niet hier houden door daaraan vast te houden. Dat is nu eenmaal onderdeel van het natuurlijke rouwproces. Maar dat betekent niet dat hij uit je hart hoeft te verdwijnen, ook al doe je er niets voor, op den duur zal je blijven voelen dat hij nog in je leeft, in herinneringen die naar boven komen, in dingen die je in jezelf herkent als zijn invloed, aan lieve momenten samen. Het rouwproces na de dood van mijn man is het zwaarst geweest (hij werd ook nog eens terminaal verklaard op de dag dat mijn vader overleed). Maar heel bijzonder, alsof iets mij 'regelde' hoeveel pijn ik aankon en wanneer ik even emotionele rust nodig had. Het voelt ook niet of de band met hem weg is, ook al is het meer dan 30 jaar geleden dat hij overleed, ik draag hem bij me, hij zit in alle dingen.
Helaas ook wat verliezen meegemaakt in mijn leven. Vrij jong mijn broer, daarna mijn kind en nu ook mijn ouders. Wat mij hielp/helpt is er niet omheen gaan. Dus ik pakte de foto's dompelde me onder in het verdriet en kwam er eigenlijk altijd weer lichter uit. En iedere keer ging dat wel weer wat beter en sneller. Van huilen en denken dat het nooit meer ophoudt tot halverwege in de lach schieten omdat mijn 'broer/vader/moeder/kind' iets geks tegen me 'zegt'... (ik heb altijd een soort gesprekken in mijn hoofd met ze)
Gelukkig heb ik veel foto's en ook wat filmpjes van ze, incl. geluid, dus ik kan nog opzoeken hoe ze klonken. Bij mijn ouders (die waren al oud) zag ik hun dood natuurlijk aankomen en heb ik nog honderden dingen voor mijn gevoel gevraagd aan ze, maar tóch nog dingetjes vergeten die ik graag had willen weten, dus volgens mij is dat onoverkomelijk.
Mijn moeder kon nooit goed praten over het verlies van mijn broer, en ik merkte inderdaad dat het nog weggestopt was en daardoor zo verdrietig bleef. Ik had haar gegund dat ze het echt een keer had toegelaten, want ik denk dat dat echt beter zou zijn geweest achteraf.
Rouwen is vermoeiend, rouwen is hard werk, zeker de eerste maanden / het eerste jaar. Je wordt overspoeld en overweldigd door heel veel emoties: pijn, gemis, eenzaamheid, ... En het klinkt misschien heel hard, maar je moet hier door. Een mooie theorie beschrijft rouwen als een rivier: je gaat met je bootje over een rivier - aan de ene kant heb je de verliesoever, aan de andere kant heb je de hersteloever. Je hebt beide oevers nodig om verder te kunnen. Als je alleen maar op de verliesoever verblijft (enkel aan het verleden denkt, herinneringen ophaalt, foto's kijkt) dan word je doodmoe en verdrietig. Maar als je enkel op de hersteloever verblijft, dan blijft je verlies een soort wonde die nooit heelt. Ga dus met andere woorden je verdriet en je emoties niet altijd uit de weg, laat ze soms toe.
Over het vergeten: ja, je gaat dingen vergeten, maar niet alles. De waardevolle herinneringen blijven, geloof me vrij. Ik ben zelf mijn papa jaren geleden verloren, maar de herinneringen zijn er nog steeds.
(ik ben rouw- en verliestherapeut van beroep)