Repressie - moord - de huisarts in Tuitjehorn

individuele geval

Deze familie, deze patient, had aanvankelijk een euthanasieverklaring. Je hoort in het stukje bij Pauw, de broer uitleggen hoe dat mogelijk gegaan is. Er was een waarnemer en die begon over de euthanasieverklaring, maar dat klink de familie wat te heftig en te precies. 'Als hij maar geen pijn lijdt'. Waarop de arts concludeert dat het dan maar sedatie moet zijn.
Waarop de IGZ in haar rapport verklaart dat de waarnemers niet tijdig zijn begonnen met het starten daarmee. Die waarneming speelt hier een grote rol, de communicatieproblemen die daarmee ontstaan.
Te grote nadruk op de lettertjes wil zeggen dat je in een uiterst menselijke situatie, leven en dood, eerst maar even woorden gaat splitten en contracten aftimmeren om het in alle opzichten goed te krijgen. Waar de patient 'niet wil lijden'.
De arts heugt zich de euthanasieverklaring, split verder niet, realiseert zich dat er hier iets in het voortraject helemaal fout is gegaan. Diezelfde ochtend nog. De verpleegkundige meldt in de ochtend dat het al zeer slecht gaat, er zijn lijkvlekken, maar dat krijgt de dokter niet te horen. Een groot communicatieprobleem.
Eenmaal bij de patient wil hij het lijden stoppen, maar ook zelf niet 'aan de naald' blijven hangen, dus hij kiest voor een te grote hoeveelheid morphine. Te groot, met name in gedachten een eerder geval. Dat kun jij onprofessioneel noemen, maar mogelijk had dat ook te maken met het uit de discussie willen blijven en met pijnbestrijding, al is dat wat te hoog, is er een an sich legale uitweg. Moet je alleen niet zo hoog gaan doseren, en in de omgeving moet daar ook acceptatie voor zijn.
Stel je voor dat in die 550 gevallen de medewerkers, leerlingen, verpleegkundigen, co-assistenten massaal gaan melden dat ze het niet vertrouwen want de dokter doet iets dat niet mag en tegen het protocol is?
Deze dokter is te gehaast aan zijn eerste werkdag na de vakantie begonnen. Hij had even gas moeten terugnemen en zich realiseren dat die communicatieproblemen zich voordoen en dat je daar maar mee hebt te dealen zonder daar zelf mee op je gezicht te gaan. Maar deze dokter had die rust niet en besloot zijn afspraak met de patient op zijn manier na te komen. En dat was goed voor hemzelf en voor de familie. Maar een te ondoordachte beslissing gezien de rest van de situatie. Inmenselijk. Maar strafbaar.
Weer Miriam, jou conclusie 'Tromp.... om een maatschappelijke discussie te starten' is natuurlijk vals, want Tromp heeft vermoedelijk juist beoogd buiten het beeld van de maatschappelijke discussie te blijven door te kiezen voor een te hoge dosis pijnbestrijding zodat hij buiten de discussie euthanasie-sedatie en mogelijk zelfs buiten melding daarvan kon blijven.

Autonomie

Natuurlijk houden artsen ook van autonomie, er zitten vast ook behoorlijke ego's tussen en dat werkt een vorm van anarchie ook vast wel in de hand. Ook dat is een werkelijkheid in dit proces. Strafbaar?
Autonomie kan ook betekenen dat er ontwikkeling is en out of the box denken en nieuwe manieren, maar ook kritiek op wetenschap die scheef gelopen is. Het heeft altijd voor- en nadelen. En je moet je afvragen of we zo zeker willen zijn dat we professionals die autonomie willen afpakken om er productiemedewerkers van te maken die producten leveren die voldoen aan de minimale voorwaarden. Ik denk dat professionals ook een eigen autonomie nodig hebben, dat heeft voor- en nadelen, en dat is een proces, geen feit.

Nina Blom

http://www.idoweijers.nl/Mulock%20Houwerlezing%2017%20nov.2011.pdf
Je wil kinderen die door hun ouders onnodig in de zorg gestopt worden om wat voor reden dan ook uit die situatie halen. Het liefste door de ouder tot rede te krijgen. Maar dat is dus een lastige zaak.
Als artsen elke bezorgde ouder moeten melden dan kun je de helft zo uit huis halen. Ouders zijn per definitie bezorgd en soms leeuwen om te zorgen dat hun kinderen krijgen wat ze volgens ouders nodig hebben.
Of dat terecht is of niet moet alleen geen kwestie zijn van een onderbuikgevoel zonder feiten. En je wilt er ook alles aan doen om het te stoppen. Maar je wilt niet dat elke bezorgde ouder geconfronteerd wordt met die beschuldigingen. En zie daar maar eens tussendoor te laveren.

In deze link een mooi verhaal over een kinderbeschermer en de geschiedenis van de kinderbescherming midden vorige eeuw.
"Ten eerste, wat betreft de ouders: ook als de ouders leefden
was alles beter dan de kinderen naar huis te laten terugkeren - de invloed van de ouders werd algemeen als ongunstig beschouwd en men achtte het het beste om de banden met thuis te verbreken."

"Van Bowlby is de uitspraak ‘Bad homes are often better than good institutions’. In dat licht werd gestichtsopvoeding natuurlijk überhaupt problematischer. In die lijn begon Mulock Houwer steeds meer op het gevaar en het probleem van het weghalen van het kind uit zijn ouderlijk milieu te wijzen. 'Milieu-overplaatsing betekent verbreking van het voor het kind eigene emotionele relatiepatroon en verstoring van het voor hem vertrouwde levensritme. Het is van ingrijpende betekenis en moet vermeden worden zolang tenminste doelmatige hulp extra-muraal aan ouder en kind kan worden gegeven. (...)"

Tussen die twee uitersten zwalkt de kinderbescherming. Nog steeds. Maar mooi om te lezen dat ook binnen de beroepsgroep zelf daar in elke tijd heel verschillend over gedacht wordt. Rebellen worden sommige kinderbeschermers dan ook genoemd.

Nina Blom was mogelijk geholpen met een wantrouwende en altijd ingrijpende kinderbescherming. Maar wel ten koste van onjuist uit huis weggehaalde kinderen en het leed dat je daarmee aanricht. En of ze dan in de 'bescherming' zo goed terecht kwamen.

"Zo is typerend dat Ortt, ondanks zijn
geloof in gezinsopvoeding, in een zeer kritisch stuk wees op de ernstige misstanden in
de pleegzorg, waar pleegkinderen vaak werden uitgebuit en mishandeld (1929)."

Of je door de kat of door de hond gebeten wordt.