"Niets is fout"
Naar aanleiding van een ander draadje over (te) veel complimenten geven, ben ik benieuwd hoe hier de meningen over zijn.
Het valt me op dat er door ouders (en leerkrachten, andere volwassenen) tegenwoordig tegen kinderen wordt gezegd: "Niets is fout"
Ik vind dit een onzinnige uitspraak. Er zijn situaties/vragen waarbij niets fout is natuurlijk, bijvoorbeeld als er om een mening wordt gevraagd, en er zijn vast nog een heleboel ander voorbeelden te bedenken.
Maar er zijn ook een heleboel situaties waarbij een antwoord wel gewoon fout kan zijn. Waarbij je natuurlijk wel gelijk kunt zeggen dat dat helemaal niet erg is. Ik ben dus meer voor de uitspraak: "Fouten maken mag!" en "Van je fouten kan je leren!".
Wat vinden jullie?
Natuurlijk zijn er fouten. De wereld zit er vol mee. Bedoelen ze niet te zeggen dat er geen foute meningen zijn, of geen foute vragen?
Verder ben ik het met je eens. Sterker nog: door fouten te maken, leer je het best. Diezelfde fout maak je immers niet snel weer.
Nee, in die gevallen begrijp ik het. Het gaat echt om dingen die fout kunnen zijn, zoals een som bijvoorbeeld.
Ik begrijp dat de bedoeling van de ouder goed is, maar ik denk dat je er een verkeerde boodschap mee meegeeft.
Tuurlijk zijn er wel dingen fout. Een mening in beginsel niet. Hoewel ik bepaalde opvattingen wel fout kan vinden als in onethisch en/of gebaseerd op verkeerde informatie of uitgangspunten.
De uitkomst van een rekensom of een bepaalde spelling kan zeker wel fout zijn. Dat is niet erg, daar kun je van leren. Maar ik hoop toch niet dat er mensen zijn die daadwerkelijk vinden dat twee plus twee ook acht kan zijn. Want als altijd alles goed is, waarom gaat een kind dan naar school? Die van mij om te leren. En soms moet je daarvoor fouten maken. Dat is niet erg, dat hoort erbij.
En dan heb je nog gedrag; dat kan ook fout zijn. We leren kinderen ook dat ze niet mogen slaan, schoppen en schelden. Als ze dat wel doen heeft dat consequenties.
Daar zit een oordeel in over het gedrag.
Ik denk dat je met roepen dat fouten niet bestaan kinderen juist heel onzeker kunt maken. Want dan wordt het opeens iets heel ergs. Terwijl het juist iets heel normaals en menselijks is. Als we nu gewoon laten zien dat we zelf, als volwassenen, ook fouten maken, dat toegeven en ervan leren, dan leren we onze kinderen een belangrijke levensles.
Ik heb wel ooit in een filosofische bui geroepen dat ik nooit fouten maak, maar alleen maar heel veel leermomenten creëer.
Waar ben je dan precies als het je opvalt dat er door ouders (en leerkrachten, andere volwassenen) tegenwoordig tegen kinderen wordt gezegd: "Niets is fout"? Ik hoor dat nooit. Klinkt alsof je een discussie start om het discussieren, eerlijk gezegd.
Zebra noem eens een voorbeeld want zo zonder context is het lastig praten en ik kan me er weinig bij voorstellen hoewel ‘niets is fout’ me in beginsel prettig klinkt.
Er missen wel wat definities voor een discussie. Wat is dat niets bijvoorbeeld, en wat is fout precies? Als ik een tafel maak en het wordt een stoel, dan is het misschien fout, maar wellicht ben ik met een stoel ook blij. Zijn de poten ongelijk dan is dat wel onhandig ja. Dan heb ik het fout afgemeten.
Oei ja, ik snap dat het zo zonder voorbeeld wat onduidelijk klinkt. Ik ben zeker niet een discussie gestart om het discussiëren, daar hou ik namelijk helemaal niet van!
Het is me gewoon echt meerdere keren in verschillende situaties opgevallen, maar blijkbaar ben ik de enige, en dat is ook prima.
Ik zie het regelmatig op mijn werk, maar om privacyredenen kan ik daar geen concreet voorbeeld van geven. Wat globaler: ik doe testen bij kinderen, waarbij een antwoord gewoon goed of fout is. Ik hoor ouders daar dus vaak zeggen: "Niets is fout"
Laatst hoorde ik het ook op tv, maar helaas weet ik niet meer precies waarbij.
Maar voor de duidelijkheid: ik heb het dus over situaties waarbij het antwoord gewoon goed of fout is, zoals ik al noemde: net als een som.
MamaE omschrijft idd goed het gevoel dat ik daarbij krijg, dat het kinderen juist onzeker kan maken.
Maar goed, hier dus geen herkenbaarheid, gelukkig maar, dan gebeurt het waarschijnlijk minder vaak dan ik denk (zit het gewoon in mijn allergie).
Zebra04 schreef op 20-09-2023 om 08:38:
Oei ja, ik snap dat het zo zonder voorbeeld wat onduidelijk klinkt. Ik ben zeker niet een discussie gestart om het discussiëren, daar hou ik namelijk helemaal niet van!
Het is me gewoon echt meerdere keren in verschillende situaties opgevallen, maar blijkbaar ben ik de enige, en dat is ook prima.
Ik zie het regelmatig op mijn werk, maar om privacyredenen kan ik daar geen concreet voorbeeld van geven. Wat globaler: ik doe testen bij kinderen, waarbij een antwoord gewoon goed of fout is. Ik hoor ouders daar dus vaak zeggen: "Niets is fout"
Laatst hoorde ik het ook op tv, maar helaas weet ik niet meer precies waarbij.
Maar voor de duidelijkheid: ik heb het dus over situaties waarbij het antwoord gewoon goed of fout is, zoals ik al noemde: net als een som.
MamaE omschrijft idd goed het gevoel dat ik daarbij krijg, dat het kinderen juist onzeker kan maken.
Maar goed, hier dus geen herkenbaarheid, gelukkig maar, dan gebeurt het waarschijnlijk minder vaak dan ik denk (zit het gewoon in mijn allergie).
Als je testen afneemt wil je toch dat kinderen zo’n test naar eer en geweten doen, en dan is “niks is fout” op zich een terechte opmerking. Je wil immers iets over het kind weten en dan moet het niet over elke vraag gaan fretten of het er in geluisd wordt.
Stel je neemt een gehoortest of een ogentest af, dan vind ik het sowieso terecht, en bij een CITO is het ook terecht want er komt altijd wel iets uit en dat past dan bij het kind. Het is niet dat het bij een goed antwoord wel, en bij een fout antwoord geen ijsje krijgt (of straf).
Misschien bedoelen die ouders dat wel? Dan is niet elk antwoord goed, maar het is niet erg om vragen fout te beantwoorden. Niet erg in de zin van, hun leven hangt er niet van af.
Het gaat er uiteindelijk om dat de kinderen hun best doen toch, en leren van een toets of weten waar ze staan, niet dat ze perse overal foutloos in moeten zijn.
Zebra04 schreef op 20-09-2023 om 08:38:
Oei ja, ik snap dat het zo zonder voorbeeld wat onduidelijk klinkt. Ik ben zeker niet een discussie gestart om het discussiëren, daar hou ik namelijk helemaal niet van!
Het is me gewoon echt meerdere keren in verschillende situaties opgevallen, maar blijkbaar ben ik de enige, en dat is ook prima.
Ik zie het regelmatig op mijn werk, maar om privacyredenen kan ik daar geen concreet voorbeeld van geven. Wat globaler: ik doe testen bij kinderen, waarbij een antwoord gewoon goed of fout is. Ik hoor ouders daar dus vaak zeggen: "Niets is fout"
Laatst hoorde ik het ook op tv, maar helaas weet ik niet meer precies waarbij.
Maar voor de duidelijkheid: ik heb het dus over situaties waarbij het antwoord gewoon goed of fout is, zoals ik al noemde: net als een som.
MamaE omschrijft idd goed het gevoel dat ik daarbij krijg, dat het kinderen juist onzeker kan maken.
Maar goed, hier dus geen herkenbaarheid, gelukkig maar, dan gebeurt het waarschijnlijk minder vaak dan ik denk (zit het gewoon in mijn allergie).
Bedoelen ze bij zo’n test, misschien dat de uitkomst van de test niet goed of fout is? Dat het bij bv. een iq-test voor de ouders niet uitmaakt wat er uitkomt als het maar weergeeft wat het kind kan?
Het kan zijn dat de opticien wel eens zoiets tegen dochter heeft gezegd. Zij wil het altijd goed doen, dus ook bij een ogentest. Waarbij ze het gevoel had dat het fout was, als ze het niet goed kon zien. Dan kan de letter die ze noemt wel fout zijn, maar eigenlijk is dat goed, want dan weten we weer meer over hoeveel ze ziet.
Hmm ja zo zou je er tegen aan kunnen kijken.
Maar is het niet juist voor een kind dat geen fouten wil maken, juist goed om te benadrukken dat fouten maken mag/soms juist moet?
En bijvoorbeeld bij zo'n oogtest, hoe ga je uitleggen, als niks fout was, dat een kind toch een bril nodig heeft?
Ik blijf erbij: een kind heeft er meer aan als we wat meer uitdragen dat fouten maken niet erg is, dat je daarvan kan leren. Dat maakt het misschien (ook op volwassen leeftijd) makkelijker om fouten toe te geven!
Maar toch ook interessant om andere visies te lezen
Bij een oogtest kan iets natuurlijk wel fout zijn, maar het gaat niet om het aantal goed/fout benoemde dingen. Wat de arts wil weten is wat je wel ziet en wat je niet ziet. Als een kind daar eerlijk over is, krijgt de arts het beste beeld van wat het kind wel en niet ziet en kan die het kind beter helpen.
Zo vertelt de oogarts het hier ook aan dochter. Dat het niet erg is als ze iets niet ziet en dat het goed is als ze dat gewoon zegt, omdat ze dan beter geholpen kan worden.
Het is wel faalangst aanwakkeren, deze aanpak. Want soms zijn antwoorden wel degelijk fout, dat snapt een kind vrij vlot ook, maar dan heb je de boodschap al gegeven: fouten zijn heel erg, dus we doen het liefst alsof ze niet bestaan. Onzin natuurlijk. Zo werkt leren nou eenmaal: met vallen en opstaan en fouten maken. De truc is om kinderen naar de juiste oplossing te leiden door vragen te stellen en klein te corrigeren. Vaak is een “leg eens uit waarom?” al genoeg, of een “heb je hier nog aan gedacht?” Botweg roepen nee dat is fout is niet nodig, maar soms is iets gewoon niet goed beantwoord, gedaan of gegaan.
Je kunt 'niet is fout' zeggen bij bepaalde vragen natuurlijk. Lijkt me handig als je er dan bij zegt: bij deze vraag is niets fout. Bijvoorbeeld als je vraagt hoe een kind ergens over denkt. Ook al heeft hij dan gedachten die in zichzelf niet kloppen, dan is het toch niet fout als hij die gedachten deelt.
Het kan ook zijn dat degene die de uitspraak meent als een algemeen geldende regel beïnvloed is door een filosofie die precies dit als aanname heeft, dat er geen goed en fout bestaat.
Ik denk dat dat onder andere de stoïcijnen zijn en de nihilisten. En ik denk dat er veel hedendaagse goeroes zijn die dit ook verkondigen. Dus is het misschien niet zo vreemd dat mensen deze 'waarheid' dat er geen goed en fout bestaat (is natuurlijk tegenstrijdig want hoe kun je hier dan wel stellig over zijn) af en toe rondstrooien.
Wel interessant om over na te denken. Ik heb het idee dat dat er in deze tijd ook meer over na wordt gedacht dan zo'n 20 jaar geleden. Toen was het onder de vlag van het postmodernisme nog heel vanzelfsprekend om je te keren tegen allerlei 'grote verhalen' die de waarheid claimden. Nu zijn we in een tijd waarin af en toe wordt beseft, ok, maar wat nu dan, kunnen we ons nog èrgens op baseren of moeten we het 'er is geen goed en fout en geen waarheid, het is altijd alleen maar jouw of mijn waarheid' absoluut nemen.
Of er wordt bedoeld "als je niets antwoordt, is dat in elk geval zeker fout"