oordeelvrij hulp aanbieden

maar nu oordeel je toch ook ?

ik heb ook wel wat acties waarbij me dat lukt maar dat weet jij dan toch niet? Ik bedoel: deze acties zijn toch juist de acties waarover je niet op feestjes gaat vertellen of die op tv komen dus dit soort hulp zie je niet......

vreemd

'Iedereen heeft strakomlijnde ideeën over "hoe het moet" '

De voorbeelden die je noemt gaan juist over hoe het in jouw ogen moet. Mensen horen blijkbaar niet in de financiele problemen te raken, een sociaal zwak gezin (de term alleen al) mag blijkbaar geen ruzie schoppen (en waarom zou dat gezin ineens hulp voor hun kinderen nodig hebben?). En hoe weet je dat je aanbod nooit vergeten wordt?

Ik zou me nogal opgelaten voelen als mensen te pas en te onpas roepen dat ik het moeten zeggen als ik iets nodig heb. Alsof ik het zelf niet aankan!
Stel je voor dat iemand bij jou binnenkomt en spontaan aanbiedt om je huis eens lekker schoon te maken! Dan voel je je toch lullig? Blijkbaar vindt diegene jouw huis dan vies ... Hoe zou dat op jou overkomen?

En als mensen voor mij hulpinstanties zouden inschakelen, zonder dat ik daar zelf om gevraagd heb, zou ze dat op een fikse ruzie komen te staan.

Dus ja, ik verwacht dat mensen om hulp vragen als ze dat kunnen gebruiken. Het zijn volwassen mensen, geen onmondige babys.

oh hemel

Lieve mensen,

Ik geloof dat mijn openingspost door sommigen verkeerd wordt uitlegd. Ik bedoelde het zoals AnneJ het ook uitlegt.

Ik erger me aan mensen die hun oordeel klaar hebben en op basis van eigen invulling van een situatie besluiten wel of niet een handje te helpen. Vaak hebben die mensen dan ook een idee waaruit die hulp zou moeten bestaan. En als de persoon die hulp kan gebruiken, een andere oplossing wil, is hij eigenwijs, wil hij niet luisteren of leren of is hij koppig. Eigen regie behouden, dat is inderdaad hoe ik het ook zie.

Knurf, ik heb dus dezelfde mening als jij . De persoon in financiële problemen is al meermaals geholpen en kan niet meer bij de familie terecht "omdat hij er niets van leert'". Volgens mij is er een goede kans dat deze persoon nooit volledig zelfstandig de financiën zal kunnen bijhouden. Ik vind dat triest.

Het 'sociaal zwakke' gezin had bloed in de voortuin en woonkamer en overal lag glas. De buurt wil niets met ze te maken hebben. Ze roepen in de straat dat ze medelijden hebben met de kinderen maar niemand kwam op het idee om te vragen of ze de kinderen van 10 en 7 even zullen opvangen terwijl de ouders trillend van de schrik huis en tuin weer schoonmaakten. En nee dan stuiter ik ook niet maar zo binnen. De vader stond in de voortuin en toen ik hem vroeg of ik wat kon doen, zei hij dat ik wel even naar binnen kon om te zien of zijn vrouw hulp nodig had.

De chronisch zieke is ziek geworden door drugsgebruik. Ook eigen schuld, zeker. Maar dan denk ik: als ik in die positie zat, zou ik het prettig vinden als iemand aanbiedt mee te gaan naar het ziekenhuis.

Zo bedoelde ik het eigenlijk.

Wiskey

Fijn, juist!

En dan vanuit de ontvangende kant. Wij hebben wat bewogen tijden achter de rug en toen ik plots opgenomen werd in het ziekenhuis, stond mijn man er alleen voor met de 4 kinderen en een hoop angst om mij. Daarnaast hebben we geen auto, maakt de boel ook lastig.
Lieve buren hebben gezegd dat zij op die en die dagen hem naar het ziekenhuis zouden brengen om mij te bezoeken. Andere lieverds namen de kinderen af en toe een dagje mee (was ook nog zomervakantie) en tijdens het wachten op de uitslag van een riskante operatie op mij, kwam de buurman bij mijn man zitten en zei letterlijk; ik ga pas weg als jij iets weet. Dat werd overigens 23.00...

Dat is zo fijn, als mensen niet met vage dingen komen, 'als ik iets voor je kan doen', maar heel concreet dingen gewoon 'doen'! Tuurlijk moet er ruimte zijn voor overleg, maar het was ontzettend fijn om zo geholpen te worden!

maar wat wil je nu

met dit draadje, Wiskey. Het klinkt een beetje alsof je een schouderklopje wil, dat jij zo geweldig hulp biedt en bovendien iedereen in zijn waarde laat...

Flupke

Dat schouderklopje mag ze hebben hoor. Los daarvan vind ik een discussie over de manier waarop je hulp kunt bieden best interessant. Zeker in deze tijd waarin we blijkbaar meer moeten gaan 'participeren' omdat de overheid zich terugtrekt.
En ik herken er ook wel iets in. En hulp bieden en hulp krijgen is ook gewoon twee kanten van eenzelfde medaille.
Hulp bieden kan al snel macht uitoefenen zijn, een valkuil. Terwijl hulp bieden jouzelf ook zoveel kan geven. Hulp krijgen is ook een kunst. Ik heb weleens bedacht dat je echt wel heel sociaal vaardig moet zijn wil je de 'bijwerkingen' van hulpbieders goed kunnen accepteren en gladstrijken.

Daantje50+

Het lijkt wel of we het over hele andere zaken hebben!
Waarom ontstaat er zo'n ruzieachtige toon?
Zo kun je niet discussieren. Blijkbaar een onderwerp dat nogal gevoelig ligt. Taboe?

Wel een goed punt hoor van Whiskey

Ik vind het wel materie die tot nadenken stemt. Ik geef ook wel regelmatig hulp en soms (niet altijd) heb ik dan inderdaad de neiging om er een soort van "voorwaarden" aan te verbinden.

Ik doe dat overigens uit de beste bedoelingen, omdat ik die ander wil helpen en denk dat ik op het betreffende vlak dingen beter weet dan die ander (en er daarom een beetje in wil sturen - zodat, vanuit mijn visie die ander sneller/beter (door mij) geholpen wordt). Maar het is goed om je af te vragen of ik het zo moet doen, of dat ik beter kan zeggen: als je wilt, wil ik je helpen. Als jij eraan toe bent /op jouw tijd (ik wil er nl. wat meer spoed achter zetten) en daar waar jij behoefte aan hebt.

En vervolgens, als de vraag dan komt, kijken of ik op dat moment kan helpen (kan natuurlijk op dat moment slecht uitkomen, moet die andere toch wat langer wachten, maar het zij zo) en dan gewoon helpen.

Ik voel het vooral als loslaten. Ik wil zo graag helpen en denk dat ik zoveel voor ze kan betekenen, maar kennelijk wil ik iets geven wat (op dit moment) niet bij ze past.

Maar oh, wat vind ik het moeilijk, als je ziet dat anderen ergens mijn hulp goed kunnen gebruiken (nota bene het al expliciet gevraagd hebben!), maar er vervolgens niet mee omgaan, niet zoveel vaart achter zetten met de acties die zij moeten nemen, als ik hen zou gunnen.

Daantje 50+

Ik vind ook dat je wel heel boos overkomt.

Ik zag Whiskeys posting niet zozeer als borstklopperij hoor en andere mensen veroordelen, gewoon een onderwerp om met elkaar over te discussieren en om over na te denken. Om dat vervolgens (als iemand zich aangesproken voelt) mee te nemen in de overwegingen.

Dat stond er al, AnneJ

Ik ben daar boos over, Met gulle hand gegeven hulp wordt besmeurd met zo'n kwalificatie. Dat raakt mij, omdat ik zoveel mensen heb mogen ontmoeten die als vanzelfsprekend voor anderen klaar staan.

Dat de toon je niet bevalt, ach..het staat je vrij om al dan niet op mij te reageren of iets te insinueren.

Hulp geven

Als je hulp geeft doe je dat toch ook een beetje om je er zelf beter over te voelen? Net zoals in dat liedje 'it would sure do me good, if you let me help'. Als ik iemand help hoef ik daar niets voor terug (een bedankje zou leuk zijn) en bemoei me ook niet met verdere beslissingen van die persoon.

Van alles

Knurf, jij schrijft: ik verwacht dat mensen om hulp vragen als ze dat kunnen gebruiken. Dat zal niet altijd gebeuren, bijvoorbeeld vanuit schaamte.
Mijn zieke alleenstaande buurvrouw vraagt echt niet zelf om een pan soep/hulp bij het snoeien/boodschapje halen. Tot ik die pan kom brengen, ofeven de rozen snoei,en dan is haar dag weer helemaal goed, weet ik uit ervaring. En Katniss, ik doe dat niet om mij goed te voelen. Ik vind dat normaal, ik denk er niet eens bij na. Buurvrouw en ik kijken op die manier naar elkaar om, als vanzelfsprekend.
Zonder bijbedoelingen.

Flupke

Hallo,

Ik had een paar dagen geen toegang tot internet, vandaar dat ik nu pas reageer.

Je stelt een goede vraag, Flupke: wat wil ik nu eigenlijk met dit draadje?

Daar heb ik veel over nagedacht de afgelopen dagen. Het gaat mij niet om het hulp bieden op zich. Dat doe ik graag en ik hoef er geen bedankje voor. Ik heb zelf in moeilijke tijden geleerd hoe fijn het is als er iemand oog heeft voor je. Gezien worden door de ander is een bevestiging dat je er mag zijn.

Ik vind het veel moeilijker om mijn frustraties de baas te worden die ik voel door de weigering of het onvermogen van andere mensen om te zien wat er in hun omgeving speelt.

Ik ben vooral heel kwaad op de familie van die persoon met financiële moeilijkheden. Hun idee is dat hij "er niks van leert" als hij geholpen wordt, en daarom moet hij het maar alleen uitzoeken. Maar wat als hij het nooit leert? En waarom is het eigenlijk zo moeilijk voor hem? En als de hulp van zijn familie hem eerder niet geholpen heeft, waar lag dat dan aan?
Het is iemand die misschien nooit in staat zal zijn om de financiële huishouding zelfstandig bij te houden. Dan help je als familie niet door te zeggen: je leert het niet, dus je moet je maar zelf zien te redden. Dat is alsof je tegen een verlamde zegt: ik heb je nu 3 keer voorgedaan hoe je moet lopen, maar je wilt het maar niet leren, je blijft vallen. Loop dus maar zelf vanaf nu. En dan keren ze zich om, en roepen ook nog uit volle borst: ik heb zo enorm mijn best gedaan, arme ik, wat heb ik het toch zwaar met zo'n behoeftig familielid.

Ik help niet omdat ik mezelf er beter door voel of omdat ik uit ben op schouderklopjes. Ik bied hulp aan omdat ik kan zien dat het gebruikt zou kunnen worden. Maar aan de andere kant ben ik niet zo aardig dat ik oordeelvrij ben over andere mensen die in mijn ogen kortzichtig zijn als het gaat om hulp bieden en helemaal als het gaat om mensen die beter weten. Ik ben gewoon gefrustreerd dus

Groet, Wiskey

Financieel helpen

Mijn vader is zo iemand die het financieel niet redt en tot onze verbazing het ook niet begrijpt. Alle kinderen hebben hem de afgelopen jaren hulp aangeboden, varierend van geld, kasboek bijhouden, adviezen geven, hulp bij wat hij maar wil maar het werkt niet.

Vervolgens belt hij wel ons als hij niet meer kan pinnen omdat hij te ver onder nul is en dat ook niet begrijpt of wil begrijpen.

Als jij nu zou komen en oordelen over mij dan schiet ik daar helemaal niets mee op. Het is niet zo dat we hem laten vallen maar als je iets al voor de derde keer in een maand uitlegt maar hij wil het niet begrijpen en hij blijft maar in herhaling vallen dan kom je toch al snel op het standje -hij leert het niet of hij wil het niet-

Je kunt nog zo slecht zijn in het financiele zaken maar als je nog niet in staat bent om alleen je bonnetjes te bewaren zodat we kunnen laten zien waar je geld heen gaat dan houdt het op. We gaan hem niet aan het handje meenemen naar de supermarkt.

En wat kom jij dan voor hulp brengen in deze situatie, daar waar wij blijkbaar falen maar het nog steeds blijven proberen?

Egoisten, die familie?

"Ik ben vooral heel kwaad op de familie van die persoon met financiële moeilijkheden. Hun idee is dat hij "er niks van leert" als hij geholpen wordt, en daarom moet hij het maar alleen uitzoeken."

Ik kan het me eigenlijk wel voorstellen, als een familielid maar energie blijft zuigen, zonder hoop op verbetering, wat moet je dan? Als iemand keer op keer geld komt lenen 'maar dit keer betaal ik het echt terug' en je ouders inmiddels door hun appeltje voor de dorst heen zijn? Wat als je je ouders iedere keer weer in de stress ziet schieten door de financiële strapatsen van een zorgenkind? Als ze er langzaam maar zeker aan onderdoorgaan?

Dan snap ik eerlijk gezegd wel dat mensen financieel hun handen van hem aftrekken, omdat ze beseffen dat het toch niet helpt.

Fio

'je zegt: ik verwacht dat mensen om hulp vragen als ze dat kunnen gebruiken. Dat zal niet altijd gebeuren, bijvoorbeeld vanuit schaamte.'

Maar de vraag is of dat erg is. Als mensen zich schamen (tegenover mij) zijn het waarschijnlijk eerder kennissen dan echte vrienden. Want mijn vrienden kennen mij goed, en ik ken mijn vrienden en weet wanneer er dingen mis (kunnen) gaan. Wij hebben samen onze zuip- en staptijd overleefd en staan niet snel raar te kijken van menselijk dingen over en weer.

Bij kennissen zou ik toch al minder snel hulp aanbieden. Nou ja, natuurlijk niet als het gaat om oppervlakkige hulp, zoals even een kind laten meerijden met de auto als het regent. Of een zak kattenbaksteentjes halen voor een buurvrouw die hoogzwanger is. Maar echt ingrijpende hulp op gebieden waarvoor (sommige) mensen zich zouden kunnen schamen, bied ik sowieso niet aan aan kennissen. Dit klinkt vast lullig, maar ik heb helemaal geen tijd en energie om allerlei vage kennissen door financiele of andere moeilijke situaties te loodsen. Die tijd heb/neem ik wel voor vrienden.

Dochter

Hallo,

Waarom verbaast het jullie dat jouw vader de financiën niet begrijpt? Jullie hebben jarenlang hulp gegeven in allerlei vormen, schrijf je, "hulp bij wat hij maar wil". Misschien is hij meer gebaat bij hulp die nodig is? Er is soms een groot verschil tussen wat iemand wil en wat iemand nodig heeft.

Je schrijft: "Het is niet zo dat we hem laten vallen maar als je iets al voor de derde keer in een maand uitlegt maar hij wil het niet begrijpen en hij blijft maar in herhaling vallen dan kom je toch al snel op het standje -hij leert het niet of hij wil het niet-". Er is een groot verschil tussen niet willen en niet kunnen.
Ik schreef eerder: "Dan help je als familie niet door te zeggen: je leert het niet, dus je moet je maar zelf zien te redden. Dat is alsof je tegen een verlamde zegt: ik heb je nu 3 keer voorgedaan hoe je moet lopen, maar je wilt het maar niet leren, je blijft vallen. Loop dus maar zelf vanaf nu."

Stel dat het geen kwestie is van onwil van je vader, maar van onmacht of onvermogen. Help je hem dan met die houding? Ik vind jouw woordkeuze frappant. "AL voor de derde keer, hij WIL het niet begrijpen, hij BLIJFT MAAR in herhaling vallen"? Ik lees vooral veel frustratie in je bericht.

En nee, ik bedoel dit niet (ver)oordelend, maar ik denk wel: als je doet wat je altijd al deed, krijg je wat je altijd al kreeg. Dus misschien is je vader wel meer geholpen met een ander uitgangspunt. Misschien is het zo dat als hij en jullie accepteren dat hij het niet zelfstandig zal kunnen, er een andere insteek mogelijk is.

Je vraagt: "En wat kom jij dan voor hulp brengen in deze situatie, daar waar wij blijkbaar falen maar het nog steeds blijven proberen?"
Ik kan je niet vertellen wat bij jullie zal werken. In mijn geval hebben geduld en investeren in een open, niet-verwijtende dialoog geholpen. Die hebben de basis gelegd voor acceptatie van het onvermogen de eigen financiën te beheren. Dat heeft heel lang geduurd, maar het heeft uiteindelijk opgeleverd dat deze persoon inziet dat er structurele veranderingen nodig zijn. En dat biedt de mogelijkheid om bijvoorbeeld een budgetcoach te regelen, of een bewindvoerder. Maar het begint bij acceptatie.

Wiskey

Anonymized user

Hoi,

Je vraagt "als een familielid maar energie blijft zuigen, zonder hoop op verbetering, wat moet je dan? Als iemand keer op keer geld komt lenen 'maar dit keer betaal ik het echt terug' en je ouders inmiddels door hun appeltje voor de dorst heen zijn?" en merkt daarna ook op: "Dan snap ik eerlijk gezegd wel dat mensen financieel hun handen van hem aftrekken, omdat ze beseffen dat het toch niet helpt.".

Waar heb ik gezegd dat je de portemonnee moet openzetten dan? Hulp met financiën is iets anders dan financiële hulp.

Wiskey

Wiskey

Nou mijn schouderklopje heb je hoor. Ik wilde dat er meer mensen waren zoals jij.
Sterker: ik wilde dat ik zelf zo was, maar ik vind het toch wel moeilijk om niet "iets" terug te verlangen voor de hulp die ik bied. Daarmee bedoel ik dat ik toch de neiging heb om met mijn hulp ook maar meteen mijn (ongevraagde en ongewenste) bemoeienis mee te sturen. Ik onderdruk deze neiging hoor, dat dan weer wel. Maar toch...

Het is lastiger dan je denkt, om echt onbevooroordeeld hulp te bieden.

Hulp

We hebben hem werkelijk op allerlei manieren proberen te helpen maar iemand die blijft roepen dat 'ze me geld afpakken' en blijft verwijzen naar een aantal gebeurtenissen van meerdere jaren geleden, die allemaal zijn opgelost wil het niet begrijpen. Iemand die geld wat hij een paar maanden contant kreeg door kamerverhuur gaat oppotten om een reis te betalen die vanwege zijn gezondheid toch niet door kan gaan ziet gewoon niet dat hij op dat moment 2000 euro rood staat. Als die persoon dan nog gaat zeggen dat het zijn geld is wordt het lastig om weer uit te leggen dat 2000 euro van die bank is.

Wat doe jij als iemand klaagt niet te weten waar het geld naar toe gaat maar altijd contant pint, niet in de winkel pint en ook geen kassabonnen wil bewaren. Ook niet als dat gedurende 3 jaar meerdere keren gevraagd wordt? Zo iemand wil niet geholpen worden en heus we hebben allerlei manieren gebruikt om het inzichtelijk te maken.