Oma in twee strijd

Door nooit de discussie aan te gaan en te gaan uitleggen, te luisteren, begrijpende knikjes en verder het probleem te laten waar het is. Sommige kinderen worden nooit volwassen, de jaloezie blijft en dat kun jij niet wegnemen. Zou toch mooi zijn als je je dochter laat zitten om je zoon te pleasen.   

Ik snap je zoon ergens; ik had ouders die zoveel voor mijn zus en haar kinderen klaar stonden dat ik, met of zonder mijn kinderen, zelfs in de weekenden amper langs kon komen omdat er altijd wel iets tussen kwam. Het heeft tot bepaalde verwijdering geleid.
Zodoende de vraag wat je kan doen op de dagen die niet in teken staan van je dochter?
Zie je haar twee dagen of ongemerkt vaker omdat ze om de hoek woont? Het hoeft niet 50:50 te zijn, maar ook geen 90:10 omdat zij om de hoek woont.
(Dat je zoon het financieel beter heeft, doet er m.i. niet toe want daar hebben zij hard voor gewerkt. Dat heeft niets met de aandacht voor de kleinkinderen te maken.)

Wat wil je zoon dan? Dat je ook twee dagen per week op die van hem past?

Flanagan schreef op 04-09-2022 om 16:32:

Ik snap je zoon ergens; ik had ouders die zoveel voor mijn zus en haar kinderen klaar stonden dat ik, met of zonder mijn kinderen, zelfs in de weekenden amper langs kon komen omdat er altijd wel iets tussen kwam. Het heeft tot bepaalde verwijdering geleid.
Zodoende de vraag wat je kan doen op de dagen die niet in teken staan van je dochter?
Zie je haar twee dagen of ongemerkt vaker omdat ze om de hoek woont? Het hoeft niet 50:50 te zijn, maar ook geen 90:10 omdat zij om de hoek woont.
(Dat je zoon het financieel beter heeft, doet er m.i. niet toe want daar hebben zij hard voor gewerkt. Dat heeft niets met de aandacht voor de kleinkinderen te maken.)

Dat hij geld heeft voor een nanny betekent dat er voldoende binnenkomt om buiten moeders hulp te kunnen. Dochter is daar meer afhankelijk van. Oma ziet ze meer omdat ze oppast, niet omdat ze ze liever vindt. Ik denk dat als ze beiden initiatief nemen door elkaar vaker te zien en als de zoon stopt met jaloers zijn en ziet in wat voor lastig parket hij oma brengt, dat er dan best ruimte is om het op te lossen.

Mijn ene kind heeft geen kind, de ander wel, ik merk daar ook wel eens wat van, maar jaloezie is belachelijk want ze kunnen beiden krijgen wat ze willen. Maar als "je" liever houdt van koppig dwarsliggen dan moeten ze dat doen, maar mij er niet mee lastig vallen, ik heb ze allemaal even lief en verdeel wat ik kan. 

Maar het ( even algemeen) zijn toch geen kleuters meer die denken dat het leven nog steeds om hen draait?🤷‍♀️ 

Mogelijk dat het de zoon niet om het oppassen gaat, maar om de aandacht op zich. Dat hij hoopt op een band tussen evenredige band tussen oma en alle kleinkinderen. Vandaar mijn vragen aan TO hoe die aandacht op dit moment opgedeeld is.

het gaat natuurlijk helemaal niet om het oppassen op zich.. Hoe weet je dat je zoon moeite heeft met de situatie. Heeft hij dat duidelijk gezegd? Kijk heel erg uit voor de 'ik denk dat jij denkt dat situatie'. In mijn familie ook meegemaakt. Broer en schoonzus zijn een aantal jaren boos geweest over iets wat uiteindelijk helemaal niet waar was. Van daaruit vloeide dan weer ander verongelijkt gedrag. Mijn ouders merkte wel dat het niet lekker liep maar durfden uit angst om contact verder te verslechteren de confrontatie niet aan. 

Ik zou vragen aan zoon wat hem nu precies dwars zit. Het kan zijn dat hij een jaloers karakter heeft maar het kan zijn dat hij ook een terecht punt heeft dat er altijd veel meer aandacht naar zus is uitgegaan. 
Verder vraag ik mij af of je niet te gemakkelijk uit gaat van ' dochter heeft natuurlijk veel meer hulp nodig' eerder schrijf je dat dochter niet zoveel geluk heeft met relaties en keuzes in het leven. Het kan zijn dat er al jaren veel meer aandacht uitgaat naar haar. 
Heel lastig mijn kinderen zijn nog niet volwassen en een van hen heeft ook meer problemen en daar is ook veel aandacht naar uit gegaan. Soms kan het niet anders maar ik zou als dat het geval is wel erkennen naar zoon toe dat je zijn gevoelens kan begrijpen maar dat het niet betekent dat je minder van hem en de kinderen houdt.
Vraag hem wat hij zou willen. Zou hij het leuk vinden als zijn oudste bij je komt logeren. Ook voor zijn kinderen is het leuk om een warme en goede band op te bouwen met grootouders. Door leuke herinneringen te maken. Ik denk dat je niet te snel moet zeggen. ' zij hebben toch een nanny' en ik denk dat je ook moet oppassen niet te gemakkelijk geclaimd te worden door je dochter. Zij is volwassen en je kunt haar best helpen maar ze zal toch ook haar leven zelf op de rit moeten zien te krijgen 

Max88 schreef op 04-09-2022 om 16:23:

Door nooit de discussie aan te gaan en te gaan uitleggen, te luisteren, begrijpende knikjes en verder het probleem te laten waar het is. Sommige kinderen worden nooit volwassen, de jaloezie blijft en dat kun jij niet wegnemen. Zou toch mooi zijn als je je dochter laat zitten om je zoon te pleasen.

Het kan zijn dat het een kinderachtige kwezel is die een kinderlijke jaloersheid heeft.. maar onvolwassen.?.. Hij heeft het aardig goed voor elkaar. Misschien is dochter wel onvolwassen.. lijkt op een aantal gebieden onvolwassen keuzes te hebben gemaakt. Dochter kan toch ook niet verwachten dat moeder de ' gaten die in haar leven vallen' wel even opvult..

We weten het natuurlijk niet zo goed.. het zal wel afhangen van wat je zelf ziet. Ik zie best wel wat situaties waarin grootouders gezinnen overeind houden. Soms logisch soms denk ik.. kom op zeg .. zoveel steunen op je ouders is niet goed

Ik denk ook dat je het gesprek met je zoon moet voeren, over wat voor band hij met jou wil. Kennelijk wil hij graag meer in verbinding zijn dan hij nu is, meer aandacht van jou en tijd met jou doorbrengen. Ik zou niet gaan discussiëren over of je teveel tijd aan je dochter besteedt maar wel vragen waar hij behoefte aan heeft in het contact met jou, en daar dan wat mee doen. 

Als de zorg voor je dochter en haar kind je er echt van weerhoudt om genoeg tijd met je zoon en zijn gezin door te brengen, heeft je zoon natuurlijk een punt. Hij heeft dan wel geen hulp nodig maar wel liefde en aandacht van zijn moeder. Natuurlijk kun je dat als kind niet zomaar claimen maar ik begrijp wel dat hij er behoefte aan kan hebben en ik vind in dat geval ook dat je daar als ouder een beetje evenwichtig mee moet omgaan. Bijna nooit tijd hebben voor het ene kind omdat er heel vaak wat nodig is bij het andere zet natuurlijk kwaad bloed. Je gaat ook niet het ene kind al je geld nalaten omdat de andere toch al rijk is. Dat zou je dus met aandacht en tijd ook niet zo moeten doen. Als dat de uitkomst zou zijn, dan zou je toch je conclusies moeten trekken. Je dochter kan ook heus wel kinderopvang inhuren. Als ze weinig inkomen heeft, krijgt ze daar een hoge tegemoetkoming voor en hoeft ze maar weinig zelf te betalen. 

Leene schreef op 04-09-2022 om 20:41:

 Ik denk dat je niet te snel moet zeggen. ' zij hebben toch een nanny' en ik denk dat je ook moet oppassen niet te gemakkelijk geclaimd te worden door je dochter. Zij is volwassen en je kunt haar best helpen maar ze zal toch ook haar leven zelf op de rit moeten zien te krijgen

Ja, daarom vroeg ik me af waarom ze geen oppas kon vinden. Alle alleenstaande moeders die niet dicht bij hun moeder wonen lukt dat toch ook?

Als de dochter zelf weing moeite doet om dingen te regelen snap ik wel dat de zoon er problemen mee heeft dat je minder tijd hebt voor zijn kinderen. 

Leene schreef op 04-09-2022 om 20:47:

[..]

Het kan zijn dat het een kinderachtige kwezel is die een kinderlijke jaloersheid heeft.. maar onvolwassen.?.. Hij heeft het aardig goed voor elkaar. Misschien is dochter wel onvolwassen.. lijkt op een aantal gebieden onvolwassen keuzes te hebben gemaakt. Dochter kan toch ook niet verwachten dat moeder de ' gaten die in haar leven vallen' wel even opvult..

We weten het natuurlijk niet zo goed.. het zal wel afhangen van wat je zelf ziet. Ik zie best wel wat situaties waarin grootouders gezinnen overeind houden. Soms logisch soms denk ik.. kom op zeg .. zoveel steunen op je ouders is niet goed

Nee, maar soms moet dat wat jaren, dat je als grootouder extra bijspringt. Dat is aan de grootouder. Dat ze oppast hoeft niet van de aandacht af te gaan die naar zoon gaat lijkt me, dus de schoen zal ergens anders wringen.

Ik kan alleen zelf heel slecht tegen jaloers gedrag en de over en weer beschuldigingen die dat meebrengt. Het lost niets op, creëert afstand en het werkt vernietigend.

Max88 schreef op 04-09-2022 om 22:32:

[..]

 Dat ze oppast hoeft niet van de aandacht af te gaan die naar zoon gaat lijkt me, dus de schoen zal ergens anders wringen.

Dat is dus de vraag. Jij lijkt daar erg zeker van maar ik lees dit:

“Ik besteed dus meer aandacht aan mijn dochter en kleindochter dan mijn kleinzoons.
En daar heeft mijn zoon moeite mee ..” 

Zoon wil dus dat zijn moeder net zoveel, of in ieder geval meer aandacht dan nu, aan zijn zoontjes besteedt. Precies evenveel lijkt me niet nodig en ook niet haalbaar als hij een eind verder bij zijn moeder vandaan woont. Maar als oma/moeder de beperkte aandacht en tijd die ze aan de kleinzoons besteedt, rechtvaardigt door te zeggen dat ze het al zo druk heeft met dochter en kleindochter, is de afgunst zo geboren. Ja, moeder/oma beschikt over haar eigen tijd. Maar duidelijk onderscheid maken tussen je twee kinderen is vragen om problemen. En helemaal als je tegen het kind wat minder aandacht krijgt, zegt dat dat komt omdat het andere kind zoveel aandacht nodig heeft. Ik weet niet of dat zo gaat, maar het zou me niet verbazen dat oma/moeder op die manier om begrip vraagt van haar zoon. Dat vind ik teveel gevraagd. Hij verdient ook aandacht van zijn moeder, en zijn zoontjes verdienen ook een betrokken oma. Dat heeft met geld of een makkelijker leven niks te maken. 

Hoe lang is dat eigenlijk al oma, dat je dochter meer aandacht van jou krijgt dan je zoon? Is dat al sinds hun kindertijd zo? Heeft je zoon daar inderdaad al langere tijd begrip voor moeten opbrengen? 

Mija schreef op 04-09-2022 om 22:58:

[..]

Dat is dus de vraag. Jij lijkt daar erg zeker van maar ik lees dit:

“Ik besteed dus meer aandacht aan mijn dochter en kleindochter dan mijn kleinzoons.
En daar heeft mijn zoon moeite mee ..”

Zoon wil dus dat zijn moeder net zoveel, of in ieder geval meer aandacht dan nu, aan zijn zoontjes besteedt. Precies evenveel lijkt me niet nodig en ook niet haalbaar als hij een eind verder bij zijn moeder vandaan woont. Maar als oma/moeder de beperkte aandacht en tijd die ze aan de kleinzoons besteedt, rechtvaardigt door te zeggen dat ze het al zo druk heeft met dochter en kleindochter, is de afgunst zo geboren. Ja, moeder/oma beschikt over haar eigen tijd. Maar duidelijk onderscheid maken tussen je twee kinderen is vragen om problemen. En helemaal als je tegen het kind wat minder aandacht krijgt, zegt dat dat komt omdat het andere kind zoveel aandacht nodig heeft. Ik weet niet of dat zo gaat, maar het zou me niet verbazen dat oma/moeder op die manier om begrip vraagt van haar zoon. Dat vind ik teveel gevraagd. Hij verdient ook aandacht van zijn moeder, en zijn zoontjes verdienen ook een betrokken oma. Dat heeft met geld of een makkelijker leven niks te maken.

Hoe lang is dat eigenlijk al oma, dat je dochter meer aandacht van jou krijgt dan je zoon? Is dat al sinds hun kindertijd zo? Heeft je zoon daar inderdaad al langere tijd begrip voor moeten opbrengen?

Hier wordt ook op kleinkind gepast dus zie die kant meer. Daar kan het andere kind moeilijk over doen, maar ik wil dat kind net zo veel geven als het andere kind. Het zou niet in me opkomen bij wijze van. 

Door het oppassen is er meer tijd met dat gezin. Dat is niet omdat ze leuker zijn, maar omdat het een feit is dat ze oppast.  Dan kan zoon dat toch met zn moeder bespreken zonder jaloezie? "Mam, mogen de mijne er eens bij,mam kom je een dagje, mam, ik mis je". 

Maar goed de openingspost is onvolledig dus dat is voor een ieder giswerk. Mijn enige punt is: leg het op tafel, jaloezie is net zoutzuur.

ik denk Max88, dat iedereen het met die laatste regel uit je post eens is.
Alleen legt iedereen de nadruk ergens anders op. Jij ergert je aan jaloersheid, ik ook overigens want ik heb inderdaad in de familie gemerkt dat dit vernietigend werkt, zeker als je uit angst voor confrontatie zaken niet durft te benoemen.
TO moet dit als de wiedeweerga gaan bespreken. Gezien het feit dat er al eerder dingen mis zijn gelopen ( geen contact meer tussen broer en zus) zal dit nog een hele kluif worden. 
Maar ik wil ook niet zomaar meegaan in het narratief dat zoon de boosdoener is en dat die maar niet zo kinderachtig moet zijn en zo jaloers. In de openingspost zie ik toch al wat zaken staan waar ik vraagtekens bij heb.. mijn dochter heeft wat minder geluk met relaties en de keuzes die ze heeft gemaakt.. ze kan geen oppas vinden( nee maar probeert ze ook wel genoeg want wat nu als er geen moeder om de hoek woonde)... ik besteed dus(sic) meer aandacht aan mijn kleindochter. Tsja.. dat ze ze meer ziet kan ik begrijpen maar ik denk zomaar dat dit een scheefgroei is die er al heel lang is.

Misschien familieopstellingen?? daar hoor ik goede dingen over maar ik weet niet hoe je dat moet aanvliegen. En het lijkt mij dat iedereen dat dan moet willen. Maar wellicht weten andere forummers daar meer over.

Soms kan jaloezie of verongelukte emoties ook van derden komen en staat de zoon ertussen. Vb een oma die bij haar dochter aangeeft dat de andere oma de tijd/ aandacht niet eerlijk besteedt aan hun kinderen. Als dochter zou je dan denken; doe niet zo moeilijk. Maar volwassenen  kunnen heel beïnvloedbaar zijn door de visie van hun ouders. Zo ontstaan menige  conflicten binnen een relatie.
Hoe dan ook, de kleinkinderen zijn nog jong en hebben zelf geen notie van enige mogelijke scheefstand. Tijd genoeg om iets bij te stellen om dat verongelukte gevoel uit de lucht te halen. 
Zelf  koos ik toendertijd voor wat afstand met mijn ouders om de lieve vrede binnen gezin; ik had geen behoefte het gemopper van mijn man hierover aan te horen. Maar ik deed het ook omdat mijn moeder haar handen vol had aan de zorg van de vier andere kleinkinderen in eenzelfde leeftijdscategorie als mijn kinderen. Achteraf heb ik spijt voor die afstand want mijn moeder heeft mijn kinderen en mij echt wel gemist.
Andrea, je kunt uit mijn relaas meenemen wat je nuttig vind en wat voor jou werkt.